‍ ‍ شور زندگی در نگاهش بود و با شوق و اندوهی به هم آمیخته به پرسش‌هایم پاسخ می‌داد. شوق از آن جهت که هنوز امیدوار بود، و اندوه از آن رو که احساس تنهایی می‌کرد.
تنهایی سخت است، خاصه برای نوجوان یا جوانی که یک‌تنه بیرق افتخار و غرور ملتی را برمی‌افرازد و جز همت و غیرتش و دلگرمی خانواده و اطرافیانش، حمایت‌گری ندارد.

از او پرسیدم: قهرمان شدن، توقع می‌آورد یا مسئولیت؟ پرسیدم: برخورد مسئولان با تو چگونه بوده است؟ پرسیدم: چه سختی‌هایی کشیدی و چه رنج‌هایی متحمل شدی؟... و همه را مو به مو پاسخ می‌داد. می‌گفت: به وعده‌هایشان عمل نکردند. معتقد بود میان ناشنوایان و دیگران تبعیض قائل می‌شوند.
می‌گفت: من با آن‌ها تفاوتی ندارم جز این که نمی‌شنوم.

#پروین_یاره
متولد ۱۲ مرداد ۱۳۷۲
دانشجوی کاردانی تربیت بدنی
در محله‌ی آرامگاه کرمانشاه به دنیا آمده است.
از یک خانواده‌ی #لک_جلالوندی(مادرش از روستای مِله‌سرخ و پدرش از روستای پرگلی)، فرزند دوم از یک خانواده‌ی پنج نفره که یک برادر بزرگتر و یک برادر کوچکتر از خود دارد. خانواده‌ای که ورزش، تندرستی و رادمردی در میانشان امری شایع است. پدر پروین از یادگاران زمان جنگ است که در دفاع از میهن در مرز حاج عمران( عملیات کربلای ۷ ) جانباز شد . و مادرش خانه‌داری که بی‌تردید، نجابت و حیای شرقی را بیش از هرکسی به دخترش آموخته است.
شب هنگام، در معیت برخی دوستان دلسوز و #فعالان_فرهنگی_قوم_لک از جمله استاد علی نظری، جناب گودرز جیحونی‌پور و جناب یدالله شیری به منزل پدری خانم یاره مراجعه کردیم و مورد استقبال گرم و صمیمانه‌ی این خانواده‌ی مهربان و متواضع قرار گرفتیم. استاد نظری پیشنهاد کردند که گل سرسبد دیارمان #زهرا_جمشیدی را هم با خود ببریم و چه دسته گلی زیباتر از فرزند لکستان که مایه‌ی مباهات یک‌سرزمین است؟
ساعتی را در جوار خانواده‌ی مهربان یاره سپری کردیم و گوش به خاطرات و گلایه‌ها و درددل‌های این دختر قهرمان سپردیم. دختری که با وجود اندک بضاعت‌ها و اندک حمایت‌ها، سه بار به فینال مسابقات جهانی و المپیک(المپیک ۲۰۱۷ سامسون ترکیه / جهانی ۲۰۲۱ تهران و المپیک ۲۰۲۲ کاشیاس دوسول برزیل ) راه یافته و امیدوار است که باز هم بر سکوی افتخار بایستد و مدال‌های میدان‌های آینده را نیز بر گردن بیاویزد. چرا که آن را حق خود و ثمره‌ی تلاش و همت و ایمانش می‌داند.
پروین یاره در چهارسالگی، هنگام تاب‌بازی دچار آسیب می‌شود و در پی آن، شنوایی‌اش را از دست می‌دهد.
وقتی که از آن خانه‌ی پر مهر و صفا خارج شدیم، همه در این اندیشه بودم که چگونه می‌شود #نعمت_شنوایی را به این فرزند برومند #ایران_زمین و این شیربچه‌ی دیار #لکستان برگرداند؟
امری که در این دوره‌ی تکنولوژی و پیشرفت‌های چشمگیر پزشکی چندان بعید به نظر نمی‌رسد. این حسب‌حال را نوشتم، بو که در نظر آید و مقبول اصحاب رسانه و مسئولان ذیربط افتد. چرا که از نهاد نیک جز نیکی برنمی‌آید و در چنین بزنگاهی‌ست که تفاوت‌ها مشخص می‌گردد و روشن می‌شود که چه کسی میز را فرصتی برای خدمت می‌داند و چه کسی آن را پلکانی برای ....


مانا
۲۷ اردیبهشت ۱۴۰۱