‏این عادت تظاهر به قوی بودن، غمگین نشدن، بی‌تفاوت بودن بالاخره یه جایی کار دست آدم می‌ده، احساساتی که به زور چپوندیش تو یه کمد و فکر کردی دیگه تموم شده.

امان از روزی که تازه متوجه میشی، واسه یه آدمِ اشتباهی، تو یه جایِ اشتباهی تر، پا روی تمامِ باورها و ارزشهات گذاشتی،
و خیلی از خط قرمز هات رو بدونی که متوجه بشی بخاطرش رد کردی.

تنها چیزی که عمیقا بهش اعتقاد دارم اینه که هیچ‌‌وقت هیچ‌کس رو نمی‌شه واقعا شناخت، ما فقط اون قسمتی از یک شخص رو می‌شناسیم که خودش اجازه به شناختن داده...

اون چیزایی که والدینتون باید یادتون میدادن‌و
تو رابطه هاتون دنبالش نگردین، طرف میخواد کنارتون عاشقی کنه نه اینکه به شما آداب دوست داشتن‌ و درست رفتار کردن‌و عرضه نگه داشتن یاد بده.

اگه یه رابطه خوبی رو دارین تجربه میکنین
باهاش مثل عکس کارت ملی رفتار کنین...
نه به کسی نشونش بدین نه راجبش با کسی
حرف بزنین!

تا وقتی درموردش حرف نزنی اصلاً متوجه نمیشی چقدر سرسخت بودی که تونستی دووم بیاری.

یه جوری بجنگین که شب که میخواین بخوابین با خودتون بگید: بیشتر و بهتر از این در توانم نبود..

توی این دنیا همه چیز ممکنه،این هم ناراحت کننده ست هم خوشحال کننده.