استاد محمد شجاعی

This media is not supported in your browser

7.0K views07:42

#گپ_روز

#موضوع_روز : « برکات یلدا کمتر از جمع‌های معنوی و روضه‌ها نیست »

✍ چند سال پیش بود، شب یلدا !
همه خانه‌ی مامان و باباحاجی بودیم.
همه که می‌گویم یعنی همه ها... همه‌ی خواهر برادرها با تمام اعضای خانواده‌هایشان. حتی یک نفر هم کم نبود.

• همه چیز خیلی خوب بود و صدای خنده‌ها، آرامی قلبها، و سبکی نشاط تک تک‌مان، هوای خانه را خوشبو کرده بود!

• مامان شام سبزی پلو درست کرده بود با ماهی!
کمی بعد از شام، احساس کردم هر لحظه درونم یخ‌تر می‌شود و بدنم شل‌تر. حتی لرزشی خفیف در دست و پاهایم حس می‌کردم. حالت تهوع و سرگیجه هر لحظه بر من غالب‌تر میشد.
با اینکه سعی کردم کسی چیزی نفهمد اما تغییر رنگ چهره و ضعف و بی‌حالی‌ام را بقیه درک کرده بودند.

• رفتم گوشه‌ای از اتاقِ کناری تا کمی استراحت کنم اما سعی کردم حواسم با جمع همراه باشد!
مامان که استادِ آمپول‌های تقویتی است، سریع یک آمپول از جعبه داروهایش درآورد و خواست معجزه‌‌وار روبراهم کند.

• خوراکیهای شب یلدا بود که یکی یکی خورده می‌شد و من جا می‌ماندم!
بازی‌های مختلف بود که یکی یکی انجام میشد و من توان نداشتم شرکت کنم.
حتی حوصله گوش کردن به فال حافظ‌هایی که رضا مثل هر سال می‌خواند را نداشتم!

✘ در همین احوالات بودم که حس کردم همه جمع شده‌اند و آماده‌ی یک عکس دسته‌جمعی‌اند، این را از کلماتشان می‌فهمیدم!
اولش چند تا عکس تکی گرفتند و چند بار صدایم کردند و منتظر ماندند تا من خودم را جمع و جور کنم و به جمعشان اضافه شوم. اما من .... نرفتم!
نه اینکه از شدت بدحالی نتوانم‌ها ... می‌توانستم که بروم!
اما نمیدانم چرا آن لحظه را جدی نگرفتم.

نرفتم و آن عکس گرفته شد و تمام!

✘ فقط چند ماه بعد، این لحظه تعللِ من، تبدیل شد به یک حسرت همیشگی!
چون دیگر ممکن نبود همه‌ی ما بتوانیم در یک قاب باز هم جمع شویم.
از هر طرف می‌شمردیم باز «خواهرم» کم بود!
کرونا از آن قاب عکس آخر خانه‌ی ما، «خواهرم» را انتخاب کرده بود.

• و ما دیگر هیچ وقت در خانه‌ی باباحاجی همه باهم جمع نشدیم...
همه که می‌گویم؛ یعنی همه !

@ostad_shojae | montazer.ir

8.4K viewsedited 07:56