پارسال توی یک همچین روزی، خبر آمد که رفتنی شدی. این قسمت تو بود تا از #پاریس پرواز کنی.
چند روز بعد، کلی آدم جلوی #کانون_پرورش_فکری_کودکان_و_نوجوانان جمع شدند تا تو را بدرقه کنند.
حکایت عجیبی است. اینکه تو را تا لحظه رفتن خوب ندیدیم و ندیدند. اینکه فیلم‌هایت را آن‌طرفِ آبی‌ها می‌دیدند و این طرف...
این طرف حالا پرونده پزشکی‌ات را بالا و پایین می‌کنند تا یکی #قصور_پزشکی را تائید کند و دیگری تکذیب. اما حواس‌مان نیست که رفتن تو بیش و پیش از آنکه افتضاح یک به اصطلاح ٫پزشک باشد یا نباشد، ناشی از #قصور_فرهنگی ماست. حاصل ندیدن‌هایِ در وقت دیدن است.
بگذریم.
یک سال گذشته است و ما جایت خالی، #زیر_درخت_زیتون نشسته‌ایم و چشم دوخته‌ایم به منظره‌ای که تو برایمان ساخته بودی.
همان جاده زیگزاگی که تهش ختم می‌شد به آن #درخت سبز.
زیر آن درخت تو نشسته‌ای و از آن بالا احتمالا از پشت #عینک_دودی ات ما را ورانداز می‌کنی و در #سکوت از خودت می‌پرسی «اینا منو فراموش کردن یا نه؟»
نه. نه آقای #عباس_کیارستمی . با اینکه حالا یک سال است که نیستی، اما انگار بیش از قبل هستی. تو خاطراتت را چسبانده‌ای روی #قلب ما و بعید است به این راحتی‌ها کنده شود. حالا از لحاف خاکیِ #توک_مزرعه تا #فرش_قرمز #کن تو هستی و چه قدی کشیده‌ای. درست مثل #هفت_چنار بالابلندت که تا #آسمان رفته‌اند؛ اما جایت را اینجا روی زمین سبز نگه می‌دارند.

@NovinketabGooya