ای سرافرازی که هستی، سرفَرازی را سَزا
سوزم و سازد نوایَت، سوز و سازم را نوا

از تو می گیرد، همیشه؛ کشورِ ایران توان
وز تو می یابد، هماره؛ افسرِ ایران بها

در جهانِ دانش و دین، دانشومَندِ گُزین،
در جهانِ فر و فرهنگ، خسروِ فرمانروا؛

تا به سر شد روزِ روشن، از سپاهِ شامِ تار
تا ز چرخِ کژ رو بر میهن ، پدید آمد بلا

زنده کردی تو دوباره، مردگانِ بیشمار
موبَد و گُرد و دبیر و پهلوان و پادشا

تیغ افکندی چو رستم، رزم آوردی چو گیو
زآن دِلیری ها نمودی، پشتِ گردون را دو تا

دست یازیدی به خامه، داد دادی در سخن
آفریدون وَش برآوَردی دمار از اَژدَها

ای خدایا چون تو را شاید پرستیدن، چُنین
کرده هایَت می نُمایَد، گفته هایم را گَوا

جان به تن پیوسته دارم تا دَرو مهرَت بُوَد
چون ز مهر تو جدا گردد ز تن‌ گردد جدا

سراینده: کیخسرو پشوتن

#فردوسی #بزرگداشت_فردوسی_اردیبهشت_۱۴۰۰

@ZoroastrianAmordad