‌
رقص؛ بدنِ نافرمان در برابر قدرت

چرا جمهوری اسلامی از رقص و شادی شهروندان می‌ترسد؟

پیام همراهان

رقص، از قدیمی‌ترین شکل‌های تجربهٔ آزادی و حضور انسان در جهان بوده‌ است؛ زبانی غیرکلامی که بدن را به ابزار بیان و خلاقیت تبدیل می‌کند. با این حال، در جمهوری اسلامی، رقص نه یک هنر یا تفریح، بلکه تهدیدی سیاسی تلقی شده است. «بدنِ نافرمان» در برابر قدرت، نماد بی‌قید و شرط زندگی و شادی است؛ حرکتی که نظم کنترل‌شده و سلسله‌مراتبی جامعه را به چالش می‌کشد.

کنترل بدن، یکی از بنیادی‌ترین ابزارهای حکومت است. رقص، برخلاف بسیاری از رفتارهای روزمره، غیرقابل پیش‌بینی و مستقل است؛ به همین دلیل برای ساختار قدرت تهدید محسوب می‌شود. شادی جمعی و رقص، پیوند اجتماعی و همبستگی ایجاد می‌کنند؛ این نوع تجمع‌ها می‌توانند حس قدرت و تعلق مردم را تقویت کنند، چیزی که برای حکومت‌های اقتدارگرا تهدید است.

از سوی دیگر، جمهوری اسلامی ایدئولوژی غم‌محوری ایجاد کرده که ارزش‌گذاری به سوگواری، فروتنی اجباری و پرهیز از لذت را مشروع می‌سازد. رقص و شادی، دقیقاً نقطهٔ مقابل این ایدئولوژی هستند: نماد حیات، حضور و آزادی فردی. سرکوب رقص و شادی، نه هدف، بلکه ابزاری برای تثبیت قدرت و کنترل فضای عمومی است.

با این حال، نتیجهٔ ناخواسته این سیاست طولانی‌مدت، تبدیل رقص به نماد مقاومت فرهنگی و فردی است. مردم در خانه‌ها، جمع‌های خصوصی و فضای دیجیتال رقصیده و می‌رقصند. هر حرکت بدن آزادانه، نوعی اعتراض و بازپس‌گیری آزادی است.

رقص تنها حرکت فیزیکی نیست؛ فلسفه‌ای عمیق دارد. بدن در رقص از ابزار بودن به سوژه بودن می‌رسد، ذهن کنترل‌کننده کنار می‌رود و انسان به «خود اصیل» و «لحظهٔ اکنون» دست می‌یابد. از نگاه عرفان و فلسفه، رقص مراقبه در حرکت و تجربهٔ آزادی و یگانگی با جهان است.

در نهایت، ممنوعیت رقص و شادی در ایران، ۴۷ سال است که فرهنگ و زندگی مردم را محدود کرده، اما ارادهٔ طبیعی انسان برای شادی و حرکت، شکست‌ناپذیر است. هر بار که بدن رقصان آزاد می‌شود، زندگی و امید، حتی در برابر قدرت مطلق، پیروز می‌شوند.

#رقص #شادی #حکومت_ایدئولوژیک #گفتگو_توانا

@Dialogue1402

‌
وقتی طبیعت از "خدا" نمی‌گوید:
آیا شگفتی‌ها ما را به "ایمان" وادار می‌کنند؟

پیام همراهان

جوانه‌ای که از دل خاک سر می‌زند، ستاره‌ای که در سکوت می‌درخشد، موجی که بی‌وقفه برمی‌گردد—طبیعت در ما حسی مشترک برمی‌انگیزد: حیرت.
اما پرسش اساسی این است:
آیا این حیرت، الزاماً باید ما را به یاد خدا بیندازد؟
آیا شگفتی‌های جهان، ما را به ایمان وادار می‌کنند یا تنها ما را دعوت به اندیشیدن می‌کنند؟

در قرآن آیه‌ای مانند «أَأَنتُم تَزرَعونَهُ أَم نَحنُ الزَّارِعُونَ» توجه انسان را به محدودیتش جلب می‌کند و پیشنهاد می‌دهد که رویش گیاه نشانه‌ای از خالق است. این نگاه برای بسیاری از مؤمنان الهام‌بخش است. اما پرسش اینجاست: آیا این تنها راه تفسیر طبیعت است؟


🔸️متن کامل را در اسلایدها بخوانید


#طبیعت #خرد #ایمان #باور #خدا #گفتگو_توانا

@Dialogue1402