#تحلیل_فرشگرد

به نظر می‌رسد آنچه می‌تواند در پس از گذشت دو ماه از موج جدید انقلاب ملی ایران به مثابه راهکاری جدی‌تر در نظر گرفته شود، اخلال در فرایندهای اقتصادی مطلوب رژیم، بایکوت اقتصادی فعالان صنفی هوادار رژیم و ایجاد نارضایتی در آنان است.

شناسایی واحدهای صنفی که گردانندگان و مالکان آن‌ها از بی‌تفاوت‌ها یا هواداران رژیم محسوب می‌شوند و بایکوت اقتصادی و عدم خرید از آن‌ها و نشان‌گذاری روی در و دیوار آن واحد صنفی به مثابه دعوت / هشدار، می‌تواند موجب نارضایی شدید آن افراد از وضعیت جاری شود و آنان را از روی ناچاری هم که شده به اردوگاه آن دسته از مردم بکشاند که خواهان رهاسازی کشور از چنگ رژیم تبهکار کنونی هستند.

نبایستی فراموش کرد که جامعه متشکل از میلیون‌ها تن است و این میلیون‌ها ایرانی یکسان نمی‌اندیشند. افراد یک جامعه از خاستگاه‌های مختلف، گوناگون و بلکه متضادی به فرایندهای جاری در جامعه می‌نگرند. نمی‌توان از همه انتظار داشت نقش یک سرباز فداکار میهن‌پرست را مقابل جمهوری اسلامی بازی کنند. برخی را بایستی از تداوم وضعیت جاری ترساند.

ترس از تداوم جمهوری اسلامی و تصویر آینده‌ نامطلوب اقتصادی، راهکاری است که می‌تواند مقابل بی‌تفاوت‌ها و بدنه هواداران جمهوری اسلامی به کار گرفته شود تا آنان مجاب شوند به صف افراد خواهان تغییر ملحق شوند.

نشان‌کردن واحدهای صنفی همسو با جمهوری اسلامی و الصاق پیام‌های حاوی دعوت/هشدار بر در و دیوار آن، از جمله‌ی این راهکارهاست.

این روش در آفریقای جنوبی مقابل رژیم آپارتاید نیز بکار گرفته شد. در آفریقای جنوبی، اکثریت سیاه‌پوست، کسب وکار اقلیت سفیدپوست را بایکوت کرده بودند و این موجب نارضایتی در آنان شده بود.

رییس اطلاعات پلیس وقت آفریقای جنوبی گفته بود: «اگر نخواهند خرید کنند چه جنایتی مرتکب شدند؟ یک کنش توده‌ای است، شما چه می‌توانید بکنید؟ نمی‌توانید همه آنها را به گلوله ببندید و یا همه آنها را زندانی کنید».

#ایران_را_پس_میگیریم

@IranFarashgard