دلاوران ایران زمین

‌⚜ تاریخ ۳۰٠٠ ساله ی پادشاهی در ایران، تجربه ای نیست که به سادگی بتوان آن را کنار گذاشت. گرایش به سلطنت در ایران همچنان قوی است و سلطنت طلبی یکی از جریانات غیر قابل انکار در ایران است. خِرَد سیاسی میگوید به سلطنت باید بی نقاب نگریست.

ما در عصر مرزها و واحدهای ملی زندگی میکنیم. زندگی در نظم نوین جهانی و در قاب دولت-ملت الزامات خود را در دو عرصه داخلی و خارجی دارد و در این میانه مردم باید با حقوق اساسی آشنا باشند. جمهوری را با افلاطون میشناسند و جالب اینکه مراد افلاطون از جمهوری، نوعی #آریستوکراسی بوده است.

بر خلاف برخی مغالطات، "جمهوری" مدرن تر از سلطنت نیست و #پادشاهی پارلمانی نیز ریشه دارترین مدل حکومتی با ابزارهایی نو و جدید است. اکثر جمهوری های دیروز و امروز، دیکتاتوری هایی هستند زیر لعاب و نقاب جمهوری. به اطراف تان نگاه کنید؛ از شوروی استالین تا عراق صدام، از کره شمالی تا سوریه، از قرقیزستان تا ونزوئلا و دهها نمونه عینی که نیازی به نام بردن شان نیست. اما نظام های پادشاهی بازترین مدل دولت داری برای دنیا بوده است. در کشورهایی با سامانه ی پادشاهی پارلمانی، شاه نماد سمبلیک کشور و بدون مسئولیت اجرایی در راس هرم [State] قرار دارد.
نمونه های احیاء پادشاهی، انگلستان پس از کرامول و اسپانیای پس از فرانکو است. در دوران ما دیگر نیاز نیست ایده حکومت داری از اروپای شرقی و مرکزی بیاید. ٤٠ سال پیش آلودگی ناشی از فساد شبه روشنفکران چپ باعث شورش ٥٧ شد و حاصل التقاط و #شراکت نافرجام دو نیروی پلید مارکسیسم و شیعه باعث بر باد رفتن عمر، جان، ثروت، فرهنگ، اخلاق و زیست بوم ملت ایران شد. مردم ایران ٤٠ سال بازیچه آزمون و خطای ضد روشنفکری چپ شدند. هگل با اشاره به تاسیس هخامنشیان، نقطه شروع تاریخ تمدن در جهان را ایران میداند. ایرانیان نه تنها بنیانگذار امپراتوری بلکه مدنیت نیز بوده اند.
شاه بودن در ایران صرفا با قدرت تعریف نمیشده، بلکه بر اساس توزیع قدرت و با تکیه بر اخلاق والا، الوهیت، فره ایزدی، موهبت الهی و اهورامزدا مزین میشده. پادشاهان ایران نظیر کورش، داریوش و انوشیروان همچون فیلسوفانی سیاسی عمل میکرده اند.

شاه مطلوب ایرانی، آراسته و ستوده به فضایل اخلاقی بوده و ایرانیان انسان کامل را در شاه خود جستجو میکردند. شاهان، ملت را از اخلاق فرومایه به اخلاق والا رهنمون میساخته اند؛ صفاتی چون پهلوانی، خردمندی، دانایی و کوشندگی در گسترش عدل، داد و آزادی.

متون ادب پارسی پر است از نمونه ها در آداب شاهی و آئین مُلک داری؛ "پادشاه چون آفتاب است. آفتاب را نشاید بر یکی بتابد و بر دیگری نتابد." ایران جزء نخستین امپراتوری ها و کشورهای پادشاهی جهان بوده است و سند هویت ملی ایرانیان شاهنامه نام دارد. پس از حمله مغول و از ٦٠٠ سال پیش سلسله صفویه نظامی شبه ساسانی ایجاد کرد، با جنبه هایی از ایدئولوژی سازی برای سلطنت، نظیر موروثی بودن پادشاهی، دارای حق ویژه الهی بودن، رسمیت دادن به تشیع، تعیین دین به عنوان هویت و... تا #مشروطه در ١١٣ سال پیش و سپس دودمان #پهلوی که نظامی مبتنی بر مدیریت جامعه بر مبنای یک قانون اساسی زمینی، کمک به آزادی های اجتماعی-مدنی، سکولاریسم، تساهل دینی و اقتصاد لیبرالی بود. شاه حامی مردم و نخبگان جامعه و همواره وزنه تعادل گروه ها و قشرهای مختلف اجتماعی در راستای صلح و ثبات بوده. مردم ایران برای آزادی های مدنی از دست متحجرین به #شاه نیازمند بودند.
رضاشاه بزرگ امتداد ایرانشهری اردشیر بابکان بود و محمدرضا شاه فقید معمار مدرنیزاسیون ایران. امروز اما، شاهنشاهی برای استقرار نیکی و خیر عمومی در ایران نیازمند ابزارهای مدرن و تجدد است؛ #لائیسیته، قانون عرفی، حقوق بشر، دموکراسی و آزادی.

جمهوری اسلامی ثمره ی هیستری توده ای و عصبیت تاریخی ضد روشنفکران #چپ بود. مشکل شورشیان ٥٧ با سیستم پادشاهی در فقدان آزادی نبود، بلکه در وجود آرامش، صلح و آزادی های مدنی بود. در این چند ساله روشنفکری دینی زیر نقاب جمهوری به دنبال تداوم سیطره استبداد دینی بوده است.

حذف ولایت فقیه، آخرین حربه و پروژه تحولخواهان، آپولوژیست ها و استمرار طلبان امارات شیعه، برای اصلاح و نجات حکومت نیم بند اسلامی است. اما با چرخش روانشناسی اجتماعی ملت ایران و خرد ورزی نقاد و مقایسه و تطبیق ٤٠ ساله دو سیستم به نظر می رسد این خدعه ها دیگر جواب نخواهد داد.

چشمان طبقه ای گسترده و موثر از مردم و جوانان نسل نو ایران باز شده. آنها از مخدر دین رها شده اند و از افیون چپ خلاص. آنها دیگر فریب رنگ و لعاب آدم هایی که در ظاهر ساز مخالف میزنند و در باطن به دنبال نجات رژیم از بحران اند را نخواهند خورد.

اما، احیای پادشاهی به کمک دنیای آزاد و ساخت مجدد پایگاه اجتماعی آن یعنی طبقات ریشه دار و مختلف نوین اجتماعی که دل در گرو مهر #ایران زمین و اقوام ایرانی و ملت ایران داشته باشند و رابط میان دولت-ملت باشند

📎

1 view00:22

دلاوران ایران زمین

Forwarded from جامعه سکولاردموکرات

⚜بررسی نظام‌های حکومتی جهان: نظام #پادشاهی_پارلمانی چیست؟

نظام پادشاهی [پارلمانی] بر پایه تفکیک مسئولیت‌ها میان قوای سه‌گانه مقننه، قضاییه و مجریه است. احزاب سیاسی در یک رقابت دموکراتیک، نمایندگانی را با رای مردم به پارلمان (یا همان مجلس شورای ملی) می‌فرستند.

هنگامی‌که نمایندگان به نامزد نخست وزیری احزاب حائز اکتریت، رای اعتماد دادند، پادشاه با برگزیدن وی به عنوان نخست وزیر کشور، پشتیبانی قانونی و معنوی خویش را از وی اعلام می‌دارد.

نخست وزیر و هیئت دولتش تا هنگامی‌که مورد تایید نمایندگان مردم در مجلس هستند و خشنودی #ملت را تامین می‌کنند، در جایگاه خویش بدون محدودیت زمانی می‌مانند و اگر اعتماد پارلمان را از دست بدهند، بیدرنگ برکنار می‌شوند

بدون آنکه برای یک دوره چهارساله (یا بیشتر) که ویژگی نظام‌های جمهوری است، به کشور تحمیل شوند به عبارت دیگر قدرت درنظام پادشاهی پارلمانی، فردی و موروثی نیست زیرا قوه مجریه دراختیار نخست وزیر، وزیرانش و پارلمان قرار دارد که در هر همه پرسی توسط مردم تایید می‌گردد و با برکنار می‌شود

#پادشاه گرچه رییس کشور است (به غیر از ژاپن و سوئد که پادشاه حتی عنوان رییس کشور را هم دارا نیست) ولی فاقد قدرت گسترده است و بنابراین پاسخگوی کاستی‌ها و ناتوانی‌های قوه مجریه نیست. بنابراین #پادشاهی_پارلمانی حکومت فردی نیست.

#نخست_وزیر منتخب پارلمانی که خود برآمده از #اراده_ملی است رییس قوه مجریه است و نه #نهاد_پادشاهی.

#نهاد_پادشاهی، سُنتی ریشه‌دار در #تاریخ_ایران است ولی اکنون نقشی کاملا نمادین می‌تواند دارا باشد. در #ایران، پادشاه می‌تواند نماد یکپارچگی تیره‌های گوناگون کشور باشد.

👑

در عصر کُهن‌تر هم در انگلستانِ سده هفدهم، پس از یازده سال جمهوری به سیستم پادشاهی برگشت پادشاهی‌ پارلمانی گردید.
. بر خلاف تبلیغات برخی جمهوری‌خواهان که می‌گویند اگر نظام پادشاهی در کشوری برافتاد دیگر برگشتنی نیست، در چند نمونه، بازگشت پادشاهی به کشوری را پس از دوره‌ای جمهوری سراغ داریم. در عصر کنونی، اسپانیا که پس از ژنرال فرانکو شاهد بازگشت خوان کارلوسِ پادشاه و نهادینه شدن دموکراسی بود، نمونه زنده‌ای است. همچنین کامبوج که پس از سال‌ها جنایات خمرهای سرخ در دهه‌های هفتاد و هشتاد، در سال ۱۹۹۳ گواه بازگشت پادشاهی و آرامش بود، مثال مناسب دیگری است
تمام بدبختی ما همین است که خودمان راه رفتن بلد بودیم اما این لشگر روشنفکرنمایان انگلیسی آمدند به شما راه رفتن کبک را بیاموزند. یک عمر فریاد کشیدم هر ملتی شیوه و سنت خودش را در حکومتداری دارد خودتان را با کشورهای تازه بنیاد و بی هویتی مانند جمهوری های موز که نه هویت دارند نه سنت تاریخی سیاسی اما سودی ندارد گویی با دیوار سخن میگویم.
یک بار ملت انگلیس یک غلطی کردند جمهوری را آزمودند از دل آن دیکتاتوری کرامول درآمد با یک انقلاب خونین کرامول را سرنگون کردند و دیگر سخن از جمهوری نکردند
یک بار ملت اسپانیا در دام جمهوریت فرانکویی افتادند پس از سالها با گفتن غلط کردیم شاهزاده خوان کارلوس را از ایتالیا بازگردانیدند و دور جمهوری را خط کشیدند.
اما شگفتا از عده ای از مردم ایران شگفتا از این لشگر سبک مغز لعنت بر این دسیسه و مکر و فریب انگلیسی ها که رقیب استعمار گر خود فرانسه را ازپادشاهی خلع و سمبل حکومت های جمهوری شد و نتیجه آن کاملا مشخص است
شگفتا از این روشنفکر نمایان انگلوفیل که هزاربار دیگر از این سوراخ جمهوریت گزیده شوند تا ایران را به کل به فنا ندهند دست بردار نیستند

1 view06:14

About

Blog

Apps

Platform