🔹 سرمقاله امروز «دنیای اقتصاد»:

پیش‌بینی‌پذیری سیاسی و سرمایه‌گذاری سیاسی

👤 دکتر علی سرزعیم

✍️ در کشورهای دارای رژیم دیکتاتوری باثبات، اگر سیاست‌های فرد دیکتاتور همسو با توسعه اقتصادی باشد، امکان رشد اقتصادی وجود دارد. بی‌دلیل نیست عمده کشورهای حاشیه خلیج فارس از رفاه خوبی برخوردارند.

✍️ در دیکتاتوری‌های بی‌ثباتی که پیوسته کودتا رخ می‌دهد یا امکان شورش یا جدایی‌طلبی وجود دارد، شانس توسعه بسیار کم است؛ حتی اگر درآمد بادآورده نفت داشته باشند.

✍️ در دموکراسی‌ها که هر چهار سال یک‌بار انتخابات رخ می‌دهد یا مجلس منحل می‌شود و انتخابات هر از چندگاهی رخ می‌دهد بی‌ثباتی شدید می‌شود.

✍️ راه چاره‌ای که جوامع برای این امر پیدا کرده‌اند حزبی شدن سیاست به جای شخصی شدن سیاست است؛ زیرا رفتار احزاب قابل پیش‌بینی است، ولی رفتار اشخاص تا وقتی بر سر کار نیامده‌اند قابل پیش‌بینی نیست.

✍️ در ایران تا نزدیک انتخابات ثبت‌نام نامزدها انجام نمی‌شود. چند هفته مانده به انتخابات تازه شورای نگهبان بررسی را انجام می‌دهد و تا دقیقه نود لیست نهایی تغییر می‌کند.

✍️ بلافاصله ظرف مدت کوتاهی تبلیغات انجام می‌شود و بعد انتخابات برگزار می‌شود. واقعیت آن است که بیشتر افراد نمی‌دانند آیا برای نامزدی ریاست‌جمهوری تایید صلاحیت خواهند شد یا نه؟

✍️ آقای جلیلی چون از این حیث نگرانی ناچیزی داشت با اطمینان‌خاطر نسبت به تدوین برنامه اقدام می‌کرد، ولی دیگر نامزدها نمی‌دانند که آیا تایید خواهند شد و در نتیجه رغبتی نخواهند داشت تا وقت زیادی برای تدوین برنامه تفصیلی اداره دولت بگذارند.

✍️ اگر کار ثبت‌نام و تایید صلاحیت دست‌کم ۶ماه پیش از انتخابات انجام شود، نامزدها فرصت کافی خواهند داشت تا هم برنامه اداره کشور را تهیه کنند و هم کابینه خود را گزینش کنند.

✍️ نتیجه آنکه جامعه نیز دچار ابهام نمی‌شود که اگر هرکدام از این نامزدها پیروز شوند، چه سیاستی اتخاذ خواهد شد.

✍️ البته راه‌حل اصولی‌تر آن است که احزاب شکل بگیرند و فعال شوند و نامزدهای احزاب به شکل خودکار برای احراز صلاحیت تایید شوند و آن وقت عدم‌قطعیت در سیاست کمتر خواهد شد.

✍️ مخلص کلام آنکه در شکل فعلی سازوکار احراز صلاحیت، چنان عدم قطعیتی به عرصه سیاست تزریق می‌شود که کل نظام سیاسی کشور و فعالیت بازیگران سیاسی را مختل می‌کند و مانع از آن می‌شود آنها روی کسب مهارت‌های لازم در سیاست سرمایه‌گذاری کافی کنند.

🔗متن کامل سرمقاله

#دنیای_اقتصاد #پیش_بینی_پذیری #احزاب #انتخابات #برنامه

✅ کانال رسمی روزنامه دنیای اقتصاد👇
@den_ir

🔹 سرمقاله امروز «دنیای اقتصاد»:

صنعت سیاست

👤 دکتر پویا جبل‌عاملی

✍️ برخی از محققان قائل به این موضوع هستند که برای بررسی پهنه سیاست باید این حوزه را مانند هر بازار و صنعت و کسب‌وکار دیگری تحلیل کرد؛ جایی که یک طرف از بازیگران، عرضه‌کنندگان و تولیدکنندگان کالای سیاسی هستند که همان تمشیت امور شهروندان است و طرف دیگر صنعت، مردم عادی هستند و متقاضی این کالا.

✍️ بزرگ‌ترین خصوصیت این صنعت در ایران مانند بسیاری از دیگر صنایع، انحصاری بودن آن است.

✍️ در ایالات متحده دو حزب تولیدکننده اصلی این صنعت هستند و کسانی که سودای نمایندگی و سناتوری و بالاتر از آن را دارند، باید از طریق این دو حزب به بالای هرم قدرت روند.

✍️ در بریتانیا هم دو حزب اصلی کارگر و محافظه‌کار عمده‌ترین احزاب شکل‌دهنده دولت‌ها هستند.

❓اما چه تفاوتی میان صنعت انحصاری سیاست در ایران و این کشورها وجود دارد؟

✍️ بزرگ‌ترین تفاوت آن است که انحصار در بازار سیاست ایران غیرطبیعی و در آن کشورها طبیعی است.

✍️ در آن کشورها هیچ مانعی برای افراد، اندیشه‌ها و احزاب وجود ندارد؛ درعوض رقابت وجود دارد و هر حزب برای ارائه کالای سیاسی به مشتری و خرید توسط شهروندان، خود را به آب و آتش می‌زند و بودن هر حزب در این صنعت به خرید و اعتماد مشتری متکی است وگرنه حذف می‌شود.

✍️ اما صنعت سیاست ایران دچار انحصار غیرطبیعی است و ذاتا در آن رقابت شکل نمی‌گیرد.

✍️ نه تنها کسی آزادانه و با اندیشه‌ای متمایز نمی‌تواند به‌دلیل موانع رسمی وارد این صنعت شود، بلکه حتی بازی به‌گونه‌ای است که رقابت عادلانه بین دو تولیدکننده صنعت هم نمی‌تواند رخ دهد.

✍️ صنعتی که خالی از رقابت باشد، خالی از کارآیی و نوآوری است و صنعت بدون خلاقیت نمی‌تواند مشتری خود را جذب کند. از این حیث عجیب نیست که در دور اول انتخابات ریاست‌جمهوری، قریب ۶۰درصد و در دوره دوم بیش از ۵۰درصد از واجدان شرایط در انتخابات شرکت نکردند.

✍️ مانند هر صنعت دیگری، راه اصلاح از طریق تزریق رقابت به این صنعت و بازگشت خلاقیت به آن میسر است.

✍️ هر کسی باید بتواند بنا به ایده و اندیشه خود، کالای سیاسی را به شهروندان ارائه دهد و کسی باید در نهایت در بازار باقی بماند که در این رقابت پیروز شده باشد.

✍️ این مسوولیت برای جناب آقای پزشکیان بیش از همه است. اگر با کمک تصمیم‌گیرندگان، رقابت به صنعت بازگردد و این آخرین دولت حداقلی باشد، می‌توان به آینده امید داشت و تنها در این شرایط است که اقتصاد جان می‌گیرد.

🔗متن کامل سرمقاله

#دنیای_اقتصاد #سرمقاله #صنعت_سیاست #احزاب

✅ کانال رسمی روزنامه دنیای اقتصاد👇
@den_ir