در دنیایی که چراغ عشق در آن روشن نیست
چه دلگرمم می کند
چراغی که در سینه دارم ...
همچو فانوسی دریایی
گمشدگان محکوم به غرق در این دریای ژرف را
به سوی خود میخواند!
آنجا که چراغ راه تو باشی
نیست گمشدگی در طریقت ما
هر کجا رویم؛
در میانه هر تاریکی؛
نور تو ما را به خود میخواند
اصلا تو جای من؛
این دلگرم کننده نیست؟!
وقتی می گویی:
الله نور السماوات و الارض

#حصار_آسمان
#اینها_شعر_نیستند

ای تراوش مهتاب بر شانه های تکیده دشت
ای روشنایی جاری در اعماق سنگ واژه های موهوم بی بدیل
ای صداقت محض
در بر بگیر مرا
آن هنگام که شب تا لای چشم هایم رخنه کرده
و سکوتم را با صدای آوایی گنگ از دوردست ها می شنوی
در بر بگیر تمام آنچه هستم را
در بر بگیر و از آن خود کن
چرا که از ازل، برای دیگری نبوده ام

حال که ندای پرنده ای نمی آید
حال که شب ها تا نوک قله مملو از سیاهی شده
حال که دیوارهای کاهگلی کوتاه در زیر نور رنگ پریده ماه، دیگر دیده نمی شوند
ای روشنایی غریب، در بر بگیر مرا ...

قلب غم را نشانه بگیر
آنجا که مرکز اتحادهای شوم دنیاست
و بازگردان عشق را از این تبعید
فاصله ای اگر هست
بین من و تو نیست!
بین تو و من است ...
و همین است که ما را در گوری که اسم ندارد، دفن کرده
که با حصار های سنگی محصور شده ایم
و دیواری به بلندای زمان بین ما کشیده اند
و آواز ها را ساکت و دست ها را بسته اند
بغض را در نهانی ترین مخفیگاه قرن دفن کرده اند
تا هرگز نبارد
تا هرگز نیاید
میدانی که؟
تا بغض باشد، گریه ای هم هست
و تا گریه ای باشد، اجابتی هم هست ...


دلبرکم!
میدانی؟
من و تو باید بباریم
صدای باران که به گوش غم برسد
به امید اجابت
به امید درمان؛
شاید دعایی بکند
شاید بغض آزاد شود
شاید این حنجره های غم گرفته را نوایی ملکوتی به لرزش آورد
شاید باران این سیاهی های سرد را بشورد
شاید این چشم ها یکدگر را در آغوش کشیدند
شاید قلب هامان تپیدن آغاز کند
شاید ...
شاید به هم بازگردیم...

بازگشت ما به هم، قدری دعا میخواهد
تا شاید این بار بدانیم خدا در کجای این قصه ایستاده
و بدانیم هرگز رها نشده ایم
و بدانیم هر سیاهی، هر سیاهی مطلق؛ نقطه بازگشتی است به نور

#حصار_آسمان
#اینها_شعر_نیستند