با پترن Proxy آشنا بشید! 🪻

الگوی پروکسی یک الگوی طراحی نرم افزار هست. یک پروکسی در کلی ترین شکل خود، کلاسی هست که به عنوان رابطی برای چیز دیگری عمل میکنه. پروکسی میتونه با هر چیزی ارتباط برقرار کنه، به عنوان مثال: یک اتصال شبکه، یک شی بزرگ در حافظه، یک فایل یا منابع دیگری که کپی کردن اون گرون هست یا غیرممکن. درواقع الگوی پروکسی یک راه غیرمستقیم برای دسترسی به یک شی فراهم میکنه و کنترل اضافی، انعطاف‌پذیری و بهبود عملکرد رو برای کد شما ارائه میده.

پترن پروکسی یک رویکرد همه کاره برای تعامل با شی رو ارائه میده. این یک لایه از کنترل رو فراهم و فرآیندها رو ساده میکنه. حتی میتونه با افزودن قابلیت هایی مثل ذخیره سازی، عملکرد رو بهبود ببخشه. این امر اون رو به ابزاری ارزشمند برای ساختن سیستم های نرم افزاری انعطاف پذیر و امن تبدیل میکنه.

چه زمانی از الگوی طراحی پروکسی استفاده کنیم؟

مثلا فکر کنید در حال ساختن یک نرم افزار پیچیده هستید که به یک موتور رندر سه بعدی قدرتمند نیاز داره. با این حال، این موتور منابع فشرده هست و ممکنه برای همه عملکردها مورد نیاز نباشه. حالا اینجا پروکسی چه کمکی میتونه کنه؟ یک پروکسی برای موتور رندر اجرا میکنیم. در ابتدا، پروکسی یک مکان نگه می داره یا خالی میمونه. زمانی که رندر سه بعدی واقعاً مورد نیاز هست، پروکسی موتور واقعی رو ایجاد میکنه و اطمینان حاصل میکنه که منابع فقط در صورت لزوم تخصیص داده میشن. این رویکرد به طور قابل توجهی زمان راه اندازی برنامه و استفاده از حافظه رو با به تأخیر انداختن ساخت اشیاء با منابع فشرده بهبود می بخشه.

یک زمان دیگه ای که میتونیم از این پترن استفاده کنیم، موقعی هست که شما در حال توسعه یک سیستم مدیریت مالی با اطلاعات حساس حساب هستید. برخی از نقش‌های کاربر فقط باید دسترسی به مشاهده داشته باشن، در حالی که برخی دیگر ممکن هست به مجوز تراکنش نیاز داشته باشن. اینجا یک پروکسی برای دسترسی به حساب میسازیم. پروکسی به عنوان دروازه‌بان عمل میکنه، درخواست‌های دسترسی رو رهگیری میکنه و مجوزهای کاربر رو قبل از اعطای تعامل با شی حساب واقعی تأیید میکنه. این اقدامات امنیتی رو اعمال میکنه و تغییرات غیرمجاز رو محدود میکنه و از داده های مالی حساس محافظت میکنه.

حالا سوالی که پیش میاد اینه. چه زمانی استفاده نکنیم؟؟

به این سناریو دقت کنید: شما در حال توسعه یک برنامه پردازش داده هستید که وظایف ساده دستکاری داده ها رو انجام میده. کنترل دسترسی یا بارگذاری تنبل مورد نیاز نیست.
و اگر برنامه شما از ویژگی هایی مثل بارگذاری تنبل(lazy loading) یا کنترل دسترسی استفاده نمیکنه، پروکسی ها ممکن هست انتزاعات غیر ضروری رو معرفی کنن. این لایه اضافی می تونه رفتار شی واقعی رو پنهان کنه و دیباگ کردن رو چالش برانگیزتر کنه. در این شرایط، یک رویکرد ساده تر بدون پروکسی ممکنه قابل نگهداری تر باشه.

به صورت کلی همه دیزاین پترن ها بنظر من برای شرایط خاصی میتونن کمک کننده باشن(البته اگر حواسمون بهشون باشه). این پترن هم میتونه در شرایط خاصی کمک کننده و بهترین راه حل باشه. برای کسب اطلاعات بیشتر، شما میتونید مقالات زیر رو مطالعه کنید.
- Article
- Article
- Article

#design_pattern #proxy
@CodeModule