از خیلی‌ها میشنوم " قدر جوونیت رو بدون"
ولی هیچکی نمیگه چجوری باید قدرشو دونست!

تو بیوش نوشته:
زندگی چه قدر عجیبه، کسی که به تو عشق رو یاد داد، عاشقِ تو نیست...

من دلم برای تو تنگ نشده، دلم برای آدمی که فکر می‌کردم هستی تنگ شده!

بچه ها زندگی واضحاً میتونه علایقتون رو ازتون بگیره
و تلخ ترش اینه که بخاطر پول! دو دستی هم تقدیمش میکنی، خود خودت.

عاشق کارت نباشی، برده‌ی پولی‌. به زور بلند می‌شی، به زور می‌ری سرکار، به زور جواب تلفنارو می‌دی، به زور تو صورت ارباب رجوع لبخند می‌زنی، و به زور هم بعد کار برمی‌گردی خونه‌. تا فردا روزش دوباره همین آش باشه و همین کاسه. چرا؟ چون مجبوری و اگر نخوای نمی‌تونی از پس هزینه‌هات بربیای. همین می‌شه که ازت یک برده‌ی خالص می‌سازه که هیچ آرزویی به جز تمام‌نشدن شب نداره. چون همیشه این سوال پس‌ذهنش هست که "کی می‌خواد فردا صبح دوباره بره سرکار". و حقیقتا واقعا ملت بی‌عشقی هستیم.

معادله ساده‌ست. سرخم نکنی گردن‌ت رو می‌زنن، تا هم‌اندازه بشی با کسایی که سرخم‌کردن.

صبح خود را چگونه آغاز کردید؟ با این موزیک. این هم می‌تونه یک تصور جالب باشه که آدم صبح‌ش رو با پلی‌کردن اولین موزیک آغاز کنه. حتی شده اون صبح ساعت چهار بعدازظهر باشه.

من کیم؟ من همونیم که با کارهام توی زندگی‌م تعریف می‌شم. اما عجله نکن. هنوز همشو اجرایی نکردم. به وقت‌ش بیش‌تر درک می‌کنی که من کیم. اون‌ وقته که به عینه درک می‌کنی برای قضاوتم نیاز به متر بزرگ‌تری داری. شایدم نیاز به یک آدم دیگه که اون سر متر رو برات نگه داره. البته اگر اون آدم رو توی دوردست‌ها گم‌ نکنی.

چقدر این جمله درد داره: "لعنتی من تورو رفیق خودم می‌دونستم".

اما چقدر داشتم و نداشتم. و چه سرخوش بودم سر نداشته‌هایی که یک‌روزی دارایی خودم می‌دونستم.

و دستی روی شونه‌هام می‌زنه و می‌گه: "بهش فکر نکن، بزرگ بشی یادت می‌ره". اما تلاشی برای از یاد بردن نمی‌کنم. می‌خوام همیشه این درد جلوی چشم باشه تا فراموش نکنم روی چه کسایی برچسب رفیق زدم.

می‌گفت: "اتفاقات بد برای کسایی می‌افته که نزدیک تو هستن". اینه قانون دردسرساز بودن.

شاید یه روز قیدتو بزنم، ولی هیچوقت چشم دیدنت با یکی دیگه رو ندارم‌.

تمرکز بیش از حد برای از‌ بین بردن نقطه‌ضعف، گاهی خودش باعث بروز نقطه‌ضعف جدید می‌شه. هرچقدرم دور خودتون دیوار بکشید، این باعث نمی‌شه که از بلایا درامان بمونید. چون یک بوکسور حرفه‌ای فقط یاد نمی‌گیره چطور گاردش رو بالا نگه‌داره. اون در کنار گاردش خوب یاد می‌گیره که چطور رقص‌پا کنه. چون خوب می‌دونه شرط به حداقل‌رسوندن هرچیزی، انعطاف‌داشتن توی همون مسئله‌ست. پس بیش‌تر از دنبال پناهگاه گشتن، رقص‌پا کردن رو خوب یاد بگیرید. ناجی شما همیشه رو‌به‌روی شما تو آینه‌ست.

شاید یه روز قیدتو بزنم، ولی هیچوقت چشم دیدنت با یکی دیگه رو ندارم‌.

یکی باشد که بیاید و باشد و نرود.

شاید یک‌روزی اینترنت رو بوسیدم و رفتم توی دنیای واقعی دنبال آدما گشتم. جایی که هیچ موبایلی آنتن نمی‌ده.