🎶 موسیقی همیشه یکی از اشکال مقاومت بوده است.
پس از انتشار ویدئوهایی از نوازندگی اوکراینی‌ها در میانۀ جنگ و ناامنی، این ویدئو از «ایهام احمد» که در دوران محاصره اردوگاه یَرموک برای کودکان می‌نوازد و می‌خواند دوباره مورد توجه قرار گرفته است.

ایهم احمد، یک پناهنده فلسطینی‌ست که در اردوگاه آوارگان یرموک (منطقهٔ مسکونی فلسطینی‌نشین در دمشق) بزرگ شد. در جریان جنگ‌های داخلی سوریه، ایهم در خیابان‌ها و مکان‌های عمومی به اجرا می‌پرداخت. ویدئوهای این اجراها که اغلب کودکان به عنوان مخاطب در آن حضور داشتند، در همان دوران در شبکه‌های اجتماعی با استقبالی گسترده مواجه می‌شد. اما پس از اشغال اردوگاه توسط داعش در ۲۰۱۵، آنها پیانوی ایهم را از بین بردند و او تصمیم گرفت خانه‌اش را ترک کند. پس از یک ماه به آلمان رسید. در همان سال جایزه بین‌المللی بتهوون را برای فعالیت خود در راستای حقوق بشر، صلح و آزادی دریافت کرد و از آن زمان تاکنون کنسرت‌های زیادی در اروپا و برخی کشورهای دیگر برای کمک به پناهندگان اجرا کرده است.

⬅️ برگه اینستاگرام ایهم احمد
⬅️ وب‌گاه او
#موسیقی_در_جنگ #موسیقی_برای_صلح
🔗 منبع ویدئو
در «جریان» باشید.
@Jaryaann

✨ مرا به دلیل اشتباهاتم ببخشید!

«می‌دانم بسیاری از مطالبی که گفته‌ام ممکن است به سادگی مورد سوء تعبیر قرار گیرند. برخی می‌توانند از آنها بر ضد من استفاده کنند. واقعا نمی‌توانم نقطه‌نظرهایم را در یک نامه روشن کنم. حتی صحبت کردن درباره آنها برایم کار بسیار دشواری است. اما به هر حال سعی کرده‌ام دیدگاه‌هایم را مطرح کنم. شاید مطالبی که گفته‌ام، با کتابهای مهم همخوان نباشد. انتظار ندارم با من هم عقیده باشید. آنها حقایق مطلق نیستند، فقط عقاید من در اکتبر ۱۹۸۶ هستند. من هم مانند هر چیز دیگری امکان تغییر دارم. مرا به دلیل اشتباهاتم ببخشید.»

آنچه خوانده‌اید بخشی از مقدمه راهب بودایی «سایادو او جُتیکا»، بر کتاب «برف در تابستان» است. برف در تابستان مجموعه نامه‌هایی است که این راهب بودایی به چند تن از دوستان و شاگردان دامّایی خود نوشته است. آنها از سایادو اجازه خواستند تا گزیده‌هایی از این نامه‌های خصوصی را جهت خواندن و بهره بردن دیگران منتشر کنند. آنچه باعث معرفی این کتاب و نقل سخنان او از جانب من شد، عبارات پایانی حرفهای اوست. ببینید با چه حکمت و روشن‌بینیِ ستایش‌انگیزی انتظار ندارد تا خوانندگان با دیدگاه‌های او هم عقیده باشند. اینکه به راحتی بی‌هیچ پافشاری و تعصبی اذعان می‌کند که تأمّلات و تجارب معنوی او حقایق مطلق نیستند و اصراری به تصدیق عقاید خود از سوی مخاطبان ندارد. اینها به گفته او عقایدش در اکتبر ۱۹۸۶ محسوب می‌شوند و ممکن است مانند هر چیزی دیگری در جهانی که هر لحظه رو به تغییر و تحول است، دستخوش تغییر و تحول شوند. در سخن او آنجا که می‌گوید: «مرا به دلیل اشتباهاتم ببخشید»، روشنی و صدق و صفایی می‌بینم و رنگ تصنّع و تکلّف و تزویری نه.

راستی در فرهنگ ما از گذشته تا امروز، چند نفر را سراغ دارید که کتاب یا رساله‌ای، که به طور خاص به قلمرو تجارب روحانی و ایمانی تعلق دارد، نوشته باشد و اثر خود را با اعتراف به چنین مضمون و درون‌مایه ارجمندی آغاز کرده یا به پایان برده باشد. برعکس کم نیستند آثاری که مولفان‌شان مدعی شده‌اند آنها را در حالتی از وجد و بی‌خودیِ مطلقِ ناشی از وحی و الهام که غالباً در خواب و رویا به ایشان تلقین شده تقریر کرده‌اند. به صدق و کذب چنین ادعایی و همچنین به فرایند و ساز و کار آن فعلاً کاری ندارم. هر چه هست چنین رویکردی، چندان مجالی به مخاطب نمی‌دهد تا در متن، در حد کفایت چون و چرا و درنگ و تأمّل کند و به آنچه امروز خوانش فعّال و خلّاق و انتقادی نامیده می‌شود اندکی تقرّب جوید.

✍🏼 #ایرج_رضایی
منبع: کانال «از زبانِ ذَرّه»
#آموختنی #فروتنی #رواداری
#کتاب #ناپایندگی #بودا
در «جریان» باشید.
@Jaryaann

💡در حوزه میراث فرهنگی، علوم میراثی و هویتی چون زبان‌شناسی، مردم‌شناسی و باستان‌شناسی باید آگاهی عمومی را افزایش داد. بارها پیام‌هایی از همشهری‌های گیلانیِ خود داشته‌ام که ادعا می‌کردند گیلک‌ها تا قبل از آموزش و پرورش مدرن (قبل از مشروطه) توانایی حرف زدن به فارسی را نداشته‌اند. این ادعا با یافته‌های میدانی مردم‌شناسی کاملاً رد می‌شود. من در سال ۱۳۷۰ تعداد ۴۰ روستای گیلان را زیر پا گذاشتم تا راویان و سرخوانان محلی، قصه‌ها و ترانه‌های دوزبانه فارسی و گیلکی را برایم بخوانند. آن‌ها زبان گیلکی را به‌شکلی ایده‌آل بلد بودند و فارسی را هم به‌خوبی حرف می‌زدند. اگر کسی با نوروزخوانی و اشعار نمایش عروس گل آشنا باشد، می‌داند که بخش عمده‌ای از این سنت‌ها در گیلان، گیلکیِ فارسی بوده و این در دیگر مناطق هم صادق است. در غیاب علوم میراثی در حوزه عمومی، گفتمان‌های سطحی می‌تواند نگاهی سطحی را به‌وجود بیاورد.

فارسی زبانی میان‌قومی‌ست، نه تک‌قومی. زبانی چندصدایی‌ست و نه تک‌صدایی. فارسی یکی از چندصدایی‌ترین زبان‌های دنیاست، به‌دلیل انعکاس و تجمیع زیست‌جهان و زیست‌آیین همه اقوام و ملل منطقه‌، ادبیات عرفانی، این‌که ایران پل شرق و غرب بوده و این‌که با مناطقی که بستر تنوع فرهنگی یا همان کثرت در وحدت بوده، مثل خراسان و قونیه پیوند داشته‌است. وقتی نظریه کمربند زبان فارسی از هند تا آسیای مرکزی و آسیای صغیر مطرح شد، گروهی از روشنفکران قومی به آن اعتراض کردند اما نظریه میان‌قومی و میان‌فرهنگی بودنِ زبان فارسی نظریه یادشده را به‌شکل علمی تبیین، تعریف و اصلاح کرد. این‌که زبان فارسی الهام‌بخش گوته در گفت‌وگوی شرق و غرب می‌شود، همین ویژگی مهم را نشان می‌دهد.

در ایران سیستم غالب ازدواج برون‌گروهی‌ست و مثلاً ترک‌ها، کردها، گیلک‌ها، لرها و غیره با هم ازدواج می‌کنند و خانواده‌های چندزبانه بسیارند. بخش عمده ایرانیان دست‌کم دو زبان و حتی تا چهار یا پنج زبان را می‌توانند صحبت کنند. در جوامع چندزبانه، یک زبان ملی مادری و میانجی یا Lingua franca و یک زبان قومیِ مادری داریم. اما این با زبانی مثل انگلیسی یا فرانسوی به‌عنوان زبان میانجی متفاوت است. چون فارسی ریشه‌ای تاریخی و بسیار کهن دارد و بُعد تمدنی، فرهنگی و میراثی آن در طی تاریخ قوی بوده فقط زبانی میانجی نیست، بلکه میراثی مشترک است. بنابراین تلاش در ایجاد تقابل و دوقطبی میان فارسی و زبان‌های دیگر اقوام ایرانی با واقعیت تاریخی و فرهنگی همزیستی این زبان‌ها در تضاد آشکار است. عیب دانستن لهجه مسئله تاریخی ما نیست، مسئله متأخر سیستم بوروکراتیک در زمان شکل‌گیری مدرنیزاسیون و مثلاً ظهور فیلمفارسی است.

بین زبان‌های ایرانی با فارسی رابطه‌ای گفت‌وگویی وجود داشته‌است. «مختوم‌قلی فراغی» که به او لقب فردوسی ادبیات ترکمنی داده‌اند، تحت تأثیر ادبیات فارسی قرار دارد و حافظ و خیام را می‌ستاید. این در مورد «شرفشاه گیلانی»، «امیر پازواری مازندرانی» و «مولوی کُرد» هم صدق می‌کند. مختوم‌قلی از نظامی تأثیر می‌گیرد و این رابطه میان‌متنی زبان فارسی و ترکمنی را نشان می‌دهد. اصولاً کارکرد اصلی زبان ایجاد ارتباط است و زبان فارسی در طی قرون طولانی فضای مفاهمه را میان اقوام ایرانی به‌وجود آورده، همواره در برابر خشونت قرار داشته و پیام‌آور صلح بوده‌است. ما بدون زبان فارسی بخش مهمی از این مفاهمه را از دست می‌دهیم.

‌ما ارزش‌های چندزبانگی را توضیح نداده‌ایم. مهم‌ترین کار برای حفظ زبان‌های قومی، محلی و بومی افزایش سرمایه نمادین آن‌ها و نشان دادن همزیستی زبان‌های قومی ما با زبان فارسی‌ست. یکی از این راه‌ها ایجاد جایزه‌های معتبر ادبی برای زبان‌های ایرانی‌ست. لازم است در تقویم‌مان برای شاعران ایرانی چون شهریار، مختوم‌قلی، امیر پازواری، شرفشاه و غیره که نماد وحدت اقوام‌اند روز بزرگداشتی در سطح ملی تعیین شود. جایزه مهرگان ادب به رمان‌ها و داستان‌هایی که به زبان اقوام ایرانی نوشته می‌شود، اختصاص می‌یابد. جوایز آل‌احمد، واو، احمد محمود، گلشیری و غیره هم می‌توانند این کار را انجام دهند. یونسکو باید زبان‌های اقوام ایرانی را در لیست میراث مکتوب ثبت کند. صدها عنصر میراث ناملموس که عناصری به زبان‌های کردی، گیلکی، ترکی، بلوچی، ترکمنی، عربی و غیره‌اند به‌عنوان گنجینه میراث ناملموس کشور ما بدون هیچ‌گونه تبعیضی از سوی مدیریت ثبت معاونت میراث فرهنگی ثبت شده‌است. این اقدام ارزشمندی‌ست. جایزه شهریار می‌تواند برای شعر اقوام ایرانی اختصاص یابد و جایزه نظامی گنجوی برای ادبیات ایران از فارسی تا سایر زبان‌های اقوام ایرانی که الهام‌بخش صلح و وحدت باشد.

🎙 #علیرضا_حسن‌زاده
عضو هیئت علمی و رئیس پژوهشکده مردم‌شناسی میراث فرهنگی
🔗 متن کامل
⬅️ بخش ۱ ⬅️ بخش ۲ ⬅️ بخش ۳
#وحدت_در_کثرت
#پارسی_میراث_همه_ایرانیان
در «جریان» باشید.
@Jaryaann

🎼 «نسیمی»
🎶 سامی یوسف
➰ بر اساس شعری از عمادالدین نسیمی

〰️ عمادالدین نسیمی عارف و متفکر صوفی قرن هشتم، طبق برخی منابع از ترکمان‌های عراق یا اهل آذربایجان ایران یا حتی از شیراز و بنا بر برخی منابع از اهالی حلب بوده است. او از «حروفیان» بود؛ دو دیوان شعر، یکی به فارسی و دیگری به ترکی آذربایجانی دارد و چند قصیده نیز به عربی سروده است. در تذکره‌ها او را «عاشق غریب و عجیب، عالم کامل، فاضل محدّث، نکته‌دان و عارف» نامیده‌اند. باورهای «وحدت وجودی» او همچون پیشینیان با واکنش‌های شدیدی مواجه شد و مانند حلاج به کفر متهم شد و او را در شهر حلب به دار آویختند اما به این بسنده نکردند و ...

#موسیقی #عرفان #ریشه‌های_مشترک
در «جریان» باشید.
@Jaryaann

💠 خون است دلم برای ایران
جان و تن من فدای ایران

شعر از زنده‌یاد دکتر منوچهر ستوده محقق، مورخ و ایران‌شناس سرشناس
۲۸ تیرماه ۱۲۹۲ - ۲۰ فروردین ۱۳۹۵

از ایشان حدود ۶۰ کتاب و نزدیک ۳۰۰ مقاله بر جای مانده که مأخذی‌ست برای پژوهشگران #ایران‌شناسی در تمام دنیا.

استاد ستوده در مقدمهٔ مجموعۀ ده جلدی «از آستارا تا اِستارآباد» که حاصل سفرهای تحقیقاتی و پررنج برای شناسایی جغرافیای روستا‌ها، رود‌ها، جای‌ها، نام‌ها و اصطلاحات، گذر‌ها و گریوه‌ها، تاریخ شفاهی، گوسفند‌سراها، آداب، رسوم و فرهنگِ پهنهٔ وسیع آستارا تا استار‌آباد گرگان است، نوشته: «از آستارا تا خلیج حسینقلی در استارباد بیست‌و‌اندی سال طول کشید و تمام کوه و دشت این منطقه را بررسی کردم. البته آن وقت‌ها ماشینی نبود، پیاده یا با قاطر از محلی به محل دیگر می‌رفتم با دو دوربین عکاسی و سایر وسایل به کول.»

🎥 بخش‌هایی از #مستند «خون است دلم برای ایران» ساختهٔ سیدجواد میرهاشمی درباره استاد ستوده به همراه صحبت‌های استاد #محمدرضا_شفیعی_کدکنی درباره ایشان

یادداشت کوتاه میلاد عظیمی درباره بخشی از فیلم

#ایران‌دوستی #هنرایرانی #ایران_فرهنگی
در «جریان» باشید.
@Jaryaann

🔺 نمایشگاه آجرهای لعابدار بوکان استردادی از کشور سوئیس

نمایشگاه آجرهای لعابدار بوکان، استردادی از کشور سوئیس، شامل ۵۱ قطعه آجر لعابدار مانایی از قلایچی بوکان در جنوب آذربایجان غربی است که چندی پیش به موزه ملی ایران بازگردانده شدند. این آجرها به صورت غیرمجاز در دهه ۱۳۶۰ خورشیدی از سوی یک خانواده ایرانی به بندر چیاسو در مرز سوئیس- ایتالیا منتقل شده بود و پس از سه دهه روند حقوقی و با مشارکت کشور سوئیس به ایران بازگردانده شده و تا پایان فروردین‌ماه در موزه ایران باستان به نمایش درآمده‌اند.

❗️همچنین علاقمندانی که نمی‌توانند از این نمایشگاه بازدید حضوری کنند، این امکان را دارند تا با مراجعه به وب‌گاه رسمی موزه ملی ایران به صورت مجازی آثار نمایشگاه را با کیفیتی مناسب مشاهده نمایند.

⬅️ دیدار مجازی از نمایشگاه

#هنرایرانی #میراث_فرهنگی
در «جریان» باشید.
@Jaryaann

✨ نشانۀ شخصِ معنوی

به نظر من شخص معنوی نه کسی است که از نیروهای فراعادی برخوردار است، نه کسی که به عبادت‌ها و ریاضت‌های دشوار التزام دارد، نه کسی که خیلی شدید اهل مراقبه و سکوت است و نه کسی که مشاهدات و مکاشفات عرفانی دارد. بدون انکار هیچ کدام از این فضیلت‌ها، به نظر می‌رسد نشانۀ شخص معنوی آن است که در مواجهه با مشکلات زندگی، می‌تواند از نیروی خِرَد و ایمان خود یاری بگیرد و به درست‌ترین شکل ممکن مشکل را حل کند. کسی که می‌تواند ساعت‌ها در سکوت بماند، ولی در برابر یک رفتار نادرست، آشفته و مضطرب می‌شود و کارش به پرخاش و توهین می‌کشد، کمترین بهره‌ای از معنویت ندارد. کسی که سال‌ها از عمر خود را در عبادت و ریاضت گذرانده است، ولی در هنگام رویارویی با یک شکست مالی، شکست عاطفی یا هر شکست دیگری، به کلی پژمرده و افسرده می‌شود، یا به رفتارهای زشت و ناروا روی می‌آورد، درواقع نقاب معنویت بر چهره زده، اما بهره‌ای از آن نبرده است. ...

بنابراین برای شناختنِ معنویت و ایمان و عرفانِ خود یا دیگری، لازم است به شیوۀ برخوردمان با مسائل و مشکلات توجه کنیم، ... شخص معنوی کیمیای تبدیل شکست به پیروزی، تبدیل تهدید به فرصت و تبدیل رنج به راحتی را در اختیار خود دارد و می‌تواند از هر موقعیت دشوار و خطرخیزی برای تعالی و رشد معنوی خود بهره بگیرد. استاد معنوی زمانۀ ما، اکهارت تُله، در این باره چنین می‌گوید:

«بهترین نشان‌دهندۀ سطح آگاهی، نحوۀ برخورد شما با مشکلاتتان در زندگی است. در برخورد با این مشکلات، فردی ناآگاه مستعدِّ ناآگاهی بیشتر است و فردِ آگاه مستعدِّ آگاهی بیشتر ... تنها نحوۀ برخوردتان با مسائل و مشکلات نشان می‌دهد شما در چه سطحی از آگاهی هستید و نه این که چه مدت می‌توانید با چشمان بسته بنشینید یا چه رؤیت‌هایی داشته‌اید»

✍🏼 #ایرج_شهبازی
🔗 منبع
#اکهارت_تله #عرفان #معنا #تعادل_ذهن
در «جریان» باشید.
@Jaryaann

💠 بازسازی تخت جمشید
«تصور دگرباره تخت جمشید» بخشی از نمایشگاه موزه گتی (Getty) در آمریکا‌ تحت عنوان «ایران: ایران باستان و جهان کلاسیک» است که #تخت_جمشید زمان شاهنشاهی هخامنشیان را بر مبنای یافته‌های باستان‌شناسی و به صورت دیجیتالی بازسازی کرده است. در هر بخش، توضیحات و عکس کنونی هر نما نیز در دسترس بیننده است. همچنین در قسمت تنظیمات می‌توانید زبان توضیحات را فارسی کنید.

پیوند تماشا ⬅️ https://persepolis.getty.edu/

#تاریخ #دیدنی
#میراث_فرهنگی #ایران‌شناسی #هنرایرانی
در «جریان» باشید.
@Jaryaann

♻️ «می‌روم بالا تا اوج، من پر از بال و پرم. راه می‌بینم در ظلمت، من پر از فانوسم» (سهراب)
شرط اول، گویا آن است که عشق را تجربه کنیم و این از دوست داشتن خود آغاز می‌شود؛ مراقبت کردن از حس خوبی دربارۀ خویشتن، درک یوتوپیکی از خود. خود؛ همچون تکه‌ای از هستی، از انسانیت. دوست داشتن خود همچون بارقه‌ای از کمال و بی‌کرانگی.

همه چیز در آیینۀ وجود ما بر ما منعکس می‌شود. وقتی احساس خوبی به خویشتن داریم اما این احساس را در خود قبضه نمی‌کنیم، نگه نمی‌داریم و آزادش می‌کنیم تا سرریز شود و جاری شود، چنین عشقی دیگر از جنس خودخواهی و خودشیفتگی نیست. چون در او سرشتی از پیوستن و فروتنی و محبت ورزیدن و نثار کردن هست.

برای صلح با دیگران ابتدا لازم است با خویشتن صلح کنیم. برای حرمت نهادن به این زیستگاه مشترک آدمیان، ماهیان و پرندگان، اول باید حرمت خویش بداریم. دوست داشتن بشریت و دل بستن به اوجی در هستی موکول به آن است که در خود چشم به رویدادی بدوزیم.

دریچه به روی همۀ هستی از وجود ما به روی ما گشوده می‌شود؛ وقتی در خود جای پایی و ارزشی و حرمتی می‌یابیم، این روزنی است به همۀ ارزش‌ها و احترام‌ها؛ احترام به دیگری و به جهان اجتماعی و به زندگی.
اما چگونه خود را پیدا کنیم؟ چطور می توان به تجربه دریافت که در ما ظرفیتی هست و صلاحیتی و استحقاقی هست و حیطۀ پهناوری از امکان‌هاست؟

✍️ مقصود فراستخواه
@mfarasatkhah
#صلح #عشق
در «جریان» باشید.
@Jaryaann

🔹#شاهرخ_مسکوب در سال ۱۳۰۴ در شهر بابل به دنیا آمد. دوره‌ی ابتدایی را در مدرسه‌ی علمیه تهران سپری کرد. دوران دبیرستان را در اصفهان گذراند و سپس در سال ۱۳۲۴ برای تحصیل در رشته‌ی حقوق دانشگاه تهران به تهران آمد و کمی بعد عضو حزب توده شد. در سال ۱۳۲۷ فارغ‌التحصیل شد. مدتی بعد از کودتای مرداد ۱۳۳۲ بازداشت، و دو سال زندانی شد. در زندان فرصت و فراغتی یافت تا حوادث را با دید و درک تازه‌ای بررسی کند. «در زندان چیزهای فراوانی دیدم، چشم و گوشم باز شد.» پس از سرخوردگی از فعالیت‌های سیاسی، از حزب توده کناره‌گیری کرد و به ادبیات، اسطوره‌پژوهی، ترجمه و به طور خاص به #شاهنامه و فردوسی رو آورد.

نخستین #کتاب او، «مقدمه‌ای بر رستم و اسفندیار» در سال ۱۳۴۲، حیرت همگان را برانگیخت و خیلی زود پرآوازه شد و نشان داد که نویسنده‌ی آن از استعدادی درخشان و قلمی گویا و توانا برخوردار است. «سوگ سیاوش» دومین کتاب مسکوب حاصل تأملات پیگیر او در اساطیر شاهنامه است به قول نویسنده‌ای: «کسی چون مسکوب در سوگ سیاوش ننشست».

مسکوب کمی پس از انقلاب ایران را ترک کرد و در مدرسهٔ مطالعات اسلامی پاریس مشغول به کار شد. پس از تعطیلی مدرسه دیگر ممر درآمدی نداشت و ناگزیر در عکاسی خواهرزاده‌اش، پشت پیش‌خوان مشغول به کار شد و همان‌جا هم زندگی می‌کرد. در ۱۳۷۹ کتاب «روزها در راه» را منتشر کرد. این کتاب مربوط به یادداشت‌های شخصی و روزمره مسکوب در طول حدود ۲۰ سال (از روزهای پیش از انقلاب تا حدود سال ۱۳۷۷) و از مهمترین آثار اوست. «ارمغان مور» آخرین کتاب شاهرخ مسکوب حاصل عمری پژوهش نویسنده درباره‌ی شاهنامه با رویکرد به مقوله‌های اساسی بشری، چند ماه پس از مرگ مسکوب به چاپ رسید.

شاهرخ مسکوب در ۲۳ فروردین ۱۳۸۴ به علت ابتلا به سرطان خون در پاریس دیده از جهان فرو بست و در بهشت زهرای تهران به خاک سپرده شد.
‌
🔗 منبع: قدح‌های نهانی
در «جریان» باشید.
@Jaryaann

⭕️ هویت ملی و بنیادهای آن
سخنرانی #شاهرخ_مسکوب
انجمن فرهنگی ایرانیان مقیم اتریش - ۱۹۹۸
منبع و مطالب بیشتر درباره مسکوب
ایران‌شناس، شاهنامه‌پژوه و نویسنده برجسته
(۲۰ دی ۱۳۰۲/بابل – ۲۳ فروردین ۱۳۸۴/پاریس)
نسخه کامل‌تر
#ایده_ایران #ایران‌دوستی
#هویت #ملی‌گرایی #زبان #فارسی #شعر
#پارسی_میراث_همه_ایرانیان
در «جریان» باشید.
@Jaryaann

📝 درس‌هایی که از کشورهای شمالی (نوردیک) آموختم!

سعی می‌کنم از فرهنگ و خصوصیات رفتاری ملت‌های مختلف خوشه‌چینی کنم، خصوصا کشورهایی که تفاوت زیاد تاریخی/جغرافیایی/فرهنگی با ما دارند و در نتیجه نکات جدیدی برای آموختن دارند. کشورهای شمالی (فنلاند + کشورهای اسکاندیناوی) از این جمله‌اند که در این ۱۵ سالی که به آن‌جا ها سفر کرده‌ام یا تعاملات کاری با محققان و دانش‌جویان اهل آن‌جاها داشته‌ام برخی نکات به چشمم آمده است که این‌جا می‌نویسم. ... طبعا من مردم‌شناس یا جامعه‌شناس فرهنگ نیستم و این مشاهدات صرفا یک جمع‌بندی شخصی بر اساس مشاهدات خام و اولیه است و نباید به عنوان یک گزارش تخصصی و دقیق تفسیر شود. در مثال‌هایم از تضاد با فرهنگ آمریکایی استفاده می‌کنم تا موضوع به‌تر منتقل شود.
🔹
۱) کف کیفیت نیروی انسانی و خروجی‌های علمی از یک حداقل قابل قبولی بالاتر است. شما به ندرت یک محقق و متخصص یا مقاله علمی یا یک کارگاه علمی در این کشورها می‌بینید که کیفیتش از یک حد قابل قبولی پایین‌تر باشد (من تا به حال اصلا ندیده‌ام). سیستم هم بر اساس ستاره‌پروری نیست! بر خلاف مثلا فرهنگ و نظام انگیزشی آمریکایی که حول ستاره‌پروی و نخبه‌پروری و بعد تحقیر «غیرستاره‌ها» است (و متاسفانه اثرات منفی آن به کشور ما هم رسیده است)، فرهنگ شمالی کاملا «ضد ستاره‌پروری» و بر اساس «تربیت متوسط نیروی انسانی با کیفیت» است. هر کسی در هر شغلی که هست، دانش و مهارت و انگیزه قوی برای انجام کار خوب دارد.
🔸
۲) زیبایی در سادگی است. این جنبه فرهنگ شمالی برای ما ناآشنا نیست چون اکثرا با مبلمان ارزان‌قیمت و در عین حال کاربردی و زیبای IKEA آشنا هستیم. در واقع طراحی که ایکیا ارائه می‌کند ابتکار خودش نیست، چکیده‌ای از روحیه‌ و فضایی است که به صورت روزمره در گوشه گوشه این کشورها می‌بینیم.
🔹
۳) فروتنی و بی‌ادعایی و پرهیز از تجملات ستایش می‌شود. باز بر خلاف فرهنگی آمریکایی/هالیوودی که ثروت‌‌مندان برای خرید جزیره و جت خصوصی رقابت می‌کنند و نمایش آن‌را برای بقیه جامعه هم دارند، در فرهنگ شمالی «نمایش ثروت» تحسین نمی‌شود. معروف بود که صاحب ایکیا که با پنجاه میلیارد دلار ثروت یکی از ثروت‌مندترین افراد جهان بود، تا سن پیری همه روزه با قطار درجه دو و اتوبوس سر کار می‌رفت.
🔸
۴) انگیزه‌های درونی برای کار خوب وجود دارد. از این مثال استفاده کنم: همکاری آمریکایی داشتم که مدتی در دانمارک استاد بود. تعریف می‌کرد که جدیت دانش‌جویان دانمارکی برایش غیرقابل درک بود چون از سیستم آمریکایی آمده بود که تلاش زیاد در آن فقط وقتی رخ می‌دهد که پاداش‌های بزرگی در انتظار باشد (مثلا فرد بداند که اگر نمرات خوبی بگیرد شغل خیلی خوب و متفاوتی در انتظارش هست). تعجب کرده بود که با این که پرداخت‌ها و شرایط کاری اکثر شغل‌ها در این کشورها خیلی شبیه هم است - و در نتیجه شاگرد اول و آخر کلاس دست آخر تفاوت اندکی در بازار کار خواهند داشت-، باز بسیاری از دانش‌جویان به صورت درونی بسیار جدی و کوشا هستند.
🔹
۵) تعادل کار و زندگی مهم است. در سیستم آمریکایی چنین تعادلی وجود ندارد، فرد باید خودش را تا نهایت وقف کار کند. کم‌تر بخشی در اقتصاد آمریکا هست که بتوان شغل جذابی در آن به دست آورد (مثل تک، مشاوره، مالی، وکالت، پزشکی) و ساعت کار نرمالی داشت. فرهنگ غالب شمالی این طور است که ساعت کار نباید وارد حیطه ساعت شخصی شود ولی در آن هشت ساعتی که کار می‌کنیم باید جدی و با کیفیت کار کنیم.
🔸
۶) سردی هوا و تاریکی طولانی زمستانی و تنهایی لزوما عامل افسردگی نیستند بل‌که می‌توانند به عامل خلاقیت و فردی تبدیل شوند. ما که از فرهنگ گرم و اجتماعی و فضای آفتابی خاورمیانه می‌آییم شاید کم‌تر به زندگی خوش‌حال در چنین فضایی عادت داریم و در نتیجه می‌توانیم تا حدی این نکته را از شمالی‌ها بیاموزیم. فیلم‌های برگمن مثال‌هایی عالی از چنین روحیه‌‌ای را نشان می‌دهند، فردی که تمام زمستان را تک‌ و تنها در جزیره‌ای سر می‌کند و تمام زمستان را مشغول مطالعه و ورزش‌های مختلف و ساختن وسایل چوبی و الخ است.
🔹🔸🔹
باز تکرار می‌کنم که هر جامعه‌ای استثنا دارد و هیچ فرهنگ و کشوری یک‌دست نیست. این‌ها صرفا مشاهدات شخصی یک مسافر از «متوسط رفتارها» است که شاید ارزش دقایقی تامل و جدا کردن نکات مفید داشته باشد.

✍🏼 حامد قدوسی
منبع:@hamedghoddusi
#آموختنی #زندگی
#مصرف‌گرایی #ساده‌زیستی #افسردگی
در «جریان» باشید.
@Jaryaann

⭕️ وقتی از سویی اولویت و رویایت در زندگی، نه خواسته‌های شخصی، که «خوب بودن وضعیت مملکت» است و از سوی دیگر فاصلۀ میان منابع، ظرفیت‌ها و سرمایه‌های مادی و معنوی این سرزمین را با وضع فعلی آن می‌سنجی، به حتم هنگام پرسش از آرزویت مانند دکتر نصیر فخار، فوق تخصص جراحی پیوند اعضاء و عضو هیات علمی دانشگاه تهران، صادقانه بغض خواهی کرد.

#رویا #ایران‌دوستی
در «جریان» باشید.
@Jaryaann

🔻 چرا پتروشیمی میانکاله نباید ساخته شود؟ مصرف ۳۰۰ لیتر آب در ثانیه، میانکاله را نابود می‌کند

▫️ اسماعیل کهرم، کارشناس محیط‌ زیست در گفت‌وگو با همشهری آنلاین می‌گوید: اگر مجتمع پتروشیمی در میانکاله احداث شود ظرف کمتر از ۵ سال شاهد خشک شدن این پناهگاه حیات‌ وحش خواهیم بود.
▫️ پتروشیمی بیستون ۸۰ تا ۱۰۰ لیتر در ثانیه آب مصرف می‌کند. این میزان مصرف سبب شد که دشت بیستون خشک شود. در مورد میانکاله نیز اگر شاهد احداث پتروشیمی باشیم، میانکاله از بین خواهد رفت چرا که برآورد می‌شود در چنین مجتمعی دو تا سه برابر بیشتر آب مصرف شود یعنی رقمی بین ۲۰۰ تا ۳۰۰ لیتر آب در ثانیه.

@RaaviOnline1
🌐 raavi.news

📖 نشاید زبان بداندیش بست

سعدی‌خوانی دکتر حسین معصومی همدانی
از باب هفتم بوستان، «در عالم تربیت»
گفتار اندر سلامت گوشه‌نشینی و صبر بر ایذاء خلق
گالری هپتا| اول اردیبهشت‌ماه جلالی ۱۳۹۶ - روز #سعدی

#شعر
در «جریان» باشید.
@Jaryaann

▪️متهم ریف اول: ساکنین یک سرزمین
آلت جرم: این بار زبان #فارسی

معتقدند خاورمیانه را اختلافات داخلی به این روز کشانده و راه حل‌اش گفتگوست، در همان حال در تلاشند اقوام یک سرزمین زبان مشترک‌ نداشته‌باشند. معتقد به دهکده‌ی جهانی‌اند و منتقد شدید غربی‌ها درباب ویزا و مرزبندی با دیگران، در همان حال مُصرند بین تهران، اصفهان، گیلان و آذربایجان مرز بکشند تا در آینده ملت برای رفتن به رشت و شیراز گذرنامه دستشان بگیرند.

چون آنچه هنوز پابرجاست به بهای بربادرفتن چیزهایی بوده، معتقدند آن باقی‌مانده‌ها هم نابود شود تا همه‌چیز را از نو بسازیم. در رزومه‌ی هیچ‌کدام اثری از کشیدن یک تابلوی راهنما یا یک دفترچه‌ی سرهم‌کردن میز و صندلی نیست اما معتقدند برای ساخت تمدنی تازه نقشه‌ی آماده دارند فقط قبلش لازم است کمی پتک و دینامیت در اختیارشان بگذاریم تا آثار اجحافات پیشین از میان برود. و لیست بلندبالایی تهیه کرده‌اند از مقصرینِ تاریخی که کمابیش شامل تمام مردم سرزمین ایران می‌شود. کامو می‌گفت باید نگران این پیغمبرهای فسقلی بود که ابتدا تظاهر به گناه خویش می‌کنند تا پس از آن تمام بشریت را محکوم کنند. حالا که ساختن دشوار است دست‌کم با خراب کردن باقی‌مانده‌ی این سرزمین شاید بتوان سروصدا و گرد و خاکی به پا کرد.

بعید است به نتیجه برسند. نه چون هدف‌شان شوم است، چون همین هم از دست‌شان نمی‌آید. اما جامعه را فرسوده، آدم‌ها را دلسرد و ترمیم و ساختن چیزهای کوچک را که شاید در درازمدت به رهایی و پیشرفت ملتی بیانجامد به تعویق می‌اندازند. آنها که چیزی ساختند یا جلوی خرابی بیشتر را گرفتند. هر اندازه کوچک، هر اندازه نازک‌تن و هر اندازه ناچیز، سهم خویش به تمدن را داده‌اند؛ چه نام‌شان مانده باشد چه نمانده باشد. در صدایشان و نگاهشان نه این همه نخوت بود و نه تحقیر، تحکم و اتهام به بزرگ و کوچک. این لباس مصلح اجتماعی و دلسوزِ اقوام و فرهنگ‌ها بدجور به تن این جماعت زار می‌زند. شکسپیر می‌گفت: همچون دزدکی که قبای غول به تن کرده باشد.

✍🏼 #علی_صدر
🔗 منبع: توئیتر نویسنده
#پارسی‌زدایی
در «جریان» باشید.
@Jaryaann

«زمین» را «زباله‌دان» نکنیم تا «زمین‌گیر» نشویم!
مصرف کمتر = تولید زباله کمتر
۲۲ آوریل / ۲ اردیبهشت | روز «زمین پاک»
ویدئو از کانال نیکودل
#محیط_زیست
در جریان باشید.
@Jaryaann