گاهی وقتا انقد به اونایی که دوسمون دارن و دوسشون داریم نزدیکیم و چنان حضورشون زندگیمونو پر میکنه که پاک یادمون میره چقد ارزشمندن و چه نعمتیه بودنشون ، چه شانس بزرگیه داشتنشون ، حسابی یادمون میره که چه حس ترسناکیه " تنهایی " اینجاس که یکی دو روز بچه شدن و قهر کردن تازه یادمون میاره که چقد خوشبختیم که همدیگرو داریم ، خدا چقد دوسمون داره که ما رو بهم دیگه داده ، ابنجاس که میفهمی حتی قهرم " نعمته "اگه " حکمت " شو بفهمی ، اینجاس که باز دلت واسه بچگی تنگ میشه و حسودیت میشه به بچه ها که قهر و آشتیه بی غل و غش و بلدن ، واسه همینه که دوستیای بچگی همیشه واقعی و عمیق تره چون اون موقع ها بلد بودیم همدیگرو ببخشیم ، ساده ببخشیم ، اصن قهر میکردیم که آشتی کنیم ، غرورمونم هیچ رقمه جلو دارمون نمیشد که پا پیش بزاریم واسه آشتی ، آره خوب شکوندن دل عزیزامون بد ترین کاریه که تو دنیا میشه کرد ، حتی ناخواسته و حتی از روی وابستگی و نزدیکی زیاد ، ولی بعضی وقتا قهرم لازمه تاز لذت آشتی کردن مث خیلی حسای دیگه که تو بچگی جا گذاشتیم یادمون نره...
#بچگی #رفاقت #روزای #سادگی #دوستی #های #واقعی #قهروآشتی #دوستداشتنی #و #کودکانه