فردای بهتر (مصطفی تاجزاده)

📝📝📝گفتمان مرگ و پیامدهای اجتماعی آن
(درباره کتاب "شکستن طلسم وحشت" نوشته آریل دورفمن)

✍🏻مصطفی مهرآیین

✅آریل دورفمن در کتاب "شکستن طلسم وحشت"(که خواندن آن را به همه توصیه می کنم) در وصف گفتمان نظامی مرگ آور پینوشه، ژنرال و دیکتاتور شیلی، مینویسد:"ژنرال پینوشه مرگ را خوب بلد بود. اما میشود گفت و بدون ذره ای تردید هم می شود گفت که او از زندگی چیز چندانی نمی دانست و هنوز هم نمی داند". او پینوشه را قدرتمندترین مرد شیلی میدانست که"بر سرزمین کشتار حکومت می کند". او در وصف این کشتار می گوید:"حرف یک بار و دو بار نبود. صرفاً هوس یک یا دو سادیست یا کار دیوانه ای زنجیر گسسته هم نبود. نظام یافته بود، عمدی بود، برنامه ریزی شده بود، موشکافانه و سرسختانه اجرا شده بود". او می نویسد پینوشه حتی در پی ایجاد ارعاب در خود ارتش بود و به همین دلیل کاروانی از مرگ را در ارتش به راه انداخت تا بگوید "پینوشه قدرت مطلق است". به باور دورفمن،"پینوشه البته صرفا وقفه ای درمیان دولتهای دموکراتیک نبود، او قصد داشت چهره شیلی را چنان تغییر بدهد که دیگر قابل شناسایی نباشد". دورفمن در وصف یکی از صحنه های کشتار مردم توسط نیروهای پینوشه می نویسد:" اعضای کاروان مرگ بدون هیچ شتابی ابتدا به پای زندانی ها شلیک کرده اند و بعد، دیگر بخش های بدنشان را هدف گرفته اند و بعد اعضای بدنشان را با چاقوهای بلندی که به آنها "کوروو" می گویند قطع کرده اند، چشم هایشان را از کاسه در آورده اند و صورت تک تک شان را از شکل انداخته اند و بقیه زندانی ها را مجبور کرده اند سرنوشتی را که در انتظارشان است خوب تماشا کنند....جسدها نیز سر به نیست شدند".

✅دورفمن پس از شرح گفتمان و کردار پینوشه و در تشریح پیامدهای این نوع حکومت معتقد است او با سر به نیست کردن جسد ها "مردم شیلی را وادار می کرد بلاهای فجیعی را که در همان لحظه داشت بر سر مردان و زنان اسیر می آمد، بارها و بارها تصور کنند". او می نویسد:"بدنی برای خاکسپاری نبود، پس آرامش روانی هم ممکن نبود. شکنجه از چیزی صرفا جسمانی به پدیده ای تبدیل می شد که در جهان درونی هر شهروند بی وقفه تکرار میشد و او را از ترس فلج میکرد". او در ادامه مینویسد: "سر به نیست شدن آدم ها دست آخر برای بسیاری از ما به نمادی از ناپدید شدن خود کشور تبدیل شد ، تلاش برای نابودی ابدی کشور آزادی که زمانی در آن زندگی می کردیم".

✅تمام درسی که دورفمن در این کتاب ما می دهد این است که "وحشت یک جامعه را فلج می کند". به زبان دورفمن وحشت باعث می شود "خودِ کشور ناپدید شود". زندگی با وحشت و شر روح یک ملت را فاسد می کند. وحشت و ترس از شکنجه و مرگ باعث می شود یک سرزمین "انرژی حیات خود را از دست بدهد". ناپدید شدن یک کشور در ذهن مردم آن کشور به این معناست که آن مردم دیگر احساس تعلقی به آن سرزمین و مسائل آن نخواهند داشت و خود را مردمانی بی وطن و بی پناه احساس خواهند کرد. به باور دورفمن در چنین جامعه ای حتی اشک ها هم"به جای بیرون ریختن، دردرون خشکیده می شود". او معتقد است حاکمان چنین سرزمینی نیز بازنده اند. به باور دورفمن در زمانی که دیکتاتور ها در حال ایجاد ترس در مردم خود هستند، عملا آینده سرزمین خود را از دست میدهند، چون میلیونها انسان دردرون خود رویای سرزمین وجهان دیگر را در ذهن و قلب خود پرورش می دهند، جهانی که در آن دیگر خبری از وحشت و مصونیت ابدی آدم کشان نیست. دورفمن به زیبایی دیالکتیک درونی وحشت را به ما نشان می دهد: در همان زمان که وحشت درون بسیاری از ما را خواهد خشکاند، گروهی دیگر از ما رویای سرزمین و زندگی دیگر را در ذهن و روحشان پرورش می دهند و امید می آفرینند.
رخداد تازه

🆔@Mostafatajzadeh
yon.ir/wXHzb

8.4K views13:13