برای #پنجشیر
خیلی وقت است ساکتم. در این روزهای کرونایی حرف زدن چقدر می تواند فایده داشته باشد. ولی این روزها که شاهد ظهور امارت اسلامی در افغانستانیم به نظر می رسد آدم باید از هر چه که دارد استفاده کند. برای یکی گلوله است و برای یکی واژه ها. این روزها در پنجشیر آدمهایی هستند به تاریکی تسلیم نشدند. حالا هر چقدر هم که دنیا با طالبان کنار آمده باشد.
پنجشیر فقط برای افغانستان نمی جنگد. پنجشیر برای ما، برای ۱۴۰۰ سال تاریخی می جنگد که ملاهای طالبان آنرا در قتل و غارت خلاصه کرده اند. پنجشیر برای حافظ می جنگد، برای سعدی، برای شلوغی بازار استانبول، برای غروب خورشید در بغداد و دیوانگی قاهره در روزهای گرم تابستان. در همه خاورمیانه کسانی هستند که در قرن بیستم با پیشرفت تاریخ شاهد تبدیل رعایایشان و اقلیتها یا اکثریتهای تحت سیطره شان به مردمی صاحب اراده و طالب حق رای بوده اند. آنها دیده اند که وقتی جوامع سنتی و استبداد زده پوست انداخته اند و در راهی به سمت روزهای روشن گام برداشته اند آنها نه دیگر برترین اقوامند نه اشرافی که زمینها و طوایفشان آنها را قدرتهای غیرپاسخگو و انحصاری سرزمینشان کرده باشند.
نژادپرستی، تمامیت طلبی و انحصارخواهی برای محکوم کردن مردم و بازگردانشان به دوران رعیتی و اربابی ردایی از قرائت های خشن اسلام پوشیدند. متحجرین مثل معاویه قرآن سر نیزه کردند تا همه را منکوب کنند.
چطور می شود به آن که به اسم قرآن می آید گفت نژادپرست. آنها آیه ها را از بر می خوانند و به اشاره ای دختران کوچک را می کشند، دانشجو را می کشند، زن باردار را می کشند و می گویند به نام اسلام این کارها را می کنند و بعد بسیاری فکر می کنند این قدرت پرستان واقعا مسلمانند.
مردمی که مسلمانند و باورمندند در برابر این اعمال و جنایتها سکوت می کنند و در برابر این فاشیسم افسارگسیخته و برتری جو از خود دفاع نمی کنند.
بزرگان ملتها و صاحبان قدرت همیشه بهانه ای برای فرار داشته اند. اشرف غنی می گریزد چون هر چه باشد پشتونهای هم قومش به قدرت می رسند. در هرات و بلخ فرماندهان تسلیم می شوند تا جلوی خونریزی مردم را بگیرند و بعد آنها را به دست کسانی می سپارند که اعلامیه هایشان را با حملات انتحاری به مردم بیگناه و دختران دانش آموز صادر کرده اند. مثل پیراهن قهوه ایهای هیتلر و پیراهن سیاههای موسولینی گفتمان سیاسی را در ضرب و شتم و قتل مخالفان خود می بینند.
اینجاست که طالبان بیش از آنکه مسلمان باشند، فاشیست هستند. اگر هیتلر به خون آریایی و ابرمرد نیچه باور داشت و حکومت بر جهان را حق نژاد برتر می دانست، اینها به بهانه اینکه مسلمانان بهتری هستند همه قدرت را حق خود می دانند و برای کس دیگری حقی قائل نیستند. حال آنکه این مسلمانی محدود به قوم و قبیله خودشان است و شامل سایر مسلمانان نمی شود. مانند فاشیستها و نازیها طالبان هم آمده است تا بقیه رعیت باشند و آنها ارباب. و مانند فاشیستها به دمکراسیها و دول منطقه وعده برقراری نظم و پایان خشونتهای وحشیانه را می دهند. دول غربی هم امیدوارند این فرانکوهای اسلامی جلوی تروریسمی را بگیرند که خود پرورش داده اند و از آن برای باجگیری از غرب استفاده کرده اند.
امشب پنجشیر نه برای سهمی در حکومت جدید نه برای مردمی که صدای زنجیرهای بردگی را به دلیل قومیت و زبانشان می شنوند بلکه در برابر فاشیسم می جنگد. پنجشیر می داند که طالبانی که در دوحه رای مردم را نپذیرفت امروز هم دنبال تقسیم قدرت نیست. پنجشیر می خواهد ما ببینیم و به یادمان بیاوریم که آدمها را اعمالشان تعریف می کند نه گفتارشان و یا وعده هایشان.
متجاوزینی که هیچ استدلال و تعهدی ندارند ، نمی توانند متعهد به قولی باشند. طالبان می کشند چون کشتن را حق خود می دانند.
پنجشیر برای ما می جنگد که در قرآن موسیقی الهی دیده ایم، در لحظه های زندگیمان شعر جاری بوده است، برای ماهایی که در اوج خفقان موسیقی را می‌شنیدیم و لذت می‌بردیم برای امثال ما که با اینکه در سرزمین اسلامی زاده شدیم اما درگیر کلیشه های متعصبانه نشیدم و فرا تر از زمان خود حرکت کردیم ایم.
پنجشیر می را ببینیم که تنها با
شاید پنجشیر شکست بخورد، شاید این روزها بزودی فقط خاطره باشند، ولی تا روزگار هست مردم بخاطر خواهند آورد که مردمی بودند که فارغ از قول و قرار قدرتهای بزرگ، فارغ از تنهاییشان در این دنیا خواستند که تسلیم زور نشوند
، برده نباشند و اسلحه به دست به تاریخ یادآوری کنند که هستند و آزاد و آزاده می مانند.
#دلنوشته #افغانستان #خاورمیانه #احمد_مسعود
خیلی وقت است ساکتم. در این روزهای کرونایی حرف زدن چقدر می تواند فایده داشته باشد. ولی این روزها که شاهد ظهور امارت اسلامی در افغانستانیم به نظر می رسد آدم باید از هر چه که دارد استفاده کند. برای یکی گلوله است و برای یکی واژه ها. این روزها در پنجشیر آدمهایی هستند به تاریکی تسلیم نشدند. حالا هر چقدر هم که دنیا با طالبان کنار آمده باشد.
پنجشیر فقط برای افغانستان نمی جنگد. پنجشیر برای ما، برای ۱۴۰۰ سال تاریخی می جنگد که ملاهای طالبان آنرا در قتل و غارت خلاصه کرده اند. پنجشیر برای حافظ می جنگد، برای سعدی، برای شلوغی بازار استانبول، برای غروب خورشید در بغداد و دیوانگی قاهره در روزهای گرم تابستان. در همه خاورمیانه کسانی هستند که در قرن بیستم با پیشرفت تاریخ شاهد تبدیل رعایایشان و اقلیتها یا اکثریتهای تحت سیطره شان به مردمی صاحب اراده و طالب حق رای بوده اند. آنها دیده اند که وقتی جوامع سنتی و استبداد زده پوست انداخته اند و در راهی به سمت روزهای روشن گام برداشته اند آنها نه دیگر برترین اقوامند نه اشرافی که زمینها و طوایفشان آنها را قدرتهای غیرپاسخگو و انحصاری سرزمینشان کرده باشند.
نژادپرستی، تمامیت طلبی و انحصارخواهی برای محکوم کردن مردم و بازگردانشان به دوران رعیتی و اربابی ردایی از قرائت های خشن اسلام پوشیدند. متحجرین مثل معاویه قرآن سر نیزه کردند تا همه را منکوب کنند.
چطور می شود به آن که به اسم قرآن می آید گفت نژادپرست. آنها آیه ها را از بر می خوانند و به اشاره ای دختران کوچک را می کشند، دانشجو را می کشند، زن باردار را می کشند و می گویند به نام اسلام این کارها را می کنند و بعد بسیاری فکر می کنند این قدرت پرستان واقعا مسلمانند.
مردمی که مسلمانند و باورمندند در برابر این اعمال و جنایتها سکوت می کنند و در برابر این فاشیسم افسارگسیخته و برتری جو از خود دفاع نمی کنند.
بزرگان ملتها و صاحبان قدرت همیشه بهانه ای برای فرار داشته اند. اشرف غنی می گریزد چون هر چه باشد پشتونهای هم قومش به قدرت می رسند. در هرات و بلخ فرماندهان تسلیم می شوند تا جلوی خونریزی مردم را بگیرند و بعد آنها را به دست کسانی می سپارند که اعلامیه هایشان را با حملات انتحاری به مردم بیگناه و دختران دانش آموز صادر کرده اند. مثل پیراهن قهوه ایهای هیتلر و پیراهن سیاههای موسولینی گفتمان سیاسی را در ضرب و شتم و قتل مخالفان خود می بینند.
اینجاست که طالبان بیش از آنکه مسلمان باشند، فاشیست هستند. اگر هیتلر به خون آریایی و ابرمرد نیچه باور داشت و حکومت بر جهان را حق نژاد برتر می دانست، اینها به بهانه اینکه مسلمانان بهتری هستند همه قدرت را حق خود می دانند و برای کس دیگری حقی قائل نیستند. حال آنکه این مسلمانی محدود به قوم و قبیله خودشان است و شامل سایر مسلمانان نمی شود. مانند فاشیستها و نازیها طالبان هم آمده است تا بقیه رعیت باشند و آنها ارباب. و مانند فاشیستها به دمکراسیها و دول منطقه وعده برقراری نظم و پایان خشونتهای وحشیانه را می دهند. دول غربی هم امیدوارند این فرانکوهای اسلامی جلوی تروریسمی را بگیرند که خود پرورش داده اند و از آن برای باجگیری از غرب استفاده کرده اند.
امشب پنجشیر نه برای سهمی در حکومت جدید نه برای مردمی که صدای زنجیرهای بردگی را به دلیل قومیت و زبانشان می شنوند بلکه در برابر فاشیسم می جنگد. پنجشیر می داند که طالبانی که در دوحه رای مردم را نپذیرفت امروز هم دنبال تقسیم قدرت نیست. پنجشیر می خواهد ما ببینیم و به یادمان بیاوریم که آدمها را اعمالشان تعریف می کند نه گفتارشان و یا وعده هایشان.
متجاوزینی که هیچ استدلال و تعهدی ندارند ، نمی توانند متعهد به قولی باشند. طالبان می کشند چون کشتن را حق خود می دانند.
پنجشیر برای ما می جنگد که در قرآن موسیقی الهی دیده ایم، در لحظه های زندگیمان شعر جاری بوده است، برای ماهایی که در اوج خفقان موسیقی را می‌شنیدیم و لذت می‌بردیم برای امثال ما که با اینکه در سرزمین اسلامی زاده شدیم اما درگیر کلیشه های متعصبانه نشیدم و فرا تر از زمان خود حرکت کردیم ایم.
پنجشیر می را ببینیم که تنها با
شاید پنجشیر شکست بخورد، شاید این روزها بزودی فقط خاطره باشند، ولی تا روزگار هست مردم بخاطر خواهند آورد که مردمی بودند که فارغ از قول و قرار قدرتهای بزرگ، فارغ از تنهاییشان در این دنیا خواستند که تسلیم زور نشوند
، برده نباشند و اسلحه به دست به تاریخ یادآوری کنند که هستند و آزاد و آزاده می مانند.
#دلنوشته #افغانستان #خاورمیانه #احمد_مسعود