🔴 انجمن فرهنگی افراز - نمایندگی آذربایجان شرقی - برگزار می‌کند:
«دوره‌های آموزشِ خوشنویسیِ خطِّ نستعلیق (قلمی - خودکاری»


آموزگار:
محمد حسین‌نژاد؛ دارای رتبهٔ استادی انجمنِ خوشنویسانِ ایران و آموزگارِ انجمنِ خوشنویسانِ تبریز


هنرجویان در پایانِ دوره، به انجمنِ خوشنویسان، جهت آزمون و اخذ گواهی معرفی خواهند شد.


با توجه به محدودیت در ظرفیتِ پذیرش، در صورت علاقه به شرکت در این دوره‌های آموزشی، به برگِ اینستاگرامی انجمن فرهنگی افراز، نمایندگی آذربایجان شرقی، مراجعه کنید و یا از طریقِ «واتس‌آپ» به شمارهٔ زیر پیغام دهید:

+989304203628


جایگاه:
تبریز؛ چهارراه باغشمال؛ ابتدای بلوار ۱۷ شهریور جدید؛ جنبِ داروخانهٔ بقراط؛ ساختمان حکمت؛ طبقهٔ سوم، انجمن فرهنگی اَفراز (نمایندگی استان آذربایجان شرقی)


#اطلاع_رسانی

@IranDel_Channel

💢

🎥 تصاویری از تبریز در دههٔ ۱۳۴۰ خورشیدی

با ترانهٔ «برگ بید و مو»

خوانندگان: الهه و منوچهر
ترانه‌سرا: کریم فکور
آهنگساز: محلی (بازسازی کریم فکور)


@IranDel_Channel

💢

‌
🔴 وقتی ابتذال، هویت را نشانه می‌گیرد؛ مرثیه‌ای برای «مسابقۀ بازنده»

این یک زنگ خطر نیست؛ آژیر یک فاجعهٔ فرهنگی است. در کمال ناباوری شاهد آن هستیم که در برنامه‌ای پخش‌شده از یک سکوی نمایشِ غیررسمی، عالی‌شأن‌ترین و کهن‌ترین نمادهای هویت ملی ما، به سیبل پرتاب اشیاء در یک مسابقهٔ مبتذل و بی‌محتوا تبدیل شده‌اند.

درفش کاویانی و سرستون شیردال تخت جمشید صرفاً دو طرح گرافیکی زیبا نیستند. این‌ها شناسنامهٔ یک تمدن، عصارهٔ حافظهٔ تاریخی و چکیدهٔ هزاران سال مبارزه، خِرد و شکوه هستند.

درفش کاویانی، پرچم دادخواهی کاوهٔ آهنگر علیه بیداد ضحاک است؛ نماد خیزش مردمان ستمدیده علیه استبداد و تاریکی آن اهریمن‌خوی. این درفش، قصهٔ مقاومت ملّتی است که هرگز در برابر ظلم تسلیم نشد. تبدیل کردن آن به یک هدف بی‌جان در یک بازی تلویزیونی، نه فقط توهین، که لگدمال کردن مفهوم «عدالت‌خواهی»، «ایستادگی»، «وطن‌دوستی»، «فداکاری پهلوانان و بزرگان ایران در راه وطن به گواه شاهنامهٔ فردوسی» و مواردی دیگر است که در تار و پود فرهنگ ما تنیده شده و در خاطر ما باقی‌مانده است.

شیردال، آن نگهبان اساطیری خِرد و قدرت بر ستون‌های تخت جمشید، ترکیبی از صلابت شیر (زمین) و تیزبینی عقاب (آسمان) است. این نماد، نماینده‌ی فلسفه، هنر و جهان‌بینی عمیقی است که شکوه شاهنشاهی هخامنشی را ساخت. پرتاب یک شیء به سوی آن، پرتاب جهل به سوی خِرد است؛ دهن‌کجی به میراثی که جهان در برابر آن سر تعظیم فرود آورده است.

آنچه در این برنامهٔ «بازنده» رخ داد، یک اشتباه سهوی یا یک بی‌سلیقگی ساده نیست. این یک نشانهٔ بالینی از بیماری خطرناکِ «تهی‌شدگی فرهنگی» است. این رویداد نشان می‌دهد که تهیه‌کنندگان و ناظران این برنامه تا چه حد از ریشه‌های خود بریده و از درک ابتدایی‌ترین مفاهیم هویتی عاجزند. این یک «خودویرانگری» فرهنگی در برابر چشم میلیون‌ها نفر است.

این عمل، مصداق بارز شلیک به پای خود است؛ شلیکی که صدای آن، پژواکِ بی‌سوادی تاریخی و سقوط فرهنگی برخی از هنرمندان را در گوش ایران طنین‌انداز می‌کند. از سازندگان این برنامه و مدیران رسانه‌ای که اجازهٔ چنین هتک حرمتی را داده‌اند، باید پرسید: آیا از تاریخ این سرزمین، جز نامی برای پُر کردن جدول کلمات متقاطع چیزی در ذهن دارید؟

سکوت در برابر این فاجعه، خیانت به ایران و تاریخِ آن است و پاسخگویی فوری و عذرخواهیِ رسمی تمام عوامل این بی‌احترامی آشکار،‌ کمترین کاری‌ست که انتظار می‌رود.


🔴 پی‌نوشت:
۱) متن از بیانیهٔ «مرکز مطالعات ایران‌شناسی نیمروز» اقتباس شده است.

۲) نام این به‌ظاهر مسابقه، «بازمانده» است‌، ولی در حقیقت یک «بازنده» است.


@IranDel_Channel

💢

🔴 روز جزایر سه‌گانهٔ ایران

در ساعت ۶:۱۵ دقیقه بامداد روز سه‌شنبه ٩ آذر ۱۳۵۰ خورشيدی یک روز پيش از ترکِ نيروهای انگلیسی از خلیج‌فارس یگان‌های نیروی دریایی ايران در سه جزیرهٔ تنگه هرمز (تنب بزرگ، تنب کوچک و بوموسی) پیاده شدند.

نخستين پرچم ایران پس از گذشت کمتر از ۳۵ دقیقه از آغاز عملیات بر نخستين جزیره افراشته شد و در راس ساعت ٨ صبح در هر سه جزیره پرچم ایران همراه با شلیک ۲۱ گلوله توپ برافراشته شد.

بخشی از نیروهای ایرانی بر چهار گوشهٔ بوموسی و بر فراز کوه حلوا به عنوان بلندترین نقطهٔ جزیره پرچم سه رنگ ملّی ایران را بر افراشتند.

بخش دیگر نیروها نیز پس از اعزام به جزیره تنب بزرگ به طور مسالمت‌آمیز و بدون حمل سلاح برای تحویل پاسگاه از گماشتگان عرب استعمار انگلیس در حال حرکت بودند که با شلیک آتشبار شرطه‌های عرب از داخل پاسگاه مواجه شدند و ناجوانمردانه به شهادت رسیدند.

نام این سه شهید جاویدان راه میهن در روز باز‌پس‌گیری جزایر ایرانی ابوموسی، تنب کوچک و تنب بزرگ عبارتند از:

۱- سروان رضا سوزن‌چی
۲- مهناوی یکم حبیب‌الله کهریزی
۳- ناوی آیت‌الله خانی

یاد و نام مدافعان تمامیت ارضی ایران جاوید

@IranDel_Channel

💢

‌
🔴‌ اینترنت خط سفید و افراط‌‌گری قومی

✍️ احسان هوشمند


● در یادداشت آمده است که:

– قوم‌گرایی یکی از پدیده‌های مخرب و پرهزینه برای کشور است که در دو دههٔ اخیر در حوزهٔ عمومی بیش از گذشته نمود داشته و بخشی از عرصه‌های رسانه‌ای و فضای مجازی به محلّی برای تاخت و تاز عناصر قوم‌گرا مبدل شده است. قوم‌گرایی پیش از آنکه در مناسبات سیاسی و اجتماعی ایرانیان اصالت داشته باشد، زاییدهٔ برخی رقابت‌های سیاسی و نیز بازیگری عامل خارجی است و به صورت معمول قوم‌گرایان بی‌هیچ واهمه‌ای از سرسپردگی خود به عامل خارجی دفاع می‌کنند. تا اینجای موضوع، تکلیف روشن است و می‌توان قوم‌گرایان را بازی‌خورده‌ها یا بازیگرانی دانست که آرزوهای خود را با بیگانگان تنظیم کرده‌اند. اما مشکل وقتی بیشتر و نگران‌کننده‌تر می‌شود که گروهی با استفاده از امکانات رسمی اهداف قوم‌گرایانهٔ خود را پیش ببرند و ظرفیت‌های نظام بوروکراتیک و دولتی را در خدمت به بیگانگان و نفرت‌پراکنی میان ایرانیان به کار بگیرند.

– نویسندهٔ این یادداشت بارها مشفقانه دربارهٔ استفاده ابزاری از امکانات رسمی برای ترویج قوم‌گرایی هشدار داده و این رویکرد را مصداق روشن بر شاخ نشستن و بُن‌بریدن ارزیابی کرده است. اگر در سال‌های گذشته امکانات و ظرفیت‌های دولتی در برخی ورزشگاه‌ها در گوشه‌هایی از کشور در خدمت افراطی‌گری قومی قرار گرفت و یا اینکه در برخی محافل یا حتی تربیون‌های رسمی گروهی از دیگر هم‌وطنان، خارجی خوانده شدند و البته کسی نیز برای این نفرت‌پراکنی قومی و دروغ‌پردازی ضدِّ انسجامی به‌صورت علنی بازخواست نشد، امروز شگفتی دیگری رسانه‌ای شده است.

– هفتهٔ گذشته موضوع خط و سیم‌کارت‌های سفید به جنجالی رسانه‌ای مبدل شد و در جریان افشاگری‌های صورت‌گرفته مشخص شد گروهی از روزنامه‌نگاران، هنرمندان، سلبریتی‌ها و مسئولان کشوری که از سیم‌کارت‌های بدون فیلتر یا به‌اصطلاح سیم‌کارت‌های سفید استفاده می‌کنند و در این میان حتی برخی از چهره‌های مشهور سیاسی و نمایندگان مجلس که سرسختانه از فیلترینگ دفاع می‌کنند خود از امتیاز سیم‌کارت سفید بهره‌مند هستند و رطب‌خوردگانی هستند که منع رطب می‌کنند.

– اما سوی دیگر این ماجرا وقتی نگران‌کننده‌تر می‌شود که مشخص شده برخی از کانال‌ها و مراکز تجزیه‌طلب و افراطی قوم‌گرا نیز با استفاده از سیم‌کارت‌های سفید به نشر مطالب تفرقه‌برانگیز و افراطی می‌پردازند و تاکنون چنین تصور می‌شد که این کانال‌های مجازی فعال در شبکه‌های اجتماعی و فضای مجازی در خارج از کشور مستقر هستند.

– اینکه گروهی با استفاده از سیم‌کارت سفید آن‌هم در داخل کشور به آتش افراط‌‌گری قومی و تجزیه‌طلبی بدمند، ما را با چند مفروض روبه‌رو می‌کند؛ یک مفروض این است که چنین تلقی شود که عده‌ای از کسانی که سیم‌کارت سفید دارند، به‌ صورت شخصی و فردی یا گروهی و بدون وابستگی به دولت یا نهادی خاص، فعالیت‌های قوم‌گرایانه خود را پیش می‌برند. یعنی از این دسته از افرادِ دارای سیم‌کارت سفید از سیم‌کارت خود سوء‌استفاده کرده و به فعالیت‌های ضدِّ ملّی مشغول هستند. مفروض دیگر این است که چنین فعالیت‌های قوم‌گرایانه و تجزیه‌طلبانه‌ای نه توسط دارندگان معمول سیم‌کارت سفید بلکه فرایندی نهادی‌شده و سازمان‌دهی‌شده با اهداف خاصی توسط گروهی خاص است.



🔴 کاملِ این یادداشت را می‌توانید در «رسانهٔ شرق» بخوانید.


@IranDel_Channel

💢

🎥 ناصر همرنگ؛ نویسنده و پژوهشگر به استفاده از «پانترکیسم» برای مهارِ «ملی‌گرایی ایرانی» اشاره می‌کند


سخنرانی در آذر ماه ۱۳۹۸ خورشیدی و به بهانهٔ بزرگداشتِ روز ملّی نجات آذربایجان


سرِچشمه شاید گرفتن به بیل
چو پر شد نشاید گذشتن به پیل...
‌‌

@IranDel_Channel

💢

🔴 انجمن ایرانی تاریخ، شعبهٔ آذربایجان شرقی به همراه بنیاد ایران‌شناسی آذربایجان شرقی برگزار می‌کنند:

تاریخ هجده سالهٔ تبریز
( اوضاع تاریخی تبریز در دورهٔ اشغال عثمانی‌ها در عصر صفوی)


سخنران:
خلیل محمدی،‌ دکترای تاریخ و صفوی‌پژوه

مدیر نشست: فاطمه اروجی، عضو هیئت علمی گروه تاریخ دانشگاه تبریز

زمان:
چهارشنبه، ۱۲ آذر ماه ۱۴۰۴ خورشیدی،‌ ساعت ۱۶

جایگاه:
تبریز، خیابان ثقه‌الاسلام، کوی سرخاب، خانۀ تاریخی شربت‌اوغلی، بنیاد ایران‌شناسی استان آذربایجان شرقی


🔴 نشست به صورتِ برخط از بسترِ «گوگل‌میت» پخش زنده خواهد شد.


#اطلاع_رسانی

@IranDel_Channel

💢

‌
🔴 انجمن فرهنگی افراز - نمایندگی آذربایجان شرقی - برگزار می‌کند:
«درسگفتارِ اگزیستانسیالیسم»

آموزگار:
جلال پیکانی؛ دکترای فلسفه از دانشگاه علامه طباطبایی و دانشیار دانشگاه پیام نور


از زبانِ آموزگار:
«از میان رویکردهای متعدد فلسفی، در میان علاقمندانِ عمومی فلسفهٔ اگزیستانسیالیسم جذابیت بسیار دارد. همچنین رویکردی است فراگیر که با ادبیات و روانکاوی و بسیاری از شاخه‌های علوم انسانی معاصر در هم تنیده است. اما این جذابیت به نحوی در تقابل با دشواری و پیچیدگی آن قرار دارد. در این دوره تصویری کلی از جریان‌های اصلی اگزیستانسیالیسم و ویژگی‌های هر کدام ارائه خواهد شد. توجه به تبارشناسیِ اگزستانسیایسم و پیوندهای آن با کل فلسفه در بدست آوردن تصویری درست از آن بسیار مهم است.»


نشست نخست: دوران پسا هگل، زندگی و بحران: شوپنهاور، کیرکگور

نشستِ دوم: نیچه و تغییرات بنیادی

نشستِ سوم: اگزیستانسیالیسم فرانسوی: ژان پل سارتر و گابریل مارسل

نشستِ چهارم: اگزیستانسیالیسم آلمانی: کارل یاسپرس و مارتین هایدگر

نشستِ پنجم: اگزیستانسیالیسم در ادبیات: آلبر کامو، فرانتس کافکا و ژان پل سارتر

نشستِ ششم: جمع بندی و ارائهٔ تصویر کلی


با توجه به محدودیت در ظرفیتِ پذیرش، در صورت علاقه به شرکت در این درسگفتار، به برگِ اینستاگرامی انجمن فرهنگی افراز، نمایندگی آذربایجان شرقی، مراجعه کنید و یا از طریقِ «واتس‌آپ» به شمارهٔ زیر پیغام دهید:

+989304203628


جایگاه:
تبریز؛ چهارراه باغشمال؛ ابتدای بلوار ۱۷ شهریور جدید؛ جنبِ داروخانهٔ بقراط؛ ساختمان حکمت؛ طبقهٔ سوم، انجمن فرهنگی اَفراز (نمایندگی استان آذربایجان شرقی)


#اطلاع_رسانی

@IranDel_Channel

💢

‌
‍ 🎥 ویدئوی منتشره در برگِ اینستاگرامیِ استاد شهرام ناظری در واکنش به بی‌ارجی به نمادهای ملی


چو کاوه بُرون شد زِ درگاهِ شاه
بر او انجمن گشت بازارگاه

همی‌ برخروشید و فریاد خواند
جهان را سراسر سوی داد خواند

از آن چرم، کاهنگران پشتِ پای
بپوشند، هَنگامِ زخمِ دَرای،

همان کاوه، آن بر سر نیزه کرد
همانگه زِ بازار برخاست گَرد

خروشان همی‌رفت نیزه به دست
 که "ای نامدارانِ یزدان‌پرست،

کسی کو هوایِ فریدون کند
سر از بندِ ضحّاک بیرون کند،

بپویید، کین مِهتر، آهَرْمَن‌ست
جهان‌آفرین را به دل، دشمن‌ است!"

بدان بی‌بها ناسَزاوار، پوست
پدید آمد آوای دشمن، زِ دوست!

همی‌رفت پیش‌اندرون‌، مردِ گُرد
سپاهی بر او انجمن شد، نه خُرد

بدانست خود، کآفْریدون کجاست
سر اندرکَشید و همی‌رفت راست

بیامد به درگاهِ سالارِ نَوْ
بدیدندش از دور و برخواست عَوْ

چُن آن پوست بر نیزه‌بر دید کَی
به نیکی یَکی اختر افگند پَی

بیاراست آن را به دیبای روم
زِ گوهر، بر او پَیکر و زرّ بوم

بِزد بر سرِ خویش چون گِردماه
یَکی فالِ فرّخْ پَی‌ افگند شاه

فروهِشت ازو سرخ و زرد و بَنفش
همی‌خواندَش کاویانی‌دِرفش

از آن پس هر آن‌کس که بگرفت گاه
به شاهی به سر برنِهادی کلاه،

بر آن بی‌بها‌ چرمِ آهنگران
برآویختی نَو به نَو، گوهران

ز دیبایِ پُرمایه و پَرنیان
بر آن گونه گشت، اخترِ کاویان،

که اندر شبِ تیره، چون شید بود
جهان را ازو دل، پراومید بود

شاهنامه فردوسی


@IranDel_Channel

💢

🎥 اجرای نمایشِ رستم و سهراب در ایل قشقایی


از مستندِ «فردوسی و مردم»، حسین ترابی، ۱۳۵۰ خورشیدی



@IranDel_Channel

💢

‌
🔴 «میرزا کوچک‌خان؛ خائن، قهرمان ملّی یا مبارز سردرگم؟»

✍️ علیرضا خزایی

میرزا کوچک‌خان یکی از پیچیده‌ترین و بحث‌برانگیزترین چهره‌های تاریخ معاصر ایران است. نام او در حافظهٔ تاریخی ما هم با مفهوم «قهرمان ملی» و «مبارز راه آزادی» گره خورده و هم با برچسب‌هایی چون «خائن» و «تجزیه‌طلب». اما حقیقت کدام است؟

شواهد تاریخی تردیدی باقی نمی‌گذارند که میرزا در ابتدای قیام جنگل، نیات خیرخواهانه، وطن‌دوستانه و آزادی‌طلبانه داشت. او در برابر آنچه که در روزنامۀ جنگل بی‌کفایتی حکومت مرکزی و رجال سیاسی و دخالت بیگانگان در ایران می‌خواند، قد علم کرد. هدف اولیه، شفاف و ستودنی بود: ایرانی آزاد، مستقل و آباد. جنبش او در ابتدا تکیه‌گاهی برای تمام کسانی بود که از وضع موجود به ستوه آمده بودند. اما داستان به همین سادگی باقی نماند. هرچه جنبش جنگل پیش رفت، تحولات فکری و گفتمانی عمیقی در درون آن رخ داد. به تدریج، رنگ‌وبوی تفکرات مارکسیستی بر ایده‌های ملی‌گرایانه و وطن‌دوستانه اولیه غلبه کرد و بسیاری از یارانِ نزدیک میرزا را چهره‌های چپ‌گرا تشکیل دادند.

این چرخش ایدئولوژیک، میرزا را به سمت همکاری با بیگانه‌ای دیگر سوق داد. او در تشکیل «جمهوری شورایی سوسیالیستی ایران» در گیلان نقشی کلیدی ایفا کرد، با بلشویک‌های شوروی دست همکاری داد و برای مدتی تحت حمایت آن‌ها قرار گرفت.

اسناد منتشر شده در کتاب «جبههٔ ایرانی- انقلاب جهانی؛ اسنادی دربارهٔ تجاوز و تهاجم شوروی به گیلان ۱۹۲۰-۱۹۲۱» تصویری تکان‌دهنده از این دگرگونی ارائه می‌دهد. بر اساس این اسناد، میرزا نه تنها یکی از رهبران اصلی جریان کمونیسم در ایران محسوب می‌شد، بلکه در اظهارات خود، وفاداری عمیقش را به آرمان‌های لنین ابراز می‌کرد. این نقطه، فرسنگ‌ها با آن مبارز وطن‌دوست اولیه فاصله داشت. البته این اتحاد نیز پایدار نماند و تضادهای درونی میان جناح ملّی - مذهبی جنبش و کمونیست‌های تندرو، سرانجام به فروپاشی جمهوری انجامید.

پس میرزا را چگونه باید قضاوت کرد؟ شاید بهترین توصیف برای میرزا کوچک‌خان، نه قهرمان مطلق و نه خائن مطلق باشد. به نظر می‌رسد او یک مبارز سردرگم، ایده‌آلیست و آرمان‌خواه بود که برای تحقق اهدافش، به هر ریسمانی چنگ می‌زد. شاید او عمیقاً به اصل «هدف وسیله را توجیه می‌کند» باور داشت و در این مسیر، ابزارهایی را برگزید که او را از مقصد اصلی دور کرد. میرزا، نماد یک مبارز گمشده در میانهٔ واقعیت‌های خشن سیاسی و اندیشه‌های آرمانی بود که پس از پایان کار جنبشش، هریک از جریان‌های سیاسی بعدی، تلاش نمودند تا او و جنبشش را به نفع خویش مصادره نموده یا به حاشیه برانند.


@IranDel_Channel

💢