ندانی که بابای کوهی کجاست؟
معرفی #باباکوهی #شیراز
در حاشیه چپ دروازه قرآن شیراز و بر کوهی از رشته کوه شمالی این شهر زیارتگاهی مصفا وجود دارد به نام باباکوهی. از پای کوه با 15 تا 20 دقیقه پیاده روی، آن هم بر روی پله و سنگ فرش، به مزار ابوعبداله محمد بن عبداله بن عبیداله بن باکویه الشیرازی خواهید رسید. بنایی تازه ساز که آرامگاه مردی کهن است.
بو عبداله در یکی از روزهای سال 337 هجری در شیراز متولد شد. مدتی شاگردی خفیف شیرازی را کرد و پس از آن عازم خراسان شد و به روایت نوه ابوسعید ابوالخیر در نیشابور « شیخ بوعبداله باکو در خانقاه شیخ ابو عبدالرحمن السُلمی بود و پیر آن خانقاه بعد از شیخ بوالرحمن او بوده. و این باکو دیهی باشد در ولایت شروان و این بوعبداله باکو به هرگاه با شیخ ما سخن گفتی بر وجه اعتراض از شیخ ما در طریقت سوال کردی...» هر چند رابطه خوبی با ابوسعید نداشت اما مورد احترام بسیاری از عرفای آن دوره، مانند خواجه عبداله انصاری، بوده و آن طور که از حکایات برمیآید او بسیار پایبند به اصول تصوف بوده و خلاف آنها عمل نمیکرده است. گویا درکتابخانه ایاصوفیه کتابی است که بخشی از یکی از تألیفات باکویه در آن باقی مانده با عنوان «من حکایات الصوفیه» و همچنین او راوی اشعاری از مُتنِبی، شاعر عرب، بوده که خودش شخصاً از شاعر شنیده است. اما اینکه او خود شاعر بوده جای سوال است چون بنا به تحقیقات علامه قزوینی اشعار منتسب به ابن باکویه مشابه آثار قرون 9 و 10 هجری است و حتی اقتباس هایی از حافظ سیصد سال کوچکتر از خودش دارد. (احتمالا این کوهی شاعر، روزگاری بر سر مزار ابن باکویه به عزلت و گوشه نشینی پرداخته و در همانجا مرده و مدفون شده و دیوانش هم به عنوان دیوان باباکوهی منتشر گردیده‌است.)
او سالهای آخر عمر خود را در همین کوهی که حالا مقبرهاش در آن قرار دارد گذراند و به جمع آوری اقوال و حکایات صوفیه پرداخت. تاریخ فوت این عارف بزرگ را 442 هجری میدانند اما منبعی قدیمی تاریخ وفاتش را ذی القعده 428 نوشته است. به هر حال پس از 95 سال یا 109 سال زندگی جان به جان آفرین تقدیم کرد، باباکوهی عارف پیری بوده است که احترام و حرمتش حتی پس از مرگ نزد شیرازیها از بین نرفته و سعدی بزرگ در بوستانش چنین از او یاد کرده است:
ندانی که بابای کوهی چه گفت
به مردی که ناموس را شب نخفت
بـرو جـان بابا در اخلاص پیچ
که نتوانی از خلق بربست هیچ
کسانی که فعلت پسندیده اند
هنوز از تو نقش برون دیده اند
چه قدر آورد بنده حور دیس
که زیر قبا دارد اندام پیس
نشاید به دستان شدن در بهشت
که بازت رود چادر از روی زشت
برگرفته از مجله قصرنامه
معرفی #باباکوهی #شیراز
در حاشیه چپ دروازه قرآن شیراز و بر کوهی از رشته کوه شمالی این شهر زیارتگاهی مصفا وجود دارد به نام باباکوهی. از پای کوه با 15 تا 20 دقیقه پیاده روی، آن هم بر روی پله و سنگ فرش، به مزار ابوعبداله محمد بن عبداله بن عبیداله بن باکویه الشیرازی خواهید رسید. بنایی تازه ساز که آرامگاه مردی کهن است.
بو عبداله در یکی از روزهای سال 337 هجری در شیراز متولد شد. مدتی شاگردی خفیف شیرازی را کرد و پس از آن عازم خراسان شد و به روایت نوه ابوسعید ابوالخیر در نیشابور « شیخ بوعبداله باکو در خانقاه شیخ ابو عبدالرحمن السُلمی بود و پیر آن خانقاه بعد از شیخ بوالرحمن او بوده. و این باکو دیهی باشد در ولایت شروان و این بوعبداله باکو به هرگاه با شیخ ما سخن گفتی بر وجه اعتراض از شیخ ما در طریقت سوال کردی...» هر چند رابطه خوبی با ابوسعید نداشت اما مورد احترام بسیاری از عرفای آن دوره، مانند خواجه عبداله انصاری، بوده و آن طور که از حکایات برمیآید او بسیار پایبند به اصول تصوف بوده و خلاف آنها عمل نمیکرده است. گویا درکتابخانه ایاصوفیه کتابی است که بخشی از یکی از تألیفات باکویه در آن باقی مانده با عنوان «من حکایات الصوفیه» و همچنین او راوی اشعاری از مُتنِبی، شاعر عرب، بوده که خودش شخصاً از شاعر شنیده است. اما اینکه او خود شاعر بوده جای سوال است چون بنا به تحقیقات علامه قزوینی اشعار منتسب به ابن باکویه مشابه آثار قرون 9 و 10 هجری است و حتی اقتباس هایی از حافظ سیصد سال کوچکتر از خودش دارد. (احتمالا این کوهی شاعر، روزگاری بر سر مزار ابن باکویه به عزلت و گوشه نشینی پرداخته و در همانجا مرده و مدفون شده و دیوانش هم به عنوان دیوان باباکوهی منتشر گردیده‌است.)
او سالهای آخر عمر خود را در همین کوهی که حالا مقبرهاش در آن قرار دارد گذراند و به جمع آوری اقوال و حکایات صوفیه پرداخت. تاریخ فوت این عارف بزرگ را 442 هجری میدانند اما منبعی قدیمی تاریخ وفاتش را ذی القعده 428 نوشته است. به هر حال پس از 95 سال یا 109 سال زندگی جان به جان آفرین تقدیم کرد، باباکوهی عارف پیری بوده است که احترام و حرمتش حتی پس از مرگ نزد شیرازیها از بین نرفته و سعدی بزرگ در بوستانش چنین از او یاد کرده است:
ندانی که بابای کوهی چه گفت
به مردی که ناموس را شب نخفت
بـرو جـان بابا در اخلاص پیچ
که نتوانی از خلق بربست هیچ
کسانی که فعلت پسندیده اند
هنوز از تو نقش برون دیده اند
چه قدر آورد بنده حور دیس
که زیر قبا دارد اندام پیس
نشاید به دستان شدن در بهشت
که بازت رود چادر از روی زشت
برگرفته از مجله قصرنامه