‌
🔴 کلید دستیابی به امنیت و توسعۀ پایدار

✍️ آرش رئیسی‌نژاد، دکترای روابط بین‌الملل در توییتی نوشت:

کلید دستیابی به امنیت و توسعۀ پایدار، سیاستِ غیرامنیتی‌سازی است:
هیچ نظامی‌، نتواند ملت را تهدید ببیند و هیچ قدرتِ بزرگی نتواند ایران را تهدید جهان بنامد.

سیاست «غیرامنیتی‌سازی درونِ کشور و غیرامنیتی شدنِ بیرونِ کشور» را در پیش‌ گیرید: سیاستی فاقدِ رابطۀ امنیتی با ملت و جهان، بصورت همزمان!

___


🔴 پیش‌تر در دو توییت دیگر نیز اشاره شده بود:

رعایتِ حقوق شهروندی در ایران امری صرفاً هنجاری نیست؛ بلکه امری استراتژیک است.

هنجاری بودن بدین معناست که «حقوق شهروندی خوب است، پس باید رعایت شود». استراتژیک بودن، اما می‌گوید که «عدمِ رعایت حقوق شهروندی باعث فروپاشی کشور می‌شود». چرا؟ چون عمق استراتژیکِ ایران، درون مرزهایش است!

___

عمق استراتژيك ايران، نه در عراق و سوريه است و نه در افغانستان و تاجيكستان. آن را درونِ كشور بجوييد!

نقطۀ ثقلِ امنيت ايران بر رابطۀ حكومت و ملت استوار است و به "وحدت در بالا، كثرت در پايين" اشاره دارد:
انسجامل ميان سياست‌گذاران،
احترام به شيوه‌های زندگی مردم،
توازن ميان امنيت و آزادی.


#توییت_خوانی

@IranDel_Channel

💢

‌
🔴 #توییت_خوانی

✍️ آرش رئیسی‌نژاد، دکترای روابط بین‌الملل با انتشار ویدئوی بالا نوشت:

مناظره‌ها دگربار نشان داد که سیاستِ خارجی کنونی ایران از دو مشکل بنیادین در رنج است:

۱) سیاستِ خارجی، گروگانِ سیاستِ داخلی است؛ گروگانِ رقابتی خشن، میان بلوک‌های قدرت درون سیستم

۲) سیاست خارجی ایران، فاقد برخورداری از اجماعِ ملی است؛ اجماعی میان سیستم و ملت و میان بلوک‌های قدرت



@IranDel_Channel

💢

‌
🔴 آزادی فردی کجا تأمین می‌شود؟

✍️ سالار سیف‌الدینی در توییتی نوشت:

«آزادی فرد، تنها درون یک دولتِ متحد، معنا پیدا می‌کند» و ما هیچ آزادی دیگری برخلاف اقتضای ذاتِ یک کشور متحد / دولتِ مقتدر به رسمیت نمی‌شناسیم.

«کشور آزاد جایی است که در آن قانون‌های خوب و جنگ‌افزارهای خوب وجود دارد» اما جنگ‌افزارهای خوب از قانون‌های خوب، مهمتراند زیرا بدونِ اولی نمی‌توان از قانون‌های خوب محافظت کرد. چنانکه کشوری که فاقد «نظم قانونی» است، قادر به تأمین آزادی‌ها نیز نخواهد بود.

تنها یک دولتِ مقتدرِ توسعه‌گرا مبتنی بر «حکومت قانون» است که می‌تواند از آزادی فرد در برابر فشارِ طبقات فرادست و فردوست حفاظت کند، زیرا در غیابِ «نظم و قانون» فقط آنارشی حکومت خواهد کرد، نه آزادی.

‌
#توییت_خوانی

@IranDel_Channel

💢

‌
🔴 داستانِ بازسازی

✍️ آرش رئیسی‌نژاد،‌ دکترای روابط بین‌الملل در رشته‌توییتی نوشت:

اینکه تشدید بحران‌های چندسویه، سیستم را مجبور به ‎بازسازی کرده، هنوز روشن نیست، با این حال، سیستم باید رویکردِ «هم‌ امنیت - هم توسعه» را بپذیرد؛ چرا که امنیت، بدون توسعه، ناپایدار است. درک این مسئله، پیش‌درآمدی خواهد بود بر جهت‌گیری شایستۀ وزارتخانه‌ها جهت بهبودی زندگی ملت.

وزارت خارجه، بر دستیابی کشور به جایگاه ‎«زندگی در شکاف» با اتخاذ سیاستِ «هم شرقی، هم غربی» و توازنِ دینامیک، میان قدرت‌های بزرگ در کنار رویکردِ غیرامنیتی‌سازی ایران و تضعیف گفتمانِ ایران‌هراسی در جهان و منطقه، تمرکز کند. چنین جایگاهی برای ایران در ‎جهانِ شبکه‌ای هم ضرورت است و هم سرنوشت.

وزارت كشور‌ از توهمات زیان‌بارِ فدرالیسم و ‎منطقه‌گرایی دوری و در عوض بر سیاست ‎تمرکززدایی بر پایۀ حكمرانی شهری تمرکز کند؛ شیوه‌ای برای درپیش‌گرفتن ‎توسعۀ متوازن بر پایۀ آمایش سرزمینی. همچنین، از استراتژی خسارت‌زای ‎جذبِ انبوه مهاجرین پرهیز کند و در برابرِ مهاجرت بی‌رویه بایستد.

وزارت دارایی و تیم اقتصادی با ‎اقتصادِ دستوری مقابله کرده و با تأکید بر کنترل تورم، جهت کاهش ریسک در بازارها به افزایشِ جذبِ سرمایه‌گذاری در بخش‌های تولیدی یاری رساند؛ اقدامی که به رشد اقتصادی و کاهش بیکاری می‌انجامد. همچنین، نگاهی پروسه محور، نه پروژه محور، از توسعه را دنبال نماید.

وزارت راه بر راه‌اندازی ابتکاری مبتنی بر ‎کریدور تکیه کند؛ کریدور نه به معنای صرفِ مواصلات ترانزیتی، بلکه همچو فاکتوری برای وابسته‌سازی ‎زنجیرۀ ارزش جهانی به جایگاه جغرافیایی ایران و قرار دادن کشور در مرکز توسعۀ زیرساختی منطقه. بدون چنین ابتکاری، کشور در آستانۀ فرونشست، قرار می‌گیرد.

وزارتخانه‌های ارتباطات و آموزش عالی، ضمن گسترش همکاری با مراکز علمی و فناوری جهانی و بین‌المللی کردن آموزش، بر گسترش اقتصاد دیجیتال تأکید کنند. راه‌اندازی معاونت علمی - فناوری در وزارت خارجه و برپایی آن در سفارتخانه‌های ایران در کشورهای صاحب تکنولوژی، گامی مهم جهت انتقال فناوری است.
وزارت نفت در عوض صادرات با تخفیف، با جذب سرمایه‌گذاری خارجی و فناوری نوین بر بهره‌وری میادین مشترک بیفزاید. همچنین، با اصلاح بهای حامل‌های انرژی به افزایش درآمد ارزی، منابع لازم برای سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌ها و کاهش فقر از طریق توزیعِ عادلانه‌تر ثروتِ ملی به اقشار پایین کمک کند.

وزارت گردشگری با بهبود زیرساخت‌های توریسم و برنامه‌ریزی برای بهره‌برداری از مناسبت‌های ملی - مذهبی به جذب سرمایه‌گذاری و افزایش اشتغال کمک کند. جشنواره‌های فرهنگی نیز به تقویت همبستگی ملی در زمانه‌ای که کشورهای منطقه در حال جعل هویت از طریق دزدی میراث تمدنی ایران هستند، می‌انجامد.

وزارت کشاورزی با سازمان محیط زیست ترکیب شده تا بتواند از نابودی سفره‌های آب زیرزمینی جلوگیری کند. دولت درک کند که بحران خشکسالی مسئله‌ای قابل حل در بازۀ زمانی کوتاه نیست و برعکس، نماد ‎مخمصۀ زیست‌بومی است؛ مخمصه‌ای که تنها با کاربرد استراتژی تاب‌آورِ غیرآب‌محور، قابل مدیریت است.

وزارت صمت از قیمت‌گذاری دستوری دست برداشته و با پذیرش مکانیسم تعیین قیمت در بازار به افزایش قدرت رقابت‌پذیری کالای تولیدی در بازار خارجی کمک کند و با حذف موانع حقوقی جذب سرمایه‌گذاری خارجی در بخش تولیدی صادراتی را تسهیل کند. معاون اقتصادی وزارت خارجه با هماهنگی صمت گماشته شود.

وزارت نیرو در کوتاه‌مدت با اصلاح قیمت انرژی عمدتاً برق، افزایش بهره‌وری نیروگاه‌ها و خطوط توزیع انتقال نیرو کمبودهای نگران‌کننده کنونی را مدیریت کند. در درازمدت نیز با جذبِ سرمایه‌گذاری و کاربرد فناوری‌های به روز بر ظرفیت تولید نیرو در کشور بیفزاید و همزمان از شدت مصرف انرژی بکاهد.


‌
🔴 پی‌نوشت:
بازنشر رشته‌توییت به معنای تأیید کل محتوای آن نیست.

#توییت_خوانی

@IranDel_Channel

💢

‌
🔴 ایدۀ ایران
‌
✍️ آرش رئیسی‌نژاد در شبکۀ ایکس (توییتر پیشین) نوشت:

در زمانۀ کنونی، گفتمانِ نیرومندی سربرآورده که دیر یا زود بر جامعۀ ایران و حیاتِ ایرانیان چیرگی می‌یابد؛ گفتمانی که محور آن "دالِ ایران" است.
‌
‌
‌
#توییت_خوانی

@IranDel_Channel

💢

‍ ‌‌
🔴 سالگردِ جنگ میهنی چالدران بین ایران و عثمانی

✍️ رشته‌توییتی از پیمان عارف، دانش‌آموخته‌ی علوم سیاسی

بیست و سومِ آگوست ۱۵۱۴ [میلادی] برابر با اولِ شهریور ۸۹۳ خورشیدی، سپاه یاووز سلیم، [سلطان عثمانی] که دو ماه پیش از اسکودارِ استانبول راه افتاده بود به چالدران در شرقِ دریاچه‌ی وان رسید.

[سلطان] سلیم انتظار داشت، سپاهِ شاه اسماعیل [صفوی، پادشاه ایران] را در سیواس ببیند اما شاه [اسماعیل] ترجیح داد، سلطان سلیم عثمانی را تا سرحدّاتِ [خطّه‌ی] آذربایجان بیاورد ‌و خسته و بی‌آذوقه کند.

سپاهِ سی هزار نفری شاه [اسماعیل صفوی] از سه جهت بر سپاهِ شصت هزار نفری [سلطان] سلیم [عثمانی] تاخت. اما توپ‌هایی که سپاه سلیم از استانبول تا چالدران کشیده بود صحنه‌ی جنگ را به نفع ایشان رقم زد.

شکستِ چالدران موجب شد تا آناتولی به تمامی تحتِ تصرّفِ عثمانی درآید و مرز ایران - مصر نیز به جنوبِ عراق محدود شود.

دو سال بعد، سلیم با لشکرکشی به مصر و شکستِ دولتِ خلیفه مملوک در جنگ مرج‌دابغ، مصر و‌ سوریه را نیز ضمیمه‌ی عثمانی کرد و با خلعِ خلیفه مملوک که خلافت را از فاطمیان گرفته بود به مقام خلافت رسید.

قرن شانزدهم میلادی با برتری نظامی عثمانی نسبت به دولت [ایرانِِ] صفوی و دو نوبت لشکرکشی [سلطان] سلیمانِ قانونی به عراقین (عراق عرب و عجم) و تصرف بغداد و یک نوبت، لشکرکشی به [خطّه‌ی] آذربایجان [ایران] سپری شد.

اما جنگِ [سلطان] سلیمان با شارلکن، پادشاه دولت مقدّسِ رم - ژرمن به کمک ایران آمد. کشف دماغه‌ی امید و دور زدن [قاره] آفریقا و رسیدن اروپایی‌ها به ایران دیگر متغیری بود که موازنه بین ایران و عثمانی را تغییر داد.

شاه عباس [صفوی] که در سال ۱۵۸۸ [میلادی] به قدرت رسیده بود توانست با کمک بریتانیا در دهه ۱۵۹۰ [میلادی] کارخانه‌ی توپ‌سازی در اصفهان ایجاد کند و در جنگِ ارومیه در ۱۶۰۲ [میلادی] شکست سختی به عثمانی وارد آورد و در دوره‌ی سلطان احمد، سلطان مصطفای دیوانه، عثمان دوم و مراد سوم برتری نظامی ایران، حفظ و قلمرو ایران تا [رود] فرات [یعنی مرزِ غربی ایرانشهر ساسانی] گسترش یافت.

با وفات شاه عباس [صفوی] در ۱۶۲۹ [میلادی] و بزرگ شدن سلطان مراد سوم که در کودکی به قدرت رسیده بود، شاه صفی در جنگ بغداد در ۱۶۳۹ [میلادی] از مراد سوم شکست خورد که موجب از دست رفتن مجدد بغداد و امضای معاهده قصرشیرین بین دو دولت [ایران و عثمانی] شد که اساس مرزهای ایران - عثمانی را شکل داد.

اگرچه دویست سال بعد و با معاهداتِ ارزنة‌الرومِ یک و دو تکمیل شد، اما مرزهای معاهده‌ی قصرشیرین کم و بیش حفظ شد.

طبق معاهده‌ی قصرشیرین، ایران، عراق عرب را به عثمانی واگذار کرد و عثمانی نیز [منطقه‌ی] قفقاز را به ایران داد و ایروان و نخجوان و آغری و ایغدیر به ایران رسید و غرب کوه آرارات (آغری) مرز دو دولتِ [ایران و عثمانی] شد.

جنگ چالدران ۹۰ سال بعد در [جنگِ] ارومیه [در دوران شاه عباس صفوی] جبران شد.

شهیدگاه اردبیل، مدفن فرماندهان شهید سپاهِ [ایران در دوران ِ] صفوی، نمادِ رشادت مردان و زنان شجاعی است که با شمشیر به جنگ سربِ داغ رفتند تا امروز ایران برای من و شما باقی مانده باشد.


#توییت_خوانی


@IranDel_Channel

💢

‍ ‌
🔴 نزدیک‌شدن یک شیاد قوم‌گرا به رئیس جمهوری

✍️ یادداشتِ منتشره در حسابِ کاربری «فلات ایران» در شبکۀ ایکس (توییتر پیشین)

«یک نفر پرووکاتور (محرکِ نفرت) به طریقی و خارج از پروتکلِ نهاد ریاست جمهوری خودش را به پزشکیان رسانده و چند دقیقه با او صحبت کرده، پزشکیان سرسری جواب‌های کلی داده و البته - شاید - با بی‌دقتی گفتگو را قطع نکرده است!

گویا معاونتِ ارتباطات و اطلاع‌رسانی و همین‌طور معاونتِ سیاسی نهاد ریاست‌جمهوری، به‌یکی از روزنامه‌نگاران گفته است که گفتگوی اخیر خارج از پروتکل رسمی و بدون اطلاع آن‌ها بوده و تضمین داده‌اند که مِن‌بعد چنین اتفاقی رخ نخواهد داد.

اما مسألۀ اساسی این نیست، مسألۀ افکارِ عمومی، نفوذِ ستونِ پنجم دشمن تا بیخ گوش رئیس جمهوری و تحریکِ افکار و بسیج علیه همۀ اصولِ سیاسی و ارزش‌های ملی است. همین‌گونه است که اطلاعاتِ حساسِ مملکت لو می‌رود و سر از ناکجا در می‌آورد.
اکنون، مردم می‌پرسند چطور یک شیاد ضدِّ امنیتی توانسته است که این مقدار سروصدا ایجاد کند؟ پشت‌پردۀ ورود او به نهادِ ریاست‌جمهوری چه کسی بوده و حفاظتِ نهاد، در آن لحظه دقیقاً از چه‌چیزی حفاظت می‌کرد؟ و چرا مراقب نبود که یک پرووکاتور نزدیکِ رئیس‌جمهور نشود؟

پی‌نوشت:
هیچ احدی روی زمین نمی‌تواند نظام آموزشی ایران را که محصول هزار سال نظم طبیعیِ تاریخ ماست را تغییر دهد؛ این شیاد که سهل است، خود رئیس‌جمهور هم نمی‌تواند خللی بر نظمِ هزارساله‌ی ما وارد کند. پیش از این هم گفته بودیم که بوی کباب آمده، اما خر داغ می‌کنند.

پیامد این شیطنت، آن بود که موضوع اکنون جنبۀ «امنیتی» هم پیدا کرده و از سوی دیگر اتفاقاً حساسیتِ افکارِ عمومی نسبت به پنهان‌شدن، پشتِ نقابِ اصل ۱۵ بیش‌تر شده است. از سوی دیگر جریانِ ملّی، توانست به خوبی با نورانداختن به رفتارِ این شیاد و حامیانش، نشان دهد که هیچ فرقی بین هویت‌طلب و تجزیه‌طلب نیست و اصل ۱۵ صرفاً یک بهانه بود.»


#توییت_خوانی

@IranDel_Channel

💢

‌
🔴 نامی به بزرگی احسان هوشمند

✍️ رضا کدخدازاده، کنشگر مدنی و ملی ارومیه‌ای در شبکه اجتماعی ایکس (توییتر پیشین) نوشت:

در فضای مجازی رسم است وقتی ناجوانمردانه به کسی حمله می‌شود، دوست‌دارانش پویشِ «من فلانی هستم» راه می‌اندازند. در مورد استاد هوشمند، حتی مجازاً هم نمی‌شود ادعا کرد، من ‎«احسان هوشمند» هستم! انسانی دوست‌داشتنی، دانشمندی متین، ایران‌شناسی خبره و یک وطن‌پرست واقعی.

‌

#توییت_خوانی

@IranDel_Channel

💢

‍ ‌
🔴 پاسخی کوتاه به برخی دیدگاه‌ها در مورد یادداشتِ «ترکیه امروزی، میراثِ ترکان یا رومیانِ مسلمان؟»

✍️ منتشره در حساب کاربری «فلات ایران» در شبکۀ ایکس

پس از انتشار یادداشتی که در پی مصاحبه جلال شنگور پیرامون DNA مردم آناتولی منتشر شد، عده‌ای سعی کردند از راه سفسطه، منکرِ اصل موضوع شده و به بهانۀ این‌که موضوع "ترکیّت و تُرک‌گرایی بر محور نژاد نیست"، از زیربارِ مسئولیت فرار کنند.

باید بگوییم اتفاقاً موضوع" ترکیّت و تُرک‌گرایی" نه از نظر ما، ولی از نظر بنیادگذارانِ کشور ترکیه، بر "محورِ نژاد" شکل گرفت. اهمیت مسأله که آن را به موضوعی درخورِ بحث تبدیل می‌کند همین‌جاست؛ والا دیدگاه کاربرانِ فضای مجازی که ملاک نیست. منظور از بنیادگذارانِ ترکیه نوین‌، مصطفی کمال و عصمت اینونو است که در زمان حیاتِ هر دوی آن‌ها بیش از ۶٠٠٠ جمجمۀ انسان از زیر خاک استخراج و اندازه‌گیری شد. تبِ مسأله به قدری زیاد شد که حسین نیهال آتسیز از افراطی‌ترین مفسرانِ تُرک‌گرایی نیز جمجمه خودش را آزمایش کرد و هنگامی که دید با اندازه براکیسفال (شاخص ۸۱) یکسان نیست، عصبانی شد.

موضوع این است که بنیادگذاران ترکیه (نه چند کاربر ساده) مفهوم هویّتِ ترک (نه حتی ناسیونالیسم ترک) را بر مبنای نژاد استوار کردند اما به مرور قافیه را باختند. حتی اردوغان نیز در دهۀ گذشته چندین بار به این رویۀ آتاترک اشاره و از آن انتقاد کرده بود که جدّیت مسأله را دو چندان می‌کند. بنابراین، کسانی نمی‌توانند بگویند "ما از ابتدا هم نژادگرا نبودیم و حرفی از نژاد نزده بودیم". چون مسأله شما نیستید، مسأله «بنیادگذاران» هستند.

نه فقط آتاترک، حتی اعضای کمیتۀ اتحاد و ترقی هم عاشقِ یک‌طرفۀ نازی‌ها بود. با این‌که نازی‌ها، تُرک‌ها و مغول‌ها را به شکل تحقیرآمیز و غیرانسانی، "موجوداتی مادونِ انسان و جزو نژادهای غیرمفید" تقسیم‌بندی کرده بودند، اما انورپاشا و نوری پاشا و سپس محمدامین رسول‌زاده، همکاری گستردۀ خود را با آن‌ها ادامه دادند و نقشه این بود که گروه‌های تُرک آسیای میانه (هم تباران تورانی نژادش) را به گوشت دم توپِ نازی‌ها در جنگ علیه روس‌ها، مورد استفاده نازی‌ها قرار بگیرد (برای اطلاعات بیشتر، نک: «آلمان نازی، پان‌ترکیسم و «ترکستان بزرگ»).

بنابراین کسی نمی‌تواند بگوید که من ترک‌گرا (تورکچو) هستم ولی با تزهای آتاترک، اینونو، انور و نوری پاشا مخالفم. در این بین یا حق با آتاترک است یا اینکه اردوغان در خصوص او دروغ گفته است (که نگفته).


‌
#توییت_خوانی

‌
🔴 پی‌نوشت:
بازنشر یادداشتِ منتشره در یک حساب کاربری، به معنای تأیید کل فعالیت‌های آن حساب کاربری در فضای مجازی نیست.

@IranDel_Channel

💢

‌‌
🔴 داستان بازدارندگی

✍️ رشته‌توییتی از آرش رئیسی‌نژاد، دکترای روابط بین‌الملل

بازدارندگی یا deterrence از جنگ سرد تاکنون، مبنای عملِ استراتژی کشورها بوده [است].

بازدارندگی به کاربرد مجموعه‌ای از تهدیدها برای قانع کردنِ رقیب به عدمِ انجام یک عملِ نامطلوب اشاره دارد. خط قرمزی را ترسیم کرده و تهدید می‌کند که گذر از آن به برخورد سخت با رقیب می‌انجامد.

بازدارندگی، نقطه مقابل وادارندگی یا compellence که اشاره به استفاده از تهدید برای قانع کردنِ حریف به عقب‌نشینی از انجام عملی نامطلوب دارد. یکی از مهم‌ترین نمودهای وادارندگی، دیپلماسی اجبار یا coercive diplomacy است که می‌تواند شامل جنگِ (آزادسازی کویت) یا تحریم (علیه ایران) باشد.

بازدارندگی و وادارندگی هر دو بخشی از اجبار یا coercion هستند. اجبار به معنای کنترلِ رفتارِ دیگری با استفاده از تهدید به کاربرد زور است.

بازدارندگی از زور برای جلوگیری از [یک عمل] و وادارندگی برای ترغیب به یک عمل استفاده می‌کند. بیاد داشته باشید که بنیانِ پنهانِ سیاست، کاربرد زور است و بس!

بازدارندگی با توانِ ضربه‌ی دوم، درهم‌تنیده است که به تواناییِ پاسخِ قطعی به حمله اشاره دارد. بدون چنین قابلیتی نمی‌توان در برابر حمله‌ی بزرگِ اولیه، بازدارندگی داشت. در جنگ سرد، بازدارندگی بر پایه سه‌گانه‌ی بمب‌افکن استراتژیک، موشکِ بالستیک قاره‌پیما و موشک پرتابی از زیردریایی استوار بود.

نظریه بازدارندگی بر چهار ستون استوار است: عقلانیت که خواه‌ناخواه حریف را عقلانی فرض می‌کند؛ تناسب که به متناسب بودنِ خطر و کاربردِ زور علیه آن ارتباط دارد؛ عدم قطعیت که نشان می‌دهد بازدارندگی هیچ‌گاه ۱۰۰٪ نیست؛ و مهم‌تر از همه، اعتبار که نشان می‌دهد تهدید به کاربردِ زور، صرفاً بلوف نیست.

بازدارندگی می‌تواند بازدارندگی ویژه باشد که درباره یک تهدید مشخص است و بازدارندگی عمومی باشد که به تهدیدِ بالقوه اشاره دارد.

همچنین، بازدارندگی می‌تواند بازدارندگی فوری باشد که‌ مرتبط با تهدیدِ آنی است و می‌تواند بازدارندگی عمومی باشد که مربوط به تهدیدات در شرایطِ غیر بحرانی است.

در تقسیم‌بندی دیگر، بازدارندگی مستقیم که مربوط به دفاع از قلمرو یک کشور است در برابر بازدارندگی مُوَسَع (Extended Deterrence) که مرتبط با آن قلمرو متحدین آن کشور است.

سرانجام بازدارندگی‌ بیشینه در برابر بازدارندگی کمینه است که به میزانِ زرادخانه‌ی سلاح‌های استراتژیک اشاره دارد.

از جنگ سرد تاکنون دو نوع بازدارندگی بیش از پیش مورد توجه قرار گرفته [است]: بازدارندگی بیشینه که مبنای رقابتِ تسلیحات هسته‌ای شده و بازدارندگی موسع که دینامیک اتحادها میان ابرقدرت‌ها و اقمارشان را توضیح می‌داد. با این حال، دو پرسش بنیادین است که بازدارندگی هنوز راه‌حلی برای آن ندارد.

پرسش اول که از سوی [ژنرال] دوگل مطرح شد این است که آیا آمریکا حاضر است برای جلوگیری از تهدیدِ بمبارانِ پاریس توسط شوروی، مسکو را تهدید به بمباران کند؟ وی بازدارندگی موسع آمریکا را معتبر نمی‌دید، چرا که آمریکا با این کار شهرهای خود را در خطر قرار می‌داد. همین امر باعث هسته‌ای شدن فرانسه شد.

پرسش دوم درباره شرایط پیشینی پسینی یا Ex ante Ex post است. این شرایط برآمده از ناتوانی در جذبِ حمله‌ی بزرگ اولیه است. مثلاً اگر حمله‌ای انجام گیرد که ۷۰٪ توان هجومی کشور از میان رفت، آیا عاقلانه است که با توانِ باقیمانده ضربه‌ی متقابل نشان داد؟ اگر پاسخی هم نباشد که بازدارندگی نیست.

این پرسش به ویژه برای کشورهایِ فاقد توانِ هسته‌ای که از سوی رقیبی هسته‌ای تهدید می‌شوند بیش از پیش حیاتی است. برای سال‌ها پاسخی برای این مسئله یافت نمی‌شد تا آنکه توماس شلینگ با الهام از «سیاست رفتن به لبه پرتگاه» brinkmanship پاسخی تا حدودی معتبر برای روانشناسی بازدارندگی یافت.

او با الهام از بازی جوجه‌ای یا Chicken Game كه در آن دو حریف، تمایلی به تسلیم در برابر دیگری ندارد، نشان داد چگونه یک بازیگر می‌تواند با تکیه بر رفتار غیرعقلانی به اهدافِ عقلانی دست یابد. رقابت دو راننده که در جاده‌ای تنگ سرشاخ شده و هر کس وا دهد‌ بازنده تلقی می‌شد را تصور کنید.

بنیان این نگاه بر اهمیت مهارناپذیری ریسک (Threat that leaves something to chance) استوار است. همین مفهوم است که جای تهدیدکننده و تهدیدشونده را عوض می‌کند. اگر عقلانیت از مفروض‌های بازدارندگی است، پس بازیگری پیروز است که بتواند با ایجاد شرایط غیرعقلانی به اهدافِ عقلانی دست یابد!

جای شگفتی نیست که در بحران‌های جاری، از یکسو، ضعیف، توانایی به چالش کشیدن قوی را دارد و از دیگر سو، قوی با تهدید به تصاعدِ تنش می‌تواند ضعیف را رام سازد. با این حال، شرایط همواره شکننده خواهد بود چرا مرز مشخصی میان بلوف و رفتارِ غیرعقلانی نیست و جنگ از دل چنین ابهامی پدید می‌آید!



#توییت_خوانی

@IranDel_Channel

💢

‌
🔴 داستان كورش بزرگ

✍️ رشته‌توییتی از آرش رئیسی‌نژاد، دکترای روابط بین‌الملل

[کورش بزرگ] ۲۵۶۲ سال پیش در چنین روزی وارد بابل - کلانشهر جهانِ باستان - شده و فرمانی را صادر کرد که در سال ۱۹۷۱ [میلادی] سازمان ملل آن را نخستین منشور حقوق بشر نامید. بزرگترین دولتِ جهانی، شاهنشاهی هخامنشی، را بنیان نهاد و بر گستره‌ای پهناور از فرغانه و سِند تا بسفر و غزه فرمان راند.

ایرانیان او را پدر می‌نامیدند، بابلیان او را برگزیده‌ی خدای بزرگ خود، مردوک می‌دانستند؛ یهودیان وی را مسیح یهوه می‌خواندند و اعراب او را ذوالقرنین می‌شمردند.

گزنفون، شاگرد سقراط در کورش‌نامه او را برترین شاه خواند. شاه‌ فیلسوفِ افلاطون در کتاب جمهور، کسی نبود جز کورش بزرگ!

تا پیش از دورانِ مدرن، نویسندگان مسلمان، بارها به نامش اشاره کرده بودند. ابوریحان بیرونی، کورش [بزرگ] را همان کیخسرو می‌دانست. حمزه اصفهانی، حمدالله مستوفی و مسعودی با نام بُردن از کورش، او را با بهمن، پسر اسفندیار یکی دیدند.

میرخواند (تاریخ‌نگار سده نهم هجری و نویسنده روضه‌الصفا، کتاب تاریخ عمومی به زبان فارسی)، خواندمیر (نواده دختری میرخواند و تاریخ‌نگار سده دهم هجری) و قزوینی نیز کورش را سردار بهمن نامیدند.

جالب آنکه طبری از پیامبر [اسلام] نقل کرده که: «فاوحَی الیٰ مَلکْ مِن مُلوکِ فارسَ، یُقالُ لَه کورُس، و کانَ مومناً»: خداوند به یکی از پادشاهانِ ایران وحی کرد که‌ کورش نام داشت و او‌ از مومنان بود. (محمد بن جریر الطبری، جامع البیان عن تاویل القرآن، عبدالله الترکی، قاهره، دارهجر، ج. ۱۴، ۴۵۸)

رهانیدنِ یهودیانِ اسیر در بابل و یاری به آنان برای بازسازی معبدِ هیکل باعث شد تا پیامبران یهود، از اشعیا و عزرا تا ارمیا و دانیال، او را به نیکی بستایند. در تورات بیش از ۲۳ بار با احترام زیاد از کورش یاد شده و لقبِ عبری ماشیاح (مسیح یا منجی) را تنها برای او بکار برده شده است.

توماس جفرسون و جان آدامز، از پدران بنیانگذار آمریکا، نیز مدارا و رواداری مذهبی او را سرلوحه‌ی خود برای تأسیسِ نظامی دموکرات و سکولار قرار دادند. جای شگفتی نیست که چهره‌ی کورش بزرگ، در کنار سلیمان نبی، به عنوان فرمانروایانِ آرمانی، زیر گنبد دادگاه عالی نیویورک آمریکا نقش بسته [است].

کورش که نمادِ "ناسیونالیسمِ تبلیغی" در دورانِ [محمدرضا] شاه شده بود، از سوی انقلابیون [سال ۱۳۵۷ خورشیدی] مورد هجمه قرار گرفت.

در سال‌های اخیر نیز تجزیه‌طلبان از یکسو، کورُش را خیالی خوانده و از سوی دیگر، کُشندهِ خیالی وی را از خود می‌دانند!

امروزه، کورش [بزرگ]، آماج دشمنی از سوی امت‌گرایان و تجزیه‌طلبان گشته است.

آوازه‌اش اما فراتر بود. اسکندر مقدونی نوشته‌ای بر آرامگاهش دید: «ای رهگذر! هر که هستی و از هر کجا که آیی، می‌دانم بر این مکان گذر خواهی کرد. من کورش هستم که شاهنشاهی بزرگی برای ایرانیان به ارمغان آوردم. بر اندک خاکی که مرا در برگرفته رشک مبر!» پس دستور به توقف غارت آن را داد.

آیسخولیوس، نمایشنامه‌نویس یونان باستان، درست گفته بود: «کورش، قهرمانِ بختیار، چون به قدرت رسید‌ میان اقوامِ برادر، صلح برقرار کرد. آسمان با کورش، سَرِ کین نداشت چون خردمند بود.»

۲۵۷۳ سال پیش کورش مُرد و در پاسارگاد به خاک سپرده شد، ولی کورش در میان ایرانیان و جهانیان هنوز زنده است!


#توییت_خوانی

@IranDel_Channel

💢

‌
🔴 درود بر آذربایجانِ ایران،
درود بر ایرانیانِ آذربایجانی
و درود بر شهدای مدافع ایران


#توییت_خوانی

@IranDel_Channel

💢

‌
🔴 ‌برداشت نوین از خویشتنِ ایران

✍️ آرش رئیسی‌نژاد، دکترای روابط بین‌الملل در رشته‌توییتی نوشت:

خُرد شدن حماس، تضعیف حزب‌الله و سرانجام سقوط سریع بشار اسد، دگربار نشان داد که درک ‎مفهومِ ایران مهمترین پیش‌نیاز تغییر در سیاست‌ها و استراتژی‌های منطقه‌ای‌ست. بارها از این دگرگونی و ضرورت هشدار داده شد، اما با تفرعن نپذیرفتند. دست خدا اما در پوشش ‎نیروهای ژئوپلتیکی به آنان آموزاند!

"بخشی از تنش‌های کنونی را باید برخاسته از زایش دردناک ‎خودآگاهی ژئوپلتیکی ایران دید؛خودآگاهی که برداشت نوین از خویشتنِ ایران (Iran’s Self) و جایگاه کشور در جهان را نشان‌داده و مفهوم دوست - دشمن را از نو‌ پی‌ریزی می‌کند. ریشه این خودآگاهی را باید در جغرافیا، تاریخ و میراث تمدنی ایران دید.

زایش ‎خودآگاهی ژئوپلتیکی پوسته انعطاف‌ناپذیر ایدئولوژی را نیز می‌شکند. چرا که اگر ايدئولوژی از منطق ژئوپلتيك بگريزد، به گزافه‌گويی و شطحيات تقليل می‌يابد. اما اگر گفتمانِ منسجمِ مردمی، ‎منطق ژئوپلتیک را دريابد و با آن تركيب شود، آن لحظه، لحظه زايشِ نيروی ژئوكالچرال نوینِ ایران است"


#توییت_خوانی

@IranDel_Channel

💢

🔴 سقوط ‎بشار اسد ضربتی سخت به ایدئولوژی ‎امت‌گرایی

✍️ آرش رئیسی‌نژاد

سقوط ‎بشار اسد ضربتی سخت به ایدئولوژی ‎امت‌گرایی بود؛ ایدئولوژی‌ای که ایران را برای مفهومِ موهومِ ‎امّت‌ مصرف کرده و ارزشی برای ‎منافعِ ملی، قائل نبوده است. در میانۀ نیرومندی روزافزونِ ‎گفتمانِ ایران در جامعۀ ایرانی، منتظر حمایتِ امّت‌گرایان از ‎قوم‌گرایی باشید؛ اتحادی بر پایۀ ‎نفرت از ایران.

در زمانۀ کنونی گفتمان نیرومندی سربرآورده که دیر یا زود بر جامعۀ ایران و حیاتِ ایرانیان چیرگی می‌یابد؛ گفتمانی که محور آن دالِ ‎ایران است. از این رو، مسائل مربوط به آن با حساسیت دنبال می‌شود؛ مسائلی که در یک واژه خودنمایی می‌کند و در سرِ بزنگاه چشمان همه را باز می‌کند: ‎تمامیت ارضی!

گفتمانی که در ساحتِ حقوقی بر ‎حقوقِ شهروندی تاکید دارد؛ در حوزۀ مذهبی، ‎دین غیرایدئولوژیک را ترجیح می‌دهد؛ در فضای اقتصادی، مخالف ‎اقتصاد دستوری است؛ در داخل حامی ‎دموکراسی و انتخابات آزاد است و طرفدار سیاست خارجه‌ای‌ست که ‎توسعه را بر صدر نشانده و از رابطه با همه کشورها استقبال کند.


#توییت_خوانی


@IranDel_Channel

💢

‌
🔴 سیاست دوستونیِ ریاض و تهران بعد سقوط اسد

✍️ آرش رئیسی‌نژاد، دکترای روابط بین‌الملل در توییتی نوشت:

سقوط ‎اسد به ثباتِ دائم در کشوری گسیخته‌ ازهم نمی‌انجامد. مرز حوزۀ نفوذ ترکیه و اسرائیل شکننده است و سعودی با نگرانی به نیرومندی "‎محورِ اخوانیِ آنکارا - دوحه" می‌نگرد.
اگر عقلی در تهران باشد، در سوریه صبر پیشه سازد و به "‎زنگزور" چشم دوزد و نسخه‌ای درون‌زا از سیاستِ دو ستونی با ریاض را برسازد!


#توییت_خوانی

@IranDel_Channel

💢

🎥 پاسخ ستّارخان، سردارِ ملّی ایران به سرکنسول روسیه:
«من می‌خواهم هفت دولت، زیر سایۀ بیرقِ ایران باشد.»


✍️ جواد رنجبر درخشی‌لر ،‌ دکترای علوم سیاسی در توییتی نوشت:

ستارخان سرمایۀ ملّی ایران است. شخصیت بی‌نظیری است که مشروطه را از ایدۀ تجدّد به کُنشِ سیاسی - نظامی برکشید.
تخریبِ شخصیتِ ستّارخان، خیانت به سرمایۀ ملی است؛ انگار کسی تخت جمشید را تخریب کند یا شاهنامه را.
ستارخان خونی است جاری در رگِ ملّت.
تحریفِ ستارخان، کُشتنِ روحِ ملّی است.


#توییت_خوانی

@IranDel_Channel

💢

🔴 واکنش‌ها به حرف‌هایی که بوی «فدرالیسم» می‌دهد!!

✍️ رضا کدخدازاده، دانش‌آموختۀ علوم سیاسی و کنشگر مدنی ارومیه‌ای در رشته‌توییتی نوشت:

جولانی رهبر جریانی تروریستی که ملغمه‌ای از ایده‌های فروملّی و فراملّی (جهان‌وطنی) است، در کمتر از یک ماه فهمیده که برای حکمرانی بر یک کشور - حتی کشوری [چون سوریه] که عملاً «کشور» نیست و «مجموعه‌ای از فرقه‌ها و قبایل و طوائف» است - باید ملّی بیندیشد. به همین خاطر، جولانی صراحتاً بر فدرالی شدن کشورش خط بطلان کشیده.

اما در «ایرانِ بی‌نوا»، ابلهانی هستند که قریب نیم‌قرن سوارند، اما فکر می‌کنند - یا مأمورند - تا کشوری را که قرن‌ها «کشور» یکپارچه و متحد بوده با ایدۀ ‎فدرالیسم اداره کنند. ایده‌ای که در نهایت به تجزیه ختم می‌شود!


#توییت_خوانی

@IranDel_Channel

💢

🔴 واکنشی به اظهارات روح‌الله متفکر آزاد

✍️ رضا نیکجوی تبریزی، در توییتی نوشت:

دور نیست روزی که این جماعت از اصطلاحِ «خاک بر سرِ ایران» نیز استفاده کنند!

نماینده‌ای که امنیّتِ کشور را چنین خاک بر سر خواهد، محتملاً برای کشور نیز چنین خواهد خواست!


#توییت_خوانی

@IranDel_Channel

💢