مسأله لیبل زدن یا نزدن نیست. مساله بی طرفی هم نیست. مسأله قضاوت شدن از روی ظاهره... قبل از اینکه حرف ها شنیده بشه.
من نه ۱۰۰٪ حرف های مامانم که یه آدم موافق نظام هستش رو قبول دارم نه ۱۰۰٪ حرف های مخالفین رو. ولی تو چشم هر گروه اگر ۱۰۰٪ باهاشون نباشی، ضد شون بحساب میای...
و اینجاست که مشکل من و امثال من شروع میشه. اینکه قبل از شنیده شدن محکوم هستیم. بعدش هم محکوم.

خب این اعتماد به نفس و دانش رو همه ندارن...

چون تو توی جایگاه من نبودی، طبیعیه که نتونی درکش کنی ولی نمیتونی بگی دروغه

کجای این بده که بخوای باعث ناراحتی کسی نشی؟ وقتی دوستانت نمیتونن عقایدت رو بپذیرن. جلوی چشم هام کسی که باهاشون مخالف بود بلاک ریمو و ترد کردن.

همه دیدگاه و آگاهی تو رو ندارن

مهم نیست فکر می‌کنم نمیتونم منظورم رو برسونم.

مستقل و بزرگ، تنها توصیفی که برای من بکار نمیره... و واقعا من مجبورم نبودن رو انتخاب کنم چون تنها کسی که قادره بفهمه تویی و تو هم قراره بری

نميپذيرم اين حرفو. هيچ كس ١٠٠٪؜ ديدگاه يكي ديگرو نداره ولي تعامل اتفاق ميوفته
بحث اصلا هو اگاهي نيست. بحث ترسه.

و اگر این راه رو برم، دقیقا وقتی تو نباشی هیچکس رو نخواهم داشت.

Me tiny child

You raised me, you should know