چهل روز گذشت...
یاد شهدای آتشنشان گرامی باد.
پیمانی را که برای چهارشنبه سوری بسته ایم از یاد نبریم🙏
#چهارشنبه سوری بدون_موادمنفجره

@BiutifulIran

🎥 ترانه قدیمی #چهارشنبه سوری درسال۱۳۴۰باصدای بانو #هماواستادناصرمسعودی


پیشاپیش چهارشنبه سوری مبارک ♨️

@BiutifulIran

#آداب_نوروز در #ایل_بختیاری


یکی از آیین ها و سنت های کهن و فراگیر در سرزمین های حوزه فرهنگ ایرانی عید نوروز است. همه اقوام ایرانی این پدیده طبیعی را جشن می گیرند نوروز با آداب و رسوم و مراسم خاصی همراه است.

#چهارشنبه_سوری نیز در این منطقه از قدمت زیادی برخوردار است شب چهارشنبه آخر سال مردم با روشن کردن آتش و پریدن از روی آن سلامتی و رزق و روزی و پایان غم را طلب دارند. پریدن از روی آتش سه بار تکرار می شود. هنگام پریدن از روی آتش شعر زیر را می خوانند:

تش تش نوروز ایکنم
شادی هر روز ایکنم

سرخی تو سی مو
زردی مو سی تو

غم بره شادی بیا
محنت بره روزی بیا

تعداد آتش ها را نیز مانند سبزه ها فرد می گیرند و معتقدند کسی از روی آتش زوج بپرد سال آینده چهارشنبه سوری نخواهد داشت.

در مناطق بختیاری به چهارشنبه سوری "چهارشنبه سیری" یا
"تش پرک" می گويند.

ارسالي :كرمپور

@BiutifulIran

🔥جشن کهن آتش افروزی #چهارشنبه_سوری پیشاپیش خجسته و شاد باد🔥

🔻تاریخچه ای از چهارشنبه سوری و آیین های آتش افروزی پیش از سال نو برگرفته از پژوهش استاد #بهرام_فره_وشی:

«مردم ایران کهن پیش از فرا رسیدن هر جشن آیینی مانند نوروز به آتشکده ها روی می آوردند و به نیایش می پرداختند؛ اما افروختن آتش در چهارشنبه شب سال ها پس از آغاز دوره اسلامی در ایران رایج گشته زیرا در ایران باستان هفته از اهمیت آیینی برخوردار نبوده است. اما رسم آتش افروزی پیش از نوروز بسیار کهن است و حتی مربوط به زمان های پیش از زرتشت است...

واژه «سوری» فارسی صفت پهلوی سوریک (surik) است.«ایک» (ik-) پسوند نسبت است و سور به معنی «سرخ» است...و این چهارشنبه از آن رو سوری گفته می شود که در آن آتش سرخ افروخته می شد.

این آتش در هنگام ساسانیان گویا در شب آغاز آخرین گاهنبار سال (هَمَس پَت مَدم) در ۲۶ اسفند (از آتش اجاق خانواده) افروخته می شده است و گویا از این رو بوده است که فرَوَهر ها از دیدن دود آتش، جایگاه دوده و به اصطلاح دودمان خویش را بازشناسند و بدان سوی پرواز کنند...(فروهر (فروردین) همراه با روان، هنگام درگذشت از تن درگذشته به جهان مینوی روانه می شود)

آتش افروزی پیش از نوروز و به ویژه آتش افروزی بر روی بام ها که در ایران کهن مرسوم بوده و امروز نیز در روستا ها معمول است گویا برای راهنمایی فرَوَهر ها به سوی دودمان هاست، تا دودمان خویش را باز شناسد و ده روز در میان فرزندان خویش به سر برند.
همانگونه که در ایران کهن برای راهنمایی مسافران سرگشته به شب هنگام بر بالای برج ها آتش می افروختند و به هنگام روز دود برپا می داشتند.»

نک:👈(فره وشی، بهرام، جهان فرَوَری، انتشارات فروهر، تهران، چاپ سوم،۱۳۸۸، صص۲۶-٢٧)

@utiranshenasi
@BiutifulIran