🔷🔸فلسفه و زندگی روزمره
🖋🎙گفتگو دکتر احسان شریعتی با روزنامه اعتماد شنبه ۱۴ اردیبهشت
📌قسمت های از این گفتگو به شرح ذیل می باشد
🔸بهداشت یک موضوع عمومی است که عموم مردم می‌بایست آن را بنابه نیاز خود فرابگیرند. درباره حوزه اندیشه هم همین اتفاق می‌تواند بیفتد؛ یعنی مثلا در حوزه فلسفه سیاسی، اینکه شهروند کیست و چه حقوق و وظایفی دارد و..، را عموم مردم می‌بایست بدانند.
🔹خبرساز بودن پدیده مهمی می‌شود و این‌را هم تعداد لایک مشخص می‌کند و گاهی هم شما طوری موضع می‌گیرید که «لایک‌آور» باشد! البته این پدیده در ژورنالیسم هم هست که همان ژورنالیسم نوع زرد است.
🔸در قیاس با انجمن‌های اسلامی که به تفکر اصلاح‌طلبی نزدیک بوده‌اند، انجمن‌های صنفی در دانشگاه‌ها فعال شده‌اند که هم رادیکال‌تر هستند و هم مباحث مربوط به عدالت اجتماعی را بیشتر دنبال می‌کنند. اما به‌طورکلی در جامعه علاقه به مسایل عمیق کمتر شده و این‌را از نشانه‌های بسیاری می‌توان فهمید، از تیراژ کتاب گرفته تا کم‌توجهی به جلسات فرهنگی.
🔹 متفکر (فیلسوف) و روشنفکر دو نقش متفاوت با یکدیگر بازی می‌کنند؛ متفکر تنها به دنبال «حقیقت» کلی است و می‌خواهد به‌شکلی ریشه‌ای به نفس امور بیندیشد و به همین دلیل از منزوی شدن نمی‌ترسد. اما روشنفکر کسی است که در ضمن می‌خواهد با عامه مردم ارتباط ذهنی برقرار و دیالوگ کند. روشنفکر به این معنا ادامه‌دهنده راه پیامبران است.
🔸 فلسفه باید در متن درگیری‌ها قرار بگیرد و بزرگی یابد و تعهد خود را نشان دهد تا برای عموم جالب توجه شود. ورود به مسایل انضمامی مردم گاه برای روشنفکرانی کسر شأن می‌نماید و به همین بهانه وارد این حوزه‌ها نمی‌شوند. درحالی‌که وقتی فلسفه به این مسایل بپردازد، می‌تواند افق و بُعد جدیدی را بگشاید که منجر به برسازی بدیل و آلترناتیو مطلوبتری برای وضع موجود گردد.
🔹پدیدهٔ سقراط انقلابی در تاریخ فلسفه محسوب می‌شود. این بنیان‌گذار، این ایده را مطرح ساخت که موضوع اصلی فلسفه خود انسان است و نه طبیعت(فوزیس) یا کیهان(کاسموس). توصیهٔ «خودت را بشناس!» به همین موضوع اشاره داشت.
🔸 سقراط معتقد بود فلسفه علمی حضوری است و باید در «کلام» حضور یا زندگی خود را نشان دهد و نه در نوشتار. به بیان دیگر، فلسفه باید زنده و حاضر و شاهد و گواه باشد. بنابراین سقراط با سخن‌گفتن با مردم تلاش می‌کرد تا حقایق و معارفی را که به باور او فراموش شده بود را به یاد آدمیان آورد.
#فلسفه
#زندگی_روزمره
#گفتگو
#روزنامه_اعتماد
#احسان_شریعتی
✅ @Dr_ehsanshariati
📌 برای مطالعه کامل این گفتگو به آدرس زیر و یا گزینه instant view مراجعه کنید.
https://telegra.ph/فلسفه-و-زندگی-روزمره-05-04
🖋🎙گفتگو دکتر احسان شریعتی با روزنامه اعتماد شنبه ۱۴ اردیبهشت
📌قسمت های از این گفتگو به شرح ذیل می باشد
🔸بهداشت یک موضوع عمومی است که عموم مردم می‌بایست آن را بنابه نیاز خود فرابگیرند. درباره حوزه اندیشه هم همین اتفاق می‌تواند بیفتد؛ یعنی مثلا در حوزه فلسفه سیاسی، اینکه شهروند کیست و چه حقوق و وظایفی دارد و..، را عموم مردم می‌بایست بدانند.
🔹خبرساز بودن پدیده مهمی می‌شود و این‌را هم تعداد لایک مشخص می‌کند و گاهی هم شما طوری موضع می‌گیرید که «لایک‌آور» باشد! البته این پدیده در ژورنالیسم هم هست که همان ژورنالیسم نوع زرد است.
🔸در قیاس با انجمن‌های اسلامی که به تفکر اصلاح‌طلبی نزدیک بوده‌اند، انجمن‌های صنفی در دانشگاه‌ها فعال شده‌اند که هم رادیکال‌تر هستند و هم مباحث مربوط به عدالت اجتماعی را بیشتر دنبال می‌کنند. اما به‌طورکلی در جامعه علاقه به مسایل عمیق کمتر شده و این‌را از نشانه‌های بسیاری می‌توان فهمید، از تیراژ کتاب گرفته تا کم‌توجهی به جلسات فرهنگی.
🔹 متفکر (فیلسوف) و روشنفکر دو نقش متفاوت با یکدیگر بازی می‌کنند؛ متفکر تنها به دنبال «حقیقت» کلی است و می‌خواهد به‌شکلی ریشه‌ای به نفس امور بیندیشد و به همین دلیل از منزوی شدن نمی‌ترسد. اما روشنفکر کسی است که در ضمن می‌خواهد با عامه مردم ارتباط ذهنی برقرار و دیالوگ کند. روشنفکر به این معنا ادامه‌دهنده راه پیامبران است.
🔸 فلسفه باید در متن درگیری‌ها قرار بگیرد و بزرگی یابد و تعهد خود را نشان دهد تا برای عموم جالب توجه شود. ورود به مسایل انضمامی مردم گاه برای روشنفکرانی کسر شأن می‌نماید و به همین بهانه وارد این حوزه‌ها نمی‌شوند. درحالی‌که وقتی فلسفه به این مسایل بپردازد، می‌تواند افق و بُعد جدیدی را بگشاید که منجر به برسازی بدیل و آلترناتیو مطلوبتری برای وضع موجود گردد.
🔹پدیدهٔ سقراط انقلابی در تاریخ فلسفه محسوب می‌شود. این بنیان‌گذار، این ایده را مطرح ساخت که موضوع اصلی فلسفه خود انسان است و نه طبیعت(فوزیس) یا کیهان(کاسموس). توصیهٔ «خودت را بشناس!» به همین موضوع اشاره داشت.
🔸 سقراط معتقد بود فلسفه علمی حضوری است و باید در «کلام» حضور یا زندگی خود را نشان دهد و نه در نوشتار. به بیان دیگر، فلسفه باید زنده و حاضر و شاهد و گواه باشد. بنابراین سقراط با سخن‌گفتن با مردم تلاش می‌کرد تا حقایق و معارفی را که به باور او فراموش شده بود را به یاد آدمیان آورد.
#فلسفه
#زندگی_روزمره
#گفتگو
#روزنامه_اعتماد
#احسان_شریعتی
✅ @Dr_ehsanshariati
📌 برای مطالعه کامل این گفتگو به آدرس زیر و یا گزینه instant view مراجعه کنید.
https://telegra.ph/فلسفه-و-زندگی-روزمره-05-04
Telegraph
فلسفه و زندگی روزمره
گفتگو دکتر احسان شریعتی با روزنامه اعتماد • در سال‌های اخیر تلاشهای زیادی صورت گرفته است تا فلسفه در میان عموم مردم رواج پیدا کند؛ نمونه‌اش هم کتاب‌های فلسفی است با موضوعاتی نظیر عشق، کار، آرامش و سایر مسایل زندگی روزمره که به‌وفور چاپ و منتشر می‌شوند.…
🔷🔸کلاف سردرگم ؛ و تکلیف ما
🖋 احسان شریعتی
🔸دیشب در نشست رونمایی کتابی در کانون وکلا، پیرامون موضوع «چشم‌انداز کُنشگری حقوقی در ایران» («اسطوره حقها و استراتژی اصلاح» از دکتر عظیمی)، سخن از حقوق‌بانانی در میان بود که در راستای تحقق عدالت اجتماعی، زندگی حرفه‌ای خود را وقف دعاوی و موارد منازعه به‌تعبیر نویسنده «آرمانی» می‌کنند (Cause lawyering)، و با حضور و شهادت دادن در محکمهٔ تاریخ، نه تنها نقش شاهد را بازی می‌کنند، بلکه با کنش خود تاریخ فردا را نیز می‌نویسند، تا آیندگان صدای خاموش ستمدیدگان دیروز را بشنوند و به یاد آورند.
🔹و نیز بحث بر سر ظرفیت‌های «بسیج حقوقی» در نظام کنونی کشور بود، و برای نمونه، به تجمع اخیر کنشگران اجتماعی در برابر مجلس در بهارستان، اشاره شد که شاهد بازداشت‌های نسبتا گسترده بودیم (و از جمله، دوستمان کیوان صمیمی، سردبیر مجلهٔ ایران فردا، که با گذشت چند روز، هنوز آزاد نشده است). در راه بازگشت از مراسم نیز خبر یافتم که باز با درخواست آزادی مشروط دوست دیگرمان، رضا آقاخانی، مخالفت شده است (دوستی که پیش‌تر به‌جرم فعالیت «ملی-مذهبی» به سه سال حبس محکوم شده بود و بیش از ۲۰ ماه آن‌را گذرانده، و برغم بیماری همسر و مشكلات جسمی فرزند، که به درمان تراپی و مراقبت توسط پدر نیاز دارند)
🔸در شرایطی که کشور از درون، درگیر پیامدهای فجایع «طبیعی»، بويژه سیل خانمان‌برانداز اخیر، است؛ و از برون، مواجه با تهدیدات روزافزون جنگ‌افروزان جهان و منطقه، کدام مصلحت و منفعت مردمی و اخلاقی، بجای در پیش گرفتن مشی مصالحهٔ ملی و گشایش فضای عمومی، اصرار بر استمرار چنین تصمیماتی دارد و سیاست انسداد و انحصار (متضمن حصر و حبس و حد و..، همه منتهی به بن‌بست) را مجاز و موجه می‌سازد ؟!
🔹پاسخ این پرسش را مسئولان قضایی و ..، در کنش تاریخی خود خواهند داد و یا خواهند شنید، اما، تا آنجا که به ما برمی‌گردد (یا به تعبیر رواقیون در «آنچه به ما وابسته است»)، می‌بایست به وظایف اخلاقی و مدنی خویش عمل کنیم. کنشگران اجتماعی با شیوهٔ تغییر-و-تحول‌خواهی حق‌طلبانهٔ قانونی و خشونت‌پرهیز مدنی، می‌بایست با تأکید بر جنبهٔ آموزشی و فرهنگی، به تلاش‌ها و مطالبات خود بیش از پیش عمق و وضوح بخشند. کلاف سر در گم بحران‌های تو در توی کنونی را تنها به‌‌یاری حزم و عزم جمعی، توسط نوعی «جبهه» ملی و مردمی، می‌توان شکافت.
🔸در آستانهٔ حلول و فرارسیدن ماه «خودسازی» اصلاحی-انقلابی (عبادت، کار، و مبارزهٔ اجتماعی)، بر موحدان آزاده است تا با برنمودن نظری و نشان دادن در عملِ هر دو بُعد و ساحتِ آزادمنشی و مدارای معنوی فردی و عدالت‌خواهی اجتماعی، نه تنها به‌شکل سلبی، واکنشی و اعتراضی در برابر بیداد، که به‌صورت ایجابی، و با تجدید روحیهٔ همبستگی، ایثارگری، و استعلای معنوی (کوفتن حلقهٔ وجود بر در حق)، همهٔ موانع مادی و جسمانی را برای تبدیل شدن به «راه» (و راه‌بردن از یکتایی به یکتویی) درهم‌کوبند.
#فضای_باز_سیاسی_اجتماعی
#همگرایی_ملی
#یادداشت
#احسان_شریعتی
✅ @Dr_ehsanshariati
🖋 احسان شریعتی
🔸دیشب در نشست رونمایی کتابی در کانون وکلا، پیرامون موضوع «چشم‌انداز کُنشگری حقوقی در ایران» («اسطوره حقها و استراتژی اصلاح» از دکتر عظیمی)، سخن از حقوق‌بانانی در میان بود که در راستای تحقق عدالت اجتماعی، زندگی حرفه‌ای خود را وقف دعاوی و موارد منازعه به‌تعبیر نویسنده «آرمانی» می‌کنند (Cause lawyering)، و با حضور و شهادت دادن در محکمهٔ تاریخ، نه تنها نقش شاهد را بازی می‌کنند، بلکه با کنش خود تاریخ فردا را نیز می‌نویسند، تا آیندگان صدای خاموش ستمدیدگان دیروز را بشنوند و به یاد آورند.
🔹و نیز بحث بر سر ظرفیت‌های «بسیج حقوقی» در نظام کنونی کشور بود، و برای نمونه، به تجمع اخیر کنشگران اجتماعی در برابر مجلس در بهارستان، اشاره شد که شاهد بازداشت‌های نسبتا گسترده بودیم (و از جمله، دوستمان کیوان صمیمی، سردبیر مجلهٔ ایران فردا، که با گذشت چند روز، هنوز آزاد نشده است). در راه بازگشت از مراسم نیز خبر یافتم که باز با درخواست آزادی مشروط دوست دیگرمان، رضا آقاخانی، مخالفت شده است (دوستی که پیش‌تر به‌جرم فعالیت «ملی-مذهبی» به سه سال حبس محکوم شده بود و بیش از ۲۰ ماه آن‌را گذرانده، و برغم بیماری همسر و مشكلات جسمی فرزند، که به درمان تراپی و مراقبت توسط پدر نیاز دارند)
🔸در شرایطی که کشور از درون، درگیر پیامدهای فجایع «طبیعی»، بويژه سیل خانمان‌برانداز اخیر، است؛ و از برون، مواجه با تهدیدات روزافزون جنگ‌افروزان جهان و منطقه، کدام مصلحت و منفعت مردمی و اخلاقی، بجای در پیش گرفتن مشی مصالحهٔ ملی و گشایش فضای عمومی، اصرار بر استمرار چنین تصمیماتی دارد و سیاست انسداد و انحصار (متضمن حصر و حبس و حد و..، همه منتهی به بن‌بست) را مجاز و موجه می‌سازد ؟!
🔹پاسخ این پرسش را مسئولان قضایی و ..، در کنش تاریخی خود خواهند داد و یا خواهند شنید، اما، تا آنجا که به ما برمی‌گردد (یا به تعبیر رواقیون در «آنچه به ما وابسته است»)، می‌بایست به وظایف اخلاقی و مدنی خویش عمل کنیم. کنشگران اجتماعی با شیوهٔ تغییر-و-تحول‌خواهی حق‌طلبانهٔ قانونی و خشونت‌پرهیز مدنی، می‌بایست با تأکید بر جنبهٔ آموزشی و فرهنگی، به تلاش‌ها و مطالبات خود بیش از پیش عمق و وضوح بخشند. کلاف سر در گم بحران‌های تو در توی کنونی را تنها به‌‌یاری حزم و عزم جمعی، توسط نوعی «جبهه» ملی و مردمی، می‌توان شکافت.
🔸در آستانهٔ حلول و فرارسیدن ماه «خودسازی» اصلاحی-انقلابی (عبادت، کار، و مبارزهٔ اجتماعی)، بر موحدان آزاده است تا با برنمودن نظری و نشان دادن در عملِ هر دو بُعد و ساحتِ آزادمنشی و مدارای معنوی فردی و عدالت‌خواهی اجتماعی، نه تنها به‌شکل سلبی، واکنشی و اعتراضی در برابر بیداد، که به‌صورت ایجابی، و با تجدید روحیهٔ همبستگی، ایثارگری، و استعلای معنوی (کوفتن حلقهٔ وجود بر در حق)، همهٔ موانع مادی و جسمانی را برای تبدیل شدن به «راه» (و راه‌بردن از یکتایی به یکتویی) درهم‌کوبند.
#فضای_باز_سیاسی_اجتماعی
#همگرایی_ملی
#یادداشت
#احسان_شریعتی
✅ @Dr_ehsanshariati
Telegram
attach📎
🔷🔸گزارش خبرگزاري كتاب (ايبنا) از نشست "چشم انداز كنشگري حقوقي در ايران" و رونمايي كتاب "اسطوره حقها و استراتژي اصلاح":
🔸🔹دكتر عيسي اميني (رئيس كانون وكلاي مركز):
🔸آنچه نگهدارِ نهاد کانون وکلا بوده است، کنشگری آن و تشخیص صحیح مرز بین حقوق و سیاست بود. وکلا اگر می‌خواهند از حمایت عمومی مردم برخوردار باشند باید کنشگران خوبی باشند.
🔹اعضای کمیسیون حقوق بشر کانون وکلای مرکز، وکلایی میانهرو، دقیق و کنشگر هستند.
🔸🔹عليرضا افشاري(كنشگر ميراث فرهنگي و تاريخي):
🔸 بزرگترین دستاوردهای جنبش ملي جلوگيري از آبگيري سد سيوند، در شکلگیری ارتباط گستردۀ بین فعالان میراث فرهنگی و تاریخی، فروریختنِ هراس از طرح شکایت از مقامات دولتی، و جلب توجه وسیع رسانه‌ها به موضوع میراث فرهنگی بود
🔸🔹دكتر محمدعلي دادخواه (حقوقبان):
🔸 نمي توان هر دانشآموختۀ حقوق را کنشگر حقوقی قلمداد کرد. تنها آنهایی را می‌توان کنشگر قلمداد کرد که مردِ مبارزه هستند و میآیند و سخن می‌گویند و پایمردی و ایستادگی می‌کنند. حقوقبان به آینده مینگرد و برای ساختنِ فردای بهتر تلاش می‌کند. حقوقبان دل در گرو عدالت نهاده است و پاسدار کرامت انسانی و حقوق بشریِ ابنای آدم است .
🔸🔹دكتر احسان شريعتي (استاد فلسفه):
🔸ابهام در مفاهیم پایه از نهضت مشروطه تا انقلاب 57 یکی از اصلی‌ترین معضلات ماست. مصلحان و جامعه ایرانی درک روشنی از بُعد فلسفی مفاهیمِ مشروطیت، عدالتخانه، دارالشورا، و دموکراسی نداشتند و جامعه ایرانی به علت روشن نبودنِ آنچه میخواست از آن بدیل بسازد، با مجموعهای از سوء تفاهمات روبرو بوده است.
🔹از جمله نقاط قوت کتاب
کتاب اسطوره حقها، نظریهمند ساختنِ مبانی اصلاح حقوقی در ايران است.
🔸🔹دكتر زيبا جلالي نائيني (مدير نشر و پژوهش شيرازه):
🔸کتاب اسطوره حقها و استراتژی اصلاح در وضعیت کنونی کشور، اهمیتی راهبردی دارد و بسیج حقوقی برای تعقیب اهداف اصلاحی می‌تواند سرمنشأ تحولات زیادی شود.
🔸🔹الهه موسوي (كنشگر محيط زيست):
🔸بین کنشگران حوزه محیط زیست با وکلای دادگستری اصولاً پيوندي برقرار نيست و بزرگترین نقصان جنبش محیط زیستی در کشور، محرومیت از دستیابی به خدمات حقوقی وکلا است.
🔸🔹دكتر محمدرضا عظيمي (وكيل دادگستري/ نويسنده كتاب اسطوره حقها و استراتژي اصلاح):
🔸«بسیج حقوقی» یعنی: «تمایل یا خواستی که در قالب ادعای برخی حقوق به یک مطالبه تبدیل شده است. در عین حال که مشروعیت یک ادعا در قواعد حقوقی نهفته است، مطالبه مطرح شده متضمن تهدیدِ به استفاده از قدرت دولتی به نفع خود است».
🔹بسیج حقوقی ابزاری است برای مطالبه حقها و آزادیها و هر جمعیت و جنبشی می‌تواند با جهتگیری اصلاحی در گستره حقهای مندرج در قوانین موضوعه، حق یا حقوقی را از دادگاهها خواستار شود و پروژه اصلاح اجتماعی را پیش ببرند.
🔸اگرچه حقوق و نظام قضایی به اقتدار حاکم، سخت وابسته است اما، صِرف دادخواهی و رجوع اعتراضی به نظام قضا، خودْ زمینه مناسبی برای طرح و تبلیغ اهداف دگرخواهانه جنبشهاست.
🔹وکلای آرمانی کسانی هستند که زندگی و مهارتهای حرفه‌ای خود را وقفِ پيشبرد و ارتقای چشم‌انداز یک جامعه خوب می‌کنند و با کنشگری اخلاقی خود، وجهی انسانی به وکالت میبخشند و بدیلی جذاب برای این تصور متعارف که وکالت حرفه‌ای تجاری است، میسازند.
🔸آنچه یک وکیلِ کنشگر را از سایر وکلا متمایز می‌سازد این است که او در مسئولیت موکل به خاطر اهدافی که از طریق نمایندگی به دنبال آن است سهیم می‌شود.
✅ @Dr_ehsanshariati
📌متن كامل در لينك زير: 👇
http://ibna.ir/fa/doc/report/275517
🔸🔹دكتر عيسي اميني (رئيس كانون وكلاي مركز):
🔸آنچه نگهدارِ نهاد کانون وکلا بوده است، کنشگری آن و تشخیص صحیح مرز بین حقوق و سیاست بود. وکلا اگر می‌خواهند از حمایت عمومی مردم برخوردار باشند باید کنشگران خوبی باشند.
🔹اعضای کمیسیون حقوق بشر کانون وکلای مرکز، وکلایی میانهرو، دقیق و کنشگر هستند.
🔸🔹عليرضا افشاري(كنشگر ميراث فرهنگي و تاريخي):
🔸 بزرگترین دستاوردهای جنبش ملي جلوگيري از آبگيري سد سيوند، در شکلگیری ارتباط گستردۀ بین فعالان میراث فرهنگی و تاریخی، فروریختنِ هراس از طرح شکایت از مقامات دولتی، و جلب توجه وسیع رسانه‌ها به موضوع میراث فرهنگی بود
🔸🔹دكتر محمدعلي دادخواه (حقوقبان):
🔸 نمي توان هر دانشآموختۀ حقوق را کنشگر حقوقی قلمداد کرد. تنها آنهایی را می‌توان کنشگر قلمداد کرد که مردِ مبارزه هستند و میآیند و سخن می‌گویند و پایمردی و ایستادگی می‌کنند. حقوقبان به آینده مینگرد و برای ساختنِ فردای بهتر تلاش می‌کند. حقوقبان دل در گرو عدالت نهاده است و پاسدار کرامت انسانی و حقوق بشریِ ابنای آدم است .
🔸🔹دكتر احسان شريعتي (استاد فلسفه):
🔸ابهام در مفاهیم پایه از نهضت مشروطه تا انقلاب 57 یکی از اصلی‌ترین معضلات ماست. مصلحان و جامعه ایرانی درک روشنی از بُعد فلسفی مفاهیمِ مشروطیت، عدالتخانه، دارالشورا، و دموکراسی نداشتند و جامعه ایرانی به علت روشن نبودنِ آنچه میخواست از آن بدیل بسازد، با مجموعهای از سوء تفاهمات روبرو بوده است.
🔹از جمله نقاط قوت کتاب
کتاب اسطوره حقها، نظریهمند ساختنِ مبانی اصلاح حقوقی در ايران است.
🔸🔹دكتر زيبا جلالي نائيني (مدير نشر و پژوهش شيرازه):
🔸کتاب اسطوره حقها و استراتژی اصلاح در وضعیت کنونی کشور، اهمیتی راهبردی دارد و بسیج حقوقی برای تعقیب اهداف اصلاحی می‌تواند سرمنشأ تحولات زیادی شود.
🔸🔹الهه موسوي (كنشگر محيط زيست):
🔸بین کنشگران حوزه محیط زیست با وکلای دادگستری اصولاً پيوندي برقرار نيست و بزرگترین نقصان جنبش محیط زیستی در کشور، محرومیت از دستیابی به خدمات حقوقی وکلا است.
🔸🔹دكتر محمدرضا عظيمي (وكيل دادگستري/ نويسنده كتاب اسطوره حقها و استراتژي اصلاح):
🔸«بسیج حقوقی» یعنی: «تمایل یا خواستی که در قالب ادعای برخی حقوق به یک مطالبه تبدیل شده است. در عین حال که مشروعیت یک ادعا در قواعد حقوقی نهفته است، مطالبه مطرح شده متضمن تهدیدِ به استفاده از قدرت دولتی به نفع خود است».
🔹بسیج حقوقی ابزاری است برای مطالبه حقها و آزادیها و هر جمعیت و جنبشی می‌تواند با جهتگیری اصلاحی در گستره حقهای مندرج در قوانین موضوعه، حق یا حقوقی را از دادگاهها خواستار شود و پروژه اصلاح اجتماعی را پیش ببرند.
🔸اگرچه حقوق و نظام قضایی به اقتدار حاکم، سخت وابسته است اما، صِرف دادخواهی و رجوع اعتراضی به نظام قضا، خودْ زمینه مناسبی برای طرح و تبلیغ اهداف دگرخواهانه جنبشهاست.
🔹وکلای آرمانی کسانی هستند که زندگی و مهارتهای حرفه‌ای خود را وقفِ پيشبرد و ارتقای چشم‌انداز یک جامعه خوب می‌کنند و با کنشگری اخلاقی خود، وجهی انسانی به وکالت میبخشند و بدیلی جذاب برای این تصور متعارف که وکالت حرفه‌ای تجاری است، میسازند.
🔸آنچه یک وکیلِ کنشگر را از سایر وکلا متمایز می‌سازد این است که او در مسئولیت موکل به خاطر اهدافی که از طریق نمایندگی به دنبال آن است سهیم می‌شود.
✅ @Dr_ehsanshariati
📌متن كامل در لينك زير: 👇
http://ibna.ir/fa/doc/report/275517
Telegram
attach📎
🔷🔸بیانیه جمعی از فعالان سیاسی، اجتماعی و حقوق بشری در اعتراض به ادامه بازداشت کیوان صمیمی
به نام خدا
🔸در روز جهانی کارگرِامسال گروهی از فعّالان کارگری و حامیان اجتماعی آنها در مقابل مجلس تجمّع کردند که به دستگیری تعداد زیادی از آنها منجر شد.این نخستین بار نیست که حقّ تجمع اعتراضی برخلاف نصّ صریح قانون اساسی به رسمیت شناخته نمی‌شود و هربار فعّالان صنفی و مدنی،در جریان تلاشهای مشروع خود،به جای پاسخگویی و احقاق حق،به زندان می‌افتند و به جرم حق‌خواهی،تنبیه و محکوم به حبس می‌شوند.
🔹 یکی از دستگیرشدگان در تجمع اخیر،کیوان صمیمی‌بهبهانی است.کیوان صمیمی،فعّال سیاسی شناخته‌شده و سردبیر مجلّه ایران فرداست که عمر خویش را وقف تلاش برای آزادی و تامین حقوق مدنیِ مردم و بویژه حقوق محرومان و محذوفان و نادیده‌شدگان کرده‌است.صمیمی با دانش و تجربه سیاسیِ خویش،در طول هفتاد سال زندگی پربارِ خود،پیش و پس از انقلاب،بارها متحمّل حبسهای طولانی شده و تمامی امکانات زندگیِ خود را در این راه هزینه کرده‌است و تردیدی وجود ندارد که حبس و زندان اخیر نیز بر روحِ پرصلابتِ وی تاثیری برجای نخواهد گذارد اما چنین برخوردهایی تنها حجّت متقنی است بر نادرستی و خطای سیاستهای امنیتیِ همیشگی که پیوسته با پشتیبانیِ احکام قضایی نیز همراه بوده‌است.
🔸 بنا به تجربه،درخواست ما برای آزادیِ صمیمی و بسیاری دیگر از فعّالانِ سیاسی،صنفی و مدنی،ازجمله معلمان و فعّالان کارگری،احتمالاً همچون همیشه مقرون به نتیجه نخواهد بود اما بنا به مسئولیّتِ اخلاقی و اجتماعیِ خویش،بر ضرورت آزادیِ کیوان صمیمی و دیگر زندانیانِ مظلوم پافشاری می‌کنیم و یاداور می‌شویم اگر این مطالبه پذیرفته شود،نه تنها امتیازی برای جامعه سیاسی و مدنیِ ایران نخواهد بود بلکه ابتدایی‌ترین قدمها برای ادای وظایفِ راستینِ نهادهای ذی‌ربط است.
21 اردیبهشت 1398
📌هاشم آقاجری - قربان بهزادیان نژاد - علیرضا بهشتی - علیرضا بهشتی شیرازی – مسعود پدرام – مصطفی تاجزاده – محمد توسلی – بهزاد حق پناه –-محمود دردکشان -- علیرضا رجایی – بهمن رضاخانی –- محمد رضایی – حسین رفیعی – رضا رییسی طوسی - حامد سحابی - عبدالفتاح سلطانی –- احسان شریعتی –- فیروزه صابر – امیر طیرانی – جواد غلامرضا کاشی- ابوالفضل قدیانی – نظام الدین قهاری - فاطمه گوارایی – محمد محمدی اردهالی – سعید مدنی – محمد مقیسه –عباس منوچهری
#بیانیه
#آزادی
#کیوان_صمیمی
#روز_کارگر
✅ @Dr_ehsanshariati
به نام خدا
🔸در روز جهانی کارگرِامسال گروهی از فعّالان کارگری و حامیان اجتماعی آنها در مقابل مجلس تجمّع کردند که به دستگیری تعداد زیادی از آنها منجر شد.این نخستین بار نیست که حقّ تجمع اعتراضی برخلاف نصّ صریح قانون اساسی به رسمیت شناخته نمی‌شود و هربار فعّالان صنفی و مدنی،در جریان تلاشهای مشروع خود،به جای پاسخگویی و احقاق حق،به زندان می‌افتند و به جرم حق‌خواهی،تنبیه و محکوم به حبس می‌شوند.
🔹 یکی از دستگیرشدگان در تجمع اخیر،کیوان صمیمی‌بهبهانی است.کیوان صمیمی،فعّال سیاسی شناخته‌شده و سردبیر مجلّه ایران فرداست که عمر خویش را وقف تلاش برای آزادی و تامین حقوق مدنیِ مردم و بویژه حقوق محرومان و محذوفان و نادیده‌شدگان کرده‌است.صمیمی با دانش و تجربه سیاسیِ خویش،در طول هفتاد سال زندگی پربارِ خود،پیش و پس از انقلاب،بارها متحمّل حبسهای طولانی شده و تمامی امکانات زندگیِ خود را در این راه هزینه کرده‌است و تردیدی وجود ندارد که حبس و زندان اخیر نیز بر روحِ پرصلابتِ وی تاثیری برجای نخواهد گذارد اما چنین برخوردهایی تنها حجّت متقنی است بر نادرستی و خطای سیاستهای امنیتیِ همیشگی که پیوسته با پشتیبانیِ احکام قضایی نیز همراه بوده‌است.
🔸 بنا به تجربه،درخواست ما برای آزادیِ صمیمی و بسیاری دیگر از فعّالانِ سیاسی،صنفی و مدنی،ازجمله معلمان و فعّالان کارگری،احتمالاً همچون همیشه مقرون به نتیجه نخواهد بود اما بنا به مسئولیّتِ اخلاقی و اجتماعیِ خویش،بر ضرورت آزادیِ کیوان صمیمی و دیگر زندانیانِ مظلوم پافشاری می‌کنیم و یاداور می‌شویم اگر این مطالبه پذیرفته شود،نه تنها امتیازی برای جامعه سیاسی و مدنیِ ایران نخواهد بود بلکه ابتدایی‌ترین قدمها برای ادای وظایفِ راستینِ نهادهای ذی‌ربط است.
21 اردیبهشت 1398
📌هاشم آقاجری - قربان بهزادیان نژاد - علیرضا بهشتی - علیرضا بهشتی شیرازی – مسعود پدرام – مصطفی تاجزاده – محمد توسلی – بهزاد حق پناه –-محمود دردکشان -- علیرضا رجایی – بهمن رضاخانی –- محمد رضایی – حسین رفیعی – رضا رییسی طوسی - حامد سحابی - عبدالفتاح سلطانی –- احسان شریعتی –- فیروزه صابر – امیر طیرانی – جواد غلامرضا کاشی- ابوالفضل قدیانی – نظام الدین قهاری - فاطمه گوارایی – محمد محمدی اردهالی – سعید مدنی – محمد مقیسه –عباس منوچهری
#بیانیه
#آزادی
#کیوان_صمیمی
#روز_کارگر
✅ @Dr_ehsanshariati
Telegram
attach📎
Forwarded from بنياد فرهنگی دكتر علی شريعتی
🔷📸ارسال اولین محموله کمک های تهیه شده به همت کارگروه امداد- پوران به سیل زدگان استان خوزستان
#همیاری_اجتماعی
#امداد_پوران
#بنیاد_فرهنگی_دکتر_علی_شریعتی
🆔 @Shariati_SCF
#همیاری_اجتماعی
#امداد_پوران
#بنیاد_فرهنگی_دکتر_علی_شریعتی
🆔 @Shariati_SCF
Forwarded from بنياد فرهنگی دكتر علی شريعتی
🔷📸ارسال اولین محموله کمک های تهیه شده به همت کارگروه امداد- پوران به سیل زدگان استان خوزستان
#همیاری_اجتماعی
#امداد_پوران
#بنیاد_فرهنگی_دکتر_علی_شریعتی
🆔 @Shariati_SCF
#همیاری_اجتماعی
#امداد_پوران
#بنیاد_فرهنگی_دکتر_علی_شریعتی
🆔 @Shariati_SCF
🔷🔸فیلم سخنرانی دکتر احسان شريعتي (استاد فلسفه) در نشست «چشم‌انداز کنشگری حقوقی در ایران» كه در ١٥ ارديبهشت ٩٨ به ميزباني كميسيون حقوق بشر در تالار اقبال كانون وكلاي مركز برگزار شد.
🔸در این نشست کتاب «اسطوره حقها و استراتژی اصلاح» اثر دکتر محمدرضا عظیمی رونمایی شد.
🎥فیلم كامل این سخنرانی را اینجا ببینید:
https://chaharrah.tv/icbar-shariati-1398-02-15/
✅ @Dr_ehsanshariati
🔸در این نشست کتاب «اسطوره حقها و استراتژی اصلاح» اثر دکتر محمدرضا عظیمی رونمایی شد.
🎥فیلم كامل این سخنرانی را اینجا ببینید:
https://chaharrah.tv/icbar-shariati-1398-02-15/
✅ @Dr_ehsanshariati
🔷🔸کدام سیاست در برابر «استمرار جنگ»؟
🖋 احسان شریعتی
🔸بر فراز همهٔ خطرهای «طبیعی»، اجتماعی (معیشتی)، و سیاسی (بحران سرنوشت و مشروعیت)، که کشور ما را تهدید می‌کند، خطر جنگ خارجی (به‌سرکردگی ترامپ و متحدانش در منطقه)، آیا جدی‌ترین تهدیدها نیست؟ در این صورت، وظیفهٔ ما در قبال این تهدید، به‌ظاهر محتمل و شاید قریب‌الوقوع، کدامست؟ و چه راه‌کار ملی را برای مقابله با این فاجعه پیش می‌نهیم؟ آیا نقش ما همچون ژورنالیست ناظر و مفسری تنها تحلیل و توصیف و پیش‌بینی است و یا مداخله و اتخاذ موضع و پیشگیری؟
🔹همه می دانند که عواقب این جنگ به نفع هیچ‌یک از طرفین نخواهد بود، اما چنان‌که تجربهٔ تاریخ معاصر جهان (و بويژه قدرت‌های غربی) نشان می‌دهد، هنگامی‌که ماشین جنگ به‌راه می‌افتد دیگر کسی جلودار آن نخواهد بود. به این دلیل که سرمایه‌داری بیهوده بر روی امری چنین خطیر و پُرهزینه سرمایه‌گذاری نمی‌کند و اگر کرد برای گرفتن نتیجه‌ای مشخص است. جنگ تمام عیار اقتصادی هم‌اکنون آغاز شده است. این جنگ نه ادامهٔ سیاست که نتیجهٔ بُن‌بست سیاسی و دیپلماسی و نظم حقوق بین‌المللی است! در اینجا و در حال حاضر، سیاست ادامهٔ جنگ است. مشخصهٔ اصلی جنگ در دوران ما، بويژه پس از دو جنگ بزرگ جهانی، وجه اقتصادی اوست. حتی آنگاه که در مناطق پیرامونی سلاح‌ها علیه انسان‌ها و کشورها به کار گرفته می‌شود، هدف زد-و-خوردها، بیش از پیشروی و عقب‌نشینی و بُرد-و-باخت نظامیِ این و آن قدرت منطقه‌ای، سوداگری صاحبان اصلی صنایع نظامی جهان، در کشورهای صنعتی پیشرفته است. و اما در مورد ایران، ورود به فاز درگیری نظامی به سود هیج قدرتی نخواهد بود، زیرا برغم شروع به‌ظاهر سهل آن برای تکنولوژی تخریب، پیامدهای پایانی روند انهدام متقابل برای متحدان امپراطوری پیش‌بینی‌ناپذیر خواهد بود.
🔸نتیجهٔ تاکنونی دخالت‌های نظامی امریکا و متحدانش، از افغانستان گرفته تا عراق و از لیبی تا سوریه، جز گسترش آشکار بی‌ثباتی، ناامنی، تروریسم، توحش قومی، و تنفر دینی نبوده است. با افزوده شدن حلقهٔ ایران به این سلسله، سرزمین‌های خاورمیانه یکسره به میدان جنگی علیه امپراطوری و عمّال منطقه‌ای او تبدیل خواهد شد. ایران کشوری مشابه آنچه تاکنون با آن مواجه بوده‌اند نیست. از اسکندر گرفته تا نوادگان چنگیز، هر جهانگیری که به این سرزمین یورش برده، برغم پیروزی آنی، در بلندمدت در این سرزمین غرق و هضم ودفع شده است. ایرانیان، برغم تمامی تنوع و تضادهای داخلی خود، در طول تاریخ در برابر تعرض و تجاوزگری قدرت‌های اجنبی متحد شده‌اند و به‌شیوه‌های گوناگون، از جمله با فریب دشمنان آنها را به تسلیم (و تعظیم در برابراین فرهنگ-و-تمدن) واداشته‌اند. حتی همان ایرانی‌تبارهای خائنی که به اغوای قدرت‌ها برای یورش به کشور مشغول بوده‌اند، تا به خیال خام خود سوار بر بال کرکسان به میهن بازگردند، خیرخواه آن قدرت‌ها نبوده و به‌عکس، آنها را به گواهی تاریخ به حضیض مذلت کشانده‌اند.
🔹با همهٔ این پیش‌فرض‌ها، وقوع جنگ همچنان خطری است محتمل که می‌بایست برای دفع آن، تا آنجا که هر یک از ما شهروندان این مرز-و-بوم بتوانیم، آماده شویم، و همچون همهٔ خطرات بوم‌زیستی رایج در این اقلیم، سبک زیستی پیش‌گیرانه و دفاعی متناسب با شرایط اضطرار را در سال جاری برگزینیم. هر اقدام انتقادیِ اعتراضی و اصلاحیِ انقلابی می‌بایست معطوف به گشایش فضای انسداد و انحصار و اقتدار باشد و به نیّت گسترش جوّ اعتماد، همبستگی ملی، و تنش‌زدایی در درجهٔ نخست با ملت خویش و سپس با ملت‌های همسایه و منطقه، یعنی با احترام و گشودن آغوش بر تنوع فرهنگی و عقیدتی، تا «صلح‌طلبی» پیش‌شرط روحیهٔ دفاع مشروع از حق بقای خویش و منجر به «ارج‌شناسی» متقابل گردد.
#جنگ
#صلح
#فضای_باز_سیاسی_اجتماعی
#یادداشت
#احسان_شریعتی
✅ @Dr_ehsanshariati
🖋 احسان شریعتی
🔸بر فراز همهٔ خطرهای «طبیعی»، اجتماعی (معیشتی)، و سیاسی (بحران سرنوشت و مشروعیت)، که کشور ما را تهدید می‌کند، خطر جنگ خارجی (به‌سرکردگی ترامپ و متحدانش در منطقه)، آیا جدی‌ترین تهدیدها نیست؟ در این صورت، وظیفهٔ ما در قبال این تهدید، به‌ظاهر محتمل و شاید قریب‌الوقوع، کدامست؟ و چه راه‌کار ملی را برای مقابله با این فاجعه پیش می‌نهیم؟ آیا نقش ما همچون ژورنالیست ناظر و مفسری تنها تحلیل و توصیف و پیش‌بینی است و یا مداخله و اتخاذ موضع و پیشگیری؟
🔹همه می دانند که عواقب این جنگ به نفع هیچ‌یک از طرفین نخواهد بود، اما چنان‌که تجربهٔ تاریخ معاصر جهان (و بويژه قدرت‌های غربی) نشان می‌دهد، هنگامی‌که ماشین جنگ به‌راه می‌افتد دیگر کسی جلودار آن نخواهد بود. به این دلیل که سرمایه‌داری بیهوده بر روی امری چنین خطیر و پُرهزینه سرمایه‌گذاری نمی‌کند و اگر کرد برای گرفتن نتیجه‌ای مشخص است. جنگ تمام عیار اقتصادی هم‌اکنون آغاز شده است. این جنگ نه ادامهٔ سیاست که نتیجهٔ بُن‌بست سیاسی و دیپلماسی و نظم حقوق بین‌المللی است! در اینجا و در حال حاضر، سیاست ادامهٔ جنگ است. مشخصهٔ اصلی جنگ در دوران ما، بويژه پس از دو جنگ بزرگ جهانی، وجه اقتصادی اوست. حتی آنگاه که در مناطق پیرامونی سلاح‌ها علیه انسان‌ها و کشورها به کار گرفته می‌شود، هدف زد-و-خوردها، بیش از پیشروی و عقب‌نشینی و بُرد-و-باخت نظامیِ این و آن قدرت منطقه‌ای، سوداگری صاحبان اصلی صنایع نظامی جهان، در کشورهای صنعتی پیشرفته است. و اما در مورد ایران، ورود به فاز درگیری نظامی به سود هیج قدرتی نخواهد بود، زیرا برغم شروع به‌ظاهر سهل آن برای تکنولوژی تخریب، پیامدهای پایانی روند انهدام متقابل برای متحدان امپراطوری پیش‌بینی‌ناپذیر خواهد بود.
🔸نتیجهٔ تاکنونی دخالت‌های نظامی امریکا و متحدانش، از افغانستان گرفته تا عراق و از لیبی تا سوریه، جز گسترش آشکار بی‌ثباتی، ناامنی، تروریسم، توحش قومی، و تنفر دینی نبوده است. با افزوده شدن حلقهٔ ایران به این سلسله، سرزمین‌های خاورمیانه یکسره به میدان جنگی علیه امپراطوری و عمّال منطقه‌ای او تبدیل خواهد شد. ایران کشوری مشابه آنچه تاکنون با آن مواجه بوده‌اند نیست. از اسکندر گرفته تا نوادگان چنگیز، هر جهانگیری که به این سرزمین یورش برده، برغم پیروزی آنی، در بلندمدت در این سرزمین غرق و هضم ودفع شده است. ایرانیان، برغم تمامی تنوع و تضادهای داخلی خود، در طول تاریخ در برابر تعرض و تجاوزگری قدرت‌های اجنبی متحد شده‌اند و به‌شیوه‌های گوناگون، از جمله با فریب دشمنان آنها را به تسلیم (و تعظیم در برابراین فرهنگ-و-تمدن) واداشته‌اند. حتی همان ایرانی‌تبارهای خائنی که به اغوای قدرت‌ها برای یورش به کشور مشغول بوده‌اند، تا به خیال خام خود سوار بر بال کرکسان به میهن بازگردند، خیرخواه آن قدرت‌ها نبوده و به‌عکس، آنها را به گواهی تاریخ به حضیض مذلت کشانده‌اند.
🔹با همهٔ این پیش‌فرض‌ها، وقوع جنگ همچنان خطری است محتمل که می‌بایست برای دفع آن، تا آنجا که هر یک از ما شهروندان این مرز-و-بوم بتوانیم، آماده شویم، و همچون همهٔ خطرات بوم‌زیستی رایج در این اقلیم، سبک زیستی پیش‌گیرانه و دفاعی متناسب با شرایط اضطرار را در سال جاری برگزینیم. هر اقدام انتقادیِ اعتراضی و اصلاحیِ انقلابی می‌بایست معطوف به گشایش فضای انسداد و انحصار و اقتدار باشد و به نیّت گسترش جوّ اعتماد، همبستگی ملی، و تنش‌زدایی در درجهٔ نخست با ملت خویش و سپس با ملت‌های همسایه و منطقه، یعنی با احترام و گشودن آغوش بر تنوع فرهنگی و عقیدتی، تا «صلح‌طلبی» پیش‌شرط روحیهٔ دفاع مشروع از حق بقای خویش و منجر به «ارج‌شناسی» متقابل گردد.
#جنگ
#صلح
#فضای_باز_سیاسی_اجتماعی
#یادداشت
#احسان_شریعتی
✅ @Dr_ehsanshariati
Telegram
attach📎
Forwarded from انصاف نیوز
📌تحلیل احسان شریعتی از نمایشی بودن یک مناظره و یک لشکرکشی
📌 احسان شریعتی میگوید شرکت ژیژک در مناظره با پیترسون با شرایطی که این مراسم داشته است می‌تواند نقض غرض و اشتباه باشد زیرا پای پول و سود و سرمایه به میان آمده است. او ایدئولوژی سرمایه‌داری را ایدئولوژی نمایشی تعریف می‌کند و معتقد است که در این ایدئولوژی سعی می‌شود تا بجای واقعیت، توهم حقیقت یابد.
شریعتی همچنین در تحلیل خود از این ایدئولوژی نمایشی به لشکرکشی آمریکا به خاورمیانه اشاره می‌کند و آن را مصداقی از همین موضوع می‌داند و میگوید بیش از آنکه نمادی از نفس درگیری باشد برنمود یا نمایش قدرت است.
مناظرهی میان اسلاوی ژیژک، فیلسوف اسلوونیایی و جردن پیترسون روانشناس کانادایی درباره‌ی تقابل سرمایه‌داری و مارکسیسم شکل گرفت؛ این مناظره که در سالن ۳۰۰۰ نفره‌ی سونی سنتر تورنتو برگزار شد و به گفتهی مجری این برنامه باوجود قیمت ۱۵۰۰ دلاری بلیط در کمتر از سه ساعت به فروش رسید.
اکنون این پرسش مطرح می‌شود که اسلاوی ژیژک، چپ‌گرا می‌تواند در مناظره‌ای شرکت کند که هزینه‌ی دیدن آن برای مخاطب ۱۵۰۰ دلار ( ۲۱ میلیون تومان) آب می‌خورد؟ آیا این کنشی تناقض آمیز نیست؟
احسان شریعتی، فیلسوف و فارغ‌التحصیل فلسفه از دانشگاه سوربن ضمن تحلیل این موضوع و پاسخ به این سوالات به تحلیل اتفاقات مشابه پرداخته است.
متن کامل این گفت‌وگو را در ادامه بخوانید:
احسان شریعتی با بیان اینکه «گی دوبور» در کتاب «جامعه نمایشی» که ادامه‌ی تحلیل مارکس در کتاب کاپیتال است، نشان می‌دهد که ایدئولوژی سرمایه‌داری یک ایدئولوژی نمایشی است؛ یعنی روی صوت و تصویر –به شکل سمعی و بصری- کار می‌کند تا بیش از واقعیت، نوعی تاثیر حسی و امپرسیون در مخاطبین خود ایجاد کند، و بجای واقعیت، توهم حقیقت یابد.
احسان شریعتی در گفت‌وگو با خبرنگار انصاف نیور گفت: برای نمونه، یکی همین لشکرکشی آمریکا به منطقه‌ی ما و خاورمیانه است که به غیر از خطر قریب الوقوع بودن جنگ و آثارش که البته آن هم دور از احتمال نیست، اما بیش از نفس درگیری، منظور برنمود یا به نمایش گذاشتن قدرت است. هرچند که در دوره‌ی معاصر به قول میشل فوکو خود قدرت «نامرئی» می‌شود، برخلاف شاهان که در گذشته با خدم و حشم جلو می‌آمدند، اما در دوران جدید هرچند عامل قدرت را نمی‌بینیم، اما قدرت می‌کوشد اقتدارش را به صورت نمایشی بروز دهد، در مفهوم ایده ئولوژی هم ایده، به دیدارشناسی ترجمه شده، یعنی آن جنبه‌ای که نمود دارد و با چشم عقل دیده می‌شود؛ این ایدئولوژی نمایشی در جامعه‌ی سرمایه‌داری چنان حاکمیتی دارد که حتی گاهی منتقدین خود را هم به عنوان «سلبریتی» به کار می‌گیرد. برخی از روشنفکران می‌خواهند وارد این بازی شوند به این قصد که ورق را علیه صحنه گردانان برگردانند؛ اما وقتی پای پول، فروش، خرید و سود به میان می‌آید، نقض غرض می‌شود. وگرنه نفس اینکه ما در رسانه‌ها حضور پیدا کنیم یا به قول میشل فوکو روشنفکر «بالفعل» و بروز باشیم ایرادی ندارد، اما وقتی که جریان خصلت سوداگرانه و به اصطلاح خرید و فروش بخود بگیرد -که این موضوع درباره‌ی فوتبال و هنر و حوزه‌های دیگر هم صادق است- آن وقت این سوال شما مصداق پیدا می‌کند که آیا پرولتاریا هم می‌تواند در این گونه نمایش‌ها شرکت کند یا خیر؟
ادامه‌ی مطلب👇
http://www.ensafnews.com/170030/
@ensafnews
📌 احسان شریعتی میگوید شرکت ژیژک در مناظره با پیترسون با شرایطی که این مراسم داشته است می‌تواند نقض غرض و اشتباه باشد زیرا پای پول و سود و سرمایه به میان آمده است. او ایدئولوژی سرمایه‌داری را ایدئولوژی نمایشی تعریف می‌کند و معتقد است که در این ایدئولوژی سعی می‌شود تا بجای واقعیت، توهم حقیقت یابد.
شریعتی همچنین در تحلیل خود از این ایدئولوژی نمایشی به لشکرکشی آمریکا به خاورمیانه اشاره می‌کند و آن را مصداقی از همین موضوع می‌داند و میگوید بیش از آنکه نمادی از نفس درگیری باشد برنمود یا نمایش قدرت است.
مناظرهی میان اسلاوی ژیژک، فیلسوف اسلوونیایی و جردن پیترسون روانشناس کانادایی درباره‌ی تقابل سرمایه‌داری و مارکسیسم شکل گرفت؛ این مناظره که در سالن ۳۰۰۰ نفره‌ی سونی سنتر تورنتو برگزار شد و به گفتهی مجری این برنامه باوجود قیمت ۱۵۰۰ دلاری بلیط در کمتر از سه ساعت به فروش رسید.
اکنون این پرسش مطرح می‌شود که اسلاوی ژیژک، چپ‌گرا می‌تواند در مناظره‌ای شرکت کند که هزینه‌ی دیدن آن برای مخاطب ۱۵۰۰ دلار ( ۲۱ میلیون تومان) آب می‌خورد؟ آیا این کنشی تناقض آمیز نیست؟
احسان شریعتی، فیلسوف و فارغ‌التحصیل فلسفه از دانشگاه سوربن ضمن تحلیل این موضوع و پاسخ به این سوالات به تحلیل اتفاقات مشابه پرداخته است.
متن کامل این گفت‌وگو را در ادامه بخوانید:
احسان شریعتی با بیان اینکه «گی دوبور» در کتاب «جامعه نمایشی» که ادامه‌ی تحلیل مارکس در کتاب کاپیتال است، نشان می‌دهد که ایدئولوژی سرمایه‌داری یک ایدئولوژی نمایشی است؛ یعنی روی صوت و تصویر –به شکل سمعی و بصری- کار می‌کند تا بیش از واقعیت، نوعی تاثیر حسی و امپرسیون در مخاطبین خود ایجاد کند، و بجای واقعیت، توهم حقیقت یابد.
احسان شریعتی در گفت‌وگو با خبرنگار انصاف نیور گفت: برای نمونه، یکی همین لشکرکشی آمریکا به منطقه‌ی ما و خاورمیانه است که به غیر از خطر قریب الوقوع بودن جنگ و آثارش که البته آن هم دور از احتمال نیست، اما بیش از نفس درگیری، منظور برنمود یا به نمایش گذاشتن قدرت است. هرچند که در دوره‌ی معاصر به قول میشل فوکو خود قدرت «نامرئی» می‌شود، برخلاف شاهان که در گذشته با خدم و حشم جلو می‌آمدند، اما در دوران جدید هرچند عامل قدرت را نمی‌بینیم، اما قدرت می‌کوشد اقتدارش را به صورت نمایشی بروز دهد، در مفهوم ایده ئولوژی هم ایده، به دیدارشناسی ترجمه شده، یعنی آن جنبه‌ای که نمود دارد و با چشم عقل دیده می‌شود؛ این ایدئولوژی نمایشی در جامعه‌ی سرمایه‌داری چنان حاکمیتی دارد که حتی گاهی منتقدین خود را هم به عنوان «سلبریتی» به کار می‌گیرد. برخی از روشنفکران می‌خواهند وارد این بازی شوند به این قصد که ورق را علیه صحنه گردانان برگردانند؛ اما وقتی پای پول، فروش، خرید و سود به میان می‌آید، نقض غرض می‌شود. وگرنه نفس اینکه ما در رسانه‌ها حضور پیدا کنیم یا به قول میشل فوکو روشنفکر «بالفعل» و بروز باشیم ایرادی ندارد، اما وقتی که جریان خصلت سوداگرانه و به اصطلاح خرید و فروش بخود بگیرد -که این موضوع درباره‌ی فوتبال و هنر و حوزه‌های دیگر هم صادق است- آن وقت این سوال شما مصداق پیدا می‌کند که آیا پرولتاریا هم می‌تواند در این گونه نمایش‌ها شرکت کند یا خیر؟
ادامه‌ی مطلب👇
http://www.ensafnews.com/170030/
@ensafnews
🔷🔸» گردون ز زمین هیچ گلی برنارد
کش نشکند و هم به زمین نسپارد
گر ابر چو آب خاک را بردارد
تا حشر همه خون عزیزان بارد! «
🔆 ۲۸ اردیبهشت، روز خیام
کانال تلگرامی امداد_پوران
https://t.me/joinchat/AAAAAEW0Aclf9BQEHlWnqg
✉️ تماس با ادمین امداد پوران
@Emdad_Pooran
✅ @Dr_ehsanshariati
کش نشکند و هم به زمین نسپارد
گر ابر چو آب خاک را بردارد
تا حشر همه خون عزیزان بارد! «
🔆 ۲۸ اردیبهشت، روز خیام
کانال تلگرامی امداد_پوران
https://t.me/joinchat/AAAAAEW0Aclf9BQEHlWnqg
✉️ تماس با ادمین امداد پوران
@Emdad_Pooran
✅ @Dr_ehsanshariati
Telegram
Emdad-Pooran
تماس با ادمین
@Emdad_Pooran
اینستاگرام:
https://instagram.com/emdadpouran
@Emdad_Pooran
اینستاگرام:
https://instagram.com/emdadpouran
🔷🔸امروز زادروز کسی ست که زمانی علی شریعتی درباره اش گفت:
« من به آن زندانی پیر وفادارم .»
🔸صد و چهل سال بعد، حامدتوکلی به سراغ احسان شریعتی رفت تا از دریچه یک سره متفاوت او، به مصدق، نگاهی بیندازد.
🔸🔹برش هایی از این گفتگو به شرح ذیل می باشد
🔸می‌گویند استقلال و آزادی دو مفهوم متفاوت هستند، اما درواقع استقلال نوعی آزادی در مقیاس خارجی است و آزادی، یک نوع استقلال در مقیاس داخلی محسوب می‌شود.
🔹آگاهی ملی‌ای که مصدق به دنبال آن بود، بر احساس ما بودنِ مردمی دلالت داشت که در یک سرزمین زندگی می‌کنند و دارای تاریخ مشترک هستند. آگاهی ملی اشتراکی درونی است که به هم‌دلی جمعی می‌انجامد. به تعبیر دکتر شریعتی، این حس اشتراک و ما بودن با عقیده نیز ممزوج شده است که یعنی یک فکر و اعتقاد مشترک هم در این آگاهی نقش برجسته ایفا می‌کند.
🔸آزادی‌های شهروندی آزادی تعریف انسان است، و ذات انسان با آزاد بودن او نسبت به سایر موجوداتی تعریف می‌شود که خودشان هستند و نمی‌توانند خودشان نباشند. انسان یک ذات از پیش ساخته و تعریف‌شده و پرداخته ندارد، بلکه خودش خودش را تعریف می‌کند، بنابراین می‌توان گفت که انسان محکوم است به آزادی. وقتی می‌توانیم بگوییم مدافع این ملت هستیم که درواقع به آزادی و استقلال تک تک شهروندان این ملت احترام بگذاریم. نمی‌توانیم بگوییم طرفدار ملتی هستیم و در عین حال آن را به اسارت بکشیم و بر گرده‌هایش سوار شویم و بعد بگوییم ما سرور این ملت هستیم، درحالی‌که ادعا می‌کنیم به دنبال سروری خود این ملت باشیم.
📌این گفت و گو را با هم در وب سایت چلچراغ می خوانیم:
http://40cheragh.org/?p=4661
#مصاحبه
#زاد_روز_مصدق
✅ @Dr_ehsanshariati
« من به آن زندانی پیر وفادارم .»
🔸صد و چهل سال بعد، حامدتوکلی به سراغ احسان شریعتی رفت تا از دریچه یک سره متفاوت او، به مصدق، نگاهی بیندازد.
🔸🔹برش هایی از این گفتگو به شرح ذیل می باشد
🔸می‌گویند استقلال و آزادی دو مفهوم متفاوت هستند، اما درواقع استقلال نوعی آزادی در مقیاس خارجی است و آزادی، یک نوع استقلال در مقیاس داخلی محسوب می‌شود.
🔹آگاهی ملی‌ای که مصدق به دنبال آن بود، بر احساس ما بودنِ مردمی دلالت داشت که در یک سرزمین زندگی می‌کنند و دارای تاریخ مشترک هستند. آگاهی ملی اشتراکی درونی است که به هم‌دلی جمعی می‌انجامد. به تعبیر دکتر شریعتی، این حس اشتراک و ما بودن با عقیده نیز ممزوج شده است که یعنی یک فکر و اعتقاد مشترک هم در این آگاهی نقش برجسته ایفا می‌کند.
🔸آزادی‌های شهروندی آزادی تعریف انسان است، و ذات انسان با آزاد بودن او نسبت به سایر موجوداتی تعریف می‌شود که خودشان هستند و نمی‌توانند خودشان نباشند. انسان یک ذات از پیش ساخته و تعریف‌شده و پرداخته ندارد، بلکه خودش خودش را تعریف می‌کند، بنابراین می‌توان گفت که انسان محکوم است به آزادی. وقتی می‌توانیم بگوییم مدافع این ملت هستیم که درواقع به آزادی و استقلال تک تک شهروندان این ملت احترام بگذاریم. نمی‌توانیم بگوییم طرفدار ملتی هستیم و در عین حال آن را به اسارت بکشیم و بر گرده‌هایش سوار شویم و بعد بگوییم ما سرور این ملت هستیم، درحالی‌که ادعا می‌کنیم به دنبال سروری خود این ملت باشیم.
📌این گفت و گو را با هم در وب سایت چلچراغ می خوانیم:
http://40cheragh.org/?p=4661
#مصاحبه
#زاد_روز_مصدق
✅ @Dr_ehsanshariati
هفته‌نامه چلچراغ پلاس
نسخه رئالیستی دکترمصدق
احسان شریعتی میگوید؛ اگر مصدق بود… حامد توکلی مشکل اقتصادی داریم. از برجام دل خوشی نداریم و یکی از مهم‌ترین پایه‌هایش هم زیر پای آن را خالی کرده. وسط این بحران‌ها، نمی‌توانیم به وحدت و اتحاد هم بنازیم، چراکه سرشاریم از عصبانیت و ناراحتی. با توجه به شرایط…
Forwarded from بنياد فرهنگی دكتر علی شريعتی
🔷🔆گزارش
🔆 بخش اصلی کار بنای مزار زنده‌یاد دکتر پوران شریعت‌رضوی (شریعتی) امروز به پایان رسید. در اینجا می‌بایست از زحمات دوستان بويژه مهندس علی غفاری (در طراحی و تحقق کار)، و هنرمندان خوش‌نویس شهرام ستاره (دزفول) و محمود مهری (سبزوار)، و سایر یارانی که بنیاد را در بنای این یادبود تاریخی (در جوار شهدای «روز دانشجو» - ۱۶ آذر) همراهی کردند، قدردانی شود.
🔸روابط عمومی بنیاد شریعتی
#یاد_بود
#پوران_شریعت_رضوی
#بنیاد_فرهنگی_دکتر_علی_شریعتی
🆔 @Shariati_SCF
🔆 بخش اصلی کار بنای مزار زنده‌یاد دکتر پوران شریعت‌رضوی (شریعتی) امروز به پایان رسید. در اینجا می‌بایست از زحمات دوستان بويژه مهندس علی غفاری (در طراحی و تحقق کار)، و هنرمندان خوش‌نویس شهرام ستاره (دزفول) و محمود مهری (سبزوار)، و سایر یارانی که بنیاد را در بنای این یادبود تاریخی (در جوار شهدای «روز دانشجو» - ۱۶ آذر) همراهی کردند، قدردانی شود.
🔸روابط عمومی بنیاد شریعتی
#یاد_بود
#پوران_شریعت_رضوی
#بنیاد_فرهنگی_دکتر_علی_شریعتی
🆔 @Shariati_SCF
Forwarded from بنياد فرهنگی دكتر علی شريعتی
مزار یادبود دکتر پوران شریعت رضوی
#یاد_بود
#پوران_شریعت_رضوی
#بنیاد_فرهنگی_دکتر_علی_شریعتی
🆔 @Shariati_SCF
#یاد_بود
#پوران_شریعت_رضوی
#بنیاد_فرهنگی_دکتر_علی_شریعتی
🆔 @Shariati_SCF
🔷🔸ایران‌شناسی در زمانهٔ عسرت
📌(گزارش سفر به خوزستان شهید)
🖋احسان شریعتی
🔸هفته گذشته همراه با دوستان امدادگر راهی خوزستان سیل‌زده شدیم. آماج آسیب‌ها بیشتر متوجه مناطق مسکونی اقشار محروم بوده است. آب هنوز از اطراف خانه‌های سست‌بنیاد وجاده‌ها فروکش نکرده بود و برای ورود به برخی روستاها باید با قایق می‌رفتیم. هزاران خانوار با از میان رفتن نخل‌ها و کشتزارها و..، کار و درآمد خود را از دست داده‌اند. هوای خوزستان هر روز گرم‌تر و طاقت‌فرساتر می‌شود، در حالی‌که وسایل سرمایش غالبا تخریب شده‌اند. در رأس نیازها، تأمین آب آشامیدنی غیرآلوده تبدیل به مسئله حیاتی شده است. گسترهٔ تخریب چنان است که تلاش مفید همهٔ نیروهای مردمی کافی نیست و همتی ملی و تلاشی «کشوری و لشکری» می‌طلبد. واقعیت این است که نه مدیریت رسمی بحران توانسته پاسخگوی ابعاد فاجعه باشد، و نه همبستگی و مشارکت ملی و مردمی در قیاس با موارد پیشین مکفی و رضایت‌بخش بوده است. هر روز هم که می‌گذرد، با فرارسیدن بحران‌های «طبیعی» و معیشتی و سیاسی تازه‌تر و خیره‌کننده‌تر برای رسانه‌ها، که بر فاجعه‌های گذشته سایه می‌افکنند، فراموشی سرنوشت قربانیان هم بر مشکلات برشمرده افزوده می‌شود. خلاصه، زیستنی چنین پُرمشقت بر زمین و سرزمینی چنان غنی و مستعد توسعه و بهزیستی تآلم و تأمل‌برانگیز است! (برای ادامهٔ گزارش کار این سفر و مسائل، ضرورت‌ها و فوریت‌های امدادگری در مورد سیل به کانال کار-گروه امداد شریعتی(پوران) رجوع کنید).
🔹در برابر تسلسل سرسام‌آور مسائل و مصائب جاری، آنچه هنوز امیدبخش است خواست و ارادهٔ عمومی است به ادامهٔ نبرد برای بقای ملی و همزیستی در این کشور و بر این سرزمین. برای نمونه، واقعیتی که در این سفر فراسوی همه مشکلات نظر ما را به خود جلب کرد، وجود هویت فرهنگی عرب‌های ایرانی بود که از شمال تا جنوب غربی خوزستان می‌زیند و شاید برای مرکزنشینان پدیده‌ای ناشناخته باشند. «عرب ایرانی» که شاید بیش از سایر اقوام ایرانی در برابر تجاوز یک ارتش خارجی مدعی دفاع از عربیت قربانی شده و مقاومت کرده باشد تا «ایده» یا آرمانی از ایران (تعبیر گراردو نیولی، ایرانشناس شهیر ایتالیایی) را به‌گونه و روایتی دیگر نمایندگی کند. ایرانی گونه گون و چندصدا، در برابر آن نوع ایرانشهری که گوهرش استیلای انحصاری و پارسی‌سرایی «آریامهری» و تشیع «صفوی»(قزل‌باشی چگینی) است و در مخیله‌اش «ایرانی عرب» ترکیبی ممتنع و محال می‌نماید!
🔸قربانیان سیل و جنگ و فقر، «ایرانی» اند، خواه ترک و ترکمن، خواه لُر و کُرد، خواه عرب و عبری، و خواه بلوچ و گیلک و فارس..، چنان‌که ایرانی اند، خواه مسلمان (با هر مذهبی)، و یا ارمنی، کلیمی، آسوری، و صابئین مندایی ...
«ایران» خواه پیش از اسلام که در کنفدراسیونی «شاهنشاهی» (نوعی امپراطوری) می‌زیسته و خواه پس از اسلام که در کنفدراسیونی «خلافتی»، همواره متشکل بوده است از اقوام و زبان‌ها و ادیان و مذاهب متنوع و..، این تنوع فرهنگی، تبادل زبانی، تساهل مذهبی و مسلکی، ثروت و غنای این سرزمین و تمدن را می‌ساخته است.
ذات و جوهر «ایرانیت» نه خاک و خون و تخمه و تبار، نه گویش و سرایش و زبان و لهجه، و نه دین و مذهب و مسلک، به شکل خالص و مجزای هر یک از این عناصر، بلکه در «سبکی» ترکیبی از این‌همه است که در جستجوی پاکی و راستی و نیک‌خواهی «استعلایی»، همهٔ این مرزهای موروثی و سنتی متصلب شده را در می‌نوردد و انسانیتی فراخ‌تر را طرح می‌افکند. «ایدهٔ» یا آرمان ایران همین است: «راست بگو و تیرت را هرچه دورتر پرتاب کن! (آرش‌وار) فضیلت ایرانی این است!» (نیچه)
#بحران
#خوزستان
#بازسازی_ملی
#یادداشت
#احسان_شریعتی
✅ @Dr_ehsanshariati
📌(گزارش سفر به خوزستان شهید)
🖋احسان شریعتی
🔸هفته گذشته همراه با دوستان امدادگر راهی خوزستان سیل‌زده شدیم. آماج آسیب‌ها بیشتر متوجه مناطق مسکونی اقشار محروم بوده است. آب هنوز از اطراف خانه‌های سست‌بنیاد وجاده‌ها فروکش نکرده بود و برای ورود به برخی روستاها باید با قایق می‌رفتیم. هزاران خانوار با از میان رفتن نخل‌ها و کشتزارها و..، کار و درآمد خود را از دست داده‌اند. هوای خوزستان هر روز گرم‌تر و طاقت‌فرساتر می‌شود، در حالی‌که وسایل سرمایش غالبا تخریب شده‌اند. در رأس نیازها، تأمین آب آشامیدنی غیرآلوده تبدیل به مسئله حیاتی شده است. گسترهٔ تخریب چنان است که تلاش مفید همهٔ نیروهای مردمی کافی نیست و همتی ملی و تلاشی «کشوری و لشکری» می‌طلبد. واقعیت این است که نه مدیریت رسمی بحران توانسته پاسخگوی ابعاد فاجعه باشد، و نه همبستگی و مشارکت ملی و مردمی در قیاس با موارد پیشین مکفی و رضایت‌بخش بوده است. هر روز هم که می‌گذرد، با فرارسیدن بحران‌های «طبیعی» و معیشتی و سیاسی تازه‌تر و خیره‌کننده‌تر برای رسانه‌ها، که بر فاجعه‌های گذشته سایه می‌افکنند، فراموشی سرنوشت قربانیان هم بر مشکلات برشمرده افزوده می‌شود. خلاصه، زیستنی چنین پُرمشقت بر زمین و سرزمینی چنان غنی و مستعد توسعه و بهزیستی تآلم و تأمل‌برانگیز است! (برای ادامهٔ گزارش کار این سفر و مسائل، ضرورت‌ها و فوریت‌های امدادگری در مورد سیل به کانال کار-گروه امداد شریعتی(پوران) رجوع کنید).
🔹در برابر تسلسل سرسام‌آور مسائل و مصائب جاری، آنچه هنوز امیدبخش است خواست و ارادهٔ عمومی است به ادامهٔ نبرد برای بقای ملی و همزیستی در این کشور و بر این سرزمین. برای نمونه، واقعیتی که در این سفر فراسوی همه مشکلات نظر ما را به خود جلب کرد، وجود هویت فرهنگی عرب‌های ایرانی بود که از شمال تا جنوب غربی خوزستان می‌زیند و شاید برای مرکزنشینان پدیده‌ای ناشناخته باشند. «عرب ایرانی» که شاید بیش از سایر اقوام ایرانی در برابر تجاوز یک ارتش خارجی مدعی دفاع از عربیت قربانی شده و مقاومت کرده باشد تا «ایده» یا آرمانی از ایران (تعبیر گراردو نیولی، ایرانشناس شهیر ایتالیایی) را به‌گونه و روایتی دیگر نمایندگی کند. ایرانی گونه گون و چندصدا، در برابر آن نوع ایرانشهری که گوهرش استیلای انحصاری و پارسی‌سرایی «آریامهری» و تشیع «صفوی»(قزل‌باشی چگینی) است و در مخیله‌اش «ایرانی عرب» ترکیبی ممتنع و محال می‌نماید!
🔸قربانیان سیل و جنگ و فقر، «ایرانی» اند، خواه ترک و ترکمن، خواه لُر و کُرد، خواه عرب و عبری، و خواه بلوچ و گیلک و فارس..، چنان‌که ایرانی اند، خواه مسلمان (با هر مذهبی)، و یا ارمنی، کلیمی، آسوری، و صابئین مندایی ...
«ایران» خواه پیش از اسلام که در کنفدراسیونی «شاهنشاهی» (نوعی امپراطوری) می‌زیسته و خواه پس از اسلام که در کنفدراسیونی «خلافتی»، همواره متشکل بوده است از اقوام و زبان‌ها و ادیان و مذاهب متنوع و..، این تنوع فرهنگی، تبادل زبانی، تساهل مذهبی و مسلکی، ثروت و غنای این سرزمین و تمدن را می‌ساخته است.
ذات و جوهر «ایرانیت» نه خاک و خون و تخمه و تبار، نه گویش و سرایش و زبان و لهجه، و نه دین و مذهب و مسلک، به شکل خالص و مجزای هر یک از این عناصر، بلکه در «سبکی» ترکیبی از این‌همه است که در جستجوی پاکی و راستی و نیک‌خواهی «استعلایی»، همهٔ این مرزهای موروثی و سنتی متصلب شده را در می‌نوردد و انسانیتی فراخ‌تر را طرح می‌افکند. «ایدهٔ» یا آرمان ایران همین است: «راست بگو و تیرت را هرچه دورتر پرتاب کن! (آرش‌وار) فضیلت ایرانی این است!» (نیچه)
#بحران
#خوزستان
#بازسازی_ملی
#یادداشت
#احسان_شریعتی
✅ @Dr_ehsanshariati
Telegram
attach📎
🖋احسان شریعتی
🔷🔸در برابر برآمدن انواع ذات‌باوری (Essentialism )، ماهیت‌انگاری و گوهرپنداری فلسفی و فرهنگی، قومی و مذهبی، ..، آموزهٔ صدرایی «حرکت در جوهر» هنوز می‌تواند تضمن و تأثیری پویا و تحول‌خواه داشته باشد.
🔸اگر «اعراض» وجودی مستقل از جوهر یك چیز ندارند، هر تغییری در آنها نیازمند تغییر در جوهر آن شیء است...
اگر نیاز ذات «لحظه-ذره»ای طبیعت به هستی‌بخش نه «عارضی»، که «جوهر»ی است، هر لحظه، لحظهٔ آغاز آفرینش و نوزایی خلقت است.
۱ خرداد، روز بزرگداشت «ملاصدرا»،
از واپسین اندیشه‌ورزان جهان‌گیر ایران و جهان اسلام
#ملا_صدرا
#کوتاه_نوشته
#احسان_شریعتی
✅ @Dr_ehsanshariati
🔷🔸در برابر برآمدن انواع ذات‌باوری (Essentialism )، ماهیت‌انگاری و گوهرپنداری فلسفی و فرهنگی، قومی و مذهبی، ..، آموزهٔ صدرایی «حرکت در جوهر» هنوز می‌تواند تضمن و تأثیری پویا و تحول‌خواه داشته باشد.
🔸اگر «اعراض» وجودی مستقل از جوهر یك چیز ندارند، هر تغییری در آنها نیازمند تغییر در جوهر آن شیء است...
اگر نیاز ذات «لحظه-ذره»ای طبیعت به هستی‌بخش نه «عارضی»، که «جوهر»ی است، هر لحظه، لحظهٔ آغاز آفرینش و نوزایی خلقت است.
۱ خرداد، روز بزرگداشت «ملاصدرا»،
از واپسین اندیشه‌ورزان جهان‌گیر ایران و جهان اسلام
#ملا_صدرا
#کوتاه_نوشته
#احسان_شریعتی
✅ @Dr_ehsanshariati
🔷🔸هشداری سرنوشت‌ساز به خویش
🖋 احسان شریعتی
🔸دیشب در شب سرنوشت، شب قدر و بارش قرآن، شب بدِ ضربت خوارج بر فرق امام آدمیّت، با دیدن مراسم‌های رایج مناسکی و برنامه‌های اعلام شدهٔ رسمی، بویژه در مسجد حسینیهٔ ارشاد، به این می‌اندیشدیم که در شهر دیگر چه مکانی، کدام فضای عمومی، برای نواندیشی مذهبی باقی مانده است؟ هنگامی که تمامی مراکز مذهبی زیر نظارت حکومتی و با یک سیاست فرهنگی انحصاری از نوع سنتّی قرار گرفته است، آیا همان اندازه حضور و فضایی که روشنفکران مسلمان در نظام گذشته در جامعه و سپهر عمومی داشتند را ما امروزه داریم؟
🔹برای نمونه، برای برگزاری مراسم سالگرد دکتر شریعتی، دوستان در جستجوی سالنی در شهر اند؛ نه در دانشگاه می‌شود برگزار کرد، زیرا در آن زمان دانشگاه‌ها نیمه تعطیل اند و تضمینی برای ورود عموم نیست و ...، و نه در مراکز مذهبی، زیرا سبک برگزاری ما مورد تأیید مسئولین سیاسی-مذهبی نیست و مجوز حتی در دوران دولت «معتدل» هم صادر نمی‌شود (و یا اگر شد توسط دولت موازی در عمل و با زنگ تلفنی پنهانی نقض می‌شود).
🔸پس می‌فرمایید یادمان سالیانهٔ شریعتی که زمانی مردم او را معلم انقلابی خواندند که حکم‌رانی عدل علی را وعده می‌داد، در چه مکانی می‌توان برگزار کرد؟ «بروید یکی از سالن‌های جشن و سوگ عروسی و عزا را اجاره کنید!» اما کدام سالن گنجایش پذیرش خیل علاقمندان به شرکت در چنین نشستی را دارد؟ نمونهٔ ماندن جمعیت پشت درب‌های «کانون توحید» را در مراسم مادر به‌یاد داریم.
🔹بگذریم!
منظور از طرح این پرسش‌ها، پیش نهادن این صورت مسئلهٔ ملی و فرهنگی است که در آنجا و آنگاه که روشنفکر مسلمان ایرانی مکانی برای بیان نظراتش در گفتگوی رویارو با جامعه ندارد، «ملت»، به هر دو معنای مردم و عقیده، متحمل چه آسیب بزرگ تاریخی خواهند شد؟
- دین به همان مواضع متحجر و متصلب و مرتجع و..، پیشین خود پس خواهد نشست، و در نتیجه، تبدیل خواهد گشت به مانعی عمده علیه تحول‌خواهی به‌سمت دنیایی بهتر که دیگر استقلال و آزادی، عدالت و توسعه، در آن «آرمان» نباشد...؛
- و آنگاه نواستعمار تازه‌نفس‌تر از پیش به بهانه و با شعار دروغین حفظ و اعادهٔ آزادی و رفاه و امنیت و..، به‌سهولت خواهد تاخت و..، همچون گذشته دیگربار برای صد سال آیندهٔ این سرزمین برنامه خواهد ریخت.
🔸پس برماست تا در این شب‌ها چنین سرنوشت شومی را نپذیریم و با استمداد از نمونهٔ عالی انسانیّت، مظهر «مکتب، وحدت، و عدالت»، در برابر «قاسطین» ستمگر، «ناکثین» منحرف، و «مارقین» مرتجع، بایستیم و یکبار دیگر خطاب به امام‌مان چنین نیایش و استدعا کنیم که :
🔸🔹🔸» ... و تو ای علی!
ای شیر! مرد خدا و مردم، ربّ‌النوع عشق و شمشیر!
ما شایستگی "شناخت" ترا از دست داده‌ایم. شناخت ترا از مغزهای ما برده‌اند،
اما "عشق" ترا، علیرغم روزگار، در عمق وجدان خویش، در پسِ پرده‌های دل خویش همچنان مشتعل نگاه داشته‌ایم،
چگونه تو عاشقان خویش را در خواری رها می‌کنی !؟
ای صاحب آن بازو که "یک ضربه‌اش از عبادت هر دو جهان برتر است"،
ضربه‌ای دیگر ! «
#دولت_پنهان
#حسینیه_ارشاد
#یادداشت
#احسان_شریعتی
✅ @Dr_ehsanshariati
🖋 احسان شریعتی
🔸دیشب در شب سرنوشت، شب قدر و بارش قرآن، شب بدِ ضربت خوارج بر فرق امام آدمیّت، با دیدن مراسم‌های رایج مناسکی و برنامه‌های اعلام شدهٔ رسمی، بویژه در مسجد حسینیهٔ ارشاد، به این می‌اندیشدیم که در شهر دیگر چه مکانی، کدام فضای عمومی، برای نواندیشی مذهبی باقی مانده است؟ هنگامی که تمامی مراکز مذهبی زیر نظارت حکومتی و با یک سیاست فرهنگی انحصاری از نوع سنتّی قرار گرفته است، آیا همان اندازه حضور و فضایی که روشنفکران مسلمان در نظام گذشته در جامعه و سپهر عمومی داشتند را ما امروزه داریم؟
🔹برای نمونه، برای برگزاری مراسم سالگرد دکتر شریعتی، دوستان در جستجوی سالنی در شهر اند؛ نه در دانشگاه می‌شود برگزار کرد، زیرا در آن زمان دانشگاه‌ها نیمه تعطیل اند و تضمینی برای ورود عموم نیست و ...، و نه در مراکز مذهبی، زیرا سبک برگزاری ما مورد تأیید مسئولین سیاسی-مذهبی نیست و مجوز حتی در دوران دولت «معتدل» هم صادر نمی‌شود (و یا اگر شد توسط دولت موازی در عمل و با زنگ تلفنی پنهانی نقض می‌شود).
🔸پس می‌فرمایید یادمان سالیانهٔ شریعتی که زمانی مردم او را معلم انقلابی خواندند که حکم‌رانی عدل علی را وعده می‌داد، در چه مکانی می‌توان برگزار کرد؟ «بروید یکی از سالن‌های جشن و سوگ عروسی و عزا را اجاره کنید!» اما کدام سالن گنجایش پذیرش خیل علاقمندان به شرکت در چنین نشستی را دارد؟ نمونهٔ ماندن جمعیت پشت درب‌های «کانون توحید» را در مراسم مادر به‌یاد داریم.
🔹بگذریم!
منظور از طرح این پرسش‌ها، پیش نهادن این صورت مسئلهٔ ملی و فرهنگی است که در آنجا و آنگاه که روشنفکر مسلمان ایرانی مکانی برای بیان نظراتش در گفتگوی رویارو با جامعه ندارد، «ملت»، به هر دو معنای مردم و عقیده، متحمل چه آسیب بزرگ تاریخی خواهند شد؟
- دین به همان مواضع متحجر و متصلب و مرتجع و..، پیشین خود پس خواهد نشست، و در نتیجه، تبدیل خواهد گشت به مانعی عمده علیه تحول‌خواهی به‌سمت دنیایی بهتر که دیگر استقلال و آزادی، عدالت و توسعه، در آن «آرمان» نباشد...؛
- و آنگاه نواستعمار تازه‌نفس‌تر از پیش به بهانه و با شعار دروغین حفظ و اعادهٔ آزادی و رفاه و امنیت و..، به‌سهولت خواهد تاخت و..، همچون گذشته دیگربار برای صد سال آیندهٔ این سرزمین برنامه خواهد ریخت.
🔸پس برماست تا در این شب‌ها چنین سرنوشت شومی را نپذیریم و با استمداد از نمونهٔ عالی انسانیّت، مظهر «مکتب، وحدت، و عدالت»، در برابر «قاسطین» ستمگر، «ناکثین» منحرف، و «مارقین» مرتجع، بایستیم و یکبار دیگر خطاب به امام‌مان چنین نیایش و استدعا کنیم که :
🔸🔹🔸» ... و تو ای علی!
ای شیر! مرد خدا و مردم، ربّ‌النوع عشق و شمشیر!
ما شایستگی "شناخت" ترا از دست داده‌ایم. شناخت ترا از مغزهای ما برده‌اند،
اما "عشق" ترا، علیرغم روزگار، در عمق وجدان خویش، در پسِ پرده‌های دل خویش همچنان مشتعل نگاه داشته‌ایم،
چگونه تو عاشقان خویش را در خواری رها می‌کنی !؟
ای صاحب آن بازو که "یک ضربه‌اش از عبادت هر دو جهان برتر است"،
ضربه‌ای دیگر ! «
#دولت_پنهان
#حسینیه_ارشاد
#یادداشت
#احسان_شریعتی
✅ @Dr_ehsanshariati
Telegram
attach📎
🔷🔸مُرغ‌وای جُغدِ جنگ چه می‌آموزد؟
📌در ایام یادمانِ آزادی خرمشهر و مقاومت دزفول
🖋احسان شریعتی
🔸از جنگ ٨ سالهٔ عراق-علیه- ايران به‌عنوان طولانی‌ترين جنگ متعارف قرن بيستم ياد می‌شود. می‌گویند در اين جنگ شوم از ۸۰۰ هزار تا بیش از یک ميليون انسان و اکثرا هم‌میهن ما جان باخته‌اند، و بیش از این تعداد، مصدوم و آواره شده‌اند. هزاران ميليارد دلار هزينهٔ تخريب دو كشور شده و به‌همان میزان سود نصیب سوداگران و سازندگان جهانی تسلیحات گشته‌است.
🔹درگیری نظامی سهمناکی که خیلی ساده شروع شد، اما آثار و پیآمدهای زیان‌بارش تاکنون و در آینده برای کشور و منطقهٔ ما ادامه یافته و خواهد یافت.
زمانِ ارزیابی ابعاد گوناگون این رخدادِ و حسابرسی تاریخی نسبت به مسئولیت ناشی از تصمیم‌های درست یا نادرست دست‌اندرکاران حوادث این دوران هنوز فرانرسیده است. این مهم نیازمند فاصله‌گیری زمانی کافی و حضور داورانی بیطرف و منصف و شرایط مناسب تاریخی، سیاسی، روانی و اخلاقی است.
🔸برای ملت‌هایی که با همهٔ وجود طعم تلخ جنگ را چشیده‌اند، مطالبه و احساس ضرورت صلح جدی‌تر از سایر ملل مطرح است؛ همان‌گونه که پیشرفته‌ترین کشورهای صنعتی نسبت به تخریب محیطِ زیست حساس تراند. بنابراین ملت ما رغبتی به آغاز جنگ علیه هیچ کشوری، بویژه همسایگان، را ندارد. از سوی دیگر، با توجه به پیشرفت سلاح‌ها و ابزارهای امتناع جنگ، و از زمان پدید آمدن امکان انهدام زندگی آدمیان توسط انفجار هسته‌ای، عُمر جنگ‌های متعارف و کلاسیک به پایان رسیده است. ادامهٔ این نوع جنگ‌ها در گوشه-و-کنار جهان، در واقع و به‌اصطلاح، برای «سرِکار گذاردنِ» خرده‌قدرت‌های پیرامونی منطقه‌ای علیه یکدیگر و به‌نفع رقابت تسلیحاتی ابرقدرت‌های سازندهٔ سلاح‌ها (از نوع نسل قدیم) است!
🔹در شرایط کنونی که بار دیگر، کشور ما با محاصرهٔ نظامی مواجه شده است و هر لحظه، نیروهای ذینفع سومی (از اسرائیل نتانیاهو گرفته تا سعودی بن‌سلمان و داعش)، خواستار برافروختن هیمهٔ جنگ اند، حزم و هشیاری ملی (و دیپلماسی منطقه‌ای و بین‌المللی) امری حیاتی است؛ این حزم در کنار عزمِ دفاع مشروع از حقِ بقای خویش به‌عنوان یک ملت معنا می‌یابد.
🔸آنچه در تجربهٔ جنگ دیدیم و برای آیندهٔ ملی ما امیدبخش خواهد بود، نمایش ارادهٔ مردم ایران بود در دفاع از میهن، در برابر اشغال قدرت بیگانه، و بیرون راندن ارتش متجاوز از سرزمین مادری.
🔹ایران باید همواره همچون آن نوع یوزپلنگانی باشد که هیچ‌گاه به کسی حمله نمی‌برد و به آرامی و با همزیستی مسالمت‌آمیز با دیگران راه مي سپرد؛ و اما در برابر تجاوز هر قدرت اجنبی به خانه‌اش، جانانه از خویش دفاع مي کند.
برای تحقق و توفیق این ارادهٔ عمومی ملی-مردمی در برابر هرگونه سياست تحریم و تهدید و توطئه، می‌بایست از دل-و-دماغ و بُنیه‌ای قوی برخوردار بود. هم از این‌رو، هر نوع سیاست انسداد و انحصارطلبی، چنان‌که هرگونه تفرّق و انشقاق فرقه‌ای-مذهبی، حتی در پوش دفاع از شعائر و مناسک رسمي، از مصداق‌های بارز تنش‌‌‌آفرینی، در میان-و-علیه مردم، و لذا عینِ «اقدام علیه امنیت ملی» است!
#دیپلماسی_صلح
#منافع_ملی
#یادداشت
#احسان_شریعتی
✅ @Dr_ehsanshariati
📸مسجد جامع تاریخی خرمشهر،همراه با دوستان امدادگر
📌در ایام یادمانِ آزادی خرمشهر و مقاومت دزفول
🖋احسان شریعتی
🔸از جنگ ٨ سالهٔ عراق-علیه- ايران به‌عنوان طولانی‌ترين جنگ متعارف قرن بيستم ياد می‌شود. می‌گویند در اين جنگ شوم از ۸۰۰ هزار تا بیش از یک ميليون انسان و اکثرا هم‌میهن ما جان باخته‌اند، و بیش از این تعداد، مصدوم و آواره شده‌اند. هزاران ميليارد دلار هزينهٔ تخريب دو كشور شده و به‌همان میزان سود نصیب سوداگران و سازندگان جهانی تسلیحات گشته‌است.
🔹درگیری نظامی سهمناکی که خیلی ساده شروع شد، اما آثار و پیآمدهای زیان‌بارش تاکنون و در آینده برای کشور و منطقهٔ ما ادامه یافته و خواهد یافت.
زمانِ ارزیابی ابعاد گوناگون این رخدادِ و حسابرسی تاریخی نسبت به مسئولیت ناشی از تصمیم‌های درست یا نادرست دست‌اندرکاران حوادث این دوران هنوز فرانرسیده است. این مهم نیازمند فاصله‌گیری زمانی کافی و حضور داورانی بیطرف و منصف و شرایط مناسب تاریخی، سیاسی، روانی و اخلاقی است.
🔸برای ملت‌هایی که با همهٔ وجود طعم تلخ جنگ را چشیده‌اند، مطالبه و احساس ضرورت صلح جدی‌تر از سایر ملل مطرح است؛ همان‌گونه که پیشرفته‌ترین کشورهای صنعتی نسبت به تخریب محیطِ زیست حساس تراند. بنابراین ملت ما رغبتی به آغاز جنگ علیه هیچ کشوری، بویژه همسایگان، را ندارد. از سوی دیگر، با توجه به پیشرفت سلاح‌ها و ابزارهای امتناع جنگ، و از زمان پدید آمدن امکان انهدام زندگی آدمیان توسط انفجار هسته‌ای، عُمر جنگ‌های متعارف و کلاسیک به پایان رسیده است. ادامهٔ این نوع جنگ‌ها در گوشه-و-کنار جهان، در واقع و به‌اصطلاح، برای «سرِکار گذاردنِ» خرده‌قدرت‌های پیرامونی منطقه‌ای علیه یکدیگر و به‌نفع رقابت تسلیحاتی ابرقدرت‌های سازندهٔ سلاح‌ها (از نوع نسل قدیم) است!
🔹در شرایط کنونی که بار دیگر، کشور ما با محاصرهٔ نظامی مواجه شده است و هر لحظه، نیروهای ذینفع سومی (از اسرائیل نتانیاهو گرفته تا سعودی بن‌سلمان و داعش)، خواستار برافروختن هیمهٔ جنگ اند، حزم و هشیاری ملی (و دیپلماسی منطقه‌ای و بین‌المللی) امری حیاتی است؛ این حزم در کنار عزمِ دفاع مشروع از حقِ بقای خویش به‌عنوان یک ملت معنا می‌یابد.
🔸آنچه در تجربهٔ جنگ دیدیم و برای آیندهٔ ملی ما امیدبخش خواهد بود، نمایش ارادهٔ مردم ایران بود در دفاع از میهن، در برابر اشغال قدرت بیگانه، و بیرون راندن ارتش متجاوز از سرزمین مادری.
🔹ایران باید همواره همچون آن نوع یوزپلنگانی باشد که هیچ‌گاه به کسی حمله نمی‌برد و به آرامی و با همزیستی مسالمت‌آمیز با دیگران راه مي سپرد؛ و اما در برابر تجاوز هر قدرت اجنبی به خانه‌اش، جانانه از خویش دفاع مي کند.
برای تحقق و توفیق این ارادهٔ عمومی ملی-مردمی در برابر هرگونه سياست تحریم و تهدید و توطئه، می‌بایست از دل-و-دماغ و بُنیه‌ای قوی برخوردار بود. هم از این‌رو، هر نوع سیاست انسداد و انحصارطلبی، چنان‌که هرگونه تفرّق و انشقاق فرقه‌ای-مذهبی، حتی در پوش دفاع از شعائر و مناسک رسمي، از مصداق‌های بارز تنش‌‌‌آفرینی، در میان-و-علیه مردم، و لذا عینِ «اقدام علیه امنیت ملی» است!
#دیپلماسی_صلح
#منافع_ملی
#یادداشت
#احسان_شریعتی
✅ @Dr_ehsanshariati
📸مسجد جامع تاریخی خرمشهر،همراه با دوستان امدادگر
Telegram
attach📎
🔷🔸میراثِ سحابی: کدامین سنخ از توسعه‌خواهی؟
🖋 احسان شریعتی
🔸در مراسم بزرگداشت سحابی‌های زنده‌یاد، عزت و هاله، عنوان شد که اگر ما «توسعه» نیافته‌ایم، از آن‌رو بوده است که چنین شخصیت‌هایی با بینش-و-منش «توسعه‌خواهی» نداشته‌ایم، و ممیزهٔ میراثِ مهندس «توسعه‌خواه» بودن اوست و در این مسیر، او اهل گفتگو (به‌معنای داد-و-ستد و تعامل و تبادل)، مدارا و گذشت، بوده است، در قیاس با سایر چهره‌های تأثیرگذار تاریخی (و دارای «سرمایهٔ نمادین»)، اعم از حاکم و محکوم، که «انقلابی» (به‌معنای خواستار تغییر-و-تحول سریع و رادیکال، و لذا احساسی، جزمی، نامتساهل، و..)، بوده اند (اعم از امیرکبیر و مصدق و شریعتی و.. تا مهندس موسوی، یا رضاشاه و محمدرضاشاه و آیه..خمینی و ..).
🔹این «فرضیهٔ» به‌ظاهر گزاف اما در واقع محرّک، این قوت را دارد که ما را بار دیگر به بازاندیشی در مفهوم «توسعه» وامی‌دارد.
🔸محل بحث، برخلاف ارزیابی فوق، تنها در شیوهٔ رادیکال یا رفرمیستی «راه رشد» و شیوهٔ تحققِ توسعه نیست. بحث بر سر دو نوع درک متباین از نفس مفهوم توسعه است: براستی چه چیز را «توسعه» (یا پیشرفت و ترقی) می‌خوانیم؟ در پاسخ به این پرسش به‌ظاهر روشن، سنتی‌های محافظه‌کار به‌اصطلاح «اصول‌گرا» و تجددطلبان اعتدالی مصلحت‌گرای موسوم به «اصلاح‌طلب»، پیش‌فرضی مشترک و درکی مبهم (با مبانی تعریف ناشده) از مفهوم توسعه دارند: مُدرن‌سازی نظامی-صنعتی (وبیشتر مُلهم از مُدل خاور دوری سبک ژاپنی-چینی)، با ترکیبی از اقتصاد دولتی و سرمایه‌داری خصوصی، و تلفیقی از تجدد (علمی-فن‌آورانه) و سنت (ملی یا دینی). و ...
چنین تألیفی را «توسعه» نام نهاده‌اند، غافل از اینکه اساس همهٔ مشکلات ملی ما همین «سرمشق» (پارادایم)، و درک سطحی و به‌لحاظ انسانی فجیع، از «تجدد» و ترقی است که در سدهٔ گذشته شاهد تحققِ «انقلابی»(بخوانید «آمرانه» یا اقتدارگرایانهٔ) آن همراه با خانمان‌براندازی بوم‌زیست، و سنت و فرهنگ از سویی، و بی‌اعتنایی به آزادی و عدالت ، و کرامت و حقوق بشری-و-شهروندی، از دیگر سو بوده‌ایم.
🔹 سیاست «نوسازی» فاقد مبنای فلسفی و پیش-نیازهای فرهنگی لازم، و بی‌اعتنا به مقتضیات اقلیمی، مشخصات و تنوع فرهنگی، توازن و اعتدال حقوقی و اجتماعی و اقتصادی انسانی و مردم‌سالارانه، همان بلایی است که در این صد سال بر سر ملت آمده است و ما امروزه محصول آن‌را در تمامی عرصه‌ها و در کلاف سر در گم بحران‌های جاری می‌بینیم.
🔸و آن توسعه‌خواهی‌ای که زنده‌یاد سحابی آرزو می‌کرد، همین بود؟
پیش از قضاوت و دعوت به اصلاح یا انقلاب، گفتگو و مدارا یا قاطعیت و اعتراض، «ایدئولوژیسم» (به کدام معنا؟ دگماتیسم و جزمیت عقیدتی؟) و رادیکالیسم (تحول‌خواهی ریشه‌ای)، یا پراگماتیسم (مصلحت‌گرایی عملی) و رفرمیسم، می‌بایست از این مفاهیم و مبانی آنها تعریفی روشن به‌دست داد.
امروزه زیاد می‌شنویم که اشتباه امیرکبیرها و مصدق‌ها و...، «سازش‌ناپذیری» ( یا انقلابی بودن) آنها بوده است که موجب زودرنجی شاهان و قدرت‌ها شده است؛ در مقابل، مشی و منش امثال فروغی‌ها و قوام‌ها (و هاشمی‌ها و..)، که اهل «گفت-و-گو» (بده-بستان) بودند، برای ما مفیدتر بوده است، زیرا اگر هم امتیازها و سرزمین‌ها و ..، بسیاری را هم می‌داده‌ایم، اما اساس مملکت از دست نمی‌رفته و..، چیزی برایمان باقی می‌مانده و..؛
اما آیا از خود نمی‌پرسند که از این سازش‌ها، مماشات‌ها، و قربانی کردن‌های «حقیقت» برای «مصلحت»، امروز براستی چه چیز برای ما باقی مانده است؟
🔹قدرت‌های سابق و لاحق با امثال همین مهندس‌ها که اهل «گفتگو» و قهرمان مدارا و مسالمت و تسامح و مصالحه بوده‌اند، چه کردند؟
و چه «توسعه»ای حاصل شده است؟ شروط امکان و معیار توفیق «گفت-و-گو»ی مورد نظر، بجز «نرنجاندن ناصرالدین‌شاه‌ها»، کدامست؟ شرایط «موزون و پایدار» بودن «توسعه» و رشد و پیشرفت مطلوب، بجز افزایش رقابت تسلیحاتی، صنعت باسمه‌ای، و تجارت دلالی و اقتصاد نفتی و رانتی ...، کدام؟
میراثِ زنده‌یادان سحابی‌ها، در مقام روشنفکران ایرانی مسلمان نواندیش و سوسیال دموکرات اخلاقی، مگر جز ارايهٔ سبک دیگری از «توسعه‌خواهی» و فرهنگ «گفتگو» و شکیب و مدارا بر سر آن بوده است؟ روشنفکرانی که «مصلحت» وقت را در این می‌دیده‌اند که رویاروی قدرت‌ها (اما خطاب به مردم) «حقیقت» را بگویند !
#عزت_الله_سحابی
#توسعه
#یادداشت
#احسان_شریعتی
✅ @Dr_ehsanshariati
امروز بر مزار سحابي ها
🖋 احسان شریعتی
🔸در مراسم بزرگداشت سحابی‌های زنده‌یاد، عزت و هاله، عنوان شد که اگر ما «توسعه» نیافته‌ایم، از آن‌رو بوده است که چنین شخصیت‌هایی با بینش-و-منش «توسعه‌خواهی» نداشته‌ایم، و ممیزهٔ میراثِ مهندس «توسعه‌خواه» بودن اوست و در این مسیر، او اهل گفتگو (به‌معنای داد-و-ستد و تعامل و تبادل)، مدارا و گذشت، بوده است، در قیاس با سایر چهره‌های تأثیرگذار تاریخی (و دارای «سرمایهٔ نمادین»)، اعم از حاکم و محکوم، که «انقلابی» (به‌معنای خواستار تغییر-و-تحول سریع و رادیکال، و لذا احساسی، جزمی، نامتساهل، و..)، بوده اند (اعم از امیرکبیر و مصدق و شریعتی و.. تا مهندس موسوی، یا رضاشاه و محمدرضاشاه و آیه..خمینی و ..).
🔹این «فرضیهٔ» به‌ظاهر گزاف اما در واقع محرّک، این قوت را دارد که ما را بار دیگر به بازاندیشی در مفهوم «توسعه» وامی‌دارد.
🔸محل بحث، برخلاف ارزیابی فوق، تنها در شیوهٔ رادیکال یا رفرمیستی «راه رشد» و شیوهٔ تحققِ توسعه نیست. بحث بر سر دو نوع درک متباین از نفس مفهوم توسعه است: براستی چه چیز را «توسعه» (یا پیشرفت و ترقی) می‌خوانیم؟ در پاسخ به این پرسش به‌ظاهر روشن، سنتی‌های محافظه‌کار به‌اصطلاح «اصول‌گرا» و تجددطلبان اعتدالی مصلحت‌گرای موسوم به «اصلاح‌طلب»، پیش‌فرضی مشترک و درکی مبهم (با مبانی تعریف ناشده) از مفهوم توسعه دارند: مُدرن‌سازی نظامی-صنعتی (وبیشتر مُلهم از مُدل خاور دوری سبک ژاپنی-چینی)، با ترکیبی از اقتصاد دولتی و سرمایه‌داری خصوصی، و تلفیقی از تجدد (علمی-فن‌آورانه) و سنت (ملی یا دینی). و ...
چنین تألیفی را «توسعه» نام نهاده‌اند، غافل از اینکه اساس همهٔ مشکلات ملی ما همین «سرمشق» (پارادایم)، و درک سطحی و به‌لحاظ انسانی فجیع، از «تجدد» و ترقی است که در سدهٔ گذشته شاهد تحققِ «انقلابی»(بخوانید «آمرانه» یا اقتدارگرایانهٔ) آن همراه با خانمان‌براندازی بوم‌زیست، و سنت و فرهنگ از سویی، و بی‌اعتنایی به آزادی و عدالت ، و کرامت و حقوق بشری-و-شهروندی، از دیگر سو بوده‌ایم.
🔹 سیاست «نوسازی» فاقد مبنای فلسفی و پیش-نیازهای فرهنگی لازم، و بی‌اعتنا به مقتضیات اقلیمی، مشخصات و تنوع فرهنگی، توازن و اعتدال حقوقی و اجتماعی و اقتصادی انسانی و مردم‌سالارانه، همان بلایی است که در این صد سال بر سر ملت آمده است و ما امروزه محصول آن‌را در تمامی عرصه‌ها و در کلاف سر در گم بحران‌های جاری می‌بینیم.
🔸و آن توسعه‌خواهی‌ای که زنده‌یاد سحابی آرزو می‌کرد، همین بود؟
پیش از قضاوت و دعوت به اصلاح یا انقلاب، گفتگو و مدارا یا قاطعیت و اعتراض، «ایدئولوژیسم» (به کدام معنا؟ دگماتیسم و جزمیت عقیدتی؟) و رادیکالیسم (تحول‌خواهی ریشه‌ای)، یا پراگماتیسم (مصلحت‌گرایی عملی) و رفرمیسم، می‌بایست از این مفاهیم و مبانی آنها تعریفی روشن به‌دست داد.
امروزه زیاد می‌شنویم که اشتباه امیرکبیرها و مصدق‌ها و...، «سازش‌ناپذیری» ( یا انقلابی بودن) آنها بوده است که موجب زودرنجی شاهان و قدرت‌ها شده است؛ در مقابل، مشی و منش امثال فروغی‌ها و قوام‌ها (و هاشمی‌ها و..)، که اهل «گفت-و-گو» (بده-بستان) بودند، برای ما مفیدتر بوده است، زیرا اگر هم امتیازها و سرزمین‌ها و ..، بسیاری را هم می‌داده‌ایم، اما اساس مملکت از دست نمی‌رفته و..، چیزی برایمان باقی می‌مانده و..؛
اما آیا از خود نمی‌پرسند که از این سازش‌ها، مماشات‌ها، و قربانی کردن‌های «حقیقت» برای «مصلحت»، امروز براستی چه چیز برای ما باقی مانده است؟
🔹قدرت‌های سابق و لاحق با امثال همین مهندس‌ها که اهل «گفتگو» و قهرمان مدارا و مسالمت و تسامح و مصالحه بوده‌اند، چه کردند؟
و چه «توسعه»ای حاصل شده است؟ شروط امکان و معیار توفیق «گفت-و-گو»ی مورد نظر، بجز «نرنجاندن ناصرالدین‌شاه‌ها»، کدامست؟ شرایط «موزون و پایدار» بودن «توسعه» و رشد و پیشرفت مطلوب، بجز افزایش رقابت تسلیحاتی، صنعت باسمه‌ای، و تجارت دلالی و اقتصاد نفتی و رانتی ...، کدام؟
میراثِ زنده‌یادان سحابی‌ها، در مقام روشنفکران ایرانی مسلمان نواندیش و سوسیال دموکرات اخلاقی، مگر جز ارايهٔ سبک دیگری از «توسعه‌خواهی» و فرهنگ «گفتگو» و شکیب و مدارا بر سر آن بوده است؟ روشنفکرانی که «مصلحت» وقت را در این می‌دیده‌اند که رویاروی قدرت‌ها (اما خطاب به مردم) «حقیقت» را بگویند !
#عزت_الله_سحابی
#توسعه
#یادداشت
#احسان_شریعتی
✅ @Dr_ehsanshariati
امروز بر مزار سحابي ها
Telegram
attach📎
🔷🔸دل‌آشوب: در نقد حال
🖋احسان شریعتی
📌«چیزی در مملکت دانمارک فاسد شده است ! »
هملت، شکسپیر
🔸امروز زندگی یک حقوقدان و قاضی سرشناس با پرتاب شدن از پنجرهٔ خانه پایان یافت. این رخداد اندوه‌بار را در اینجا، به‌شکلی نمادین، دعوتی فرض کنیم به تعلیق موقت هر گونه قضاوت پیرامون بازیگران رویدادی که در روزهای گذشته برای بسیاری تکان‌دهنده و شوک‌آور بود: قتل زنی به‌دست شخصیتی سیاسی و پیامدهای ناشی از آن.
فراسوی داوری روانی دربارهٔ اشخاص یا ابعاد حقوقی این گونه واقعه‌ها، می‌بایست به آن نوع مناسبات ساختاری‌ای حمله برد که چنین حوادث اسف‌باری، با روالی منظم و مزمن، از محصولات آن‌اند.
🔹کدام منش و بینش، مناسبات و ساختارها؟
در این جا و مجال، تنها می‌توان به سه وجه تو-در-توی فرهنگی-اجتماعی-سیاسی اشاره کرد:
1. شکلی‌گری (فرمالیسم) شبه‌مذهبی: دورویی و ریا در نمایش پای‌بندی به شعائر و مناسک دینی به‌روایت سنت‌گرایی فرهنگی و بنیادگرایی عقیدتی. در این سنخ از تظاهر رسمی و قانونی به موازین شرعی و فقهی، بتدریج نقش و نگارها (فُرم) جای مضمون را می‌گیرد و در درخشش خیره‌کنندهٔ امور به‌ظاهر آئینی قُدسی‌نما، آنچه هر روز پنهان‌تر و مغفول‌تر می‌شود، ایمان عمیق و درونی (باطنی) و خودانگیختهٔ اختیاری است که هر دم به بیرون رانده می‌شود تا به قانونی حاکم بر قلمرویی بدل گردد (دارالإسلام). و البته به‌محض خروج از آن خطه، اقتدار و اعتبار خود را ناگهان از کف می‌نهد. «خروج» نه از کشور، که با عقب‌نشینی به هر حوزهٔ خصوصی، از خانه و کاشانه گرفته تا خودرو و هر رخنه و سوراخی!
2. نفاق یا دورویگی‌ها در سبک‌زیست (انشقاق طبقاتی): برای فرمالیسم دینی اگر «آزادی»های فردی مطرح و مسئله نیست، «عدالت» جمعی در نظام حقوقی و اقتصادی هم معیار نیست. مهم، ادای سهم یا پرداخت وجوهات شرعی است. در نتیجه، امروزه در کشور با نوعی سرمایه‌داری عنان‌گسیخته مواجهیم که به‌نحوی آشکار و زننده، اختلافات طبقاتی را با سبک‌زیست‌های متباین، از جمله میان مردم و مسئولین، به‌نمایش می‌گذارد.
3. روحیهٔ تفتیش و بازرسی، و حتی دام‌گستری و غافل‌گیری («مراقبت و تنبیه» سیاسی): دولت پنهان و موازی به بهانهٔ ضرورت حفظِ نظم و مصلحتِ امنیت، و در واقع، برای نظارت بر رقبا و منتقدان، با جملهٔ این تناقضات واقعی، و روان‌گسیختگی‌های فرهنگی، شروع به بازی می‌کند .
🔸از ترکیب سه مشخصهٔ فوق در موقعیت منزجرکنندهٔ کنونی قرار می‌گیریم که هر روز شاهدیم که چگونه از بالاترین سطوح و مطمئن‌ترین عناصر «خودی» و خادم نظام قربانی می‌گیرد.
و اما، جامعه چگونه می‌تواند در برابر این فساد سه‌سری که اختاپوس‌وار در اندام نظم موجود و نظام مستقر ریشه می‌دواند، بایستد؟
🔹نخست، با بازبینی در سراسر دستگاه بینشی «سنت» دینی (به‌تعبیر اقبال لاهوری)، و سیر معکوس از صورت ظاهر به مضمون باطن: ایمان را «در پستوی خانه نهان باید کرد!»
🔸سپس، با تکیه بر نوعی آزادمنشی معنوی، اندیشه و ارزش «عدالت» مدنی و اجتماعی را به بدل به پرسش اصلی اجتماع کرد.
🔹و در پایان، به‌مدد شفافیّت و با مطالبهٔ رعایت حرمت و کرامتِ بشر-و-شهروند، و حاکمیّت قانون و دادگستری، بساط تجسّس و تفتیش و دام‌گستری را برای همیشه در کشور برچید!
#نجفی
#فساد
#دولت_موازی
#یادداشت
#احسان_شریعتی
✅ @Dr_ehsanshariati
🖋احسان شریعتی
📌«چیزی در مملکت دانمارک فاسد شده است ! »
هملت، شکسپیر
🔸امروز زندگی یک حقوقدان و قاضی سرشناس با پرتاب شدن از پنجرهٔ خانه پایان یافت. این رخداد اندوه‌بار را در اینجا، به‌شکلی نمادین، دعوتی فرض کنیم به تعلیق موقت هر گونه قضاوت پیرامون بازیگران رویدادی که در روزهای گذشته برای بسیاری تکان‌دهنده و شوک‌آور بود: قتل زنی به‌دست شخصیتی سیاسی و پیامدهای ناشی از آن.
فراسوی داوری روانی دربارهٔ اشخاص یا ابعاد حقوقی این گونه واقعه‌ها، می‌بایست به آن نوع مناسبات ساختاری‌ای حمله برد که چنین حوادث اسف‌باری، با روالی منظم و مزمن، از محصولات آن‌اند.
🔹کدام منش و بینش، مناسبات و ساختارها؟
در این جا و مجال، تنها می‌توان به سه وجه تو-در-توی فرهنگی-اجتماعی-سیاسی اشاره کرد:
1. شکلی‌گری (فرمالیسم) شبه‌مذهبی: دورویی و ریا در نمایش پای‌بندی به شعائر و مناسک دینی به‌روایت سنت‌گرایی فرهنگی و بنیادگرایی عقیدتی. در این سنخ از تظاهر رسمی و قانونی به موازین شرعی و فقهی، بتدریج نقش و نگارها (فُرم) جای مضمون را می‌گیرد و در درخشش خیره‌کنندهٔ امور به‌ظاهر آئینی قُدسی‌نما، آنچه هر روز پنهان‌تر و مغفول‌تر می‌شود، ایمان عمیق و درونی (باطنی) و خودانگیختهٔ اختیاری است که هر دم به بیرون رانده می‌شود تا به قانونی حاکم بر قلمرویی بدل گردد (دارالإسلام). و البته به‌محض خروج از آن خطه، اقتدار و اعتبار خود را ناگهان از کف می‌نهد. «خروج» نه از کشور، که با عقب‌نشینی به هر حوزهٔ خصوصی، از خانه و کاشانه گرفته تا خودرو و هر رخنه و سوراخی!
2. نفاق یا دورویگی‌ها در سبک‌زیست (انشقاق طبقاتی): برای فرمالیسم دینی اگر «آزادی»های فردی مطرح و مسئله نیست، «عدالت» جمعی در نظام حقوقی و اقتصادی هم معیار نیست. مهم، ادای سهم یا پرداخت وجوهات شرعی است. در نتیجه، امروزه در کشور با نوعی سرمایه‌داری عنان‌گسیخته مواجهیم که به‌نحوی آشکار و زننده، اختلافات طبقاتی را با سبک‌زیست‌های متباین، از جمله میان مردم و مسئولین، به‌نمایش می‌گذارد.
3. روحیهٔ تفتیش و بازرسی، و حتی دام‌گستری و غافل‌گیری («مراقبت و تنبیه» سیاسی): دولت پنهان و موازی به بهانهٔ ضرورت حفظِ نظم و مصلحتِ امنیت، و در واقع، برای نظارت بر رقبا و منتقدان، با جملهٔ این تناقضات واقعی، و روان‌گسیختگی‌های فرهنگی، شروع به بازی می‌کند .
🔸از ترکیب سه مشخصهٔ فوق در موقعیت منزجرکنندهٔ کنونی قرار می‌گیریم که هر روز شاهدیم که چگونه از بالاترین سطوح و مطمئن‌ترین عناصر «خودی» و خادم نظام قربانی می‌گیرد.
و اما، جامعه چگونه می‌تواند در برابر این فساد سه‌سری که اختاپوس‌وار در اندام نظم موجود و نظام مستقر ریشه می‌دواند، بایستد؟
🔹نخست، با بازبینی در سراسر دستگاه بینشی «سنت» دینی (به‌تعبیر اقبال لاهوری)، و سیر معکوس از صورت ظاهر به مضمون باطن: ایمان را «در پستوی خانه نهان باید کرد!»
🔸سپس، با تکیه بر نوعی آزادمنشی معنوی، اندیشه و ارزش «عدالت» مدنی و اجتماعی را به بدل به پرسش اصلی اجتماع کرد.
🔹و در پایان، به‌مدد شفافیّت و با مطالبهٔ رعایت حرمت و کرامتِ بشر-و-شهروند، و حاکمیّت قانون و دادگستری، بساط تجسّس و تفتیش و دام‌گستری را برای همیشه در کشور برچید!
#نجفی
#فساد
#دولت_موازی
#یادداشت
#احسان_شریعتی
✅ @Dr_ehsanshariati
🔷🔆 «... کانت می‌گفت ما وارد «قرن حقیقی نقد» شده‌ایم! دوران نقد دوران آن نوع از «بلوغ» فکری است که آدمی بتواند سره را از ناسره تمییز دهد و معیار و عیاری برای سنجش پیدا شود که بر آن اساس بتوان دعاوی مختلف را آزمود. »
📗📕شماره جدید مجله مروارید در کتاب فروشی ها، شهرکتاب‌ها و دکه های مطبوعاتی توزیع شد.
🔷🔸مروارید در این شماره به وضعیت نقد در ایران پرداخته است. مسئله ای که همه با آن درگیرند و البته همه خود را منتقد دیگران می‌دانند اما گوش شنیدن نقد ندارند. گویی 《 کور خود هستند و بینای دیگران》.
🔸در این شماره 《دکتر احسان شریعتی》 میگوید از نقد فقط دو حرف نخست آن باقی مانده یعنی 《نِق》 و بقیه مطالب هم به سمت نفی پیش میرود بخصوص در مورد روشنفکران. در میان یاداشتها و مطالب مجله این صحبت از《دکتر محمد رضا تاجیک》 که میگوید《 انسان ایرانی نقد پذیر نیست》 جای تامل بسیار دارد. 《دکتر سعید مدنی》 نیز در مطلبی بر ضرورت انحصاری نبودن نقد تاکید دارد.
🔹مروارید با قطع و صفحه آرایی خاص خود مخاطبان اش را به خواندن مطالب اش که در سه حوزه اندیشه، جامعه و هنر تهیه شده‌اند ترغیب می‌کند.
#مصاحبه
✅ @Dr_ehsanshariati
🆔 @nehzatebidari
📗📕شماره جدید مجله مروارید در کتاب فروشی ها، شهرکتاب‌ها و دکه های مطبوعاتی توزیع شد.
🔷🔸مروارید در این شماره به وضعیت نقد در ایران پرداخته است. مسئله ای که همه با آن درگیرند و البته همه خود را منتقد دیگران می‌دانند اما گوش شنیدن نقد ندارند. گویی 《 کور خود هستند و بینای دیگران》.
🔸در این شماره 《دکتر احسان شریعتی》 میگوید از نقد فقط دو حرف نخست آن باقی مانده یعنی 《نِق》 و بقیه مطالب هم به سمت نفی پیش میرود بخصوص در مورد روشنفکران. در میان یاداشتها و مطالب مجله این صحبت از《دکتر محمد رضا تاجیک》 که میگوید《 انسان ایرانی نقد پذیر نیست》 جای تامل بسیار دارد. 《دکتر سعید مدنی》 نیز در مطلبی بر ضرورت انحصاری نبودن نقد تاکید دارد.
🔹مروارید با قطع و صفحه آرایی خاص خود مخاطبان اش را به خواندن مطالب اش که در سه حوزه اندیشه، جامعه و هنر تهیه شده‌اند ترغیب می‌کند.
#مصاحبه
✅ @Dr_ehsanshariati
🆔 @nehzatebidari