یافته‌های نوین روانشناختی

من از همان اول که با سر وارد این دنیای مسخره شدم، ریاضی بلد نبودم.

اصلا ریاضی توی کتم نمی رفت، درست مثل باقی درس‌ها. از بخت بدم هم تمام معلم های ریاضی‌ام کله‌ای چرب و سبیلی از بناگوش در رفته داشتند. یک بیماری عجیب مادرزادی هم داشتم که بدنم با شنیدن لیمیت و رادیکال، کهیر می‌زد.

بزرگتر که شدم و سربازی که رفتم، توی پادگان هرکسی کاری بلد بود و یک گوشه‌ای مشغول می‌شد. رانندگی، آرایشگاه، تک تیراندازی.

من اما جز انگلیسی حرف زدن کاری بلد نبودم، و این یعنی زمان‌هایی که پسر فرمانده امتحان زبان نداشت، من بدرد گره زدن سیم خاردار هم نمی‌خوردم. همین بود که مدتی منشی گروهان شدم.

هر روز یک لشکر آدم را مثل سیخ کوبیده به خط می‌کردم و آمار می‌گرفتم. آمار غذا، افراد، مهمات و ... همیشه هم آمار من و هنگ و سرهنگ باهم فرق داشت و هفته‌ای سه نفر سرباز کم یا زیاد می‌آمد.

هر بار که به حسن رفیقم زنگ می‌زدم غش غش میخندید و می‌گفت: این دوسال سربازیت تموم نشد؟! و من جواب می‌دادم: تا حالا که چهار سال به من گذشته.

دیروز اما حسن باز از گلواژه های سیاسمتداران عصبی شده بود و طبق معمول زنگ زد تا چند دقیقه‌ای با جملات کش‌دار، همه شان را بشوریم و پهن کنیم روی بند رخت، بلکه کمی دلمان خنک شود.

بعد هم افسار بحث را کشید پای آمار و ارقام کشته‌های این روزها. می‌گفت: خیلی راحت اعلام کرده‌اند که فقط دیروز در همین ایالت کناری، هفتصد نفر آدم مرده‌اند.

حسن می‌گفت اصلا همه آتش‌ها از گور ریاضیات بلند می‌شود. از اعداد و ارقامی که قرار بود معادلات زندگی‌مان را حل کنند تا بتوانیم بیشتر از تعداد انگشتانمان داد و ستد کنیم، تا راحت تخم مرغ و دمپایی و گوسفند بشماریم.

اما حالا انگار کاربردشان را فراموش کرده‌ایم و خیلی ساده همه‌چیز را با آن‌ها تعریف می‌کنیم. مثلاً این روزها تعداد صفرهای حساب بانکی، شخصیت یک فرد و تعداد طبقات برج‌‌هایش، میزان احترام ما را به او تعیین می‌کند. بدتر از همه اینکه، خیلی راحت انسانیت را هم رده این اعداد ساده، پایین کشیدیم و درست مثل گوسفند، آدم می‌شماریم. انگار نه انگار.

بعد هم یادش آمد که وسط منجلاب متعفن سیاست، فرماندار نیویورک یک حرف قشنگ زده. درست مثل گُلی وسط باتلاق.

اندرو کومو گفته بود:

امروز فقط هفتصد نفر نمرده‌اند، امروز هفتصد برادر، هفتصد خواهر، هفتصد پدر و مادر داغدار شده‌اند، پس آمار خیلی بزرگ‌تر از این حرف هاست.

تلفن را که قطع کردم، برای اولین بار در عمرم به خنگ بودنم در ریاضی افتخار کردم و آرزو کردم که ای کاش همچنان در محدوده تعداد انگشتانمان زندگی می‌کردیم.

آنوقت شاید برای نشان دادن تعداد مرده‌ها، به جای اعداد، تصویر دریا دریا اشک‌هایی که پای آن‌ها ریخته را در اخبار نشان می دادیم. یا شاید برای نشان دادن ارزش زندگی هر سربازی که به جنگ می‌رود، خروار خروار امید و آرزوهای از دست رفته را رو می‌کردیم.

کاش اصلا معادلات انسانی را با ریاضی حل نمی کردیم.

#آقای_مترجم

https://t.me/Hrman11