👈آسیب به هنر رقص ایرانی،
در نبود دست اندرکار دولتی

@LoversofIRAN
#اختصاصی_کانال
حتما برای استفاده از این نوشته آدرس کانال را بگذارید

۴ دهه پس از #انقلاب و نبود دست اندرکار دولتی برای #هنر #رقص ایران، پیامدهای زیانباری متوجه این هنر کهن #ملی شده است.

یکی از این آسیب ها، جعل و تحریفی است که پیاپی از تریبون های گوش خراش جمهوری #باکو (که نام امروزش هم نامی جعلی است. سد سال پیش، #حزب_مساوات نام استان آذربایجان را برای بخش شمالی ارس دزدی و جعل کرد در حالیکه نام آن سرزمین #اران و #شروان بوده) به گوش می رسد.
بدبختانه در نبود متولی دولتی و رسمی برای هنر رقص ایرانی، امروز جریانهای "جدایی خواه" شمالغرب ایران، با دستاویز کردن موسیقی و رقص #لزگی که پیاپی از رسانه های باکو به عنوان رقص آذربایجان(نه فقط جمهوری آذربایجان بلکه آذربایجان ایران) تبلیغ میشود؛ رقص و موسیقی لزگی را به ابزار تهاجم و القای فرهنگی تبدیل کرده اند؛ چنانکه از آن حتا به عنوان نماد اعتراض و جدایی خواهی استفاده می کنند!

اگرچه رقص لزگی زیباست و چشم نواز، اما این شکل استفاده همراه با دزدی هویت اصلی آن، چیزی نیست جز امتداد نقشه تحریف هویت آذربایجان و ساختن هویتی جعلی و جدا از هویت اصیل #آذری آن!

یکی دیگر از آسیب های مهم نبود متولی دولتی در هنر رقص ایرانی (همه گروههای رقص های بومی ایران)، ناشناس ماندن هنر رقص #ملی ایران برای جهان است. زیرا هنر رقص که در ایران با فراوانی چشم نوازی روبرو است(رقص های گوناگون از شمال تا جنوب و از خاور تا باختر ایران)، ۴ دهه است در فستیوال های جهانی رقص از سوی دولت ایران نمایش داده نشده است و این خطری بزرگ است برای فرهنگ ایرانی.
زیرا امکان دارد رقص های ایرانی از سوی کشورهای همسایه یا رقیبان فرهنگی، به نام دیگری ثبت و ضبط گردد! به ویژه که گستره رقص ایرانی حتا در برخی رقص های افغانستان، تاجیکستان و ازبکستان هم دیده میشود. حرکت های پا، دست، سر، بدن، ریتم و ضرب آهنگ این رقص ها چیزی است که به روشنی ایرانی بودن آن ها و خاستگاهشان را نشان می دهد.

امروز که دوران رقابت های نفسگیر برای تبلیغ کوچکترین داشته های فرهنگی کشورهاست تا هویت جداگانه شان پابرجا بماند، در دنیای پرتغییر کنونی که گرایش به حذف سریع فرهنگ های مستقل ملی و برجاماندن تنها فرهنگ همسان موردنظر #غرب وجوددارد، نگاهبانی از همه داشته های فرهنگی مان بسیار ضروری است.

به ویژه که درباره هنر رقص در ایران، دستاورد ارزشمند و گرانبهای فرهنگی ای داریم که از دید اندیشه و نگرشی که پشت آن است و تاثیر نیکی که بر اخلاق انسانی دارد، از آنچه امروز در جهان رسما از تریبون های پربیننده، به عنوان رقص به مردم نشان داده می شود بسیار بالاتر قرار میگیرد؛ چراکه هنر رقص های ایرانی (همه انواع آن) به دور از الگوهای ناشایست سکسیسم، بدن نمایی، استفاده های اغراق آمیز و تحریک کننده ی بدن، و سوءاستفاده از زنان و مردان؛ درپی نمایشی شور انگیز و روح افزا از پیوند انسان با انسان، طبیعت، ذات زندگی و حتا خداوند است.

هنر رقص های ایرانی، ابزار تجلی تعالی روح و اندیشه ی انسان است، نه ابزار استفاده ی دم دستی از انسان و تنزل جایگاه آن، بر خلاف آنچه که امروز در جهان تبلیغ و تشویق می شود!

داشته های ناب فرهنگی ما (همچون دیگر ملت های ریشه دار، متمدن و اصیل جهان) بزرگترین دیوار در برابر تهاجم فرهنگی و گسترش فساد و بی بندوباری است. در نبود کانون ها و نهادهای رسمی و دولتی که مسوول کار هنر رقص های ایرانی در بیایند، بر دوش ما ایراندوستان است که از داشته های تمدنی و دستاوردهای فرهنگی که یادگار نیاکان نیک اندیش است، پاسداری کنیم و این پیام مهم را به دیگر ایرانیان به ویژه جوانان، نوجوانان و کودکان ایرانی برسانیم.

رقص های اصیل ایرانی را به فرنام(عنوان) ابزاری ارزشمند در برابر تهاجم فرهنگی و استفاده ناشایست از اندام و بدن #زنان و مردان، به نسل امروز و فردا بیاموزیم. هنر رقص های ایرانی ریشه در آیین های و باورهای مذهبی و عرفانی ایرانیان در سده ها و هزاره ها دارد چنانکه، روی دگرگون شده ی رقص های نیایش، بزم، و رزم دایره وار #زرتشتیان ایران، گرداگرد آتش با دستمال هایی در دستان رقصندگان را امروز در رقص ایرانیان #کرد #لر #بختیاری #لک #قشقایی #آذری #بلوچ #سیستانی #خراسانی #گیلانی #مازندرانی و... می بینیم، به شکل ده ها گونه رقص چشم نواز با حرکت های دورانی و گروهی و مضمون عرفان، نیایش، ستایش و سپاسگزاری از طبیعت، شور و شیدایی برای رزم و نبردهای دلاورانه در گوشه گوشه ایران.

هر سه رقص زیر، از رقص های اصیل آذربایجان است. رقص #لزگی گرچه زیباست اما رقص آذربایجانی نیست.
تنپوش، موسیقی، و ضرباهنگ رقص لزگی به روشنی با تنپوش، موسیقی و رقص #آذری تفاوت دارد👇

https://t.me/LoversofIRAN/7266

https://t.me/LoversofIRAN/7266

https://t.me/LoversofIRAN/7269

#زرتشتیان ایران بیش از دیگران در این آب وخاک ریشه دارند واحترام به حقوقشان واجب

قدرت، ثروت وامکانات این خاک اهورایی برای #همه_ایرانیان است

ادب #زرتشتی در #محرم_و_صفر👇
yon.ir/L8um3


@LoversofIRAN

خوان(سفره) #زرتشتیان ایران
جشن #مهرگان ۱۰_۱۶مهر:
#درفش_کاویانی، نماد خروش #کاوه تندیس مهر ایزد
ترازو نماد دادگری مهر ایزد
غله نماد زمان برداشت محصول
آتش/شمع
اوستا
قند سبز
فرتور اشو زرتشت
@LoversofIRAN

👆 #امیر_کبیر در یک نگاه
۲۰ دی سالگرد شهادت
(وی #بهاییت را ممنوع کرد وبه ضررکشور میدانست)

⬅️امیرکبیر و شکیبایی دینی
دکتر #افشین_جعفرزاده

از برجسته ترین تدابیر حکمرانی #امیرکبیر در دوره کوتاه صدارت، سیاست آزاد اندیشانه نسبت به اقلیت های دینی بود که از پاره ای کشورهای #اروپایی و #عثمانی پیشتر رفت
سیاست او بر پایه مدارای مذهبی، حق آزادی پرستش و تساوی حقوق اجتماعی بود.
در تفکر امیر، #زرتشتیان جایگاهی ویژه داشتند. همچنین #مسیحیان #آشوری #ارمنی و... #کلیمیان ایران همگی از سیاست روشنفکری دینی و آزادی کامل کار وبرگزاری آداب دینی بهره بردند. جالب ترین رفتار وی درباره #صابئین پیرو حضرت ذکریا در خوزستان بود که اجازه نداد کسی آنها را وادار به تغییر دین کند.
امیر به خوبی می دانست شکیبایی دینی از بنیادهای کهن فرهنگ ایرانیست و این میراث را با خردمندی پاس داشت.
این تصمیم اتفاقا پای بیگانگان را از ایران کوتاه کرد زیرا در آن دوره #روسیه و #بریتانیا برای خود حقی در جانبداری از مسیحیان قایل بودند تا زمینه ای برای دخالت باشد
درباره زرتشتی ها کار به جایی رسید که برخی زرتشتیان مهاجر ایرانی ( #پارسیان هند) از هند به ایران بازگشتند

‍ 👈جشن سده، کهن ترین جشن ایرانی👉

سده یا چله کوچک را جشن بگیریم که بهانه ای زیباست برای گرم کردن دلها در سرمای زمستان

@LoversofIRAN

#جشن #سده #زرتشتی #مسلمان
#چله_بزرگ #چله_کوچک #چله #یلدا #مهر_ایزد #مهر #خورشید #آتش #ملی #شاهنامه #فردوسی #هوشنگ #پیشدادی #اوستا #استوره #اسطوره

⬅️آغاز جشن شده؛
به زمان هوشنگ پادشاه پیشدادی می رسد که برای راندن ماری سیاه و خطرناک، سنگی پرتاب می کند و آن سنگ بر سنگ دیگری می خورد و جرقه ای ایجاد می شود (هر دو سنگ چخماق بودند) و آتشی بر بوته های کنار آن سنگ ها می افتد، که در این هنگامه، ساختن آتش برای نخستین بار کشف می شود و هوشنگ شاه پیشدادی، این روز را برای سپاسگزاری از یزدان، جشن آتش برپا می کند.
شاهنامه فردوسی:
جهاندار پیش جهان آفرین
نیایش همی کرد و خواند آفرین/
که او را فروغی چنین هدیه داد
همین آتش آنگاه قبله نهاد/
بگفتا فروغیست این ایزدی
پرستید باید اگر بخردی/
شب آمد برافروخت آتش چو کوه
همان شاه در گرد او با گروه/
یکی جشن کرد آن شب و باده خورد
سده نام آن جشن فرخنده کرد/
ز هوشنگ ماند این سده یادگار
بسی باد چون او دگر شهریار/
کز آباد کردن جهان شاد کرد
جهانی به نیکی ازو یاد کرد/

هوشنگ، پادشاه پیشدادی که درباره او هم در اوستا و هم در شاهنامه سخن گفته شده است، نخستین شاهی بود که اهورامزدا آتش را به وی شناساند. همچنین نخستین ها در  استخراج‌ آهن، آهنگری و قربانی کردن حیوانات بود. بر پایه ی شاهنامه، وی نقش زیادی در یکجا نشینی مردم و گسترش‌ شهرنشینی و پرورش چهارپایان سودمند داشت.

⬅️ جشن سده یا چله کوچک چیست؟
ایرانیان که دلبستگی خاصی به نور و گرما داشتند، زمستان را با برگزاری جشن های بسیار به انتظار گرما و زایش دوباره خورشید می نشستند.
آنها ۳۶۵روز را به ۱۲ ماه ۳۰ روزه تقسیم کرده و ۵ روز آخر که پیشواز نوروز بود، #پنجه_وه می نامیدند.

همچنین آنان زمستان را به دو چله ی بزرگ و کوچک تقسیم کرده بودند و در آغاز هریک جشنی برپا میکردند.
"چله بزرگ" از یکم دی ماه (شب چله) آغاز میشد تا چهل روز بعد یعنی دهم بهمن (جشن سده) و "چله کوچک" از دهم بهمن آغاز میشد تا پایان بهمن یعنی بیست شب و بیست روز. برخی نام سده را بخاطر ۱۰۰شبانه روز (۵۰شب و۵۰روز) مانده به نوروز می دانند.

در آغاز چله بزرگ، جشن زایش "مهر ایزد" را جشن میگرفتند (یلدا) و در آغاز چله کوچک "سده" را. "مهر" به معنی پرتو خورشید در هنگام طلوع آفتاب است. در این هنگام فلق به سرخی می گراید و نور و گرمای خورشید کم کم زمین را فرا می گیرد. به همین دلیل شب چله(یلدا) را ایرانیان تا بامداد بیدار می مانند تا دمیدن نور و روشنایی را ببینند و به نماد گردی و سرخی خورشید، میوه های سرخ و گرد بر سفره های آیینی خود میگذارند.

همانطور که در بسیاری شهرهای ایران دیده و شنیده ایم، مادرها و پدرهای ما از برگزاری شب چله کوچیکه که همان جشن سده کهن #زرتشتیان است یادگارهای شنیدنی دارند. بنابراین این، کهن ترین جشن ایرانی تا چند دهه پیش هم در خانواده های #مسلمانان ایرانی برپا بوده است پس امروز هم به پویایی این یادگار کهن هزاران ساله (که گمان می رود تاریخش به ۴هزار سال پیش برسد یعنی تاریخ کشف آتش، چون در اوستا هم این داستان بشکل یک داستان اساطیری آمده است) برخیزیم.

⬅️جشن سده را چگونه برگزار کنیم؟

زرتشتیان جشن سده را اینگونه برگزار می کنند که از بامداد روز جشن همگی برای گرد آوری هیزم و بوته از دشتها همازوری(شرکت) می کنند تا توده ی بزرگی از بوته های خشک پدید می آید.
سپس در هنگام فرورفتن(غروب) خورشید آتش افروزی آغاز می شود. هفت موبد سپیدپوش با مشعل های روشن، سه دور به دور بوته ها می گردند و با خواندن اوستای آتش نیایش، بوته ها را آتش می زنند.

آتش بسیار بزرگی افروخته می شود که تا آسمان شعله می کشد و در آن سرمای استخوان شکن بهمن ماه گرما را به باشندگان ارمغان می کند.
جوانان در پیرامون آتش به شادی می پردازند، سرودها وترانه های محلی و ملی می خوانند و بزرگترها به نیایش آتش می پردازند.
اگر کسانی نتوانند به جشن بیایند بر بام خانه ها آتش افروزی می کنند.

ما نیز می توانیم از چوب های خشک بی استفاده، در حیاط، بام خانه، کوچه و محله مان این جشن را غروب امروز برگزار کنیم تا پاسی از شب. آتش افروزیم، خوراکی هایی چون آجیل، میوه و شیرینی استفاده کنیم، شاهنامه بخوانیم و از سرودهای محلی، ملی و میهنی ایران عزیزمان و یادگارها و اندوخته های فرهنگی و هنری مان برای ساختن شبی زیبا و شورآفرین بهره ببریم.

جشن سده ویژه زرتشتیان:
#یزد روستای چم و پیر رهگذر
#کرمان باغچه بوداغ آباد
#تهران مارکار تهران پارس
#شیراز باغ وقفی
#کرج خانه دولت
#اصفهان خانه زرتشتیان

@LoversofIRAN
یزد، روستای #چم، جشن سده👇

#بهمنگان شادباد
#زرتشتیان، این روز وگاه سراسر بهمن گوشت نمیخورند
#بهمن، #وهومن به چم/معنی
"اندیشه نیک"است وفرشته نگهبان چهارپایان

فرخش باد و خداوندش فرخنده کناد
عید فرخنده و #بهمنجنه و بهمن ماه
#فرخی

👈جشن فروردینگان (امروز) شادباد

@LoversofIRAN


⬅️ چیستی و ریشه جشن فروردینگان

۱۹ فروردین، #جشن #فروردینگان، جشنِ گرامیداشتِ «فْرَوَهْرِ» (روانِ مینویِ) [روح] پاکان و درگذشتگان است که در فروردین روز از فروردین ‌ماه (نوزدهم فروردین) برگزار می‌شود.

در فرهنگِ «برهانِ قاطع» درباره‌ی این جشن آمده است: «[فروردین] نامِ روزِ نوزدهم باشد از هر ماهِ شمسی و در این روز از ماهِ فروردین #فارسیان جشن سازند و عید کنند بنا بر قاعده‌ی کلیه که پیشِ ایشان جاری است که هر روز از هر ماهی که نامِ همان ماه داشته باشد عید باید کرد. نیک است در این روز به اعتقادِ ایشان جامه‌ی نو پوشیدن.»

#مسعود_سعد_سلمان، از ادیبانِ روزگارِ #غزنویان، به فرخندگیِ فروردینگان چنین سروده است:
«فروردین است و روزِ فروردین
شادی و طرب همی کند تلقین»
این سروده‌ نشانگرِ آن است که این جشن دستِ کم تا سده‌ی ششم [پس از اسلام در ایران] برگزار می‌شده است.

در کتابِ «سد در نثر و سد در #بندهش»، بندهای ۳۷ و ۹۵، درباره‌ی آیینهای فروردینگان آمده است: «اینکه چون فروردیان (فروردینگان) درآید، باید که هر کس درخورِ تواناییِ خویش درون (نانی کوچک و گرد) و یزشن (ستایش) و مِیَزد (نذرِ خوراکی) و آفرینگان (سرود و نماز) کند. در این ده روز بر همه واجب است و چه شایسته‌تر که در خانه‌ی خویش برپا کنند، چون روانها به خانه‌ی خود وارد شوند و چشم به راه باشند تا آیینهای بایسته از سویِ بازماندگان انجام شود. آن ده روز همه‌ی روانها در این گیتی باشند، به هر خانه که مِیَزد (پیشکشها و نذرها) بیشتر کنند، آن کدخدا و کدبانوی خانه و دیگران را بیشتر آفرین و دعا کنند و هرآینه آن سال، کارِ آن خاندان بهتر باشد و سود و بهرشان زیادتر افتد و هر کرفه (ثواب) که از بهرِ روانِ وردگان (درگذشتگان) کنند، همچنان باشد که به روانِ خویشتن کرده باشند. چون از این گیتی بگذرند، آن روانها پذیره‌ی او بازآیند و خرمی کنند و او را دلداری دهند و نیز پیشِ دادار، گواهی دهند که این اَشو (پاک) ما را از یاد نبرد و تا در آن جهان بود ما از او خشنود بودیم. اکنون ما همداستانیم که او را از آن کرفه‌های ما هم‌بهره کنی و روانِ او را به جایگاهِ اَشَوان (پاکان) رسانی. این سخن بگویند و آن روان را امید دهند تا حساب او را بکنند... پس کوشش باید کردن تا فروردیان را نیکو دارند و روانِ پدران و مادران و خویشان از ایشان به آزادی (سپاس) باشند.»

چنین، فروردینگان جشنِ روزِ یادبودِ «روانها» (روح درگذشتگان) است، چراکه واژه‌ی فروردین و فروهر از یک ریشه برآمده‌اند و به معنای نیرویی‌اند که از جهانِ مینوی برای راهنمایی و پاسبانیِ روانها در هر جانداری نهاده شده‌اند و بر این پایه، فروهرِ هر جاندار در زمانِ زندگی‌اش بخشی جدایی‌ناپذیر از روانِ او به شمار می‌آید.
مادران و پدرانِ ما در ایرانِ باستان در این روز بر سرِ خاکِ درگذشتگانِ از دست رفته می‌رفتند و در آیینی از آنان یاد می‌کردند.
بسانِ روزگارِ باستان، کنون نیز زردشتیانِ #ایران و پارسیانِ #هند و #پاکستان فروردینگان را برپا می‌دارند. آنان سرِ خاکِ رفتگان می‌روند و برای شادیِ روانِ درگذشتگان نماز می‌خوانند و دهش می‌کنند. گفتنی است که زردشتیانِ ایران این جشن را بیشتر به نامِ «فرودگ» می‌شناسند.
زردشتیانِ #تهران در این روز به آرامگاهِ زردشتیان که در «کاخِ فیروزه» است می‌روند و از موبدان می‌خواهند که بنامِ درگذشتگانشان «آفرینگان» بخوانند. به هنگامِ خوانشِ آفرینگان بر آتش اسفند و کُندر و دیگر خوشبوکننده‌ها دود می‌کنند و شمع روشن می‌نمایند و در کنارِ گل و سبزه‌ای که از پیش آماده کرده‌اند، میوه‌های تازه را پاره می‌کنند و به همراهِ «لُرک»، که هفت گونه میوه‌ی خشک همچون بادام، گردو، سنجد، خرما، فندق، قیسی و ... است، و «سورگ» که نانِ کوچکِ گردِ پخته‌شده در روغنِ کُنجد است، پس از پایان یافتنِ خوانشِ آفرینگان میانِ باشندگان پخش می‌کنند که به شادی و خرمی بخورند. همچنین، هر کس بر آرامگاهِ نزدیکانِ خود می‌رود و گل و سبزه می‌گذارد و شمع برمی‌افروزد. اورنگ در کتاب «جشنهای ایرانِ باستان» سورگ را همسان با نانِ روغنی که مسلمانان در روزِ آدینه‌ی پایانِ سال درست می‌کنند و بر سرِ خاکِ درگذشتگان می‌دهند می‌داند.
مادران و پدرانِ ما در #ایران_باستان در این روز بر سرِ خاکِ درگذشتگانِ از دست رفته می‌رفتند و در آیینی از آنان یاد می‌کردند.

#زرتشتیان #زرتشتی #پارسیان #فروهر

از تارنمای "مردم سالاری آنلاین"👇
https://www.mardomsalari.ir/report/105557/


@LoversofIRAN

خاطره ای زیبا از استاد میرجلال الدین #کزازی:
دختر قفقازی به من گفت، من ایرانی ام، چرا ما را ایرانی نمی دانید؟!

#قفقاز #ایران_شمالی #قفقازی

دو تصویر از خاطره استاد کزازی را اینجا بببینید و نوشتار را بخوانید👇
https://www.instagram.com/p/BwWVlZFnEn9/?utm_source=ig_share_sheet&igshid=10x2y1800z7w3