🛋 به #اتاق_درمان خوش آمدید
اینجا جاییست برای حرفهایی که معمولاً پشت درِ بستهی اتاق مشاوره میمانند؛
نه برای افشاگری ❌
نه برای نسخهدادنهای فوری ❌
بلکه برای فهمیدن 🌱
🧠 در این کانال، از تجربهها و تأملهای حرفهای خودم در اتاق درمان مینویسم؛
از لحظههایی که مراجعان حرفهایی میزنند که سالها نگه داشتهاند،
از سکوتها 🤍، مقاومتها، ترسها، اشکها
و از آن تغییرهای کوچک اما عمیق که گاهی بیسر و صدا اتفاق میافتند.
📘 «اتاق درمان» نه کلاس درس است،
نه دفترچهی توصیههای روانشناسی زرد.
اینجا تلاقی تجربهی بالینی، نگاه انسانی و تأمل حرفهایست.
👤 اگر مراجع هستید،
این کانال میتواند کمک کند اتاق درمان را امنتر، واقعیتر و قابلفهمتر ببینید.
👥 اگر روانشناس یا درمانگر هستید،
اینجا جایی برای مکث ⏸، همفکری و دیدن وجوه نادیدهی کار درمان است.
🌿 و اگر فقط انسانی هستید که میخواهد خودش را بهتر بفهمد،
جای درستی آمدهاید.
🔁 اگر فکر میکنید این فضا میتواند برای دیگران هم مفید باشد،
خوشحال میشوم این صفحه را به دوستان، همکاران یا هر کسی که به سلامت روان علاقهمند است معرفی کنید.
✨ به «اتاق درمان» خوش آمدید؛
جایی برای روایت، فهم، و صادقبودن با روان.
✍️ من #مصطفی_سلیمانی هستم
درمانگر و روایتگر تجربههای اتاق درمان
☘❤️ @DarmanRoom
اینجا جاییست برای حرفهایی که معمولاً پشت درِ بستهی اتاق مشاوره میمانند؛
نه برای افشاگری ❌
نه برای نسخهدادنهای فوری ❌
بلکه برای فهمیدن 🌱
🧠 در این کانال، از تجربهها و تأملهای حرفهای خودم در اتاق درمان مینویسم؛
از لحظههایی که مراجعان حرفهایی میزنند که سالها نگه داشتهاند،
از سکوتها 🤍، مقاومتها، ترسها، اشکها
و از آن تغییرهای کوچک اما عمیق که گاهی بیسر و صدا اتفاق میافتند.
📘 «اتاق درمان» نه کلاس درس است،
نه دفترچهی توصیههای روانشناسی زرد.
اینجا تلاقی تجربهی بالینی، نگاه انسانی و تأمل حرفهایست.
👤 اگر مراجع هستید،
این کانال میتواند کمک کند اتاق درمان را امنتر، واقعیتر و قابلفهمتر ببینید.
👥 اگر روانشناس یا درمانگر هستید،
اینجا جایی برای مکث ⏸، همفکری و دیدن وجوه نادیدهی کار درمان است.
🌿 و اگر فقط انسانی هستید که میخواهد خودش را بهتر بفهمد،
جای درستی آمدهاید.
🔁 اگر فکر میکنید این فضا میتواند برای دیگران هم مفید باشد،
خوشحال میشوم این صفحه را به دوستان، همکاران یا هر کسی که به سلامت روان علاقهمند است معرفی کنید.
✨ به «اتاق درمان» خوش آمدید؛
جایی برای روایت، فهم، و صادقبودن با روان.
✍️ من #مصطفی_سلیمانی هستم
درمانگر و روایتگر تجربههای اتاق درمان
☘❤️ @DarmanRoom
🥰1🙏1
۱
📍چرا خودشیفتهها در درمان گیر میکنند؟
(مقاومتهای خودشیفته در برابر التیام)
✍️ #مصطفی_سلیمانی
🔻 اتاق درمان، پناهگاهی است برای التیام زخمهای نهان روح. در این فضا، مراجع میتواند کودک درون خویش را دوباره در آغوش یک حضور امن تجربه کند؛ حضوری که بتوان بر آن تکیه زد، از آن آموخت و حس کرد کسی هست که پیشتر رفته و دانایی بیشتری دارد. اما برای کسانی که با ویژگیهای خودشیفتگی دستبهگریباناند، این پناهگاه اغلب به عرصهای از چالشهای درونی تبدیل میشود. آنها در مسیر پیشرفت، متوقف میمانند، زیرا پذیرش درمانگر به عنوان راهنمایی برتر، به معنای روبهرو شدن با ناکاملی خویش، آشکار کردن نیازهای سرکوبشده و گشودن دریچه آسیبپذیری است.
▪️ ریشه این دشواریها به دوران کودکی بازمیگردد. بسیاری از این افراد در خردسالی نتوانستهاند والدین خود را آرمانی سازند. آرمانیسازی، نیاز ذاتی کودک است تا در سایه یک بزرگسال قدرتمند و بینقص، احساس امنیت کند. هنگامی که والدین ناتوان، غایب یا ناپایدار بودهاند، این فرآیند مختل میشود. نتیجه آن است که فرد بزرگسال نیز در آرمانی کردن درمانگر ناتوان میماند. یا از همان نخستین جلسه، او را بیارزش و ناآگاه میپندارد و زمزمه میکند «این چیزی نمیفهمد»، یا برای مدتی کوتاه او را بر قله مینشاند و با کوچکترین لغزش همچون تأخیری ناچیز یا دیدگاهی متفاوت، همه چیز فرومیپاشد و درمان را ترک میگوید.
▪️ در آغاز درمان، نگریستن به درمانگر با دیدی مثبت و تا اندازهای آرمانی، کلیدی حیاتی است. این نگرش، سبب میشود مراجع به سخنان درمانگر دل بسپارد، پیشنهادهایش را جدی گیرد و گامبهگام به سوی دگرگونی پیش رود. اگر پس از چند جلسه، این حس مثبت شکل نگیرد، درمان معمولاً به سرانجامی نمیرسد. برای افراد خودشیفته، این حس مثبت به ندرت پایدار میماند، زیرا تحمل «نیازمندی» به دیگری، برایشان تهدیدی ژرف است. آنها سالها با این باور زیستهاند که کامل و بینیازند؛ پذیرش یاری، این تصویر را درهم میشکند.
▪️ به همین سبب، بسیاری از آنها حتی درمان را آغاز نمیکنند یا در میانه راه، آن را رها میسازند. تحمل اینکه کسی پیشتر باشد، برایشان شکننده و تحقیرآمیز است. در اتاق درمان، بارها شاهد بودهام که مراجع با انگیزهای فراوان میآید، چند جلسهای دلانگیز سپری میشود، اما همین که نوبت به کاوش عمیقتر میرسد و احساس نیاز یا ضعف نمایان میگردد، ناگهان پیوند گسسته میشود. گاهی پیامی میفرستند که «دیگر نیازی نیست»، گاهی هم بیخداحافظی ناپدید میگردند.
▪️ آسیبپذیری، جوهره درمان است، اما برای کسی که سالها با غرور و انکار، از خویش پاسداری کرده، گشودن این درب، دشواریای جانکاه است. آنها ترجیح میدهند روابطی سطحی و کنترلپذیر داشته باشند تا آنکه خطر دیده شدن واقعی را بپذیرند. درمانگر هر اندازه ماهر باشد، نمیتواند به زور کسی را آسیبپذیر سازد؛ این انتخاب باید از عمق وجود مراجع برخیزد.
همانطور که هاینتس کوهوت، نظریهپرداز برجسته روانکاوی، تأکید میکند، درمانگر باید با همدلی ژرف و نگرشی دروننگرانه، تجربهای اصلاحی برای مراجع فراهم آورد تا خودی پایدار شکل گیرد و زخمهای خودشیفتگی التیام یابد.
▪️ با این همه، هنگامی که مراجع حتی اندکی انگیزه دارد و درمانگر با شکیبایی و آگاهی گام برمیدارد، میتوان به آرامی این دیوارها را فرو ریخت. در اتاق درمان، دیدهام که برخی مراجعان پس از ماهها مقاومت، به لحظهای میرسند که میگویند «شاید واقعاً به یاری نیاز دارم». آن لحظه، نقطه عطفی راستین است. دگرگونی ممکن است، اما نیازمند زمان، اعتماد و پذیرش این حقیقت ساده است: هیچکس بینقص نیست و نیاز به دیگری، نه ضعف، که گوهر انسانی بودن است.
#اتاق_درمان #خودشیفتگی #روانشناسی #آسیب_پذیری #درمان_شخصیت
❤️☘ @DarmanRoom
📍چرا خودشیفتهها در درمان گیر میکنند؟
(مقاومتهای خودشیفته در برابر التیام)
✍️ #مصطفی_سلیمانی
🔻 اتاق درمان، پناهگاهی است برای التیام زخمهای نهان روح. در این فضا، مراجع میتواند کودک درون خویش را دوباره در آغوش یک حضور امن تجربه کند؛ حضوری که بتوان بر آن تکیه زد، از آن آموخت و حس کرد کسی هست که پیشتر رفته و دانایی بیشتری دارد. اما برای کسانی که با ویژگیهای خودشیفتگی دستبهگریباناند، این پناهگاه اغلب به عرصهای از چالشهای درونی تبدیل میشود. آنها در مسیر پیشرفت، متوقف میمانند، زیرا پذیرش درمانگر به عنوان راهنمایی برتر، به معنای روبهرو شدن با ناکاملی خویش، آشکار کردن نیازهای سرکوبشده و گشودن دریچه آسیبپذیری است.
▪️ ریشه این دشواریها به دوران کودکی بازمیگردد. بسیاری از این افراد در خردسالی نتوانستهاند والدین خود را آرمانی سازند. آرمانیسازی، نیاز ذاتی کودک است تا در سایه یک بزرگسال قدرتمند و بینقص، احساس امنیت کند. هنگامی که والدین ناتوان، غایب یا ناپایدار بودهاند، این فرآیند مختل میشود. نتیجه آن است که فرد بزرگسال نیز در آرمانی کردن درمانگر ناتوان میماند. یا از همان نخستین جلسه، او را بیارزش و ناآگاه میپندارد و زمزمه میکند «این چیزی نمیفهمد»، یا برای مدتی کوتاه او را بر قله مینشاند و با کوچکترین لغزش همچون تأخیری ناچیز یا دیدگاهی متفاوت، همه چیز فرومیپاشد و درمان را ترک میگوید.
▪️ در آغاز درمان، نگریستن به درمانگر با دیدی مثبت و تا اندازهای آرمانی، کلیدی حیاتی است. این نگرش، سبب میشود مراجع به سخنان درمانگر دل بسپارد، پیشنهادهایش را جدی گیرد و گامبهگام به سوی دگرگونی پیش رود. اگر پس از چند جلسه، این حس مثبت شکل نگیرد، درمان معمولاً به سرانجامی نمیرسد. برای افراد خودشیفته، این حس مثبت به ندرت پایدار میماند، زیرا تحمل «نیازمندی» به دیگری، برایشان تهدیدی ژرف است. آنها سالها با این باور زیستهاند که کامل و بینیازند؛ پذیرش یاری، این تصویر را درهم میشکند.
▪️ به همین سبب، بسیاری از آنها حتی درمان را آغاز نمیکنند یا در میانه راه، آن را رها میسازند. تحمل اینکه کسی پیشتر باشد، برایشان شکننده و تحقیرآمیز است. در اتاق درمان، بارها شاهد بودهام که مراجع با انگیزهای فراوان میآید، چند جلسهای دلانگیز سپری میشود، اما همین که نوبت به کاوش عمیقتر میرسد و احساس نیاز یا ضعف نمایان میگردد، ناگهان پیوند گسسته میشود. گاهی پیامی میفرستند که «دیگر نیازی نیست»، گاهی هم بیخداحافظی ناپدید میگردند.
▪️ آسیبپذیری، جوهره درمان است، اما برای کسی که سالها با غرور و انکار، از خویش پاسداری کرده، گشودن این درب، دشواریای جانکاه است. آنها ترجیح میدهند روابطی سطحی و کنترلپذیر داشته باشند تا آنکه خطر دیده شدن واقعی را بپذیرند. درمانگر هر اندازه ماهر باشد، نمیتواند به زور کسی را آسیبپذیر سازد؛ این انتخاب باید از عمق وجود مراجع برخیزد.
همانطور که هاینتس کوهوت، نظریهپرداز برجسته روانکاوی، تأکید میکند، درمانگر باید با همدلی ژرف و نگرشی دروننگرانه، تجربهای اصلاحی برای مراجع فراهم آورد تا خودی پایدار شکل گیرد و زخمهای خودشیفتگی التیام یابد.
▪️ با این همه، هنگامی که مراجع حتی اندکی انگیزه دارد و درمانگر با شکیبایی و آگاهی گام برمیدارد، میتوان به آرامی این دیوارها را فرو ریخت. در اتاق درمان، دیدهام که برخی مراجعان پس از ماهها مقاومت، به لحظهای میرسند که میگویند «شاید واقعاً به یاری نیاز دارم». آن لحظه، نقطه عطفی راستین است. دگرگونی ممکن است، اما نیازمند زمان، اعتماد و پذیرش این حقیقت ساده است: هیچکس بینقص نیست و نیاز به دیگری، نه ضعف، که گوهر انسانی بودن است.
#اتاق_درمان #خودشیفتگی #روانشناسی #آسیب_پذیری #درمان_شخصیت
❤️☘ @DarmanRoom
❤1👍1
۲
📍تغییر بدون رنج؟
(اشتباه تلخِ مراجعان در رواندرمانی)
✍️ #مصطفی_سلیمانی
🔻 در دنیای روانکاوی و درمانهای روانشناختی، خطری پنهان وجود دارد که کمتر به آن توجه میشود. بسیاری از مراجعان، با نشانههایی مانند کسالت و ملالت مداوم، مشکلات خواب، ناتوانی جنسی، ترس از مقامات بالاتر یا دشواری در برقراری روابط عاطفی با جنس مخالف، به درمانگر مراجعه میکنند. آنها ظاهراً خواهان رهایی از این عوارض هستند، اما در عمق، از رنجی که همراه رشد واقعی و استقلال است، میگریزند. این تظاهر به تمایل تغییر، بدون پذیرش درد لازم، درمان را به بنبست میرساند.
▪️ اریک فروم در کتاب "هنر بودن" این پدیده را دقیق توصیف میکند. او میگوید مراجع اغلب فقط تظاهر میکند که میخواهد تغییر کند. طبیعتاً هر کسی میخواهد از شر نشانههای آزاردهنده خلاص شود، اما تفاوت مراجع مقاوم در این است که حاضر نیست رنج و اندوهی را تحمل کند که لازمه طی کردن مسیر رشد و مستقل شدن است.
▪️ چنین مراجعی چگونه این تعارض را مدیریت میکند؟ او به قانون اصلی روانکاوی، یعنی بیان آزادانه هر آنچه به ذهن میرسد بدون سانسور، بسنده میکند و انتظار دارد بدون هیچ رنج یا تلاشی، بهبود یابد. به عبارت ساده، او به رستگاری صرفاً از طریق حرف زدن باور دارد، در حالی که چنین چیزی اساساً ممکن نیست.
▪️ بدون اشتیاق واقعی برای تجربه رنج و نگرانی، هیچ رشدی اتفاق نمیافتد. فروم تأکید میکند که دستیابی به هر چیز ارزشمند در زندگی، بدون تحمل درد و اضطراب ممکن نیست. این اصل نه تنها در روانکاوی، بلکه در هر درمان روانشناختی دیگری صادق است.
▪️ در جامعه امروز، این مشکل بیشتر شده است. فرهنگ مصرفی ما، راهحلهای سریع و بدون درد تبلیغ میکند: دورههای آنلاین کوتاه، اپلیکیشنهای آرامش فوری و درمانهای سطحی. اما فروم هشدار میدهد که رشد واقعی فرآیندی طولانی، پرچالش و دردناک است. بدون پذیرش این درد، مراجعان در چرخه تظاهر گرفتار میمانند و به استقلال واقعی نمیرسند.
▪️ یکی از مثالهای شایع، دشواری در روابط عاطفی است. مراجع ممکن است از ناتوانی در ارتباط با جنس مخالف گلایه کند، اما وقتی درمانگر او را تشویق به اقدام واقعی در زندگی میکند، مقاومت نشان میدهد. او ترجیح میدهد فقط حرف بزند تا اینکه خطر رد شدن یا آسیب عاطفی را بپذیرد. اینجا دقیقاً همان جایی است که فروم میگوید: بدون رنج و نگرانی، رشد ممکن نیست.
▪️ درمانگران هم گاهی در دام این تظاهر میافتند و برای حفظ مراجع، بیش از حد به حرف زدن اکتفا میکنند. اما درمان مؤثر نیازمند همکاری فعالانه است؛ مراجع باید اشتیاق واقعی برای مواجهه با درد نشان دهد و درمانگر او را به سمت پذیرش این رنج هدایت کند.
▪️ دیدگاه فروم ما را به فکر وامیدارد: آیا واقعاً خواهان تغییر هستیم یا فقط میخواهیم دردهایمان را بدون هزینه از بین ببریم؟ در دنیای پرسرعت کنونی، باید به یاد آوریم که دستاوردهای ماندگار همیشه از دل رنج بیرون میآیند. بدون این پذیرش، جلسات درمانی به نمایش تبدیل میشوند و مراجع در زندان درونی خود باقی میماند.
▪️ پیام نهایی فروم روشن و تکاندهنده است: آزادی واقعی و رشد اصیل، قیمت سنگینی دارد: (تحمل رنج آگاهانه). کسانی که این قیمت را میپردازند، نه تنها از نشانههای خود رها میشوند، بلکه به انسانی کاملتر و مستقلتر تبدیل میشوند. این همان "هنر بودن" است که فروم از آن سخن میگوید: زندگی کردن به جای فقط زنده ماندن.
#روانکاوی #اریک_فروم #رشد_شخصی #درمان_روانی #هنر_بودن
❤️☘ @DarmanRoom
📍تغییر بدون رنج؟
(اشتباه تلخِ مراجعان در رواندرمانی)
✍️ #مصطفی_سلیمانی
🔻 در دنیای روانکاوی و درمانهای روانشناختی، خطری پنهان وجود دارد که کمتر به آن توجه میشود. بسیاری از مراجعان، با نشانههایی مانند کسالت و ملالت مداوم، مشکلات خواب، ناتوانی جنسی، ترس از مقامات بالاتر یا دشواری در برقراری روابط عاطفی با جنس مخالف، به درمانگر مراجعه میکنند. آنها ظاهراً خواهان رهایی از این عوارض هستند، اما در عمق، از رنجی که همراه رشد واقعی و استقلال است، میگریزند. این تظاهر به تمایل تغییر، بدون پذیرش درد لازم، درمان را به بنبست میرساند.
▪️ اریک فروم در کتاب "هنر بودن" این پدیده را دقیق توصیف میکند. او میگوید مراجع اغلب فقط تظاهر میکند که میخواهد تغییر کند. طبیعتاً هر کسی میخواهد از شر نشانههای آزاردهنده خلاص شود، اما تفاوت مراجع مقاوم در این است که حاضر نیست رنج و اندوهی را تحمل کند که لازمه طی کردن مسیر رشد و مستقل شدن است.
▪️ چنین مراجعی چگونه این تعارض را مدیریت میکند؟ او به قانون اصلی روانکاوی، یعنی بیان آزادانه هر آنچه به ذهن میرسد بدون سانسور، بسنده میکند و انتظار دارد بدون هیچ رنج یا تلاشی، بهبود یابد. به عبارت ساده، او به رستگاری صرفاً از طریق حرف زدن باور دارد، در حالی که چنین چیزی اساساً ممکن نیست.
▪️ بدون اشتیاق واقعی برای تجربه رنج و نگرانی، هیچ رشدی اتفاق نمیافتد. فروم تأکید میکند که دستیابی به هر چیز ارزشمند در زندگی، بدون تحمل درد و اضطراب ممکن نیست. این اصل نه تنها در روانکاوی، بلکه در هر درمان روانشناختی دیگری صادق است.
▪️ تصور کنید مراجعی که از کسالت دائمی شکایت دارد، ساعتها در جلسات حرف میزند، خاطرات کودکی را بازگو میکند و حتی اشک میریزد. اما وقتی نوبت به تغییر واقعی در رفتار روزمره میرسد، عقبنشینی میکند. چرا؟ چون الگوهای قدیمی، هرچند دردناک، برای او آشنا و امن به نظر میرسند. او ناخودآگاه درمان را خراب میکند تا از رنج جدایی از این الگوها در امان بماند.
▪️ در جامعه امروز، این مشکل بیشتر شده است. فرهنگ مصرفی ما، راهحلهای سریع و بدون درد تبلیغ میکند: دورههای آنلاین کوتاه، اپلیکیشنهای آرامش فوری و درمانهای سطحی. اما فروم هشدار میدهد که رشد واقعی فرآیندی طولانی، پرچالش و دردناک است. بدون پذیرش این درد، مراجعان در چرخه تظاهر گرفتار میمانند و به استقلال واقعی نمیرسند.
▪️ یکی از مثالهای شایع، دشواری در روابط عاطفی است. مراجع ممکن است از ناتوانی در ارتباط با جنس مخالف گلایه کند، اما وقتی درمانگر او را تشویق به اقدام واقعی در زندگی میکند، مقاومت نشان میدهد. او ترجیح میدهد فقط حرف بزند تا اینکه خطر رد شدن یا آسیب عاطفی را بپذیرد. اینجا دقیقاً همان جایی است که فروم میگوید: بدون رنج و نگرانی، رشد ممکن نیست.
▪️ درمانگران هم گاهی در دام این تظاهر میافتند و برای حفظ مراجع، بیش از حد به حرف زدن اکتفا میکنند. اما درمان مؤثر نیازمند همکاری فعالانه است؛ مراجع باید اشتیاق واقعی برای مواجهه با درد نشان دهد و درمانگر او را به سمت پذیرش این رنج هدایت کند.
▪️ دیدگاه فروم ما را به فکر وامیدارد: آیا واقعاً خواهان تغییر هستیم یا فقط میخواهیم دردهایمان را بدون هزینه از بین ببریم؟ در دنیای پرسرعت کنونی، باید به یاد آوریم که دستاوردهای ماندگار همیشه از دل رنج بیرون میآیند. بدون این پذیرش، جلسات درمانی به نمایش تبدیل میشوند و مراجع در زندان درونی خود باقی میماند.
▪️ پیام نهایی فروم روشن و تکاندهنده است: آزادی واقعی و رشد اصیل، قیمت سنگینی دارد: (تحمل رنج آگاهانه). کسانی که این قیمت را میپردازند، نه تنها از نشانههای خود رها میشوند، بلکه به انسانی کاملتر و مستقلتر تبدیل میشوند. این همان "هنر بودن" است که فروم از آن سخن میگوید: زندگی کردن به جای فقط زنده ماندن.
#روانکاوی #اریک_فروم #رشد_شخصی #درمان_روانی #هنر_بودن
❤️☘ @DarmanRoom
❤1👍1