اِتحاد وَ سَربَرزی دورودفرامان🇮🇷

لوشان پاره تن #قوم_لک
عزم سفر نمودیم با اهل خانواده
سوار بر مرکب پیش بسوی
استان گیلان و سواحل زیبایش
زیبایی‌هایی که در سفر قبلی
شاهد آن بودیم.
اینبار راه ما از جنوب گیلان
عبور می‌کرد.
تاختیم و تاختیم تا به شهری
بنام #لوشان رسیدیم
پس از آنکه تابلوی خوش آمد
را رد نمودیم
وارد خیابان اصلی شهر شدیم
به محض ورود به شهر سردر
مغازه‌ها و نام اماکن توجه
مرا بخود جلب کرد.
خیابان خرم‌آباد سوپرمارکت
#درویشوند و لبنیات سنتی
#غیاثوند...
عکس‌هایی از #شهیدان گلگون
کفن مزین به نام‌های دیارم
نیز بچشم می‌خورد
اینان نام و نشانی‌هایی آشنا
برای یک مسافر غریبه بودند.
مسافری از دیار زاگرس
دیار برنو، بلوط و گلهای عاشق.
اینگونه مسافری نمی‌تواند،
بی‌خیال این نشانه‌ها باشد.
اهل خانواده خسته لذا پارکی
را برای استراحت انتخاب نمودیم
انگشت تعجب بر پیشانی زدم
انگار خواب می‌دیدم
از دیدن این همه وند
بوی بوی آشنایی می‌آمد
ساعت‌ها راه طی کرده بودم
و اینجا جزئی از گیلان بود
یعنی چه؟ مگر اینان شمالی
نیستند؟ سوال بی‌جواب
به ناگاه احساسی مانند نسیم
بهار که زلف کشتزار را شانه
میزند بسراغم آمد.
تفنگم(کمانچه) میراث لحظات
شادی و غم قوم و تبارم را از
غلاف بیرون آورده و برای
دل خود شروع به نواختن
آهنگ دست و پا شکسته
نمودم.
روز جمعه بود چند خانواده
دورتر.
خانواده‌ای نزد ما شتافت و
با ما به گفتگو پرداخت
گویی کمانچه ساز جادویی
پیوندمان بخشیده بود
از چهره‌شان خوشوقتی می‌بارید
همانجا بود که به خانم سپردم
که اینجا دل گرفتار است
گرفتار تاریخ گمشده‌ای از
سرنوشت پاره تنی از قومم
دیگر پای پیش نداشتم
ماندم تا پاسخ پرسش‌هایم
را بیابم
با افرادی سخن بمیان آوردیم
و پی به وجود کهنه فرهنگی
بردیم که این مردمان دور از
وطن(بقول خودشان) در حسرت
تاریخ گذشته شان روزگار
میگذراندند
اینان فرزندان تبعیدشده توسط
حکام جائر روزگار بودند.
در این سفر پی بردم که
مردم #لوشان با #زبان_رسای_لکی سخن می‌گویند
آداب و رسوم آبا اجدادی خود
را زنده نگه داشته‌اند.
نام فرزندانشان اصیل و به آنان
#لکی می‌آموزند تا هویت
خود را گم نکنند
نامگذاری اماکن نیز همینگونه
فرهنگی و تاریخیست
#گلونی آخ یادگار حدیث پردرد
مادر
اینجا #گلونی نیز همچنان
سربند مادران است
موسیقی را نیز پاس داشته اند
موسیقی قوم و تبار خود
خلاصه هر آنچه در میان #قوم_لک پدیدار است بمه مقیاس کوچکتر
در لوشان نیز هویداست
راستش با این اوصاف
دل کندن از این مردمان
برایم دشوار بود
چه مردم صمیمی و بزرگی
با خود کلنجار می‌رفتم
از اینکه چرا ما در سرزمین
اصلی مادری گاهی به فرهنگمان
جفا می‌کنیم!
در دل درودها نثار این مردم
که اینگونه هویت قومم را
حفظ نمودند هدیه کردم
با غروب دلتنگ آفتاب
به راه خود ادامه دادیم
ولی هر از چند گاهی از دور دست
به دیار لوشان خیره شده
آنان را بخدای بزرگ میسپاردم
بیایید اکنون در مسافرتمان
لوشان را فراموش نکنیم
این عزیزان با عشق تمام ما را دوست دارند چون یادگار ملک اجدادیشان هستیم
در همایش ها سمینارها و...
از نخبگانشان دعوت بعمل آریم
تا فرهنگ هویتمان همچنان
مانا و با ابهت زنده بماند
بقلم عصمت اله میرزایی
از دیار خرم آباد
@Doroodfaraman

4.2K viewsedited 18:12