توصیه‌های «مایکل شیبن» به نویسنده‌های جوان:
گوشی را کنار بگذارید/ داستان دیگران را بشنوید تا داستان خودتان را بنویسید.
مایکل شیبن، رمان نویس و فیلم‌نامه نویس آمریکایی در سال 1988 با نوشتن رمان علمی تخیلی «اسرار پیتسبرگ» توانست محبوبیت خاصی بین مخاطبان انگلیسی زبان کسب کند. وی در سال ۲۰۰۱ به خاطر رمان «ماجراهای شگفت‌انگیز کاوالیر و کلی» جایزه پولیتزر را گرفت و کتاب «مجمع پلیس‌های عبری» را در سال ۲۰۰۷ منتشر کرد که یک سال بعد به خاطر این کتاب برنده جایزه علمی تخیلی هوگو شد.
استعداد فوق‌العاده شیبن در ترکیب داستان تخیلی و تحقیقات علمی از او نویسنده‌ای منحصر به فرد ساخته است به طوری که بسیاری اعتقاد دارند ژانر جدیدی را ایجاد کرده است. وی در گفتگویی به نویسنده‌های جوان توصیه می‌کند بهترین راه تمرکز برای نوشتن این است که تلفن همراه خود و هر وسیله تکنولوژی دیگر را کنار بگذارند. وی می‌گوید اولین چیز بعد از تمرکز نیز این است که بدانیم درباره چه چیزی می‌نویسیم چون بعضی نویسنده‌ها تا آخرین کلمه کتابشان نمی‌دانند درباره چه چیزی نوشته‌اند. گفتگوی زیر را با مایکل شیبن را بخوانید:
معمولاً نویسنده‌ها عادت دارند در تنهایی بنویسند و حتی به صورت تنها یا منزوی زندگی کنند. این مسئله در مورد شما صدق می‌کند؟
البته بستگی به شرایط دارد. باید بگویم که شغل نویسندگی با تخیل سروکار دارد و برای بالا بردن قدرت تخیلی به نظرم باید با جامعه ارتباط بیشتری داشت. وقتی نویسنده نتواند با آدم‌های اطرافش ارتباط خوبی داشته باشد نمی‌تواند داستان خوبی بنویسد. همانطور که شما گفتید شغل نویسندگی با انزوا قرابت خاصی دارد ولی برای خلق یک دنیای تخیلی و داستانی نیز باید از دنیای واقعی الگو گرفت. خودم خیلی آدم خجالتی هستم ولی ترجیح می‌دهم با آدم‌های بیشتری در اطرافم صحبت و معاشرت کنم تا با این حسم مبارزه کنم چون اعتقاد دارم خجالتی بودن چیزی برای من نویسنده ندارد. باید داستان انسان‌های زیادی را بشنوم تا بتوانمک داستان خودم را بنویسم.
توصیه شما به نویسندگان جوان تر درباره شنیدن بهتر داستان دیگران چیست؟
خب شاید کسی از من بپرسد که چه زمان طول می‌کشد تا یک رمان بنویسم. اگر بگویم سه یا چهار سال شاید با توجه به سابقه من چیز عجیبی باشد ولی باید بگویم که نوشتن یک فرآیند طولانی است که تنها بخش کوتاهی از آن روی کاغذ می‌آید. باید بیشتر از وقتی که برای نوشتن یک رمان می‌گذارید برای شنیدن یا خواندن داستان‌های دیگران وقت بگذارید. اگر بخواهم توصیه‌ای به خودم کنم همان خواندن یا شنیدن داستان دیگران است. توصیه من به نویسنده‌های جوان‌تر این است که اول از همه تلفن یا وسیله دیجیتال خود را کنار بگذارند و شروع به تخیل کنند. معمولاً جوان‌ها عادت دارند حتی در موقع قدم زدن در خیابان به جای نگاه کردن به درختان و آسمان و ... به تلفن خود نگاه می‌کنند پس بهتر است آن را کناری گذاشته و به اطرافتان نگاه کنید. تلفن همیشه یک عالمه چیز جدید دارد. از اینستاگرام گرفته تا ایمیل و پیام‌های غیرضروری.
معمولاً در آثارتان سعی می‌کنید سبک‌های جدید را تجربه کنید. چگونه؟
خب این همان چیز است که قبلاً گفتم. همیشه سعی می‌کنم نوشته‌هایی از دیگران را بخوانم و در مطالعه داستان و کتاب خیلی تنوع طلب هستم. از نوشته‌های کلاسیک و مدرن گرفته تا کتاب‌های مربوط به نویسندگان مستند و ... خب اینجوری می‌توانم هر کدام از این نوشته‌ها را برای الهام بخشی خودم استفاده کنم. باید بگویم نویسندگی همان خواندن و تجربه کردن است.
#ادبیات
#داستان
#نویسنده
#مایکل_شیبن
@derakhte_honar
گوشی را کنار بگذارید/ داستان دیگران را بشنوید تا داستان خودتان را بنویسید.
مایکل شیبن، رمان نویس و فیلم‌نامه نویس آمریکایی در سال 1988 با نوشتن رمان علمی تخیلی «اسرار پیتسبرگ» توانست محبوبیت خاصی بین مخاطبان انگلیسی زبان کسب کند. وی در سال ۲۰۰۱ به خاطر رمان «ماجراهای شگفت‌انگیز کاوالیر و کلی» جایزه پولیتزر را گرفت و کتاب «مجمع پلیس‌های عبری» را در سال ۲۰۰۷ منتشر کرد که یک سال بعد به خاطر این کتاب برنده جایزه علمی تخیلی هوگو شد.
استعداد فوق‌العاده شیبن در ترکیب داستان تخیلی و تحقیقات علمی از او نویسنده‌ای منحصر به فرد ساخته است به طوری که بسیاری اعتقاد دارند ژانر جدیدی را ایجاد کرده است. وی در گفتگویی به نویسنده‌های جوان توصیه می‌کند بهترین راه تمرکز برای نوشتن این است که تلفن همراه خود و هر وسیله تکنولوژی دیگر را کنار بگذارند. وی می‌گوید اولین چیز بعد از تمرکز نیز این است که بدانیم درباره چه چیزی می‌نویسیم چون بعضی نویسنده‌ها تا آخرین کلمه کتابشان نمی‌دانند درباره چه چیزی نوشته‌اند. گفتگوی زیر را با مایکل شیبن را بخوانید:
معمولاً نویسنده‌ها عادت دارند در تنهایی بنویسند و حتی به صورت تنها یا منزوی زندگی کنند. این مسئله در مورد شما صدق می‌کند؟
البته بستگی به شرایط دارد. باید بگویم که شغل نویسندگی با تخیل سروکار دارد و برای بالا بردن قدرت تخیلی به نظرم باید با جامعه ارتباط بیشتری داشت. وقتی نویسنده نتواند با آدم‌های اطرافش ارتباط خوبی داشته باشد نمی‌تواند داستان خوبی بنویسد. همانطور که شما گفتید شغل نویسندگی با انزوا قرابت خاصی دارد ولی برای خلق یک دنیای تخیلی و داستانی نیز باید از دنیای واقعی الگو گرفت. خودم خیلی آدم خجالتی هستم ولی ترجیح می‌دهم با آدم‌های بیشتری در اطرافم صحبت و معاشرت کنم تا با این حسم مبارزه کنم چون اعتقاد دارم خجالتی بودن چیزی برای من نویسنده ندارد. باید داستان انسان‌های زیادی را بشنوم تا بتوانمک داستان خودم را بنویسم.
توصیه شما به نویسندگان جوان تر درباره شنیدن بهتر داستان دیگران چیست؟
خب شاید کسی از من بپرسد که چه زمان طول می‌کشد تا یک رمان بنویسم. اگر بگویم سه یا چهار سال شاید با توجه به سابقه من چیز عجیبی باشد ولی باید بگویم که نوشتن یک فرآیند طولانی است که تنها بخش کوتاهی از آن روی کاغذ می‌آید. باید بیشتر از وقتی که برای نوشتن یک رمان می‌گذارید برای شنیدن یا خواندن داستان‌های دیگران وقت بگذارید. اگر بخواهم توصیه‌ای به خودم کنم همان خواندن یا شنیدن داستان دیگران است. توصیه من به نویسنده‌های جوان‌تر این است که اول از همه تلفن یا وسیله دیجیتال خود را کنار بگذارند و شروع به تخیل کنند. معمولاً جوان‌ها عادت دارند حتی در موقع قدم زدن در خیابان به جای نگاه کردن به درختان و آسمان و ... به تلفن خود نگاه می‌کنند پس بهتر است آن را کناری گذاشته و به اطرافتان نگاه کنید. تلفن همیشه یک عالمه چیز جدید دارد. از اینستاگرام گرفته تا ایمیل و پیام‌های غیرضروری.
معمولاً در آثارتان سعی می‌کنید سبک‌های جدید را تجربه کنید. چگونه؟
خب این همان چیز است که قبلاً گفتم. همیشه سعی می‌کنم نوشته‌هایی از دیگران را بخوانم و در مطالعه داستان و کتاب خیلی تنوع طلب هستم. از نوشته‌های کلاسیک و مدرن گرفته تا کتاب‌های مربوط به نویسندگان مستند و ... خب اینجوری می‌توانم هر کدام از این نوشته‌ها را برای الهام بخشی خودم استفاده کنم. باید بگویم نویسندگی همان خواندن و تجربه کردن است.
#ادبیات
#داستان
#نویسنده
#مایکل_شیبن
@derakhte_honar