❤️❤️ عکس از | «همه می گویند کراواتی که ما را به هم پیوند می دهد عشق یا خون است، اما من فکر می کنم خاطره است.

به مدت نه سال از مادرم، مادج، مراقبت کردم، در حالی که او در سفری غم انگیز از دست دادن حافظه حرکت می کرد. مادرم نیمه چروکی بود و دانشمند بود. وقایع انباشته زندگی او، که برخی از آنها را فقط حدس زدم، زنی درخشان اما پیچیده را خلق کرد که با افزایش سن به یک گوشه نشین عجیب و غریب تبدیل شد. همانطور که او شروع به از دست دادن حافظه خود کرد، من 50 مکان را در جستجوی مکان مناسب دیدم، و آن را یافتم: مکانی که مراقبان با مردم به گونه ای رفتار می کنند که گویی مادران خودشان هستند.

اگر مدج ناراحت بود می توانستم آنجا بخوابم. هر وقت از خواب بیدار می شد در رختخواب به او صبحانه می دادند. مراقب اصلی او، مینادورا، اهل رومانی بود و مادجه را طوری دوست داشت که انگار او مادرش بود و من خواهرش.

در اواخر عمر مادژه، روی تخت بزرگ او در کنار پنجره باز دراز می کشیدیم، آهی از باد که پرده های توری را روی ما می پیچید. تعجب کردم که چگونه می تواند در پایان اینقدر زیبا باشد، حتی در حالی که پیشانی اش از سردرگمی گره خورده بود.

مادج یک هفته بعد از تولد 89 سالگی اش در آغوش من درگذشت. من او را در آخرین ساعات زندگی اش در آغوش گرفتم و طوری تکانش دادم که انگار بچه من است. و سپس آخرین نفس خود را کشید. او را غسل دادیم و لباسی زیبا پوشیدیم و دورش را با گل رز احاطه کردیم. همه برای خداحافظی به اتاق او آمدند. به عنوان آخرین اقدام قبل از سوزاندن او، موهای بلند چروکی او را بافتم و بافته‌ها را کوتاه کردم و به هر یک از مراقبانش یک بافته دادم. یکی را برای خودم نگه داشتم و وقتی بیشتر دلتنگش می شوم، بوی قیطان را حس می کنم. بوی مادجه میده."

به افتخار #روز_مادر، لحظاتی از عشق مادرانه را در اشکال مختلف به اشتراک می گذاریم.

نشنال جئوگرافیک توسط کانال های ASM
نشنال جغرافی فارسی