Forwarded from عکس نگار
#حکایت
#14_سال_رفاقت_با_دوچرخه
✅ قسمت دوم: حس خوب ركاب زدن
صفری مي‌گويد: «بعد از گذشت سال‌ها دوچرخه‌سواري و ركاب زدن نمي‌توانم تصور كنم چطور راننده‌ها ساعت‌ها در ترافيك صبحگاهي پشت فرمان مي‌نشينند. كلاچ و ترمز مي‌گيرند و حاضر نيستند براي سلامتي قدم از قدم بردارند. اغلب راننده‌ها سيگار به لب دارند يا با تلفن همراه صحبت مي‌كنند اما تا به حال دوچرخه‌سواري را ديده‌ايد كه در چهره‌اش استرس يا نگراني جاي پارك باشد؟! » اين را با خنده مي‌گويد و مي‌افزايد: «هر جا كار داشته باشم دوچرخه‌ام را به ميله‌اي قفل مي‌كنم و راهي مي‌شوم. حتي يكبار قفل دوچرخه را فراموش كردم. اطراف را نگاه كردم تا اگر دستفروشي آنجا است دوچرخه را به او بسپارم. كسي را پيدا نكردم، دوچرخه‌ام را روي دوش گذاشتم و وارد ساختمان شدم. به همين سادگي! » به گفته صفري در خيابان‌هاي شهر هيچ دو نفري را نمي‌بينيد كه با هم غريبه باشند اما با ديدن يكديگر به‌هم خسته نباشيد و خدا قوت بگويند جز دوچرخه‌سواران. او مي‌گويد: «در خیابان‌های پرترافیک شهرمان دوچرخه‌سواران با آرامش خاصی رکاب می‌زنند و همين كه يكديگر را مي‌بينند به‌هم سلام و خدا قوت مي‌گويند. انگار سال‌هاست يكديگر را مي‌شناسند و هدفی مشترك دارند. با دوچرخه در اين شهر ماشين زده احساس خاصي به آدم دست مي‌دهد. در اين سال‌ها كه در شهر ركاب مي‌زنم تعداد دوچرخه‌سواران نسبت به گذشته بيشتر شده اما باز هم تعدادشان زياد نيست.»
ادامه دارد....
@Seshaanbe
@SabzMazeh
@gharaaresabz
#14_سال_رفاقت_با_دوچرخه
✅ قسمت دوم: حس خوب ركاب زدن
صفری مي‌گويد: «بعد از گذشت سال‌ها دوچرخه‌سواري و ركاب زدن نمي‌توانم تصور كنم چطور راننده‌ها ساعت‌ها در ترافيك صبحگاهي پشت فرمان مي‌نشينند. كلاچ و ترمز مي‌گيرند و حاضر نيستند براي سلامتي قدم از قدم بردارند. اغلب راننده‌ها سيگار به لب دارند يا با تلفن همراه صحبت مي‌كنند اما تا به حال دوچرخه‌سواري را ديده‌ايد كه در چهره‌اش استرس يا نگراني جاي پارك باشد؟! » اين را با خنده مي‌گويد و مي‌افزايد: «هر جا كار داشته باشم دوچرخه‌ام را به ميله‌اي قفل مي‌كنم و راهي مي‌شوم. حتي يكبار قفل دوچرخه را فراموش كردم. اطراف را نگاه كردم تا اگر دستفروشي آنجا است دوچرخه را به او بسپارم. كسي را پيدا نكردم، دوچرخه‌ام را روي دوش گذاشتم و وارد ساختمان شدم. به همين سادگي! » به گفته صفري در خيابان‌هاي شهر هيچ دو نفري را نمي‌بينيد كه با هم غريبه باشند اما با ديدن يكديگر به‌هم خسته نباشيد و خدا قوت بگويند جز دوچرخه‌سواران. او مي‌گويد: «در خیابان‌های پرترافیک شهرمان دوچرخه‌سواران با آرامش خاصی رکاب می‌زنند و همين كه يكديگر را مي‌بينند به‌هم سلام و خدا قوت مي‌گويند. انگار سال‌هاست يكديگر را مي‌شناسند و هدفی مشترك دارند. با دوچرخه در اين شهر ماشين زده احساس خاصي به آدم دست مي‌دهد. در اين سال‌ها كه در شهر ركاب مي‌زنم تعداد دوچرخه‌سواران نسبت به گذشته بيشتر شده اما باز هم تعدادشان زياد نيست.»
ادامه دارد....
@Seshaanbe
@SabzMazeh
@gharaaresabz
