🎼 نوروزخوانی و بهاریه‌ها

🎼 تصنیف نغمه‌ی نوروزی


دستگاه: شور
شاعر: رهی معیری
آهنگساز: روح‌الله خالقی
خواننده: غلامحسین بنان

گل من بوستان گشته رويت
چمن از گل شد، چون سر کويت
بلبل از مستی هر نفس نغمه‌ای سر کند
سبزه درگيرد روی صحرا را
لاله آرايد چهر زيبا را
قطره باران چهره لاله را تر کند


@IranDel_Channel

💢

🔴 نوروز آمد

به جمشیدبر گوهر افشاندند
مر آن روز را روزِ نو خواندند
سرِ سالِ نو، هُرمَزِ فَورَدین
بر آسوده از رنجْ تن، دل زِ کین،
بزرگان به شادی بیاراستند
مَی و جام و رامشگران خواستند
چنین جشنِ فرّخ از آن روزگار
به ما ماند از آن خسرَوان یادگار

(حکیم فردوسی توسی)


نوروزِ جمشیدی دیگر بار به ایران رسید.

هر روزِ ایران و ایرانی،‌ نوروز
بختش پیروز
و تمام نویی‌ها برای ایران و ایرانی باد.
فرخنده و همایون باد جشنِ ملّی و خسروانی نوروز و سال نوی ایرانی


برآمد باد صبح و بوی نوروز
به کامِ دوستان و بختِ پیروز
مبارک بادت این سال و همه سال
همایون بادت این روز و همه روز

(سعدی شیرازی)


@IranDel_Channel

💢

‌
🔴 نوروزخوانی و بهاریه‌ها

نوروز آمد؛ پیروز آمد

خواننده: بانو هایده
آهنگساز: انوشیروان روحانی
ترانه‌سرا: بیژن سمندر شیرازی


@IranDel_Channel

💢

🎥 مهمترین آموزۀ نوروز در معادلات قدرت

در شاهنامه، نوروز، سده و مهرگان سه جشن مهم ایرانی‌ها شمرده شدند و نوروز به جمشید نسبت داده شده است، چه ویژگی در جمشید وجود دارد که نوروز به او نسبت داده می‌شود؟

جواد رنجبر درخشیلر، دکترای علوم سیاسی و شاهنامه‌پژوه تبریزی در گفتگو با برنامه نردبان اکوایران، به این پرسش این‌گونه پاسخ می‌دهد که فردوسی در واقع قصد دارد تا با برقراری نسبت میان نوروز و جمشید، پیوندی میان اسطوره و واقعیت ایجاد و نوروز را به نوعی با عقلانیت و جهان‌بینی فلسفی تفسیر کند.

او همچنین به این نکته پرداخت که ظرفیت هایی در نوروز وجود دارد که می‌تواند چارچوب‌های لازم برای حکمرانی را نیز مهیا کند. این مهم مشروط به دخالت دادن آموزه‌ها و فلسفه نوروز در لایه های معرفتی حکمرانی است.

مفهوم صلح، به عنوان مهمترین آموزه نوروز، چنانچه به عنوان یک اصل در حکمرانی در نظر گرفته شود، معادلات سیاستگذاری و قانون را در قدرت تغییر خواهد داد.


@IranDel_Channel

💢

🎥 حضور باشکوه ایرانیان در لحظۀ تحویل سال ۱۴۰۴ خورشیدی در شهر پارسه، پاسارگاد و آرامگاه حکیم فردوسی، حافظ و سعدی شیرازی و ...


ایران برای ما منتهای شادی و سرحدِّ رنج و اندوه است...


@IranDel_Channel

💢

🎥 علی دایی، شهریار فوتبال ایران:
چو ایران نباشد،‌ تن من مباد
در این بوم و بر زنده یک تن مباد

علی دایی ضمن شادباشِ نوروز باستانی به هموطنان ایرانی گفت:
باور دارم که در سال جدید نور جایگزین تاریکی، خرد و اندیشه جایگزین جهل و نادانی،‌ سلامتی و شادی جایگزین بیماری و غم و غصه، سفره‌های پُر جایگزین تنگدستی و صلح و آرامش جایگزین جنگ و ناآرامی خواهد شد


#اطلاع_رسانی

@IranDel_Channel

💢

‌
🎥 Happy Nowruz 1404
نوروز ۱۴۰۴ فرخنده

Echoes of History, Haft-Sin at Persepolis
May this Year Brings you Strenght, Happiness, and New Beginnings

هفت‌سین در کنار عظمت تخت جمشید (شهر پارسه)، پیوندی از نوروز و تاریخ ایران‌زمین
سال نو سرشار از شادی، قدرت و برکت باد.


@IranDel_Channel

💢

🎥 لحظۀ اعتدال بهاری، لحظۀ نوروز و لحظۀ آغاز سال نو ایرانی در شهر پارسه، قلب تاریخ و تمدّنِ ایران‌زمین


@IranDel_Channel

💢

🎥 آرامگاه حکیم فردوسی توسی و آرامگاه استاد محمدرضا شجریان، خسرو آواز ایران، در نوروز ۱۴۰۴ خورشیدی


@IranDel_Channel

💢

🎥 پیام نوروزی استاد جلال خالقی مطلق،‌ شاهنامه‌‌شناس


دکتر جلال خالقی‌ مطلق:
نوروز ای برادر تاریخ، دیرینه‌پا برابر تاریخ
ای پاکزاد حلقهٔ زرین هر کس که کوفت بر در تاریخ


🔴 بُن‌مایه:
مؤسسۀ میراث مکتوب


@IranDel_Channel

💢

‌
🎥 داستانِ «سبزه و هفت سین» | محمد بیانی، دکترای ادبیات حماسی از دانشگاه فردوسی مشهد، شرح می‌دهد


‌
@IranDel_Channel

💢

🎥 عَلمِ دولتِ نوروز، درفشِ همیشه افراشته ایران


عَلمِ دولتِ نوروز به صحرا برخاست
زحمتِ لشکرِ سرما ز سرِ ما برخاست

موسمِ نغمهٔ چنگ‌ست که در بزمِ صبوح
بلبلان را ز چمن، ناله و غوغا برخاست

(از قصاید بهاری سعدی شیرازی)


با صدای مرشد محمد مرادی


@IranDel_Channel

💢

🎥 نقشِ شاهنامه در آیندۀ ایران

گفتگوی «رسانۀ پارسی» با زاگرس زند، دکترای تاریخ و شاهنامه‌پژوه




🔴 این گفتگو را می‌توان در یوتیوب هم «تماشا» کرد.



@IranDel_Channel

💢

🎥 ایران، ای سرای امید...

لحظۀ نوروز در پاسارگاد


@IranDel_Channel

💢

‌
🔴 «قوم‌گرایی دیگرستیز؛ زخم ارومیه»

✍️ مولود حاجی‌زاده

آنچه این روزها در «ارومیه» می‌گذرد؛ جلوه‌ای کوچک از تجویز قوم‌گرایی است. قوم‌گرایانی که فلسفه و بنیان فکری‌شان بر «دیگری‌سازی» قرار دارد؛ در یک سو این شهر (ارومیه) را کُردنشین خوانده و "تُرک‌ها" را مهاجم به قلمرو خود خطاب می‌کنند و در سوی دیگر همان‌ها که مهاجم خطاب شدند، با شعارهایی نفرت‌جویانه، "کُردها" را هدف نفرت قومیتی قرار می‌دهند. این «دیگری‌سازی قومیتی» تجسم و قرائتی از کین‌توزی‌ است و این چیزی جز اسارت در ذهنیت فاشیستی‌ نیست. وقتی کُرد [زبان] می‌گوید تُرک [زبان] باید برود، و ترک [زبان] می‌گوید کُرد [زبان] باید برود، هر دو در حال ساختن جهانی غیرممکن‌‌اند؛ جهانی که در آن جایی برای دیگری وجود ندارد.

تئودور آدورنو، می‌گوید، فاشیسم با کشتار آغاز نمی‌شود، بلکه شروع آن با زبان است. زبان طرد، نفرت، خالص‌سازی. همان زبانی که روزی در رواندا و روزی در بالکان، به خون بدل شد. قوم‌گرایی زمانی که بر نفی دیگری بنا شود، همان ساختار ایدئولوژیکی را بازتولید می‌کند که در فاشیسم‌های کلاسیک قرن بیستم شاهدش بودیم. و امروز چیزی شبیه به آن را از ارومیه می‌شنویم. نادیده‌گرفتن نشانه‌های ابتدایی چنین گفتمانی، خطای تاریخی ما خواهد بود. وقتی در جایی مانند ارومیه، کودک تُرک [زبان] یا کُرد [زبان] یاد می‌گیرد که همکلاسی‌اش «متعلق به این شهر نیست»، ما پیشاپیش بذر خصومتی کاشته‌ایم که آینده را می‌سوزاند.

ایران در طول قرون، صحنه‌ی همزیستی اقوام مختلف بوده، مشابه جایی همچون افغانستان که سال‌ها در آتش گسل‌های قومیتی سوخته و می‌سوزد. گسل‌های قومیتی، زمانی فعال می‌شوند که ما از هویت مشترکی که پیوندی میان‌مان برقرار می‌کند عبور کرده و به هویت‌های قومی مطلق توسل جوییم. این چیزی جز شکستن پل‌های همزیستی نیست.

قوم‌گرایی، شورشی‌ است علیه جهانی مدرن و زیستی متمدنانه؛ جهان تفاوت‌ها، تنوع‌ها و همزیستی‌ها. فکر می‌کنم جایی همچون تهران مصداق خوبی برای نشان دادن نمایی از زیست چندفرهنگی مسالمت‌آمیز باشد. فرهنگ‌ها و قومیت‌های در هم تنیده که برای همگان جا دارد و هیچکس در آن «دیگری» نیست. حفظ هویت مشترک ایرانی، به معنای پذیرفتن تفاوت در دل یک وحدت مشترک است؛ هویتی که “ما”ی ایرانی بر مبنای هم‌سرنوشتی، قانون و زیست‌جهان مشترک تعریف می‌کند.

ایرانی بودن قرارداد همزیستی ما است و قوم‌گرایی دیگرستیز، نه میراث‌دار یک فرهنگ، بلکه وارثِ فاشیسم است.



@IranDel_Channel

💢

‍ ‍ ‌‌
🔴 اردوغان و بازار نوروز
‌
✍️ حبیب‌الله فاضلی، عضو هیئت‌ علمی علوم سیاسی دانشگاه تهران

۱. دولت ترکیه جزو دولت‌های جدید، غیرطبیعی و «سیاست‌ساخت» محسوب می‌شود که موجودیتش مدیون یکی از معامله‌های سیاسی معاصر است و اقدامش در دست‌اندازی به میراث معنوی جوامع دیگر قابل درک است. بنیاد دولت‌های جدید بر مفهوم کمپانی (اونیورسیتاس) برقرار است. بر این اساس همه‌چیز به ارادهٔ هیئت‌مدیره و مدیرعامل استوار است که باید در هر بازار به‌صرفه‌ای سرمایه‌گذاری کند و آن‌گاه که بازی در آن بازار به‌صرفه نباشد می‌توان فروختش و در بحران‌ها هم رهایش کرد.

۲. دولت ترکیه سال‌هاست که به‌مثابه شرکت عمل می‌کند، امت‌گرایی اسلامی میراث عثمانی به‌صرفه نبود، به اروپاگرایی فروختش؛ نخریدند و به باشگاه اروپای مسیحی راهش ندادند. «برندش» را به پان‌تُرکیسم و بعد از آن به آسیای مرکزی‌گرایی و نژادگرایی پان‌ترکیستی بدل کرده است. با اسرائیل هم‌جیب و هم‌حساب است و همزمان پا بر روی اخوان‌المسلمین گذاشته و در سودای امت عثمانی است. مهم این نیست که مذهب و نژاد در تعارض ذاتی‌اند و خلق "ملل تُرک" و امتِ مومنان لایجتمعان‌اند، بلکه مهم این است که هر دو بازار خوبی برای خرید و فروش دارند. القصه این‌که ترکیه کشور نیست، کمپانی است! با منطق بازار همه‌چیز را تحلیل می‌کند و نوروز برایش آخرین بازار است.

۳. در اینجا کاری به تاریخ، زبان‌شناسی، باستان‌شناسی و روایت سندی نوروز و پیوستگی آن با ایرانشهر ندارم که برای اهل پژوهش روشن‌تر از آفتاب است و هر تلاشی برای جعل روایتی دیگر، مصداق بردن عِرض خود است؛ اما یادآوری این نکتهٔ سیاسی ضروری ست که نوروز به جهت اهمیتش در تاریک‌ترین دوران سیاسی ایران هم تعطیل‌بردار نبوده و بیش از هر نهاد ایرانی با اسلام سازگار شد و با روح ایرانی پیوندی گوهری یافته است و در جهان نیز جز با فرهنگ ایرانی قابل توضیح نیست. اکنون که دولت-شرکت ترکیه عزم بهره‌برداری ابزاری از بازار نوروز را دارد بد نیست حداقل به‌صورت رسمی محدودیت و ممنوعیت‌های برگزاری مراسمات نوروز در نظام قوانین و مقررات خودش را بردارد. نوروز تا همین چندسال پیش در قلمرو ترکیه ممنوع و نمادی از تهاجم فرهنگی ایرانی بوده؛ حالا چه شد که بخشی از میراث ملی ترکیه معرفی می‌شود؟
مردم‌شناسی ترکیه نشان می‌دهد که سال‌ها طول خواهد کشید که شهروندان ترکیه با نام و معنای نوروز آشنا شوند و تا آن‌روز ترکیه بازار و برند به‌صرفه‌تری را جایگزین نوروز ایرانی خواهد کرد و آنچه که باقی می‌ماند پرسش از هویت و کیستی دولت ترکیه است که هر روز مغشوش‌تر می‌شود. دولت ترکیه باید بداند که نوروز برند آرایشی نیست که قابل خرید و فروش یا مصرف نمایشی باشد و بعید نیست دولت‌های نوزاد را دچار بحران هویت مضاعف کند.

۴. نکتهٔ آخر این‌که حرمت امامزاده با متولی است. جامعهٔ ایرانی توجهش به نوروز بیش از گذشته شده است و اکنون بیش از گذشته به‌مثابه تکیه‌گاه هویتی بدان می‌نگرد اما سیاست فرهنگی رسمی نگاهش به نوروز و میراث ملی «أكل ميتة» است و تا این رویکرد اصلاح نشود هر سرنتراشیده‌ای می‌تواند مدعی قلندری‌اش شود.


@IranDel_Channel

💢

‍ ‍ ‌
🎥 شورشِ قبیله‌گرایانِ پانتُرک در شهر ارومیه


در روزهایی که ایران با چالش‌‌های بزرگ و متعددِ داخلی و خارجی روبه‌روست، سیاست‌‌های جمهوری اسلامی در قبالِ گروهک‌های قومی و قبیله‌ای، بیش از هر زمانِ دیگری به نظر می‌رسد که نشان‌دهندۀ یک «استراتژیِ عامدانه» برای دامن زدن به «تنش‌های قومی» است.

صدور مجوز برای گردهمایی نوروزی به کُردی‌زبان‌ها در شهر ارومیه - به‌جای برگزاریِ یک جشنِ ملّی نوروز برای تمام شهروندان ارومیه‌ای - و علی‌رغم اطلاع از سوءاستفاده پانکُردها و حضورِ گروهک‌های تجزیه‌طلبِ کُردی و پس از آن، برگزاریِ تجمعِ پانترکی به بهانۀ عزاداری، نه یک سیاست تصادفی، بلکه یک طراحیِ دقیق برای تشدیدِ رقابتِ قومی - قبیله‌ای در استانِ آذربایجان غربی، به‌ ویژه در شهر ارومیه است.

چنین رویکردی به‌طور سیستماتیک، احساساتِ کور، بدوی و دیگرستیزِ قومیِِ افرادی را از دو طرف، تحریک کرده و فضای جامعه را به سمتِ دو قطبی‌‌ِ برساخته و خطرناکِ قومی و حتی مذهبی سوق می‌دهد.

حکومت به نظر می‌رسد که با این سیاست، همزمان دو هدف را دنبال می‌کند: از یک سو، با تهییجِ احساساتِ کورِ قومی، میزانِ مشارکت در انتخابات و سایر آیین‌ها و مناسبت‌‌های حکومتی را افزایش می‌دهد، و از سوی دیگر، با ایجاد شکافِ جعلی و برساختۀ قومی میان آحاد ملت یکپارچه، یگانه و تاریخی ایران، میان گروه‌‌های به اصطلاح قومی، مانع از شکل‌گیری یک اعتراضِ مدنیِ ملّی علیه سیاست‌ها و عملکرد خود می‌‌شود.

اما این سیاستِ تفرقه‌بینداز و حکومت کُن، در بلند مدت سرانجامی جز تقویت نظامِ گفتاریِ قوم‌گرایانه و تجزیه‌‌طلبانه و باز کردن مسیر برای نفوذ و دخالتِ بازیگران خارجی اعم از روسیه، اسرائیل، ترکیه و حتی رژیمِ باکو نخواهد داشت و بدین ترتیب، استقلال، تمامیت ارضی، وحدت و یکپارچگی و انسجامِ ملّی کشور با تهدیدِ جدی مواجه می‌شود.

وقتی حکومت، به جای تقویت ارکانِ هویت ملی و تقویتِ وحدت و یکپارچگی ملّی، خود را به ابزار ایجاد تنش میان به اصطلاح «قومیّت‌ها» تبدیل کند، در واقع زمینه را برای برساخت و تعمیق شکاف‌‌ها و حتی بحران‌‌های قومی - هویتیِ غیرقابل‌ کنترل، فراهم می‌کند.

تجربۀ تاریخی کشور کهنِ ایران نشان می‌دهد که ایران، قربانی چنین بازی‌‌های خطرناکی نخواهد شد، مگر آنکه این روند خطرناک ادامه یابد و جامعۀ ایرانیِ درگیر انواع مشکلات، در برابر این روند خطرناکِ خلاف منافع ملّی، سکوت کند.


🔴 پی‌نوشت:
۱) ویدئو از صفحۀ «آذربایجان جزءلاینفک ایران» و متن هم، اقتباسی‌ست.

۲) گاه خویشاوندانِ ایرانی با تسامح، «اقوامِ ایرانی» خوانده می‌شود.

۳) جشنِ نوروز، یک جشنِ ملّی و ایرانی‌ست و باید با دعوت از تمام شهروندانِ ارومیه‌ای (اعم از ترکی‌آذری‌زبان و کُردی‌زبان) و بصورتِ ملّی برگزار می‌شد و آیینِ عزاداری برای شهادتِ امام علی (ع) نیز با دعوت از تمام شهروندانِ ارومیه‌ایِ دوستدارِ امام علی (فارغ از شیعه و سنی‌مذهب بودنِ شهروند) برگزار می‌شد و اعتراض به قومی - قبیله‌ای کردن چنین آیین‌هایی و حواشی خلاف منافع و یکپارچگیِ ملّی آن است.


@IranDel_Channel

💢

‌
🔴 جسم و روح نوروز، ایرانشهری است!

✍️ جواد رنجبر درخشی‌لر، شاهنامه‌پژوه

رئیس جمهوری ترکیه، نوروز را جشنِ «تُرک‌ها» نامیده است. این گزاره‌ی به ظاهر ساده، نتیجه‌ی دهه‌ها کوشش پان‌ترکیستی است؛ از قرن نوزدهم و توسط وامبری تا اکنون.

پان‌ترکیسم ایدئولوژی ملت‌سازی تُرک است که در دهه‌های گذشته با صهیونیسم پیوندی عمیق یافته است. تُرکانی که در حدود هزار سال پیش از شرقِ ایران به تمدن گام نهادند انسان‌هایی سلحشور و باهوش بودند. با قدرت جنگاوریی کم‌نظیر پیش می‌رفتند و تنها کشتار را می‌فهمیدند، اما کشتار آن‌ها در منطقه‌های میانی ایران، متوقف شد چون با تمدن و فرهنگ آشنا شدند و فهمیدند که برای بقا باید به زبان پارسی و فرهنگِ ایرانی چنگ زنند. این تصمیمِ هوشمندانه سبب شد تُرکان، ایرانی شوند و فرزندِ سبکتکین، محمود و سلطان شود. تقریباًً هزار سال از تاریخِ ایران، حکومتِ ترکانِ ایرانی‌‌شده است؛ ترکیبی شگفت و غرورانگیز از قدرتِ نظامی و دیوان‌سالاری و زبان پارسی و شاهنامه‌ی فردوسی که نگینِ فرهنگی آن بود.

مشروطه تداوم تحول یافته‌ی این تاریخ و صورت‌بندی است، اما پس از مشروطه به تدریج «قوم‌ها» به تحریک خارجی سر برمی‌آورند. ایرانِ متحد و منسجم با هزاران شهر و روستا به طور بی‌سابقه‌ای به «قوم‌ها» تقسیم می‌شود. قومیت کاملاً جدید بود و ریشه‌ای در تاریخ و اندیشه‌ی ایرانی نداشت. حتی صورت‌بندی توطئه‌آمیز آن نیز در درون مرزهای ایران، اتفاق نیفتاد. اصنافِ قوم‌گرایی بیرون از مرزهای ایران مطرح و ترویج می‌شد و چون سوغاتی زهرآلود به ایران نیز وارد شد.

دالِ مرکزی قوم‌گرایی، نفی و نهی تاریخِ هزاران ساله‌ی ایران و فرهنگِ ایرانشهری بود؛ با برجسته کردن زبان‌های محلی و اتکا به آن‌ها تا در نهایت‌‌‌، ایده‌ی وحدت‌بخش ایران را بشکنند. گویا هوش و انتخابِ ترکانِ ایرانی‌شده که می‌توان آن‌ها را ترکانِ اصیل و قدیم خواند، ترکانِ جدید را قانع و راضی نمی‌کرد.

ترکانِ جدید یا پان‌ترکیست‌ها با مبنایی از شرق‌شناسی که پر از ناشی‌گری‌های روشی و معرفتی بود، ساختنِ تاریخی جدا از ایران را آغاز کردند. تاریخ‌سازی قومی یک ایراد یا مانع بزرگ داشت. نه متنی بود که بتوان بر آن تأکید کرد، نه آیینی که بتوان نقطه عطف‌اش شمرد، نه شخصیت‌هایی بزرگ که بتوان مجسمه‌هایشان را ساخت. تنها یک راه باقی می‌ماند و آن تحریف و جعل بود.

به تدریج، غارتگری نوین آغاز شد و نقشی که ترکانِ قدیم از شرقِ ایران آغاز کرده بودند توسط ترکانِ جدید از غرب ایفا شد. این بار غارت برخلاف غارتِ قدیم، غذا و چهارپایان نبود. فرهنگ و زبان و اندیشه بود. ترکانِ قدیم در مسجد بخارا مصحف زیر پا انداختند و مصحف‌دان‌ها را به کاه‌دانی تبدیل کردند. ترکانِ جدید هر متنی را که یافتند بر سر دست گرفتند و کاه را فرونهادند. برای غارتِ اقتصادی نخست باید غارتِ فرهنگی به سرانجام می‌رسید.

غارتِ ترکانِ قدیم،‌ شرقِ ایران را به خاک و خون کشید و غارتِ پان‌ترکیست‌ها به غربِ ایران نظر سو انداخته است. مولوی، نظامی، شب یلدا و سایر آیین‌ها و مفاهیم فرهنگی و حالا نوروز غارت شده و می‌شوند تا در نهایت تاریخی دست و پا بشود.

گاه گفته می‌شود همه‌ی این کوشش‌ها را می‌توان تحمل کرد و دم نزد. ایران، بزرگ‌تر از آن است که با این غارت‌ها کوچک شود و نیز این غارت‌ها به سرانجامی نمی‌رسد. این تحلیل همدلی عمدی یا سهوی با پان‌ترکیسم است و آن را در فضایی حفاظت شده قرار می‌دهد تا رشد کند.

تاریخ‌سازی پان‌ترکیستی، نظری به آینده دارد و اگر با آن به جدیت، مقابله نشود آینده‌ی منطقه در اختیار پان‌ترکیسم خواهد بود. بدیهی است که آینده‌ی مبتنی بر جعل تاریخ، انسانی و شریف و فرهنگی نخواهد بود.

نوروز، آیین درخشانِ هزاران ساله‌ی ایرانیان، آیینِ صلح و درنگ‌های شیرینِ هستی‌شناختی است. دزدیدن آن، از اصل جدا کردنش، تحریف آن و ابزاری کردنش از این جشن شکوه‌مند وسیله‌ای خشونت‌بار، دیگرستیز، ایدئولوژیک و بحران‌زا می‌سازد. آینده‌ی منطقه‌ای که نوروزش، ترکی قلمداد شود آینده‌ای خون‌بار خواهد بود.

نوروز، سفره‌ی گشوده‌ای است که در آنجا برای کسی تنگ نیست. همان‌طور که در گذشته همه بر سر آن نشسته‌اند و زندگی را تجدید کرده‌اند. ترکانِ قدیم بر سر این سفره نشستند همان‌طور که سفره‌ی سده و مهرگان را هرگز تَرک نکردند. حال اگر یکی از نشستگان بر خوانِ نوروز بخواهد آن را غارت کند کاری برخلاف روحِ نوروز کرده است. اردوغان سیاستمداری شکست خورده است که با سقوط احتمالی زودهنگامش ناکارآمدی پان‌ترکیسم را اثبات خواهد کرد.

در این میانه‌ی پرهیاهو بر همگان ایرانیان به ویژه صاحبان قدرت، واجب است که از نوروز چون گوهری گرانبها پاسداری کنند.


🔴 بُن‌مایه:
خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)


@IranDel_Channel

💢

‌
🔴 از وضعِ طبیعی هابز تا دولت مقتدر توسعه‌گرا؛ تأمّلی بر وقایع ارومیه

✍️ سالار سیف‌الدینی

وقایع اخیر ارومیه نشان داد که همزیستی شهروندان در این خطه، دچار تزلزل گشته و عناصر آشوب‌طلب با تمام قوا در میدان حاضرند. در چنین شرایطی، حتی اندیشیدن به مقوله‌ی آموزش ‎زبان مادری، همچون کارگذاری بمب ساعتی در پیکره‌ی استان و ارکان نگاهبان مملکت، تلقی می‌گردد. این رخدادها به روشنی نشان داد که در غیاب مفهوم انسجام‌بخش ایرانیت، «وضعِ طبیعی» مورد نظر هابز بر جامعه مستولی می‌شود و به تعبیر دقیق کلمه، انسان به گرگ انسان بدل می‌گردد.

بنابراین، اعطای اختیارات محلی نیز بی‌ثمر خواهد بود، چرا که مدیریت محلی از توان حل مسئله‌ای به این سادگی نیز عاجز است. تنها یک دولتِ مقتدرِ توسعه‌گرا است که قادر به اداره‌ی این سرزمین خواهد بود، نه ابتکارات رها شده به دست «عوامِ علما» که خود گرفتار عوام‌زدگی‌اند.



@IranDel_Channel

💢

🎥 گزارش تارنمای خبری - تحلیلی انتخاب:
با نادر قاضی‌پور و محمد خلیل‌پور (رئیس شورای شهر ارومیه) برخورد کنید!

در شهر ارومیه چه خبر است؟


@IranDel_Channel

💢

‌
🔴 سیاست‌های قوم‌گرایانه و پیامدهای آن در روابط داخلی و خارجی ایران؛ ارزیابی و تحلیل احسان هوشمند از رویدادهای اخیر ارومیه و نقش نهادهای دولتی در این پدیده

اتفاقات ناخوشایند ۲ فروردین ماه ۱۴۰۴ خورشیدی در ارومیه موجب نگرانی بخش بزرگی از هموطنان و شهروندان ایرانی شد.

این اتفاقات پس از آن روی داد که مراسم نوروزی در این شهر به شکل قومی سامان داده شد. ابتدا در ۲۸ اسفند ماه ۱۴۰۳ خورشیدی در ارومیه این مراسم توسط گروهی از هموطنان کُرد زبان برگزار و سپس در واکنش به این تجمع نوروزی، توسط رئیس شورای شهر ارومیه فراخوانی داده شد تا به شکل تظاهرات خیابانی به برگزاری مراسم نوروزی ۲۸ اسفندماه اعتراض خیابانی صورت گیرد. با توجه به اهمیت موضوع، گروه رسانه‌ای شرق با احسان هوشمند، کارشناس مسائل قومی در کشور گفت وگویی داشته است. احسان هوشمند در این گپ و گفت نگرانی‌های خود از برنامه‌ریزی‌های صورت‌گرفته در مورد برگزاری مراسم نوروزی را با شرق در میان گذاشت.



🔴 گفت‌وگو را در بخشِ «مشاهدۀ فوری» بخوانید:
👇👇


@IranDel_Channel

💢