آبان؛ ماهی که بوی خون می‌دهد

آبان سال گذشته بود که در پی اعلام افزایش 200 درصدی قیمت بنزین، گروه عظیمی از مردم -علی‌الخصوص کارگران و زحمت‌کشان- فشار تحمیل شده را تاب نیاوردند و در راستای نشان‌دادن اعتراض خود، به خیابان‌ها آمدند؛ خیابان‌هایی که در ابتدا شاهد اعتراض آرام مردمی بود که با خاموش‌کردن ماشین‌هایشان در خیابان‌ها، خواستار بازگرداندن قیمت بنزین بودند، اما تا چند روز بعد شاهد خشن‌ترین سرکوب‌ها بود. سرکوبی که به نقل از سخنگوی کمیسیون امنیت ملی مجلس، بالغ بر 7000 بازداشتی بر جای گذاشت و تا مدت‌ها، مقامات حکومتی از اعلام تعداد افراد قربانی سر باز می‌زدند. در نهایت خبرگزاری رویترز بود که در گزارش خود در 23 دسامبر 2019 از قول سه مقام رسمی وزارت کشور ، تعداد 1500 نفر را تحت عنوان تعداد تلفات اعتراضات آبان بیان کرد؛ در این بین تنها 7 نفر کشته‌‌شدگان، از نیروهای امنیتی بودند و مابقی افراد کشته‌شده، مردمی بودند که ناراضی از افزایش قیمت بنزین، به صحنه اعتراضات پا گذاشته بودند. به جز 4 تن از معترضان، همگی بر اثر اصابت گلوله نیروهای امنیتی کشته شدند و محل اصابت گلوله‌ها نشان از شلیک مستقیم و هدفمند امنیتی‌ها به قصد کشت مردم معترض دارد (اغلب گلوله‌ها به سر، گردن و قلب مردم شلیک شده بود).
مدت‌ها بعد وزیرکشور آمار کشته‌شدگان را فقط 225 نفر اعلام کرده که 180 نفر از آنان با سلاح‌های سازمانی کشته شده‌اند.
اکنون یک سال از این واقعه گذشته، مردمی را می‌بینیم که با افزایش چند صد درصدی همه اقلام ضروری و غیرضروری روبه‌رو شده‌اند و میلیون‌ها نفر تحت تاثیر ضعف مدیریتی در اداره کشور در اپیدمی کرونا، آسیب‌های جبران‌ناپذیری را متحمل شده‌اند. درآمد‌ها به حداقل رسیده و هزینه‌ها سر به فلک کشیده. اعدام‌ها و بازداشت‌ها و صدور احکام سنگین همچنان ادامه دارند. اعتراضی سراسری شکل نگرفته تا به بهانه‌ آن، خون مردم در خیابان‌ها جاری شود، اما هر روز خبر فوت چند صد تن از مردم را می‌شنویم و همچون آبان 98، بوی خون مردم در همه جا به مشام می‌رسد. مرگی که نه به صورت طبیعی و یا تصادفی، بلکه در نتیجه ناتوانی و بی‌کفایتی حکومت به وقوع پیوسته. کسب رتبه اول در تلفات کرونا در جهان و رتبه دوم در شاخص فلاکت جهانی مردم را خشمگین‌تر از همیشه کرده و نیروهای امنیتی بیش از پیش مشغول سرکوب کوچک‌ترین گروه‌های معترض هستند تا از اتحاد اعتراضات در گوشه گوشه‌ی ایران جلوگیری کنند. همه این‌ها در حالی‌ است که می توان گفت مردم ایران از مرحله نارضایتی هم عبور کرده‌اند و چیزی فراتر از آن گریبانگیر این مردم شده.
هر فشاری افزون بر باری که مردم متحمل شده‌اند و هر سرکوب دیگری، انبار باروت چند میلیون‌نفری را پر بارتر می‌کند و خطر انفجار را برای عاملان آن ملموس‌تر.
#آبان_ادامه_دارد
.

http://www.upsara.com/images/u405385_.jpg