سلام.
با آسیب‌هایی که فرموند موافقم. نقدهایی که دارند درست و به جاست.
اما با نتیجه‌ای که گرفتند، موافق نیستم.

🔹فرض کنیم جهادی یک سیستم بسته و غیرقابل تغییره؛ و اینطور تعریف میشه:
یک عده از #شهر میرن به #روستا ، #خدمات انجام میدن. بخاطر #عدم_شناخت ، #بعضی از ارتباط‌ها و خدماتشون برای روستا #زیان داره.

۱. این کار برای خود جهادگران، پاکی روح نمیاره؟ بازدید مناطق محروم، برای جهادگرانی که عمدتا دانشجو هستند و در حال کسب تجربه، در جهان‌بینی اونا تاثیر نداره؟
اصولا نظرشون اینه که این حس مفید بودن، بده؟ حس وظیفه برای خدمت به محرومین نباید تقویت بشه؟!

۲. در کنار آسیب‌های زیاد که فرمودند، نباید فواید جهاد رو ببینیم؟
چند هزار نفر (چندصد خانواده) در طول این سالها در مناطق مختلف صاحب خونه و حمام و دستشویی شدند؟
چند هزار بیمار معالجه و درمان شدند؟
چند صد بچه مدرسه دار شدند و سواد یاد گرفتند؟
چند نوجوان و جوان روستایی بواسطه حضور جهادگرا انگیزه کار و تلاش و درس پیدا کردند؟
اگر یک نفر خودکشی کرده، چند دهدنفر احیا شدند؟

آماری داریم که ضررهاش بیشتر از نفعش بوده که نتیجه بگیریم جهادی رو کنسل کنیم؟

🔹اما واقعا جهادی اینطوره؟ امکان رشد و ارتقا برای این سیستم وجود نداره؟!

▪️چند ماه گذشته وقتی گذاشتیم و با گروه های جهادی دانشگاهی صحبتی کردیم‌. همگی مشغول ارتقای برنامه‌ها بودند. دانشجوها دقیقا با همین نگاه #آسیب‌شناسی_جهادی مشغول برنامه‌ریزی بودند و بحثشون کم کردن آسیب‌ها و نقش‌آفرینی بومی‌ها و ... بود.

بعضی دلایل آسیب‌پذیری مناطق محروم، این موارده:
ضعف شدید امیدواری در منطقه
نبود روحیه همکاری بین افراد
نبود روحیه #مسئولیت_پذیری اجتماعی بین مردم..
که #جهادی بسیاری از این مسائل رو حل میکنه..