این رشته سر دراز دارد
با امضا فرمان مشروطیت در 14 مرداد 1285 ه.ش و تشکیل مجلس شورای ملی، نمایندگی و حضور اقلیت ها در پارلمان نوپای ایران به عنوان یکی از محورهای نزاع بین مشروطه خواهان و مشروعه خواهان بدل شد. از جمله اسنادی که در این خصوص منتشر شده است نامه ای است از طالبوف تبریزی به میرزا فضلعلی آقا(روحانی مشروطه خواه و نماینده علما تبریز در مجلس اول) :
« موضوع کلام را نمی فهمم، اگر علمای روحانی می خواهند که نصارا مثل سابق در هوای مرطوب بیرون نروند یا از کوچه های گلی پرواز نموده، زمین را نجس نکنند، حالا که پنجاه سال قبل از وضع قانون اساسی، خودِ اقتضای عصر این عواید مصنوعی را که بانی اسلام خبر نداشت، محو و نابود نموده . و اگر منظور این است که مال آن ها را مسلمین بخورند و حقوق انسان را پامال کنند و آن ها حق تعدیل نداشته باشند، ما چنین شریعتی نداریم که مسلمین حق دیگران را پامال کنند . و اگر منظور این است که از سایر مذاهب مبعوث یا اعضای انجمن انتخاب نشود، به چه دلیل؟ اگر ما از سیصد هزار نفر یک نفر آدم انتخاب خواهیم کرد و جایش هست که در آن جا این سیصد هزار نفر نصارا یا همه یهود است، چه طور اداره ی آن جا را مهمل بگذاریم.»*
* طباطبایی، سید جواد، نظریه حکومت قانون در ایران،جلد دوم،نشر ستوده،چاپ اول، 1386،ص 391.
#سپنتا_نیکنام
#حقوق_اقلیت
#قانون_اساسی
#شورای_شهر
#مشروطه
#مشروعه
@drmohamadsharifshahi