▪️ فضای «مرز» وضعیتی را برای کولبران ایجاد کرده اســت که بر مبنای آن ســوژه کولبر به مثابه نمادی از ســتم‌دیدگیِ یک ملت در یک فضای خاص زندانی می‌شــود. کولبر در این وضعیت باید باقی بماند. او قرار نیست از این وضعیت خارج شود. «مرز» دقیقاً فضایی است که منطقِ سلطه «دیگری» سوژه‌های کورد را در آنجا به بند می‌کشــد. این مســئله هنگامی معنادار می‌شــود که در کنار دیگر سیاست‌های حذف، طرد و عادی ســازیِ منطق ســلطه «دیگری» قرار می‌گیرد. از بین بردن، حذف و طرد سوژه‌هایی که با این منطق و ســاختارهای فانتزی برساخت پیدا کرده توسط وی سازگار نیستند، تلاش برای عادی سازی و وارد کردنِ گروه‌ها و سوژه‌های نابهنجار (از دید منطق دیگری) به درون این ساختارهای فانتزی، تولیدِ سمپتوم‌های جعلی و ســاختگی، در فضای زیســتیِ «مرز» پُررنگ‌تر از هرجای دیگری خود را نشــان می‌دهند؛ فضایی که کولبری به مثابه فرمی از ستم‌دیدگی، وضعیتی مفصل‌بندی شده از این تلاش‌ها را شکل گرفته و تداوم پیدا کرده اســت. این مسئله شباهتِ زیادی به پدیده‌ای دارد که باومن تحت تاثیر دیدار بیگو از آن تحت عنوان «بن اوپتیکون» یاد می‌کند. «بن اوپتیکون» ســه هدف استراتژیک را دنبال می‌کند. گروه‌هایی از مردم را حذف می‌کند، گروه‌های غیرقابل حذف را عادی‌ســازی می‌کند و در نهایت گــروه‌های بهنجار و موردپذیرش را بازنمایی می‌کند. باومــن می‌گوید که این فرم نظارت، فراتر از فلســفه نظارت اســت. این‌جا دیگر بحث از «دور نگه‌داشتن» مطرح نیست، بلکه آن‌چه مطرح می‌شود، «نگه‌داشتن در» است. به عبارتی ســاده‌تر، مسئله «بن اوپتیکون» این است که ســوژه‌های انسانی را در فضاهایی خاص «نگه» دارد نه این‌که آن‌ها را از یک فضایی خاص دور نگه بدارد. در «پســاپانوپتیکون» ما با دور نگه داشتنِ سوژه‌های حذف شده از «اجتماع» به عنوان یک فضایِ زیستی مواجه هستیم، اما در «بن اوپتیکون» مســئله نگه داشتنِ ســوژه‌ها در فضاهایی تحت نظارت است. «مرز» دقیقاً فضایی است که در آن ســوژه‌های کورد به ویژه کولبران تحت شــدیدترین فرم‌های نظارت قرار می‌گیرند. منطق سلطه «دیگری» فضایی ممنوع در «مرز» را شکل داده است که در آن هر فرمی از قانون به تعلیق در می‌آید، اما این تعلیق به معنای رهاشدگی سوژه‌های محصور در این فضا از «قانون» نیست. پاسخ  «دیگری» به هر گونه خروج از این «فضای ممنوع» مرگ است.

#کولبر_نیوز
#کولبری
#کوردستان