بزارید الان بهتون میگم

اگه چیزی هست بگید که بریم سر جمع بندی

هیچوقت نتونستم به خواهرم یا مادرم بگم دوست دارم با اینکه خیلی دوسشون دارم
خیلی سخته برام

من خیلی کم حرفم اصلا تو حرف زدن و پر وبال دادن به موضوعات خوب نیستم عوضش ترجیحم به گوش دادنه
سر همین قضیه حتی روابطم به هم خورده..

دوست دارم یکم پرحرف تر باشم
ولی همش ب حرفام فکر میکنم به عواقبش اینکه ممکنه چه برداشتی بشه
در نتیجه حرف نمیزنم که این موضوعم کم پیش میاد ک بخوام حرفی داشته باشم همونم کنسل میشه

اینا همش خجولی گریه بچه ها

چارش همون ارتباط گرفتن بیشتره که گفتم
هرچقدر بیشتر خودتون تو معرض حرف زدن بزارید، مهارت حرف زدنتون بیشتر میشه

و در اخر یادتون باشه، خیلیا هستن که شرایطشون شبیه شماست و یا حتی بدتر از شما.

ببندیم بحثو؟

از عدم اعتماد به نفس رسیدیم به خجولی گری یا ترس از واکنش دیگران.
خجولی گری باعث میشه شما نتونید خودتون رو ابراز کنید و یجورایی خودتونو سانسور میکنید.
خجولی گری با شرم و حیا متفاوته. فرقشون اینه که شرم و حیا بر اساس عقاید افراده و روش کنترل دارن، اما خجولی گری جوریه که ادما چیزی که واقعا هست رو ابراز نمیکنن از ترس قضاوت شدن، مسخره شدن، بی توجهی و... یعنی در اصل میخوان اما نمیتونن.
( مثل همون قضیه که تو مهمونی دلت شیرینی میخواد اما برنمیداری برای اینکه فکر میکنی الان صاحبخونه با خودش میگه این ندید بدیدو ببین. )
که در اصل شامل رودروایسی کردن و اینکه نتونی به کسی نه بگی و نتونی خواسته خودت رو بیان کنی و.... هم میشه.
در کل، اینکه نتونی چیزی که واقعا دلت میخواد رو بیان کنی و به خاطر فکر دیگران جور دیگه ای وانمود کنی، اسمش خجولی گریه.
حالا خجولی گری ستون اصلی اضطراب اجتماعیه. اضطراب اجتماعی چیه؟
اینکه تو جلوی یک جمع یا جلوی یک نفر حتی استرس بگیری و نتونی هرچی که میخوایو بیان کنی، یا کارتو درست انجام بدی و...
اضطراب اجتماعی تو همه ادما هست با شدتای متفاوت. یکی هست رفتن به یه مکان جدید میترسونتش، یکی هست رفتن تو یه جمع بیشتر از 10 نفر، یکی 100 نفر یکی 1000و..
در اصل اضطراب اجتماعی زمانی اتفاق میفته که  ما احساس میکنیم ممکنه هر لحظه اتفاقی بیفته که باعث ابرو ریزی ما بشه برای همین ترجیح میدیم سکوت کنیم و صامت بمونیم.
ما فراموش میکنیم بقیه هم در اجتماع، ادمن و مثل مان.
حالا چی باعث میشه ما نتونیم جلوی جمع خودمونو ابراز کنیم؟ یکی از مهم ترین مسائل صحبت کردنه
یکی تپق میزنه، یکی حرفاش یادش میره، یکی دایره لغات کمی داره و....
که همه اینا باعث میشه فرد به مرور زمان ترجیح بده به جای حرف زدن سکوت کنه.

حالا مهم ترین مسئله برای رفع مشکل ترسیدن از اجتماع چیه؟
اینکه ما بتونیم درست و اونجوری که دلمون میخواد با دیگران ارتباط برقرار کنیم.
لازمش هم تمرینه.
از هر فرصتی استفاده کنید برای صحبت کردن با دوست و اشنا و حتی غریبه.
میتونید یهو از یه ادم رندوم ادرس بپرسید، یا تو باشگاه سعی کنید با یکی که نمیشناسید دوست بشید.
این تمرین پله پلست و به مرور جواب میده.
روش دوم غرقه سازیه که به این صورته که فرد یکهو آخر ترس رو میبینه. بالاتر از سیاهی که رنگی نیست؟
تو این شیوه چون خجالت اور ترین کار رو طرف انجام داده دیگه بقیه کارها مثل مسخره بازی میمونن براش.
اگه بخوام مثال بزنم، مثلا خوندن تو مترو، خوابیدن کف خیابون کنار بقیه مردم و...
و روش سوم استفاده از قانون 5 ثانیست.
به این صورت کار میکنه که شما هر چیزی که تو ذهنتنونه رو قبل از اینکه با خودتون کلنجار برید میخواید بیانش کنید یا نه، تا شماره 5 بشمرید و بگید.
بدون اینکه فکر کنید بقیه قراره چه برداشتی بکنن.
البته همیشه عواقب کارهاتون رو هم در نظر بگیرید، تو این تمرینا یکهو چیزی نگید یا کاری نکنید که باعث دردسر بشه.
در آخر هم اونقدر که ما فکر میکنیم کارهامون برای دیگران اهمیت نداره. پس چرا با خودمون سخت بگیریم که چجوری جلوی بقیه رفتار کنیم؟