🔹قوانین جدید پناه‌جویی در بریتانیا؛ ایجاد کمپ‌های بسته با الگوبرداری از استرالیا


بریتانیا یک رویاست؛ برای تمامی مهاجران و پناه‌جویانی که آرزوی زندگی بهتر، امن و آرام را در سر می‌پرورانند و کوله‌بار کوچکی بسته‌اند و راهی شده‌اند. ارزش پول، زبان انگلیسی، اشتغال آسان به کارهای سیاه و البته داشتن سرپناه و تمام شدن کابوس زندگی در خیابان، جنگل، ساختمان‌های متروکه و کمپ‌هایی که کرامت آن‌ها را خدشه‌دار کرده است، عامل مهمی در انتخاب آن‌ها است. برای همین دهه‌هاست که مقصد رویایی و نهایی مهاجران و پناه‌جویان بریتانیا است؛ حالا با مدارک جعلی و سوار بر هواپیما، پریدن در کامیون یا تن سپردن به امواج دریا و سوار شدن بر قایق‌هایی که می‌تواند مرگ برای‌شان به همراه داشته باشد؛ مهم فقط رسیدن به یک رویا است، اما بریتانیا دیگر همان بریتانیای سابق نیست، مردمش رای داده‌اند که از اتحادیه اروپا خارج شود و «برگزیت» اتفاق افتاده است.

کم‌تر از یک ماه است که با وقوع «برگزیت» قوانین تازه‌ای برای پناه‌جویان و مهاجران وضع شده است که اگرچه هنوز در مراحل اجرایی شدن قرار دارد، اما می‌توان به صراحت گفت که شرایطی غیرانسانی و به دور از کرامت منتظر آن‌ها خواهد بود. بریتانیا الگوی خود را برای مبارزه با قاچاق انسان، خصوصا از مسیر دریا، استرالیا قرار داده است؛ کشوری که برای پناه‌جویان و مهاجران غیرقانونی زندان و کمپ‌های بسته در نظر گرفت.
***
کم‌تر پناه‌جو و مهاجری است که در جریان تغییرات قانونی دولت‌های مختلف اروپایی باشد و بداند چه در انتظارش است. مسافران دریا، زمین و آسمان دل به رویا و شنیده‌های دنیای پناه‌جویی می‌بندند و راهی می‌شوند؛ اگر جان سالم به در ببرند، هیچ نمی‌دانند که با چه شرایطی مواجه خواهند شد و چشم‌انداز‌شان رویاهایی دور است. حالا کم‌تر از یک ماه می‌شود که قوانین تازه‌ای در بریتانیا برای پناه‌جویان در نظر گرفته شده است؛ قوانینی که شرایط حاکم بر دنیای پناه‌جویان این کشور را می‌تواند به یک کابوس حتی دائمی بدل کند.

از اکتبر ۲۰۱۸ ورود پناه‌جویان با قایق‌های کوچک در امواج سهمگین کانال مانش به بریتانیا به معضلی بزرگ میان فرانسه و بریتانیا تبدیل شد. در برخی موارد حتی دوربین‌های رسانه‌ها بر ساحل آماده بود و مسافران در روز روشن، در گروه‌های چند ده نفری، قایق به آب می‌انداختند و تنها یا در حالی‌که کودکان‌شان را در آغوش داشتند، دل و تن به آب می‌زدند؛ بسیاری می‌رسیدند، تعدادی هم جان می‌باختند، بدون آن‌که هویت آن‌ها در دوربین‌ها و خبرگزاری‌ها ثبت شود.

تا پیش از «برگزیت» پناه‌جویان وقتی به بریتانیا می‌رسیدند، پس از مدتی کم‌تر از یک ماه، در خانه‌هایی مشترک با دیگر پناه‌جویان جای می‌گرفتند؛ سقفی بر سر داشتند و با حقوق ناچیز پناهندگی، حداقل در جامعه رفت و آمد داشتند تا هم با فرهنگ بریتانیا آشنا شوند و هم جامعه این کشور، آن‌ها را در آغوش کشد؛ اگرچه روایت‌های هرکدام از آن‌ها، قصه‌ای تازه از کتاب‌های ورق‌نخورده زندگی یک انسان بود. اما پس از برگزیت و تصمیم‌های تازه دولت بریتانیا، سرنوشتی تاریک‌تر از قبل انتظارشان را می‌کشد.

پس از ورود ناگهانی صدها نفر در هر هفته به بریتانیا که از مسیر فرانسه به این کشور رهسپار شده بودند، از اولین اقدام‌های بریتانیا تخصیص مبلغ ۲۸ میلیون پوند به فرانسه بود تا با در اختیار گرفتن ابزارهایی مثل دوربین‌های مرزی، تجهیزات نظامی و افزایش نیروهای مرزبانی، مقابل این موج بایستد. سپس تصمیم گرفتند که پناه‌جویان را به کشورهایی برگردانند که پناه‌جویان از آن‌جا رهسپار بریتانیا شده بودند. معمولا بیشتر این پناه‌جویان از شمال فرانسه و شهرهای «کاله» و «دانکرک» به بریتانیا می‌رسیدند. در نتیجه بارها مقامات بریتانیا اعلام کردند که پناه‌جویان را به کشورهایی که سکوی پرتاب آن‌ها بوده برمی‌گردانند. مقامات بریتانیا در توافق با مقامات فرانسه به این نتیجه رسیده بودند که بازگرداندن پناه‌جویان می‌تواند مقابل این موج و البته قاچاق انسان را بگیرد. اما با گذشتن بیش از دو سال از تشدید این موج و به وقوع پیوستن برگزیت، قوانین هم تغییر کرد.

#قاچاق_انسان #پناهجویان #بریتانیا #استرالیا #کمپ‌های_بسته

گزارش آیدا فجر را در ایران وایر بخوانید:👇
@Farsi_Iranwire