همین فروشنده پس از نشان دادن تنها عکس موجود از یک جاده آسفالتی به سوی خانه, به تو می‌گوید:
"All roads lead deeper into the woods."
دیگر شخصیت‌ها نیز یا از وجود این جاده اظهار بی‌اطلاعی می‌کنند یا شخصیت را کاملا دل‌سرد می‌کنند. مگر می‌توان به آن‌ها خرده گرفت؟‌ درخت‌های چند‌ده‌متری بی‌شمار آن‌ها را احاطه کرده‌اند و وقتی که محلی‌ها قصد داشتند که تبر به دست راهی باز کنند، تنه درخت‌هایی که قطع شده بودند در کسری از ساعت باز رشد کردند. با چنین مشاهدات و همچنین موجودات نصف انسان-نصف‌جنگل مشخص می‌شود که جنگل زنده و هوشیار است و آن‌ها را نومیدانه گیر انداخته است.
قصد ندارم که کل داستان بازی را بیان کنم. به آخر داستان برویم:
به کمک گفت‌و‌گوها و کشف وسایل و اشیای خاک‌زده، تاریخچه‌ای از نحوه شروع طاعون و واکنش دولت به دست می‌آید. مشخص می‌شود که شخصیت اصلی بازی یک سرباز است که جهت بررسی وضعیت طاعون دل به جنگل زده است و چند سالی است که در آن زندانیست.

ریسک دومی که در این سلسله نوشتارها به جان می‌خرم: خلاصه‌بندی سیستم فلسفی یکی از تاثیرگذارترین فیلسوف‌های جهان (که اتفاقا از فیلسوفان موردعلاقه نویسندگان ژانر وحشت است)
با ارجاع دادن به خوانش شوپنهاوری قبلی من، از بیان جملات تکراری مرخص می‌شوم و از این جهت فرض را بر این می‌گذارم که خواننده حداقل آن پست‌ها را خوانده است و یا آشنایی قبلی با شوپنهاور دارد. امیدوارم با قیاس بازی Darkwood با آنچه پیش رو می‌آید، فلسفه تاریک شوپنهاور کمی قابل فهم شود.
توماس مان که سلسله پست‌ها را با او شروع کردیم، اثر اصلی شوپنهاور یعنی «جهان همچون اراده و تصور» را به یک سمفونی چهارموومانه سهمگین تشبیه کرده است که از شناخت‌شناسی آغاز می‌گردد و با گذر از هستی‌شناسی (تاریک‌ترین و غم‌ناک ترین موومان اثر) به زیبایی‌شناسی (امیدی تازه) و اخلاق (نتیجه‌ای سبک‌بال) می‌رسد. سمفونی را آغاز کنیم: چگونه می‌توان شناخت اشیای منفرد دنیای خارجی را توجیه کرد؟ چگونه است که اشیا را منفرد از هم می‌دانیم؟
جواب شوپنهاور هم برای ما و هم برای شخصیت اصلی یک اصل است: اصل تفرد.

دنیای پدیدارها، دنیای همچون تصور، دنیای بازنموده‌ها، از دیدگاه شوپنهاور توسط اصل دلیل کافی مشروعیت بخشیده می‌شود که به کمک آن می‌توانیم در فضا و مکان اشیا را مستقل از هم بدانیم و بین آن‌ها فردیت قائل شویم. آن گرگ‌انسان‌نما، آن درختان، آن اشیای روزمره و آن هیولاهای دهشتناک همگی پدیدارهایی هستند که در فضا و مکان به کمک اصل دلیل کافی و فرم‌های پیشینی شهود کانتی (فضا و زمان) در ذهن ما خود را به مثابه اشیای مستقل از هم و جدا بازنمود می‌کنند در حالی که با گذر از موومان دوم (هستی‌شناسی)‌ متوجه می‌شویم که ماهیت هر یک از آنها یک حقیقت واحد بوده است:‌ آنچه که شوپنهاور اراده می‌نامند و در بازی به زیبایی تمام نام فلسفی The Being (وجود) به آن داده می‌شود.

شاید این نمونه از دنیای واقعی در جهت روشن ساختن داستان بازی کمک کند. ارگانیسم Pando بزرگترین موجود واحد دنیاست که شاید در ظاهر تشکیل شده از هزاران اصله درخت باشد اما در حقیقت کشف شد که تمام این اصله‌ها بر آمده از یک موجود واحد در اعماق زمین است. البته که قائل دانستن یک رابطه علت و معلولی بین پدیدار و اراده در فلسفه شوپنهاور خطاست (چنین کتگوری ذهنی کانتی تنها در ذهن سوژه پدیدار ساز صورت می‌گیرد) ولیکن به خوبی داستان بازی و تضاد اصل تفرد و اراده («وجود») را به خوبی نشان می‌دهد.

پس از رهایی از اصل تفرد و پی بردن به یگانگی هستی‌ِ تمام آنچه جدا و متمایز می‌دانیم، در نظر او، متوجه این حقیقت والا می‌شویم که همگی در ذات یکی هستیم و رنج هر یک از ما رنج‌ همه ماست. شوپنهاور با وجود هستی‌شناسانه خداناباورانه و دین‌ستیزانه‌اش، سمفونی‌اش را با کَدانسی که با آموزه‌های دینی (خصوصا بودایی) هارمونیک است به پایان می‌برد. در نهایت این دلسوزی شخصیت اصلی ما بود که با خودسوزی و فداکاری، رهایی را برای دیگران خرید.