به گفته این نشریه، آلبوم لاست امریکانا رفرنس‌های زیادی به بندها و آرتیست‌های مختلفی از جمله "Guns N' Roses" و "The Strokes" داره.
آهنگ "Semi-Charmed Life" به صورت نیمه‌کاور اجرا شده و ملودی‌هایی از بقیه آرتیست‌ها توی آلبوم بازآفرینی شده.
نشریه پیچفورک همچنین گفته که این آلبوم عمیقاً عجیب و حتی نفرین شده به‌نظر میاد.

لاست امریکانا لزوماً آلبوم خوبی نیست و ام‌جی‌کی نسبت به کیفیت کار بی‌توجهی کرده اما پشتکار و اشتیاق خالص اون برای موسیقی، درکنار راک عامه‌پسند و صداقتِ بی‌رحمانه‌ای که توی این پرت و پلا جا داده، آلبوم رو جذاب کرده و توی چهارچوب خودش حتی موفق هم عمل کرده.
این آلبوم حاصل تلاش ام‌جی‌کی برای جا گرفتن توی جامعه راک مدرنه و در همین حال، جزئیاتی درباره اینکه چجوری زندگیشو سال قبل به قهقرا برده حرف میزنه؛ به غیر از ام‌جی‌کی، کی ممکنه همچین کاری بکنه؟

ام‌جی‌کی این آلبوم رو بعد از یک دوره سخت توی زندگیش ساخته؛ بعد از تمام جریاناتی که با شریک زندگیش، مگان فاکس، پیش اومد، بعد از یک سال پاک بودن، دوباره به مصرف مواد برگشت و سر از مرکز بازپروری درآورد و وقتی بیرون اومد، آتش‌سوزی گسترده کالیفرنیا استودیوی موردعلاقشو با خاک یکسان کرده بود.

ام‌جی‌کی با تیمش توی پذیرایی خونه خودش جمع شدن و آلبومی رو با هدف تبدیل شدن به یکی از آثار بزرگ پاپ-راک ساختن.
این آلبوم با تریلری رونمایی شد که "باب دیلن" روایتش می‌کرد، حتی با وجود اینکه اون بخاطر انجام دادن کارای غیرمنتظره معروفه، بازم به قدری دور از ذهن بود که خیلیا فکر کردن با هوش مصنوعی ساخته شده.

قبل از منتشر شدن این آلبوم، آهنگ "Lonely Road" ام‌جی‌کی با همکاری جلی‌رول که بازنویسی آهنگ "جان دنور" بود، ترکوند که شاید موفقیت این آهنگ، عملکرد خوب ام‌جی‌کی توی آلبوم لاست امریکانا رو توجیه می‌کنه. اخیراً اکثر آهنگ‌های پرفروش بازار درواقع از روی آهنگ‌های معروف قدیمی ساخته میشن.

ام‌جی‌کی به عنوان یک موزیسین تو هیچ ژانر به‌خصوصی خوب نیست، اما اشتیاق یکسانی برای همشون داره. تنوع ژانرها توی آلبوم لاست امریکانا نشون میده که اگه ام‌جی‌کی معروف نبود، احتمالا لیدر یک بند کاور (گروهی که از بقیه آرتیست‌ها آهنگ کاور کنن) فوق‌العاده و همه‌فن‌حریف میشد.

یکی از نکات جالب لاست امریکانا، اشاره مکرر و خودآگاهانه به مصرف کوکائینه که می‌تونه بازتابی باشه به دوران بدی که ام‌جی‌کی در اواخر سال ۲۰۲۴ گذروند.

ام‌جی‌کی برای آلبوم لاست امریکانا قطعا تلاش زیادی کرده، اما تلاش کردن هم تا حدی کار رو پیش می‌بره. یجورایی مسخرست که برچسب «بی‌سلیقگی» روی یک آرتیست بزنیم وقتی گروهی مثل Frost Children داره دوباره می‌ترکونه، اما برخلافِ ام‌جی‌کی، اونا دقیقاً میدونن که میخوان به چی برسن. بدون یک دید واضح و مشخص، ام‌جی‌کی نمی‌تونه درد رو به یک اثر هنری واقعی تبدیل کنه و به‌جای اون، به آهنگ‌نویسی خام و کلیشه‌ای و ملودی‌های قرضی پناه می‌بره که گاهی به لطف غریزه‌ای که برای درک چیزی که مخاطب رو تحت تاثیر قراره میده داره، موفق میشه چیزای جالبی بسازه.

ام‌جی‌کی با لاست امریکانا دنبال گرفتن نقد توی نیویورکر (یک مجله مشهور آمریکایی) نیست، اون بیشتر دنبال تبدیل شدن به یه آرتیست محبوب بین نوجَووناییه که دنبال یه موزیسین امروزی ان که قدرتمندتر از بقیه باشه، مثل بنسون بون.
این واقعیت که امروزه همه به موسیقی نامحدود از هر سبک و دوره‌ای دسترسی دارن و ممکنه به همون اندازه‌ای که از آهنگ‌های قدیمی بازسازی شده خوششون بیاد، با سینگل ترک جدید یک خواننده پاپ هم برقصن، فرصت مهمی رو پیش پای ام‌جی‌کی قرار میده: اون می‌تونه از طریق انتخاب و چینش تاثیرات موسیقیایی، بحث راک اصیل آمریکایی رو پیش بکشه.

خیلی حرکت قدرتمندی بود که توی ترک "Indigo" که ملودیشو از آهنگ "Running Up That Hill" قرض گرفته تونست با خیال راحت این ورس: «مثل جی.کی. رولینگ تو رویاهام زندگی میکنم/من تالکینم، عاشق این سیگارایی ام که با دست رول شدن» رو بچپونه و از زیرش در بره و همینطور توی ترکی که به طور گیج کننده‌ای اسمشو "Starman" گذاشته، روی نسخه بازسازی شده "Semi-Charmed Life" اینو بخونه: «چند روزه که بیدارم-م-م-م/دارم کوک-ک-ک-ک خورد میکنم». خیلی جالبه برای مخاطب سخته از اینکه ام‌جی‌کی مُهر خودش رو روی یک آهنگ کلاسیک پاپ زده و درباره کوک میخونه، خوشش نیاد.

گاهی اوقات ام‌جی‌کی فقط میخواد چندتا کار رو باهم انجام بده، بدون اینکه هدف خاصی رو ارائه کنه، مثل ترک "Don't wait Run Fast".

ام‌جی‌کی تو ترک "Miss Sunshine" سعی کرده تا یک فرد جَوون بی‌دغدغه و خوشبین رو به تصویر بکشه، که انگار یک تلاش برای آماده‌سازی مخاطب برای نیمه دوم تاریک آلبوم باشه، اما بیشتر به‌نظر بی‌روح و بی‌ربط جلوه می‌کنه.

ترک "Vampire Diaries" از معدود دفعاتیه که ترویس بارکر به آلبوم حال و هوای پاپ-پانک میده و این ترک از دید یک خون‌آشام تعریف شده (هیچ استعاره‌ای در کار نیست، ام‌جی‌کی داره تصور می‌کنه که واقعا خون‌آشام بودن چطوره).

ام‌جی‌کی همون کاری رو کرد که بند The Strokes در ترک "Last Nite" با آهنگ "American Girl" نام پتی انجام داده بودن، و اسم ترک رو گذاشت "Sweet Coralline" تا بجای یدونه، دوتا رفرنس داشته باشه.

سینگل ترک اصلی آلبوم یعنی آهنگ "Cliché" از نظر معنا شبیه نسخه نسل جدید از آهنگ "Ironic" آلانیز موریسته، اما از نظر صدا، ام‌جی‌کی سعی کرده حال و هوای هایپرپاپ رو با سبک جان ملینکمپ قاطی کنه.

توی قسمتی از آهنگ "Outlaw Overture" ام‌جی‌کی میگه که: «دلم برای موادهام تنگ شده/از بیست و یک سالگی رفیقام بودن» (که اشاره به دوره سختی داره که اون پشت سر گذاشته) و بعدش با تغییر بیت ادامه میده: «همه صفحه‌ها خالی می‌مونن تا وقتی زندگیم به گوه کشیده بشه». دو ترک برتر این آلبوم، یعنی ترک "Goddamn" و "Tell Me What's Up" هم همین مسیر اعتراف‌گونه رو ادامه میدن.

قسمت اول ترک "Goddamn" شبیه به آهنگ‌های لیل پیپه و ام‌جی‌کی کارو خوب درآورده و به‌نظر می‌رسه داره یک نقطه عطف رو توی آهنگ‌نویسی تجربه می‌کنه و توجه میشه که محتوا و آهنگ همدیگه رو تکمیل میکنن.

ترک "Tell Me What's Up" از معدود ترک‌های منحصر به‌ فرد آلبومه و همین بستر رُک و راست بودن ام‌جی‌کی رو فراهم می‌کنه. توی این ترک، ام‌جی‌کی راجع‌به مورد دزدی قرار گرفتن، تئوری‌های توطئه، ADHD و انزوای ناشی از اعتیاد صحبت میکنه و این صداقت رو توی ترک "Treading Water" هم ادامه میده، جایی که ام‌جی‌کی مسئولیت کاراش رو قبول می‌کنه و توی قسمتی از این آهنگ میگه: «تعطیلاتشونو خراب کردم، و دروغا نمی‌میرن، بزرگ‌تر می‌شن» و قسمت بعدی رو از زاویه دید خودش توی دوران ترک اعتیاد تعریف می‌کنه: «گیر حرف و حدیثایی‌ افتادم که می‌دونم دارن راجع به من میزنن/اونم درحالی که منو از مکالمه شون بیرون کردن» و اون فقط آرزو می‌کرد که بتونه به مردم بگه:«نسبت به من تنفر خالص دارین/ولی فقط بچه‌مونو از این جریانا دور نگه دارین». اینا همه تو بستر موسیقیایی که به طور عجیبی شبیه آهنگ "Iris" ـه اتفاق میفتن. بذارین اینطور بیانش کنیم: این کار شکست نمی‌خوره، بلکه باید به ام‌جی‌کی اعتبار هم بدیم چون با وجود اینکه می‌دونست این اعترافاتش به همون شایعاتی که گفت دامن میزنن، بازم سفره دلش رو برامون باز کرد.

-فکر میکنی این البوم چه چیزی راجع به جایگاه الانت توی زندگی میگه؟
+کلز: فکر میکنم این البوم نیاز به پارت دوم داره
دقیقا به همون شکل که البوم به دو قسمت تقسیم شد و آلبوم رو این شکلی تموم کردم.
داخل آخرین آلبومم(mainstream sellout) یجورایی سرنوشت خودم رو نوشتم و از چیزی که گفتم خوشم نیومد.
«داخل این فیلمی که میشناسمش، هیچ پایان خوبی وجود نداره»
این اولین لاین و اخرین لاین نوشته شده واسه آلبوم قبلی (mainstream sellout) عه.
و جدا هیچ پایان خوبی برام رخ نداد، این چندسال خیلی برام بد گذشت.
این دفعه گفتم که ما قراره به زور هم که شده صادق باشیم.
و همچنین میخوام که یک تم ساده رو پیش بگیرم، مثل ماشین سواری.
توی جاده بودن خیلی باحاله چون زیر بار چیزی خم نمیشی، حتی خبرهای بد، چون همش درحال حرکتی و خبرهای بد رو پشت سرت جا میذاری.
مثل این، ما همه چیز رو پشت سر می‌ذاریم و متوجه میشیم که داره اتفاق میوفته ولی ...
- این زندگیِ یه آدم سرگردون عه.
+کلز: صد درصد.

🔻 cliché
56,700,869
🔻 vampire diaries
14,533,938
🔻 miss sunshine
7,294,219
🔻 outlaw overture
3,713,779
🔻 starman
2,759,831
🔻 goddamn
2,429,682
🔻 dont wait run fast
2,399,641
🔻 sweet coraline
2,196,431
🔻 indigo
2,065,062
🔻 treading water
2,030,830
🔻 tell me whats up
1,986,134
🔻 cant stay here
1,913,847
🔻 orpheus
1,743,855

یک فن:
قراره دیلاکس آلبوم lost americana رو بدی بیرون ؟
کلز:
وقتی تور البوم رو اعلام کنم قراره یه اهنگی که شماها اسمشو گذاشتین "times of my life" رو بدم بیرون.