امروز هشتم دی ماه، بزرگداشت #رادمان_پور_ماهک( یعقوب لیث صفاری)است

دلاور میهن‌پرستی که برای آزادی کشورش از چنگال تازیان(اعراب)، جنگید ولی هیچ نام و آرامگاه و بزرگداشتی درخور برایش نیست.
یعقوب لیث سیستانی، دویست سال پس از فرمانروایی ستمکارانه‌ی تازیان بر #ایران، خیزش کرد و نامه ی آنان را در هم پیچید.
او با گردآوری دلاوران سیستان و ديگر جاهای ایران‌زمین به جنگ با فرمانروایان سیاهدل تازی رفت و سراسر سیستان و خراسان تا فرا‌رود، مازندران وگیلان، ری و اصفهان، فارس و کرمان و تا بخشی از خوزستان را از چیرگی چنگ اندازانِ عرب رهاند.
ولی شوربختانه در سال ۲۶۵ ماهی(قمری) در گندی‌شاپور بیمار شد و درگذشت. آرامگاهش در روستای شاه‌آبادِ #دزفول است و مانند دیگر جای‌های میهنی و باستانی با بی‌مِهری بسیار روبه‌رو است.
سرزمین مصر با آن همه دیرینِگی، عرب زبان شده و در جهان، “مملکت المصر العربیه” خوانده می شود.
اکنون به این بیَندیشید که اگر این #رویگرِ_سیستانی دست به شمشیر نمی شد و اگر فردوسی #شاهنامه را نمی سُرود، در ایران چه ها رخ می داد! ما چگونه و به چه زبانی با یکدیگر سخن می گفتیم؟

پاینده ایران

نیکی وبدی در #شاهنامه

نباشد همی نیک و بد پایدار
همان به که نیکی بود یادگار
دراز است دست فلک بر بدی
همه نیکویی کن اگر بخردی
چو نیکی کنی، نیکی آید برت
بدی را بدی باشد اندرخورت
چو نیکی نمایدت کیهان‌خدای
تو با هر کسی نیز، نیکی نمای
مکن بد، که بینی به فرجام بد
ز بد گردد اندر جهان، نام بد
به نیکی بباید تن آراستن
که نیکی نشاید ز کس خواستن
وگر بد کنی، جز بدی ندروی
شبی در جهان شادمان نغنوی

فردوسی بزرگ.