راس امور - ۲۴:
پاسخ‌های مهندس #حمید_اشرفی؛ عضو شورای مرکزی #سازمان_عدالت_و_آزادی ایران اسلامی - بخش اول
1️⃣ چرا (چرا #انتخابات و به طور خاص چرا انتخابات مجلس)؟
صندوق رای و انتخابات آزاد بهترین میدان رقابت و مبارزه برای دستیابی به تغییرات خردمندانه و اصلاحات سنجیده را فراهم می‌کند، چرا که ایجاد تغییرات عاری از خشونت را امکان‌پذیر می‌سازد. تنها در فرآیند رای‌گیری آزاد، چارچوبی برای انجام اصلاحات بدون خشونت و استفاده از عقل در امور سیاسی به دست می‌آید. در دراز مدت نیز، هر مسأله‌ای درسیاست، مقوله‌ای در چارچوب قانونی و حقوقی است؛ نه مسأله افراد. و یگانه راه تضمین پیشرفت به سوی برابری و آزادی بیشتر با هزینه کمتر، مهارکردن قدرت از طریق ساز و کارهایی مسالمت‌آمیز همچون #انتخابات است. باید توجه داشت که دموکراسی بیش از هر چارچوب و نهاد دیگری به مردم اجازه می‌دهد خود را علیه تمامیت‌خواهی و انحصارطلبی مجهز کنند. برای انتقاد از رفتارهای سیاسی و محل چون و چرا قرار دادن اندیشه‌های تمامیت‌طلبانه نیازمند بستری برای شکستن صولت و هیمنه قدرت مطلق و مهارناپذیر هستیم و نیز شهروندانی اندیشمند و فعال که وارد میدان شده و آمادگی اخلاقی دفاع از اصول دموکراتیک را داشته باشند. انسان‌هایی که قائل به برتری گفت‌وگوی عقلانی و انتقادی باشند و نخبگانی که تصمیمات خود را از طریق بحث و گفت‌وگوهای آزاد مبتنی بر استدلال و منطق اتخاذ کنند. باید توجه داشت که التزام به نقد و منطق گفت‌وگو و آزادی؛ مخالف بنیاد یک دموکراسی عادلانه است که بر اصل به رسمیت شناختن حق دیگر بودن و آزادی بیان پایه‌ریزی شده است، فرض دموکراسی بدون به رسمیت شناختن اصل آزادی بیان تا حد زیادی بی معنا و گزاف می‌نماید، حقیقت این است که بسیاری از مزایا و فضائل دموکراسی منبعث از آزادی بیان و معلول به رسمیت شناختن حق دیگر بودن و دیگرگونه بودن است. آزادی بیان در ایجاد خلاقیت و شکوفایی شخصیت اخلاقی شهروندان مؤثر است. رشد و شکوفایی انسان به عنوان یک فاعل عاقل و اخلاق‌مدار تا حدّ زیادی در گرو امکان بیان عقاید و آراء خویشتن است. «بیان خود» در قالب انواع فعالیت‌های هنری، ادبی، اجتماعی و سیاسی از مهمترین وجوه ممیز انسان‌ها از سایر موجودات است. «بیان خود» به ما این امکان را می‌دهد که نگاه دقیق‌تری به درون خود بیفکنیم، زوایا و خفایای اندیشه و روان خود را صورت بیرونی ببخشیم، و آنها را به روشنای نظر عمومی در آوریم، و در رفت و آمد مستمر میان نگاه درون و نگاه بیرون، خویشتن خود را بیشتر بپیراییم و صیقل نماییم. آزادی بیان، به انسان آزاد امکان تحقق می‌بخشد، و از این راه به رشد و شکوفایی او کمک می‌کند، با توجه به بدیهیات فوق، دموکراسی در صورتی بر نظام‌های خودکامه و نخبه‌سالار برتری معنادار می‌یابد که آزادی بیان را به عنوان رکن اساسی خود به‌رسمیت شناخته باشد.
#راس_امور
#انتخابات_مجلس
✅ کانال مرکزی سازمان عدالت و آزادی
@IIFJO
پاسخ‌های مهندس #حمید_اشرفی؛ عضو شورای مرکزی #سازمان_عدالت_و_آزادی ایران اسلامی - بخش اول
1️⃣ چرا (چرا #انتخابات و به طور خاص چرا انتخابات مجلس)؟
صندوق رای و انتخابات آزاد بهترین میدان رقابت و مبارزه برای دستیابی به تغییرات خردمندانه و اصلاحات سنجیده را فراهم می‌کند، چرا که ایجاد تغییرات عاری از خشونت را امکان‌پذیر می‌سازد. تنها در فرآیند رای‌گیری آزاد، چارچوبی برای انجام اصلاحات بدون خشونت و استفاده از عقل در امور سیاسی به دست می‌آید. در دراز مدت نیز، هر مسأله‌ای درسیاست، مقوله‌ای در چارچوب قانونی و حقوقی است؛ نه مسأله افراد. و یگانه راه تضمین پیشرفت به سوی برابری و آزادی بیشتر با هزینه کمتر، مهارکردن قدرت از طریق ساز و کارهایی مسالمت‌آمیز همچون #انتخابات است. باید توجه داشت که دموکراسی بیش از هر چارچوب و نهاد دیگری به مردم اجازه می‌دهد خود را علیه تمامیت‌خواهی و انحصارطلبی مجهز کنند. برای انتقاد از رفتارهای سیاسی و محل چون و چرا قرار دادن اندیشه‌های تمامیت‌طلبانه نیازمند بستری برای شکستن صولت و هیمنه قدرت مطلق و مهارناپذیر هستیم و نیز شهروندانی اندیشمند و فعال که وارد میدان شده و آمادگی اخلاقی دفاع از اصول دموکراتیک را داشته باشند. انسان‌هایی که قائل به برتری گفت‌وگوی عقلانی و انتقادی باشند و نخبگانی که تصمیمات خود را از طریق بحث و گفت‌وگوهای آزاد مبتنی بر استدلال و منطق اتخاذ کنند. باید توجه داشت که التزام به نقد و منطق گفت‌وگو و آزادی؛ مخالف بنیاد یک دموکراسی عادلانه است که بر اصل به رسمیت شناختن حق دیگر بودن و آزادی بیان پایه‌ریزی شده است، فرض دموکراسی بدون به رسمیت شناختن اصل آزادی بیان تا حد زیادی بی معنا و گزاف می‌نماید، حقیقت این است که بسیاری از مزایا و فضائل دموکراسی منبعث از آزادی بیان و معلول به رسمیت شناختن حق دیگر بودن و دیگرگونه بودن است. آزادی بیان در ایجاد خلاقیت و شکوفایی شخصیت اخلاقی شهروندان مؤثر است. رشد و شکوفایی انسان به عنوان یک فاعل عاقل و اخلاق‌مدار تا حدّ زیادی در گرو امکان بیان عقاید و آراء خویشتن است. «بیان خود» در قالب انواع فعالیت‌های هنری، ادبی، اجتماعی و سیاسی از مهمترین وجوه ممیز انسان‌ها از سایر موجودات است. «بیان خود» به ما این امکان را می‌دهد که نگاه دقیق‌تری به درون خود بیفکنیم، زوایا و خفایای اندیشه و روان خود را صورت بیرونی ببخشیم، و آنها را به روشنای نظر عمومی در آوریم، و در رفت و آمد مستمر میان نگاه درون و نگاه بیرون، خویشتن خود را بیشتر بپیراییم و صیقل نماییم. آزادی بیان، به انسان آزاد امکان تحقق می‌بخشد، و از این راه به رشد و شکوفایی او کمک می‌کند، با توجه به بدیهیات فوق، دموکراسی در صورتی بر نظام‌های خودکامه و نخبه‌سالار برتری معنادار می‌یابد که آزادی بیان را به عنوان رکن اساسی خود به‌رسمیت شناخته باشد.
#راس_امور
#انتخابات_مجلس
✅ کانال مرکزی سازمان عدالت و آزادی
@IIFJO
راس امور - ۲۴:
پاسخ‌های مهندس #حمید_اشرفی؛ عضو شورای مرکزی #سازمان_عدالت_و_آزادی ایران اسلامی - بخش دوم و پایانی
2️⃣ چه کَس (ایده‌آل‌های مورد نظر برای انتخاب نماینده مجلس)؟
در جامعه‌ای که آزادی بیان مورد تعرض قرار می‌گیرد و محدود می‌شود، دموکراسی و مشارکت جمع در تعیین سرنوشت خود بسان یک واژه پوچ و جسم بی‌روح تقلیل می‌یابد و تنها اسبابی است برای تزئین قدرت فائقه، هدف غایی شرکت مردم یک جامعه در انتخابات لگام زدن بر قدرت سرکش دولت تمامیت‌خواه و جانشینی احترام و اعتماد دو سویه‌ی دولت و مردم به جای ترس و دلهره است. به این معنا، آنهایی که بر اریکه‌ی قدرت نشسته‌اند، از ایفای نقشی خودمحورانه می‌پرهیزند و از وسوسه‌ی اینکه خود را بی هیچ تاملی بر حق بپندارند می‌گریزند. در چنین حالتی سیاستمداران از تردید و آمادگی برای بازنگری در باورها و تصمیمات خود بر کنار نیستند و این مهم بدون حداقلی از به رسمیت شناختن حق آزادی بیان و انتقاد از حاکمان بدون خوف از تعزیر و تحدید میسر نخواهد بود. در شرایطی که فعالان سیاسی - مدنی یک جامعه به سبب محدودیت‌های موجود و هراس از پیامدهای تابوشکنی تن به گفت‌وگو نمی‌دهند، انتقال تجارب میسر نمی‌گردد و ارائه و تدارک راهبردی موثر و کارساز برای اداره مطلوب جامعه نیز امکان ظهور و بروز نمی‌یابد. در چنین حالی فعالان سیاسی - مدنی و نیروهای هوادار تقویت جامعه‌ی مدنی هر کدام به جزایری منفرد می‌مانند که در خلاء فکر می‌کنند، در خلاء نظریه‌پردازی می‌کنند و در درون خود برای خود دست می‌زنند. این در حالی است که برای برون رفت جامعه‌ی مدنی از انفعال و بازیابی پویایی خویش، نیازی مبرم به راهبردی دسته جمعی وجود دارد و این ممکن نمی‌گردد جز با سامان دادن گفت‌وگوی جمعی بین همه‌ی فعالان مدنی با هر گرایش سیاسی و فکری و پیش نیاز این گفتگو، آزادی در بیان دیدگاه‌ها و عقاید است و سپس این مردم هستند که پس از آشنایی با دیدگاه‌ها و راهبردهای مختلف دست به تعیین سرنوشت خود و انتخاب یک برنامه برای اداره کشور و مجریان آن می‌زنند.
3️⃣ که چه (با انتخاب یک نماینده چه #تغییرات و اتفاقاتی قرار است حادث شود)؟
با توجه به تمامی گفته‌های فوق، زمانی که صحبت از صندوق رای و حق مردم برای تعیین سرنوشت خویش می‌کنیم باید لوازم این مشارکت مدنی چونان آزادی‌های فردی و اجتماعی و حق آزادی بیان و تعیین سرنوشت را به رسمیت بشناسیم، چه اینکه صحبت از مشارکت جمعی بدون فراهم آوردن این مقدمات ضروری، شدنی نیست و شعاری تو خالی است که دستاوردی جز یاس مکرر و ناامیدی از مفهوم دولت – ملت و غوطه‌ور شدن در وهم ظهور ناجیان جدید در پی نخواهد داشت، ناجیان جدیدی که به اقتضای بازتولید این شرایط، خود به‌زودی در دام خودکامگی خواهند افتاد و این قافله تا به حشر لنگ خواهد بود.
✅ کانال مرکزی سازمان عدالت و آزادی
@IIFJO
پاسخ‌های مهندس #حمید_اشرفی؛ عضو شورای مرکزی #سازمان_عدالت_و_آزادی ایران اسلامی - بخش دوم و پایانی
2️⃣ چه کَس (ایده‌آل‌های مورد نظر برای انتخاب نماینده مجلس)؟
در جامعه‌ای که آزادی بیان مورد تعرض قرار می‌گیرد و محدود می‌شود، دموکراسی و مشارکت جمع در تعیین سرنوشت خود بسان یک واژه پوچ و جسم بی‌روح تقلیل می‌یابد و تنها اسبابی است برای تزئین قدرت فائقه، هدف غایی شرکت مردم یک جامعه در انتخابات لگام زدن بر قدرت سرکش دولت تمامیت‌خواه و جانشینی احترام و اعتماد دو سویه‌ی دولت و مردم به جای ترس و دلهره است. به این معنا، آنهایی که بر اریکه‌ی قدرت نشسته‌اند، از ایفای نقشی خودمحورانه می‌پرهیزند و از وسوسه‌ی اینکه خود را بی هیچ تاملی بر حق بپندارند می‌گریزند. در چنین حالتی سیاستمداران از تردید و آمادگی برای بازنگری در باورها و تصمیمات خود بر کنار نیستند و این مهم بدون حداقلی از به رسمیت شناختن حق آزادی بیان و انتقاد از حاکمان بدون خوف از تعزیر و تحدید میسر نخواهد بود. در شرایطی که فعالان سیاسی - مدنی یک جامعه به سبب محدودیت‌های موجود و هراس از پیامدهای تابوشکنی تن به گفت‌وگو نمی‌دهند، انتقال تجارب میسر نمی‌گردد و ارائه و تدارک راهبردی موثر و کارساز برای اداره مطلوب جامعه نیز امکان ظهور و بروز نمی‌یابد. در چنین حالی فعالان سیاسی - مدنی و نیروهای هوادار تقویت جامعه‌ی مدنی هر کدام به جزایری منفرد می‌مانند که در خلاء فکر می‌کنند، در خلاء نظریه‌پردازی می‌کنند و در درون خود برای خود دست می‌زنند. این در حالی است که برای برون رفت جامعه‌ی مدنی از انفعال و بازیابی پویایی خویش، نیازی مبرم به راهبردی دسته جمعی وجود دارد و این ممکن نمی‌گردد جز با سامان دادن گفت‌وگوی جمعی بین همه‌ی فعالان مدنی با هر گرایش سیاسی و فکری و پیش نیاز این گفتگو، آزادی در بیان دیدگاه‌ها و عقاید است و سپس این مردم هستند که پس از آشنایی با دیدگاه‌ها و راهبردهای مختلف دست به تعیین سرنوشت خود و انتخاب یک برنامه برای اداره کشور و مجریان آن می‌زنند.
3️⃣ که چه (با انتخاب یک نماینده چه #تغییرات و اتفاقاتی قرار است حادث شود)؟
با توجه به تمامی گفته‌های فوق، زمانی که صحبت از صندوق رای و حق مردم برای تعیین سرنوشت خویش می‌کنیم باید لوازم این مشارکت مدنی چونان آزادی‌های فردی و اجتماعی و حق آزادی بیان و تعیین سرنوشت را به رسمیت بشناسیم، چه اینکه صحبت از مشارکت جمعی بدون فراهم آوردن این مقدمات ضروری، شدنی نیست و شعاری تو خالی است که دستاوردی جز یاس مکرر و ناامیدی از مفهوم دولت – ملت و غوطه‌ور شدن در وهم ظهور ناجیان جدید در پی نخواهد داشت، ناجیان جدیدی که به اقتضای بازتولید این شرایط، خود به‌زودی در دام خودکامگی خواهند افتاد و این قافله تا به حشر لنگ خواهد بود.
✅ کانال مرکزی سازمان عدالت و آزادی
@IIFJO