🌿🌸🌿🌸🌿🌸🌿
#سبک_زندگی را از #نهج_البلاغه بیاموزیم (۱)🦋
❇️انگيزه دورى از #گناه:
وقال عليه السلام: لَوْ لَمْ يَتَوَعَّدِ اللهُ عَلَى مَعْصِيَةٍ لَكَانَ يَجِبُ أَنْ لاَ يُعْصَى شُكْراً لِنِعَمِهِ
(حکمت ۲۹۰ نهج البلاغه)
اگر حتى خداوند، بندگانش را از نافرمانى كردن و گناه ورزيدن نترسانيده بود، باز هم واجب بود كه انسان، مرتكب هيچ گناهى نشود، تا به اين وسيله، در برابر نعمتهاى او سپاسگزارى كرده باشد.
كسي كه گناه ميكند و فرمان خداوند را به جاى نمى آورد، در حقيقت، استعدادهائی را كه خداوند به او عنایت کرده را تباه ميكند. زيرا چنين كسى، براى آن كه بتواند گناهى را مرتكب شود، ناچار بايد از توان و نیروئی که خداوند به او داده است، استفاده کند؛ در حاليكه خداوند، اين نيروها را، براى گناه و نافرمانى به او نداده است.
كسى را در نظر بگير، كه مىخواهد، بر خلاف فرمان خداوند، مرتكب گناه شود، و بطور مثال، دست به دزدى بزند:
تمام اعضاء بدن آن شخص، بايد وظايف خود را، با تمام نيرويى كه دارند انجام دهند، تا او توانايى انجام چنين گناهى را داشته باشد.
ششهاى او، بايد بطور مرتب هواى تازه را به خود بگيرند، تا او نفس بكشد و زنده بماند، قلبش بايد بطور منظم در حال تپيدن باشد، تا خون به تمام پيكرش برسد و او را زنده نگاه دارد، چشمهايش بايد توانايى ديدن داشته باشند، تا او راه خود را ببيند، پاهايش بايد قادر به حركت و قدم برداشتن باشند، تا او در مسيرى كه با چشمش مىبيند، پيش برود، گوشهايش بايد توانايى شنيدن داشته باشند، تا او صداى نزديك شدن مردم را تشخيص بدهد و از خطر فرار كند، دستهايش بايد توانايى كار و حركت داشته باشند، تا او درها را باز كند و اشياى را بردارد، مغزش بايد كار خود را انجام دهد،تا ساير اعضاى بدنش از آن فرمان بگيرند، و وظايف خود را اجرا كنند...
اگر يكى از اين اعضا، يعنى يكى از اين نعمتهايى كه خداوند به انسان داده است، كار خود را به درستى انجام ندهد، شخص گناهكار، قادر به انجام گناه نخواهد بود.
پس مى بينى كه گناهكار، براى آنكه در برابر خداوند، مرتكب گناه و نافرمانى، شود، از همان امكانات و نيروهايى استفاده ميكند، كه خداوند، آنها را، براى انجام كارهاى درست و نيك به او داده است. به اين ترتيب، آيا شخص گناهكار، با انجام هر كدام از گناهان خود، نعمتها و نيروهايى را كه خداوند به او داده است، تباه و حرام نمى كند؟
البته خداوند، به بندگان خود هشدار داده، و آنها را از گناه و نافرمانى، بيمناك كرده است. ولى اگر خداوند چنين بيم و هشدارى هم نداده بود، و اگر انسان آسوده خاطر بود كه به خاطر گناهانش كيفر و مجازات نخواهد شد، باز هم حق نداشت گناه کند و نعمتهاى خداوند را تباه كند.
يعنى در برابر نعمتهاى ديدن، شنيدن، بوئيدن، حركت، تپيدن قلب، تنفس ششها، انديشيدن، توانايى انجام كارهاى گوناگون داشتن، و هزاران نعمت ديگر، انسان بايد قدرشناس باشد، و به - شكرانه اين نعمتهاى بزرگ و با ارزش، هرگز مرتكب گناه و نافرمانى خداوند نشود.
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍوآلِ مُحَمَّدٍ
وعَجِّلْ فَرَجَهُمْ
🌿🌸🌿🌸🌿🌸🌿
#ڪانال_نہج_البلاغہ📚
@Nahjolbalaghh
#سبک_زندگی را از #نهج_البلاغه بیاموزیم (۱)🦋
❇️انگيزه دورى از #گناه:
وقال عليه السلام: لَوْ لَمْ يَتَوَعَّدِ اللهُ عَلَى مَعْصِيَةٍ لَكَانَ يَجِبُ أَنْ لاَ يُعْصَى شُكْراً لِنِعَمِهِ
(حکمت ۲۹۰ نهج البلاغه)
اگر حتى خداوند، بندگانش را از نافرمانى كردن و گناه ورزيدن نترسانيده بود، باز هم واجب بود كه انسان، مرتكب هيچ گناهى نشود، تا به اين وسيله، در برابر نعمتهاى او سپاسگزارى كرده باشد.
كسي كه گناه ميكند و فرمان خداوند را به جاى نمى آورد، در حقيقت، استعدادهائی را كه خداوند به او عنایت کرده را تباه ميكند. زيرا چنين كسى، براى آن كه بتواند گناهى را مرتكب شود، ناچار بايد از توان و نیروئی که خداوند به او داده است، استفاده کند؛ در حاليكه خداوند، اين نيروها را، براى گناه و نافرمانى به او نداده است.
كسى را در نظر بگير، كه مىخواهد، بر خلاف فرمان خداوند، مرتكب گناه شود، و بطور مثال، دست به دزدى بزند:
تمام اعضاء بدن آن شخص، بايد وظايف خود را، با تمام نيرويى كه دارند انجام دهند، تا او توانايى انجام چنين گناهى را داشته باشد.
ششهاى او، بايد بطور مرتب هواى تازه را به خود بگيرند، تا او نفس بكشد و زنده بماند، قلبش بايد بطور منظم در حال تپيدن باشد، تا خون به تمام پيكرش برسد و او را زنده نگاه دارد، چشمهايش بايد توانايى ديدن داشته باشند، تا او راه خود را ببيند، پاهايش بايد قادر به حركت و قدم برداشتن باشند، تا او در مسيرى كه با چشمش مىبيند، پيش برود، گوشهايش بايد توانايى شنيدن داشته باشند، تا او صداى نزديك شدن مردم را تشخيص بدهد و از خطر فرار كند، دستهايش بايد توانايى كار و حركت داشته باشند، تا او درها را باز كند و اشياى را بردارد، مغزش بايد كار خود را انجام دهد،تا ساير اعضاى بدنش از آن فرمان بگيرند، و وظايف خود را اجرا كنند...
اگر يكى از اين اعضا، يعنى يكى از اين نعمتهايى كه خداوند به انسان داده است، كار خود را به درستى انجام ندهد، شخص گناهكار، قادر به انجام گناه نخواهد بود.
پس مى بينى كه گناهكار، براى آنكه در برابر خداوند، مرتكب گناه و نافرمانى، شود، از همان امكانات و نيروهايى استفاده ميكند، كه خداوند، آنها را، براى انجام كارهاى درست و نيك به او داده است. به اين ترتيب، آيا شخص گناهكار، با انجام هر كدام از گناهان خود، نعمتها و نيروهايى را كه خداوند به او داده است، تباه و حرام نمى كند؟
البته خداوند، به بندگان خود هشدار داده، و آنها را از گناه و نافرمانى، بيمناك كرده است. ولى اگر خداوند چنين بيم و هشدارى هم نداده بود، و اگر انسان آسوده خاطر بود كه به خاطر گناهانش كيفر و مجازات نخواهد شد، باز هم حق نداشت گناه کند و نعمتهاى خداوند را تباه كند.
يعنى در برابر نعمتهاى ديدن، شنيدن، بوئيدن، حركت، تپيدن قلب، تنفس ششها، انديشيدن، توانايى انجام كارهاى گوناگون داشتن، و هزاران نعمت ديگر، انسان بايد قدرشناس باشد، و به - شكرانه اين نعمتهاى بزرگ و با ارزش، هرگز مرتكب گناه و نافرمانى خداوند نشود.
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍوآلِ مُحَمَّدٍ
وعَجِّلْ فَرَجَهُمْ
🌿🌸🌿🌸🌿🌸🌿
#ڪانال_نہج_البلاغہ📚
@Nahjolbalaghh
❅✺✻نهج البلاغه امیر❅✺✻
🌿🌸🌿🌸🌿🌸🌿 #سبک_زندگی را از #نهج_البلاغه بیاموزیم (۱)🦋 ❇️انگيزه دورى از #گناه: وقال عليه السلام: لَوْ لَمْ يَتَوَعَّدِ اللهُ عَلَى مَعْصِيَةٍ لَكَانَ يَجِبُ أَنْ لاَ يُعْصَى شُكْراً لِنِعَمِهِ (حکمت ۲۹۰ نهج البلاغه) اگر حتى خداوند، بندگانش را از نافرمانى…
🌿🌸🌿🌸🌿🌸🌿
#سبک_زندگی را از #نهج_البلاغه بیاموزیم (۲)🦋
#زندگى_دنيوى دليل #زندگى_اخروى:
عَجِبتُ لِمَن أنكَرَ النشأةَ الأُخرى وهو يرى النشأةَ الأُولى!
در شگفتم، از كسيكه زندگى اين دنيا را مى بيند، و باز زندگى دنياى ديگر (آخرت) را قبول ندارد.
كسي كه با درك و دانائى، در زندگى اين دنيا نظر كند، سراسر دنيا را، پر از نشانه هايى خواهد ديد كه از قدرت آفرينش خداوند حكايت مى كنند. و كسي كه قدرت آفرينش خداوند را، با عقل و بينش بررسى كند، هرگز مسئله آخرت و زندگى پس از مرگ را انكار نخواهد كرد.
اگر ما، با دقت و شعور و انصاف، به دنياى خود نگاه كنيم، به روشنى مى بينيم كه انسان و حيوان و گياه، و بالاخره تمام موجودات زنده اين دنيا، از ((نيستى)) به وجود آمده اند. پس خداوند كه قادر بوده است اين زندگى و اين همه موجودات زنده را، از ((نيستى)) به ((هستى)) بياورد، باز هم قدرت آن را خواهد داشت كه پس از مرگ و نابودى اين موجودات، يكبار ديگر آنها را زنده كند.
اگر در زندگى انسان دقت كنيم، از يك نظر، خواهيم ديد كه خداوند، در همين دنيا هم، ريشه و اصل زندگى انسانها را در دل خاك قرار داده، و در وقت لزوم، افراد بشر را، از خاك به وجود آورده است.
ابتدا، ريشه زندگى و اصل وجود ما، در دل همين خاكهاى بيابانى پنهان بوده است. از دل اين خاكها، گندم و برنج و سبزى و ميوه و ديگر گياهان خوردنى روئيده اند.
قسمتى از اين روئيدنيها را، پدر و مادر ما خورده اند. قسمت ديگرى را نيز حيوانات خورده اند، تا زنده بمانند و بزرگ شوند و به صورت غذاى انسان در آيند. يعنى پدر و مادر ما، وقتى گوشت حيوانات را نيز خورده اند، در حقيقت، از غذايى استفاده كرده اند كه اصل آن، باز هم از خاك بوده است.
به اين ترتيب، پدر و مادر ما، با خوردن خوراكىهايى، كه در هر حال، از زمين بدست مى آيد، به زندگى خود ادامه داده اند و بزرگ شده اند بعد، وجود ما، همچون يك ياخته، در پشت و شكم آنها، پيدا شده است آنگاه ما شروع به رشد كرده ايم، صاحب دست و پا و چشم و گوش و مغز و ساير اعضاء بدن شده ايم سرانجام، به صورت يك انسان كامل، از شكم مادر، به اين جهان قدم گذاشته ايم. تمام اين مراحل، از وقتى كه ذرات هستى ما، در دل خاكها بوده، تا وقتى كه اين ذرات به وجود پدر و مادر منتقل شده و سپس به صورت انسان در آمده است، با قدرت آفرينش خداوند طى شده است.
پس مى بينيم كه خداوند، قبلا، يكبار قدرت خود را، در همين دنيا، نشان داده و ما را، از خاك به وجود آورده است.
به اين ترتيب، خدايى كه چنين قدرتى دارد، يكبار ديگر هم، قادر به انجام اين كار خواهد بود. يعنى، وقتى ما بميريم و به مشتى خاك مبدل شويم، دوباره، در روز قيامت، خداوند ما را، از دل خاكها بيرون مى آورد، و به ما (( هستى)) و زندگى مى دهد، تا براى رسيدگى به حساب كارهايمان، در صف محشر آماده شويم.
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍوآلِ مُحَمَّدٍ
وعَجِّلْ فَرَجَهُمْ
🌿🌸🌿🌸🌿🌸🌿
#ڪانال_نہج_البـلاغہ📚
@Nahjolbalaghh
#سبک_زندگی را از #نهج_البلاغه بیاموزیم (۲)🦋
#زندگى_دنيوى دليل #زندگى_اخروى:
عَجِبتُ لِمَن أنكَرَ النشأةَ الأُخرى وهو يرى النشأةَ الأُولى!
در شگفتم، از كسيكه زندگى اين دنيا را مى بيند، و باز زندگى دنياى ديگر (آخرت) را قبول ندارد.
كسي كه با درك و دانائى، در زندگى اين دنيا نظر كند، سراسر دنيا را، پر از نشانه هايى خواهد ديد كه از قدرت آفرينش خداوند حكايت مى كنند. و كسي كه قدرت آفرينش خداوند را، با عقل و بينش بررسى كند، هرگز مسئله آخرت و زندگى پس از مرگ را انكار نخواهد كرد.
اگر ما، با دقت و شعور و انصاف، به دنياى خود نگاه كنيم، به روشنى مى بينيم كه انسان و حيوان و گياه، و بالاخره تمام موجودات زنده اين دنيا، از ((نيستى)) به وجود آمده اند. پس خداوند كه قادر بوده است اين زندگى و اين همه موجودات زنده را، از ((نيستى)) به ((هستى)) بياورد، باز هم قدرت آن را خواهد داشت كه پس از مرگ و نابودى اين موجودات، يكبار ديگر آنها را زنده كند.
اگر در زندگى انسان دقت كنيم، از يك نظر، خواهيم ديد كه خداوند، در همين دنيا هم، ريشه و اصل زندگى انسانها را در دل خاك قرار داده، و در وقت لزوم، افراد بشر را، از خاك به وجود آورده است.
ابتدا، ريشه زندگى و اصل وجود ما، در دل همين خاكهاى بيابانى پنهان بوده است. از دل اين خاكها، گندم و برنج و سبزى و ميوه و ديگر گياهان خوردنى روئيده اند.
قسمتى از اين روئيدنيها را، پدر و مادر ما خورده اند. قسمت ديگرى را نيز حيوانات خورده اند، تا زنده بمانند و بزرگ شوند و به صورت غذاى انسان در آيند. يعنى پدر و مادر ما، وقتى گوشت حيوانات را نيز خورده اند، در حقيقت، از غذايى استفاده كرده اند كه اصل آن، باز هم از خاك بوده است.
به اين ترتيب، پدر و مادر ما، با خوردن خوراكىهايى، كه در هر حال، از زمين بدست مى آيد، به زندگى خود ادامه داده اند و بزرگ شده اند بعد، وجود ما، همچون يك ياخته، در پشت و شكم آنها، پيدا شده است آنگاه ما شروع به رشد كرده ايم، صاحب دست و پا و چشم و گوش و مغز و ساير اعضاء بدن شده ايم سرانجام، به صورت يك انسان كامل، از شكم مادر، به اين جهان قدم گذاشته ايم. تمام اين مراحل، از وقتى كه ذرات هستى ما، در دل خاكها بوده، تا وقتى كه اين ذرات به وجود پدر و مادر منتقل شده و سپس به صورت انسان در آمده است، با قدرت آفرينش خداوند طى شده است.
پس مى بينيم كه خداوند، قبلا، يكبار قدرت خود را، در همين دنيا، نشان داده و ما را، از خاك به وجود آورده است.
به اين ترتيب، خدايى كه چنين قدرتى دارد، يكبار ديگر هم، قادر به انجام اين كار خواهد بود. يعنى، وقتى ما بميريم و به مشتى خاك مبدل شويم، دوباره، در روز قيامت، خداوند ما را، از دل خاكها بيرون مى آورد، و به ما (( هستى)) و زندگى مى دهد، تا براى رسيدگى به حساب كارهايمان، در صف محشر آماده شويم.
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍوآلِ مُحَمَّدٍ
وعَجِّلْ فَرَجَهُمْ
🌿🌸🌿🌸🌿🌸🌿
#ڪانال_نہج_البـلاغہ📚
@Nahjolbalaghh
❅✺✻نهج البلاغه امیر❅✺✻
🌿🌸🌿🌸🌿🌸🌿 #سبک_زندگی را از #نهج_البلاغه بیاموزیم (۲)🦋 #زندگى_دنيوى دليل #زندگى_اخروى: عَجِبتُ لِمَن أنكَرَ النشأةَ الأُخرى وهو يرى النشأةَ الأُولى! در شگفتم، از كسيكه زندگى اين دنيا را مى بيند، و باز زندگى دنياى ديگر (آخرت) را قبول ندارد. كسي كه با درك و…
🌿🌸🌿🌸🌿🌸🌿
#سبک_زندگی را از #نهج_البلاغه بیاموزیم (۳)🦋
❇️در خلوت هم از #گناه بپرهيزيد:
وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ: اِتَّقُوا مَعاصِىَ اللّهِ فِى الْخَلَواتِ، فَاِنَّ الشّاهِدَ هُوَ الْحاکمُ.
حکمت ۳۲۴ نهج البلاغه
در خلوت و تنهايى هم، از گناه و نافرمانى بپرهيزيد، زيرا همان كسى كه گناه شما را مى بيند (يعنى خداوند) خودش نيز درباره آن، داورى خواهد كرد.
گروهى از افراد كوته فكر هستند، كه گمان مىكنند اگر در خلوت و تنهايى، مرتكب گناه شوند، و كسى شاهد گناه آنها نباشد، از كيفر و مجازات در امان خواهند بود. غافل از آنكه خداوند، در همه جا حاضر است، و در خلوت و تنهايى هم، شاهد اعمال بندگان خويش است.
🌹امام صادق عليه السلام مى فرمايد: كسي كه در تنهايى مرتكب گناه مى شود، مثل كسى است كه در يك كشتى، داخل اطاقك مخصوص خود، نشسته است و كف آن را سوراخ مى كند!
گرچه كسى شاهد اين عمل زشت و نادرست او نيست، تا از آن جلوگيرى كند و يا آن شخص را به مجازات رساند، ولى چنين كسى، مجازات عمل خود را خواهد ديد. زيرا به خاطر كار زشت او، ديگران هم صدمه خواهند ديد.
آری سرانجام، آب دريا، از آن سوراخ به درون کشتی نفوذ خواهد کرد و همه كشتى را، با تمام سرنشينان واز جمله خود آن فرد، غرق خواهند شد.
پس گناه، اگر در خلوت و تنهايى هم صورت گيرد، علاوه بر شخص گناهكار، روى جامعه هم اثر منفی خواهد گذاشت.
از سوى ديگر، انسان در رابطه با خدا، بايد بداند كه: هرچند در خلوت و تنهايى مرتكب گناه شود، و كسى شاهد او نباشد، ولى خداوند، او را مى بيند و شاهد گناهان اوست.
به اين ترتيب، شخص گناهكار، در روز رستاخيز، از داورى خداوند توانا و بينا كه خودش آن گناه را ديده است، هيچ راه فرارى نخواهد داشت.
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍوآلِ مُحَمَّدٍ
وعَجِّلْ فَرَجَهُمْ
🌿🌸🌿🌸🌿🌸🌿
#ڪانال_نہج_البـلاغہ📚
@Nahjolbalaghh
#سبک_زندگی را از #نهج_البلاغه بیاموزیم (۳)🦋
❇️در خلوت هم از #گناه بپرهيزيد:
وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ: اِتَّقُوا مَعاصِىَ اللّهِ فِى الْخَلَواتِ، فَاِنَّ الشّاهِدَ هُوَ الْحاکمُ.
حکمت ۳۲۴ نهج البلاغه
در خلوت و تنهايى هم، از گناه و نافرمانى بپرهيزيد، زيرا همان كسى كه گناه شما را مى بيند (يعنى خداوند) خودش نيز درباره آن، داورى خواهد كرد.
گروهى از افراد كوته فكر هستند، كه گمان مىكنند اگر در خلوت و تنهايى، مرتكب گناه شوند، و كسى شاهد گناه آنها نباشد، از كيفر و مجازات در امان خواهند بود. غافل از آنكه خداوند، در همه جا حاضر است، و در خلوت و تنهايى هم، شاهد اعمال بندگان خويش است.
🌹امام صادق عليه السلام مى فرمايد: كسي كه در تنهايى مرتكب گناه مى شود، مثل كسى است كه در يك كشتى، داخل اطاقك مخصوص خود، نشسته است و كف آن را سوراخ مى كند!
گرچه كسى شاهد اين عمل زشت و نادرست او نيست، تا از آن جلوگيرى كند و يا آن شخص را به مجازات رساند، ولى چنين كسى، مجازات عمل خود را خواهد ديد. زيرا به خاطر كار زشت او، ديگران هم صدمه خواهند ديد.
آری سرانجام، آب دريا، از آن سوراخ به درون کشتی نفوذ خواهد کرد و همه كشتى را، با تمام سرنشينان واز جمله خود آن فرد، غرق خواهند شد.
پس گناه، اگر در خلوت و تنهايى هم صورت گيرد، علاوه بر شخص گناهكار، روى جامعه هم اثر منفی خواهد گذاشت.
از سوى ديگر، انسان در رابطه با خدا، بايد بداند كه: هرچند در خلوت و تنهايى مرتكب گناه شود، و كسى شاهد او نباشد، ولى خداوند، او را مى بيند و شاهد گناهان اوست.
به اين ترتيب، شخص گناهكار، در روز رستاخيز، از داورى خداوند توانا و بينا كه خودش آن گناه را ديده است، هيچ راه فرارى نخواهد داشت.
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍوآلِ مُحَمَّدٍ
وعَجِّلْ فَرَجَهُمْ
🌿🌸🌿🌸🌿🌸🌿
#ڪانال_نہج_البـلاغہ📚
@Nahjolbalaghh
❅✺✻نهج البلاغه امیر❅✺✻
🌿🌸🌿🌸🌿🌸🌿 #سبک_زندگی را از #نهج_البلاغه بیاموزیم (۳)🦋 ❇️در خلوت هم از #گناه بپرهيزيد: وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ: اِتَّقُوا مَعاصِىَ اللّهِ فِى الْخَلَواتِ، فَاِنَّ الشّاهِدَ هُوَ الْحاکمُ. حکمت ۳۲۴ نهج البلاغه در خلوت و تنهايى هم، از گناه و نافرمانى…
🌿🌸🌿🌸🌿🌸🌿
#سبک_زندگی را از #نهج_البلاغه بیاموزیم(۴)🦋
❇️رابطه #عقل و #گفتار:
🌻قال علی علیه السلام: إِذَا تَمَّ الْعَقْلُ نَقَصَ الْكَلَامُ
حکمت ۶۹ نهج البلاغه ابن ابی الحدید
هنگامى كه عقل انسان كامل گردد، گفتارش كوتاه مىشود.
انسان، هر اندازه كه عقل و شعورش بيشتر شود و به سوى كمال برود، به همان نسبت، كمتر حرف ميزند و در عوض بيشتر فكر مىكند.
كسانيكه زياد حرف مىزنند و جلوى زبان خود را نميگيرند، عقلشان كم و فكرشان كوتاه است. بهمين دليل، هنگام سخن گفتن، درباره آنچه مىگويند، فكر نمىكنند، و هر چه به زبانشان آيد بدون فكر و انديشه، بيان مىكنند.
اما برعكس، افراد عاقل، تا زمانى كه موضوعى را خوب بررسى نكرده اند، و درباره خوب و بد آن نينديشيده اند، سخنى بر زبان نمى آورند. به همين دليل، شخص عاقل، كمتر حرف ميزند، چون مقدارى از وقت خود را، به فكر كردن درباره گفتارى كه ميخواهد بر زبان آورد، مى گذراند.
حضرت على عليه السلام، در جمله ديگرى ميفرمايد: (( زبان عاقل، در پشت عقل او قرار دارد)).
يعنى: شخص عاقل، عقل خود را پيش از زبانش به كار مى اندازد. در هر كارى، اول فكر مى كند، عقل و شعور خود را به كار مى گيرد، و هنگامى كه به درستى سخن خود مطمئن شد، زبان به گفتار مى گشايد. در حاليكه شخص نادان، پيش از آنكه فكر خود را به كار اندازد، شروع به حرف زدن مى كند، و چه بسا كه با سخنان بى معنى و حساب نشده اش، هم خود و هم ديگران را بزحمت و ناراحتى دچار مى سازد.
💜اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍوآلِ مُحَمَّدٍ وعَجِّلْ فَرَجَهُمْ
🌿🌸🌿🌸🌿🌸🌿
#ڪانال_نہج_البلاغہ📚
@Nahjolbalaghh
#سبک_زندگی را از #نهج_البلاغه بیاموزیم(۴)🦋
❇️رابطه #عقل و #گفتار:
🌻قال علی علیه السلام: إِذَا تَمَّ الْعَقْلُ نَقَصَ الْكَلَامُ
حکمت ۶۹ نهج البلاغه ابن ابی الحدید
هنگامى كه عقل انسان كامل گردد، گفتارش كوتاه مىشود.
انسان، هر اندازه كه عقل و شعورش بيشتر شود و به سوى كمال برود، به همان نسبت، كمتر حرف ميزند و در عوض بيشتر فكر مىكند.
كسانيكه زياد حرف مىزنند و جلوى زبان خود را نميگيرند، عقلشان كم و فكرشان كوتاه است. بهمين دليل، هنگام سخن گفتن، درباره آنچه مىگويند، فكر نمىكنند، و هر چه به زبانشان آيد بدون فكر و انديشه، بيان مىكنند.
اما برعكس، افراد عاقل، تا زمانى كه موضوعى را خوب بررسى نكرده اند، و درباره خوب و بد آن نينديشيده اند، سخنى بر زبان نمى آورند. به همين دليل، شخص عاقل، كمتر حرف ميزند، چون مقدارى از وقت خود را، به فكر كردن درباره گفتارى كه ميخواهد بر زبان آورد، مى گذراند.
حضرت على عليه السلام، در جمله ديگرى ميفرمايد: (( زبان عاقل، در پشت عقل او قرار دارد)).
يعنى: شخص عاقل، عقل خود را پيش از زبانش به كار مى اندازد. در هر كارى، اول فكر مى كند، عقل و شعور خود را به كار مى گيرد، و هنگامى كه به درستى سخن خود مطمئن شد، زبان به گفتار مى گشايد. در حاليكه شخص نادان، پيش از آنكه فكر خود را به كار اندازد، شروع به حرف زدن مى كند، و چه بسا كه با سخنان بى معنى و حساب نشده اش، هم خود و هم ديگران را بزحمت و ناراحتى دچار مى سازد.
💜اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍوآلِ مُحَمَّدٍ وعَجِّلْ فَرَجَهُمْ
🌿🌸🌿🌸🌿🌸🌿
#ڪانال_نہج_البلاغہ📚
@Nahjolbalaghh
❅✺✻نهج البلاغه امیر❅✺✻
🌿🌸🌿🌸🌿🌸🌿 #سبک_زندگی را از #نهج_البلاغه بیاموزیم(۴)🦋 ❇️رابطه #عقل و #گفتار: 🌻قال علی علیه السلام: إِذَا تَمَّ الْعَقْلُ نَقَصَ الْكَلَامُ حکمت ۶۹ نهج البلاغه ابن ابی الحدید هنگامى كه عقل انسان كامل گردد، گفتارش كوتاه مىشود. انسان، هر اندازه كه عقل و شعورش…
🌿🌸🌿🌸🌿🌸🌿
#سبک_زندگی را از #نهج_البلاغه بیاموزیم (۵)🦋
🔹خشنودى از كار #بدكاران:
قالَ علی عَلَيْهِ السَّلامُ: الرّاضى بِفِعْلِ قَوْم کالدّاخِل فيهِ مَعَهُمْ وَ عَلى کلِّ داخِل فى باطِل اِثْمانِ: اِثْمُ الْعَمَلِ بِهِ، وَ اِثْمُ الرِّضى بِهِ.
حکمت ۱۵۴ نهج البلاغه
هر كس كه به كار گروهى از مردم خرسند باشد، مانند آن است كه در آن كار، با آنها همراهى كرده است، هر كس در كار نادرست همراهى كند، براى او دو گناه خواهد بود: گناه همكارى در آن كار نادرست، و گناه رضايت دادن به انجام آن.
اسلام، دينى است كه پيروان خود را، همواره از زندگى كردن در حصارهاى تنگ تنهائى و در چهار ديواري هاى در بسته و بی تفاوتی نسبت به سرنوشت جامعه، باز ميدارد؛ و در مقابل، همه را به زندگى اجتماعى و معاشرت با مردم، و حساسیت نسبت به تعالی همنوعان خود، دعوت ميكند.
بر اساس قوانين اسلام، خوب بودن و خوب زيستن، اين نيست كه ما، خود را از همه كنار بكشيم، و در خلوت و تنهايى مشغول عبادت شويم و كارى به كار ديگران و ساير افراد جامعه نداشته باشيم.
چه، در اين صورت، حتى اگر هيچ گناهى از ما سر نزند، باز در گناهى كه ديگران، در كنار ما و مقابل چشمان ما انجام ميدهند، و ما توانائی جلوگیری از آن را داریم، شريك و سهيم خواهيم بود.
اگر انسان کسی را در حال گناه ببیند و بی تفاوت از کنار آن بگذرد، مرتکب خطای بزرگی شده است. مثل این است که انسان کسی را در حال غرق شدن ببیند و بی تفاوت به تماشا بایستد. در حالی که وظیفه دارد، هر اقدامی که از دستش برمی آید، انجام دهد.
به بيان ديگر، يك مسلمان و مؤمن واقعى، نبايد در برابر كارهاى باطل و نادرست ديگران ساكت بنشيند و هيچ اقدامى نکند زیرا اين سكوت، دليل آن است كه او، با انجام آن كارهاى باطل مخالفتى ندارد و كسى كه مخالف امرى نباشد، بطور طبيعى، به انجام آن امر، رضايت داده است. و راضى بودن به انجام كار ديگران نيز مانند آن است كه خود او هم در آن كار، شركت و دخالت داشته است.
از اين روست كه امام عليه السلام ميفرمايد: مسلمان مؤمن حق ندارد ساكت بنشيند و شاهد و تماشاگر كارهاى باطل ديگران باشد زیرا در آن صورت، از او دو گناه سرزده است:
يك گناه؛ همان رضايت دادن به انجام آن كار است،
و گناه ديگر؛ آن است كه با چنين رضايتى، خود او نيز، در آن كار نادرست بصورت همكار و همراه در آمده و در حقيقت مثل آن است كه خود نيز، در انجام آن گناه، شركت و همكارى داشته است.
💜اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍوآلِ مُحَمَّدٍ وعَجِّلْ فَرَجَهُمْ
🌿🌸🌿🌸🌿🌸🌿
#ڪانال_نہج_البلاغہ📚
@Nahjolbalaghh
#سبک_زندگی را از #نهج_البلاغه بیاموزیم (۵)🦋
🔹خشنودى از كار #بدكاران:
قالَ علی عَلَيْهِ السَّلامُ: الرّاضى بِفِعْلِ قَوْم کالدّاخِل فيهِ مَعَهُمْ وَ عَلى کلِّ داخِل فى باطِل اِثْمانِ: اِثْمُ الْعَمَلِ بِهِ، وَ اِثْمُ الرِّضى بِهِ.
حکمت ۱۵۴ نهج البلاغه
هر كس كه به كار گروهى از مردم خرسند باشد، مانند آن است كه در آن كار، با آنها همراهى كرده است، هر كس در كار نادرست همراهى كند، براى او دو گناه خواهد بود: گناه همكارى در آن كار نادرست، و گناه رضايت دادن به انجام آن.
اسلام، دينى است كه پيروان خود را، همواره از زندگى كردن در حصارهاى تنگ تنهائى و در چهار ديواري هاى در بسته و بی تفاوتی نسبت به سرنوشت جامعه، باز ميدارد؛ و در مقابل، همه را به زندگى اجتماعى و معاشرت با مردم، و حساسیت نسبت به تعالی همنوعان خود، دعوت ميكند.
بر اساس قوانين اسلام، خوب بودن و خوب زيستن، اين نيست كه ما، خود را از همه كنار بكشيم، و در خلوت و تنهايى مشغول عبادت شويم و كارى به كار ديگران و ساير افراد جامعه نداشته باشيم.
چه، در اين صورت، حتى اگر هيچ گناهى از ما سر نزند، باز در گناهى كه ديگران، در كنار ما و مقابل چشمان ما انجام ميدهند، و ما توانائی جلوگیری از آن را داریم، شريك و سهيم خواهيم بود.
اگر انسان کسی را در حال گناه ببیند و بی تفاوت از کنار آن بگذرد، مرتکب خطای بزرگی شده است. مثل این است که انسان کسی را در حال غرق شدن ببیند و بی تفاوت به تماشا بایستد. در حالی که وظیفه دارد، هر اقدامی که از دستش برمی آید، انجام دهد.
به بيان ديگر، يك مسلمان و مؤمن واقعى، نبايد در برابر كارهاى باطل و نادرست ديگران ساكت بنشيند و هيچ اقدامى نکند زیرا اين سكوت، دليل آن است كه او، با انجام آن كارهاى باطل مخالفتى ندارد و كسى كه مخالف امرى نباشد، بطور طبيعى، به انجام آن امر، رضايت داده است. و راضى بودن به انجام كار ديگران نيز مانند آن است كه خود او هم در آن كار، شركت و دخالت داشته است.
از اين روست كه امام عليه السلام ميفرمايد: مسلمان مؤمن حق ندارد ساكت بنشيند و شاهد و تماشاگر كارهاى باطل ديگران باشد زیرا در آن صورت، از او دو گناه سرزده است:
يك گناه؛ همان رضايت دادن به انجام آن كار است،
و گناه ديگر؛ آن است كه با چنين رضايتى، خود او نيز، در آن كار نادرست بصورت همكار و همراه در آمده و در حقيقت مثل آن است كه خود نيز، در انجام آن گناه، شركت و همكارى داشته است.
💜اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍوآلِ مُحَمَّدٍ وعَجِّلْ فَرَجَهُمْ
🌿🌸🌿🌸🌿🌸🌿
#ڪانال_نہج_البلاغہ📚
@Nahjolbalaghh
❅✺✻نهج البلاغه امیر❅✺✻
🌿🌸🌿🌸🌿🌸🌿 #سبک_زندگی را از #نهج_البلاغه بیاموزیم (۵)🦋 🔹خشنودى از كار #بدكاران: قالَ علی عَلَيْهِ السَّلامُ: الرّاضى بِفِعْلِ قَوْم کالدّاخِل فيهِ مَعَهُمْ وَ عَلى کلِّ داخِل فى باطِل اِثْمانِ: اِثْمُ الْعَمَلِ بِهِ، وَ اِثْمُ الرِّضى بِهِ. حکمت ۱۵۴ نهج…
🌿🌸🌿🌸🌿🌸🌿🌸🌿
#سبک_زندگی را از #نهج_البلاغه بیاموزیم (۶)🦋
🔹لزوم شناخت #رفيق راه و #همسايه:
قال علی علیه السلام: سَلْ عَنِ الرَّفِيقِ قَبْلَ الطَّرِ يقِ وَ عَنِ الْجَارِ قَبْلَ الدَّارِ
نامه ۳۱ نهج البلاغه
پيش از آنكه درباره راه بپرسى، درباره((رفيق راه)) بپرس، و پيش از آنكه((خانه)) انتخاب كنى درباره((همسايه)) پرس و جو كن.
بر اساس اين فرمايش امام عليه السلام، در زبان فارسى هم ضرب المثلى رواج يافته است كه مى گويند:((بگو رفيقت كيست، تا بگويم چگونه آدمى هستى)).
و شاعرى، همين معنى را به شعر در آورده است:
تو، اول بگو: با كيان زيستى؟
پس آنگه، بگويم كه: تو، كيستى!
سخن امام، اين هشدار را مى دهد كه: انسان بايد دقت كند و هنگام سفر، از رفيق راه و همسفر بد و فاسد، پرهيز و دورى جويد، و همچنين هنگام انتخاب خانه، مراقبت كند، تا با اشخاصى نادرست و گمراه، همسايه نشود.
زيرا، همسفر فاسد و همسايه گمراه، علاوه بر زيانها و ناراحتيهايى كه توليد مى كنند، بر اثر همراهى و همنشينى و معاشرت پى در پى، در روحيه انسان، تأثير بد مى گذارند. و به این ترتیب، خود ما نيز، اندك اندك و ندانسته، به فساد و گمراهى كشيده ميشویم.
به همين دليل، ما بايد مراقب باشيم و در هر كارى كه انجام ميدهيم، با كسانى همراهى و همفكرى كنيم كه مطمئن باشيم درستكار و با ايمان و پاك و نيك كردارند.
اين سخن، ميتواند ما را، در اين جهت نيز راهنمائى كند كه: هر گاه در انتخاب راهى و انجام كارى دچار شك و ترديد شديم، يا اگر ديديم كه خودمان، قادر به انتخاب راه درست نيستيم، بهتر است پيش از آنكه با چشم بسته به راهى برويم يا شروع به كارى كنيم، افراد ديگر را درنظر بگيريم.
يعنى ببينيم كسانى كه عقل و درايت و ايمان و پارسايى آنها ثابت شده است، چه كار ميكنند و از كدام راه مى روند، تا ما نيز همان راه را در پيش گيریم.
به اين ترتيب، علاوه بر آنكه به گمراهى و فساد دچار نمىشويم، از وجود همراه و همنشين خوب هم بهره مند مى گرديم.
💜اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍوآلِ مُحَمَّدٍوعَجِّلْ فَرَجَهُمْ
🌿🌸🌿🌸🌿🌸🌿🌸🌿
#ڪانال_نہج_البلاغہ📚
@Nahjolbalaghh
#سبک_زندگی را از #نهج_البلاغه بیاموزیم (۶)🦋
🔹لزوم شناخت #رفيق راه و #همسايه:
قال علی علیه السلام: سَلْ عَنِ الرَّفِيقِ قَبْلَ الطَّرِ يقِ وَ عَنِ الْجَارِ قَبْلَ الدَّارِ
نامه ۳۱ نهج البلاغه
پيش از آنكه درباره راه بپرسى، درباره((رفيق راه)) بپرس، و پيش از آنكه((خانه)) انتخاب كنى درباره((همسايه)) پرس و جو كن.
بر اساس اين فرمايش امام عليه السلام، در زبان فارسى هم ضرب المثلى رواج يافته است كه مى گويند:((بگو رفيقت كيست، تا بگويم چگونه آدمى هستى)).
و شاعرى، همين معنى را به شعر در آورده است:
تو، اول بگو: با كيان زيستى؟
پس آنگه، بگويم كه: تو، كيستى!
سخن امام، اين هشدار را مى دهد كه: انسان بايد دقت كند و هنگام سفر، از رفيق راه و همسفر بد و فاسد، پرهيز و دورى جويد، و همچنين هنگام انتخاب خانه، مراقبت كند، تا با اشخاصى نادرست و گمراه، همسايه نشود.
زيرا، همسفر فاسد و همسايه گمراه، علاوه بر زيانها و ناراحتيهايى كه توليد مى كنند، بر اثر همراهى و همنشينى و معاشرت پى در پى، در روحيه انسان، تأثير بد مى گذارند. و به این ترتیب، خود ما نيز، اندك اندك و ندانسته، به فساد و گمراهى كشيده ميشویم.
به همين دليل، ما بايد مراقب باشيم و در هر كارى كه انجام ميدهيم، با كسانى همراهى و همفكرى كنيم كه مطمئن باشيم درستكار و با ايمان و پاك و نيك كردارند.
اين سخن، ميتواند ما را، در اين جهت نيز راهنمائى كند كه: هر گاه در انتخاب راهى و انجام كارى دچار شك و ترديد شديم، يا اگر ديديم كه خودمان، قادر به انتخاب راه درست نيستيم، بهتر است پيش از آنكه با چشم بسته به راهى برويم يا شروع به كارى كنيم، افراد ديگر را درنظر بگيريم.
يعنى ببينيم كسانى كه عقل و درايت و ايمان و پارسايى آنها ثابت شده است، چه كار ميكنند و از كدام راه مى روند، تا ما نيز همان راه را در پيش گيریم.
به اين ترتيب، علاوه بر آنكه به گمراهى و فساد دچار نمىشويم، از وجود همراه و همنشين خوب هم بهره مند مى گرديم.
💜اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍوآلِ مُحَمَّدٍوعَجِّلْ فَرَجَهُمْ
🌿🌸🌿🌸🌿🌸🌿🌸🌿
#ڪانال_نہج_البلاغہ📚
@Nahjolbalaghh
❅✺✻نهج البلاغه امیر❅✺✻
🌿🌸🌿🌸🌿🌸🌿🌸🌿 #سبک_زندگی را از #نهج_البلاغه بیاموزیم (۶)🦋 🔹لزوم شناخت #رفيق راه و #همسايه: قال علی علیه السلام: سَلْ عَنِ الرَّفِيقِ قَبْلَ الطَّرِ يقِ وَ عَنِ الْجَارِ قَبْلَ الدَّارِ نامه ۳۱ نهج البلاغه پيش از آنكه درباره راه بپرسى، درباره((رفيق راه)) بپرس،…
🌿🌸🌿🌸🌿🌸🌿🌸🌿
#سبک_زندگی را از #نهج_البلاغه بیاموزیم (۷)🦋
#خودرأيى و #مشورت
وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ: مَنِ اسْتَبَدَّ بِرَأْيِهِ هَلَک، وَ مَنْ شاوَرَ الرِّجالَ شارَکها فى عُقُولِها
🔸 حکمت ۱۶۱ نهج البلاغه
شخص خودرأى به هلاكت ميرسد، و كسيكه با مردان برجسته و انديشمند مشورت كند، در عقل آنها شريك ميشود.
كسيكه در همه كارها، تنها عقيده و نظر خود را درست ميداند و به رأى و عقيده هيچ كس ديگر، اهميتى نمى دهد، بيش از هر كس، به خودش ظلم ميكند.
هيچكس نيست كه همه چيز را بداند و براى همه مسائل و مشكلات، راه حل درست و منطقى و قابل اجرأ پيدا كند، و هر كس، هر اندازه هم كه عاقل و دانشمند باشد، باز با مسائلى روبرو خواهد شد، كه راه حل درست و عملى آنها، به فكرش نخواهد رسيد.
در چنين حالى، اگر شخصى، خود رأى باشد و جز عقيده خود، عقيده هيچ كس را نپذيرد، بطور مسلم، در حل مسائل، به راههاى غلط مى رود، و چه بسا دچار اشتباهاتى ميشود كه حتى زندگى اش را به خطر مى افكند و او را به هلاكت و نيستى مي كشاند.
اما كسيكه تنها به عقيده خود اتكأ ندارد، و در مسائل گوناگون مشورت ميكند، به راه سعادت ميرود. مخصوصا اگر شخصى، با افراد عاقل و انديشمند و مردان برجسته مشورت كند، مانند آن است كه در فكر و دانش آنها شريك شده، و از عقل و انديشه هركدام، براى خود سهمى برداشته است.
وقتى ما، بار سنگينى داريم كه نمىتوانيم از روى زمين حركت دهيم، به كمك چند نفر ديگر نياز پيدا مى كنيم. و هنگامى كه چند نفر آمدند و به ما كمك كردند، مثل آن است كه ما را، در زور بازوى خود شريك كرده اند و هر كدام، از قدرت و توانايى خود، سهمى به ما داده اند.
در مورد مسائل مربوط به فكر و عقل نيز همينطور است. وقتى با مسأله اى روبرو ميشويم كه به تنهايى از حل آن عاجزيم، بايد از عقل و انديشه ديگران هم كمك بگيريم. و در اين صورت، مثل آن است كه خود را، در عقل و شعور آنها شريك ساخته ايم و از نيروى انديشه و فكرشان، سهمى هم به ما رسيده است.
💜اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍوآلِ مُحَمَّدٍوعَجِّلْ فَرَجَهُمْ
🌿🌸🌿🌸🌿🌸🌿🌸🌿
#ڪانال_نہج_البلاغہ📚
@Nahjolbalaghh
#سبک_زندگی را از #نهج_البلاغه بیاموزیم (۷)🦋
#خودرأيى و #مشورت
وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ: مَنِ اسْتَبَدَّ بِرَأْيِهِ هَلَک، وَ مَنْ شاوَرَ الرِّجالَ شارَکها فى عُقُولِها
🔸 حکمت ۱۶۱ نهج البلاغه
شخص خودرأى به هلاكت ميرسد، و كسيكه با مردان برجسته و انديشمند مشورت كند، در عقل آنها شريك ميشود.
كسيكه در همه كارها، تنها عقيده و نظر خود را درست ميداند و به رأى و عقيده هيچ كس ديگر، اهميتى نمى دهد، بيش از هر كس، به خودش ظلم ميكند.
هيچكس نيست كه همه چيز را بداند و براى همه مسائل و مشكلات، راه حل درست و منطقى و قابل اجرأ پيدا كند، و هر كس، هر اندازه هم كه عاقل و دانشمند باشد، باز با مسائلى روبرو خواهد شد، كه راه حل درست و عملى آنها، به فكرش نخواهد رسيد.
در چنين حالى، اگر شخصى، خود رأى باشد و جز عقيده خود، عقيده هيچ كس را نپذيرد، بطور مسلم، در حل مسائل، به راههاى غلط مى رود، و چه بسا دچار اشتباهاتى ميشود كه حتى زندگى اش را به خطر مى افكند و او را به هلاكت و نيستى مي كشاند.
اما كسيكه تنها به عقيده خود اتكأ ندارد، و در مسائل گوناگون مشورت ميكند، به راه سعادت ميرود. مخصوصا اگر شخصى، با افراد عاقل و انديشمند و مردان برجسته مشورت كند، مانند آن است كه در فكر و دانش آنها شريك شده، و از عقل و انديشه هركدام، براى خود سهمى برداشته است.
وقتى ما، بار سنگينى داريم كه نمىتوانيم از روى زمين حركت دهيم، به كمك چند نفر ديگر نياز پيدا مى كنيم. و هنگامى كه چند نفر آمدند و به ما كمك كردند، مثل آن است كه ما را، در زور بازوى خود شريك كرده اند و هر كدام، از قدرت و توانايى خود، سهمى به ما داده اند.
در مورد مسائل مربوط به فكر و عقل نيز همينطور است. وقتى با مسأله اى روبرو ميشويم كه به تنهايى از حل آن عاجزيم، بايد از عقل و انديشه ديگران هم كمك بگيريم. و در اين صورت، مثل آن است كه خود را، در عقل و شعور آنها شريك ساخته ايم و از نيروى انديشه و فكرشان، سهمى هم به ما رسيده است.
💜اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍوآلِ مُحَمَّدٍوعَجِّلْ فَرَجَهُمْ
🌿🌸🌿🌸🌿🌸🌿🌸🌿
#ڪانال_نہج_البلاغہ📚
@Nahjolbalaghh
❅✺✻نهج البلاغه امیر❅✺✻
🌿🌸🌿🌸🌿🌸🌿🌸🌿 #سبک_زندگی را از #نهج_البلاغه بیاموزیم (۷)🦋 #خودرأيى و #مشورت وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ: مَنِ اسْتَبَدَّ بِرَأْيِهِ هَلَک، وَ مَنْ شاوَرَ الرِّجالَ شارَکها فى عُقُولِها 🔸 حکمت ۱۶۱ نهج البلاغه شخص خودرأى به هلاكت ميرسد، و كسيكه با مردان…
🌿🌸🌿🌸🌿🌸🌿🌸🌿
#سبک_زندگی را از#نهج_البلاغه بیاموزیم (۸)🦋
❇️چرا #بنده_ديگران؟
وَ لاتَکنْ عَبْدَ غَیرِک وَ قَدْ جَعَلَک اللّهُ حُرّاً
نامه ۳۱ نهج البلاغه
بنده ديگرى مباش، كه خدا، تو را آزاده آفريده است.
خداوند، انسان را به صورت موجودى «آزاد»، و داراى شخصيت و عزت نفس آفريده است. به او عقل و شعور، نيروى درك و دريافت و قدرت اراده بخشيده است، تا انديشه خود را به كار اندازد، از نيروى بدنى خود استفاده كند، و با قدرت فكر، و تن دادن به كار و تلاش، در كمال آزادى و سربلندى، زندگى شرافتمندانه اى را دنبال كند.
در آفرينش خدا، هيچ انسانى از ديگرى برتر و باارزشتر، يا كمتر و بى مقدارتر نيست؛
بنابر اين، هيچ انسانى حق ندارد كه ديگران را بنده خود سازد،
و هيچ انسان هم حق ندارد خود را به صورت بنده ديگران در آورد؛
زيرا بندگى، تنها در برابر خداوند متعال شايسته است، و جز خدا، هيچكس شايسته آن نيست كه انسانى، در برابرش، خود را دچار ذلت و زبونى كند و مانند بنده ناتوان و بيمقدارى ظاهر شود.
البته كسى كه عزت داشته باشد، و ارزش انسانى خود را بشناسد، به آزادى گرانقيمتى كه خداوند به او ارزانى داشته، احترام خواهد گذشت. چنين فردى، هميشه به نيروى فكر و قدرت كار و تلاش خود متكى خواهد بود، به آنچه در يك زندگى شرافتمندانه نصيبش ميشود قناعت خواهد كرد، و در نتيجه، همواره سربلند و آزاد خواهد زيست.
اما افراد ذليل و بى شخصيتى هم پيدا مى شوند، كه به خاطر مال دنيا، در برابر ثروتمندان يا صاحبان مقام و قدرت، به زانو مى افتند، سر تعظيم فرود مى آورد، و بصورت بنده اى ذليل و بى ارزش ظاهر مى شوند، تا شايد از ثروت و مقام آن افراد بهره اى ببرند و بيش از حد لياقت خود، مال و مقامى بدست آورند.
امام عليه السلام، اينگونه افراد را نكوهش مى كند و به همه مسلمانان هشدار مى دهد كه: مبادا آزادى و ارزش انسانى خود را، كه خداوند به شما ارزانى داشته است، پايمال كنيد و به طمع مال و مقام، در برابر انسانى همچون خودتان، بندگى كنيد، زيرا خداوند، همه انسانها را آزاد و يكسان آفريده است.
💜اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍوآلِ مُحَمَّدٍ وعَجِّلْ فَرَجَهُمْ
🌿🌸🌿🌸🌿🌸🌿🌸🌿
#ڪانال_نہج_البلاغہ📚
@Nahjolbalaghh
#سبک_زندگی را از#نهج_البلاغه بیاموزیم (۸)🦋
❇️چرا #بنده_ديگران؟
وَ لاتَکنْ عَبْدَ غَیرِک وَ قَدْ جَعَلَک اللّهُ حُرّاً
نامه ۳۱ نهج البلاغه
بنده ديگرى مباش، كه خدا، تو را آزاده آفريده است.
خداوند، انسان را به صورت موجودى «آزاد»، و داراى شخصيت و عزت نفس آفريده است. به او عقل و شعور، نيروى درك و دريافت و قدرت اراده بخشيده است، تا انديشه خود را به كار اندازد، از نيروى بدنى خود استفاده كند، و با قدرت فكر، و تن دادن به كار و تلاش، در كمال آزادى و سربلندى، زندگى شرافتمندانه اى را دنبال كند.
در آفرينش خدا، هيچ انسانى از ديگرى برتر و باارزشتر، يا كمتر و بى مقدارتر نيست؛
بنابر اين، هيچ انسانى حق ندارد كه ديگران را بنده خود سازد،
و هيچ انسان هم حق ندارد خود را به صورت بنده ديگران در آورد؛
زيرا بندگى، تنها در برابر خداوند متعال شايسته است، و جز خدا، هيچكس شايسته آن نيست كه انسانى، در برابرش، خود را دچار ذلت و زبونى كند و مانند بنده ناتوان و بيمقدارى ظاهر شود.
البته كسى كه عزت داشته باشد، و ارزش انسانى خود را بشناسد، به آزادى گرانقيمتى كه خداوند به او ارزانى داشته، احترام خواهد گذشت. چنين فردى، هميشه به نيروى فكر و قدرت كار و تلاش خود متكى خواهد بود، به آنچه در يك زندگى شرافتمندانه نصيبش ميشود قناعت خواهد كرد، و در نتيجه، همواره سربلند و آزاد خواهد زيست.
اما افراد ذليل و بى شخصيتى هم پيدا مى شوند، كه به خاطر مال دنيا، در برابر ثروتمندان يا صاحبان مقام و قدرت، به زانو مى افتند، سر تعظيم فرود مى آورد، و بصورت بنده اى ذليل و بى ارزش ظاهر مى شوند، تا شايد از ثروت و مقام آن افراد بهره اى ببرند و بيش از حد لياقت خود، مال و مقامى بدست آورند.
امام عليه السلام، اينگونه افراد را نكوهش مى كند و به همه مسلمانان هشدار مى دهد كه: مبادا آزادى و ارزش انسانى خود را، كه خداوند به شما ارزانى داشته است، پايمال كنيد و به طمع مال و مقام، در برابر انسانى همچون خودتان، بندگى كنيد، زيرا خداوند، همه انسانها را آزاد و يكسان آفريده است.
💜اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍوآلِ مُحَمَّدٍ وعَجِّلْ فَرَجَهُمْ
🌿🌸🌿🌸🌿🌸🌿🌸🌿
#ڪانال_نہج_البلاغہ📚
@Nahjolbalaghh
❅✺✻نهج البلاغه امیر❅✺✻
🌿🌸🌿🌸🌿🌸🌿🌸🌿 #سبک_زندگی را از#نهج_البلاغه بیاموزیم (۸)🦋 ❇️چرا #بنده_ديگران؟ وَ لاتَکنْ عَبْدَ غَیرِک وَ قَدْ جَعَلَک اللّهُ حُرّاً نامه ۳۱ نهج البلاغه بنده ديگرى مباش، كه خدا، تو را آزاده آفريده است. خداوند، انسان را به صورت موجودى «آزاد»، و داراى شخصيت…
🌿🌸🌿🌸🌿🌸🌿🌸🌿
#سبک_زندگی را از #نهج_البلاغه بیاموزیم (۹)🦋
❇️#ايمان چيست؟
وَ قَدْ سُئِلَ عَنِ الاْيمانِ فَقال عَلَيْهِ السَّلامُ: الاْيمانُ مَعْرِفَةٌ بِالْقَلْبِ، وَ اِقْرارٌ بِاللِّسانِ، وَعَمَلٌ بِالاَْرْکانِ.
حکمت ۲۲۷ نهج البلاغه
از اميرالمؤمنين عليه السلام، پر سيدند كه:
❇️ايمان چست؟
🔹 فرمود: ايمان عبارت است از:
شناخت قلبى،
☘اعتراف و اقرار به زبان،
🍀عمل با اعضاء و جوارح بدن.
ايمان حقيقى: نشانه هائى دارد، كه هر كس اين نشانه ها را در خود داشته باشد، مؤمن حقيقى است.
امام عليه‌السلام، براى مؤمن حقيقى، سه نشانه اصلى و مهم تعيين فرموده است، كه ما نيز با توجه به آنها ميتوانيم مؤمنان حقيقى را بشناسيم.
طبق فرموده امام(ع) مؤمن حقيقى كسى است كه:
* اولا شناخت قلبى داشته باشد.
* يعنى از صميم قلب و از ته دل، وجود خدا را شناخته باشد، و صميمانه معتقد باشد كه اصول دين اسلام، يعنى يگانگى خداوند متعال، نبوت حضرت محمد (ص)، و فرارسيدن روز قيامت، عدل خداوند و جانشينى امامان عليه السلام ، بر حق است.
* ثانيا به زبان اعتراف كند،
* يعنى اعتقادات الهى و اسلامى خود را بر زبان آورد، و همواره كلمه «شهادتين» را به زبان جارى سازد، و به يگانگى خدا و نبوت حضرت محمد(ص) اقرار كند.
* ثالثا وظايف اسلامى خود را با اعضاء بدنش انجام دهد،
* يعنى وضو ساختن، نماز خواندن، روزه گرفتن، بدنگفتن با زبان، بد نشنيدن با گوش، نگاه حرام نكردن با چشم، و... تمام وظائفى را كه خداوند براى اعضاء بدن او تعيين فرموده است، بطور صحيح و كامل به انجام رساند.
بنابراين، كسی كه يكى از اين نشانه ها، يا قسمتى از اين نشانه ها را نداشته باشد، نمىتواند خود را مؤمن حقيقى بداند.
💜اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍوآلِ مُحَمَّدٍ وعَجِّلْ فَرَجَهُمْ
🌿🌸🌿🌸🌿🌸🌿🌸🌿
#ڪانال_نہج_البلاغہ📚
@Nahjolbalaghh
#سبک_زندگی را از #نهج_البلاغه بیاموزیم (۹)🦋
❇️#ايمان چيست؟
وَ قَدْ سُئِلَ عَنِ الاْيمانِ فَقال عَلَيْهِ السَّلامُ: الاْيمانُ مَعْرِفَةٌ بِالْقَلْبِ، وَ اِقْرارٌ بِاللِّسانِ، وَعَمَلٌ بِالاَْرْکانِ.
حکمت ۲۲۷ نهج البلاغه
از اميرالمؤمنين عليه السلام، پر سيدند كه:
❇️ايمان چست؟
🔹 فرمود: ايمان عبارت است از:
شناخت قلبى،
☘اعتراف و اقرار به زبان،
🍀عمل با اعضاء و جوارح بدن.
ايمان حقيقى: نشانه هائى دارد، كه هر كس اين نشانه ها را در خود داشته باشد، مؤمن حقيقى است.
امام عليه‌السلام، براى مؤمن حقيقى، سه نشانه اصلى و مهم تعيين فرموده است، كه ما نيز با توجه به آنها ميتوانيم مؤمنان حقيقى را بشناسيم.
طبق فرموده امام(ع) مؤمن حقيقى كسى است كه:
* اولا شناخت قلبى داشته باشد.
* يعنى از صميم قلب و از ته دل، وجود خدا را شناخته باشد، و صميمانه معتقد باشد كه اصول دين اسلام، يعنى يگانگى خداوند متعال، نبوت حضرت محمد (ص)، و فرارسيدن روز قيامت، عدل خداوند و جانشينى امامان عليه السلام ، بر حق است.
* ثانيا به زبان اعتراف كند،
* يعنى اعتقادات الهى و اسلامى خود را بر زبان آورد، و همواره كلمه «شهادتين» را به زبان جارى سازد، و به يگانگى خدا و نبوت حضرت محمد(ص) اقرار كند.
* ثالثا وظايف اسلامى خود را با اعضاء بدنش انجام دهد،
* يعنى وضو ساختن، نماز خواندن، روزه گرفتن، بدنگفتن با زبان، بد نشنيدن با گوش، نگاه حرام نكردن با چشم، و... تمام وظائفى را كه خداوند براى اعضاء بدن او تعيين فرموده است، بطور صحيح و كامل به انجام رساند.
بنابراين، كسی كه يكى از اين نشانه ها، يا قسمتى از اين نشانه ها را نداشته باشد، نمىتواند خود را مؤمن حقيقى بداند.
💜اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍوآلِ مُحَمَّدٍ وعَجِّلْ فَرَجَهُمْ
🌿🌸🌿🌸🌿🌸🌿🌸🌿
#ڪانال_نہج_البلاغہ📚
@Nahjolbalaghh