🔴کاهش دادن میل به جنگ و دیگر شیوه های خشونت آمیز
برای اینکه روش های بی خشونت به شکل موثر و کار آمدی عمل کنند،به برنامه ریزی استراتژیک نیاز است،با اجرای مرحله به مرحله برنامه استراتژیک این امکان وجود دارد که مورد به مورد به جایگزینی پالوده شده و کارا،بر پایه روش های بی خشونت بجای بهره گرفتن از خشونت دست یافت. برای دستیابی به این مهم،و برای توسعه و گسترش توانایی های روش های بی خشونت ،در جهت مدیریت اختلاف بحرانی،میزان زیادی از #تحقیق، #تجزیه_و_تحلیل،#مطالعات #استراتژیک،#توسعه_سیاسی #برنامه_ریزی و #اقدامات شجاعانه نیاز است. در این مسیر به راهنمایی و بهره گیری از علم و دانش تاریخ دانان،روانشناسان اجتماعی،جامعه شناسان،نظریه پزدازان سیاسی و برنامه ریزان استراتژیک نیازاست. کافی نیست که تنها به مطالعه روش های بی خشونت بپردازیم،برسی و تجزیه وتحلیل سایر موارد مانند میزان ضعف و شکنندگی دیکتاتورها و رژیم های بیدادگر نیز الزامی است. نکته مهم دیگر یادگیری چگونگی گسترش و توسعه توانایی تفکر استراتژیک و برنامه ریزی استراتژیک برای مبارزات بی خشونت آتی است. عملی کردن این کوشش ها و تحقیق این موارد نیازمند آن است که به عوامل ماورا و مخالف گرایش های اصلی جامعه مدنی و مدرن،قدرت ملی و نیروهای بین اللملی نظر بیفکنیم. تمرکز گرایی قدرت،نظامی گری سیاسی،برتری شیوه های سنتی حل مشکلات، این عوامل و عوامل دیگر مانعی بزرگ در برابر دلایل موجه و توانایی اجرا و اثر بخشی شیوه های بی خشونت هستند. زمینه هایی وجود دارد که مشخص میکند که گرایش نهایی یک جامعه به خشونت یا پرهیز از آن و توسل به روش های بی خشونت پیامد بسیار زیادی بر روی ساختار سیاسی و اجتماعی آن جامعه دارد. به وضوح این نکته آشکار شده است که جنبش های خشونت گرا بیشتر به برقراری رژیم های #تمرکزگرا و #سرکوبکر منجر میشوند. درحالی که مبارزات شهروندی و بی خشونت اغلب به برقراری حکومت های #مردم_گرا با آزادی عملکرد بیشتر منجر میشوند. قدرت نظامی را میتوان در جهت سرکوب و اعمال فشار بر مردم به کار برد،درحالی که مبارزات بی خشونت ابزاری است برای مردم تا با آن برای دستیابی به آزادی و دفاع از آن اقدام کنند و از تشکیل حکومت سرکوبگر جلوگیری کنند. آگاهی دقیق و #نکته_بینانه از توانایی ارتباط و تطبیق و همزیستی قدرت و روشهای اعمال فشار بدون خشونت میتواند روشنگر روش های اجرایی و موثری باشد که پیش از این بدرستی برسی تجزیه و تحلیل نشده بودند. این گرایش توانایی آن را دارد که به شکل مناسب و از طریق کاهش خشونت،تغیراتی بنیادین در سیاست های مدرن و روابط بین اللملی بوجود آورد. این که تا چه میزان ما میتوانیم در جهت جایگزینی روش های بی خشونت با روش های خشونت گرا موفق شویم و کاهش چشمگیر اتکا به روش های نظامی و شیوه های مرتبط با آن را شاهد باشیم،چگونگی میزان اثر بخشی جایگزینی بستگی دارد که ما بجای روش های خشونت آمیز بر میگزینیم. سوال غیر قابل اجتناب این است که آیا ما اکنون در جهت اصلاح این روش و پیروی از آن در بحرانها و مبارزات تلاش میکنیم،و ادبیات خشونت و ارعاب را با بکارگیری روش های و بهره برداری از گزینه های قوی و موثر جایگزین میکنیم ؟
ارسالی اعضای #کمپین_بازگشت_شاهزاده
https://t.me/joinchat/AAAAAEFfTeEwBlEKjszgVQ
برای اینکه روش های بی خشونت به شکل موثر و کار آمدی عمل کنند،به برنامه ریزی استراتژیک نیاز است،با اجرای مرحله به مرحله برنامه استراتژیک این امکان وجود دارد که مورد به مورد به جایگزینی پالوده شده و کارا،بر پایه روش های بی خشونت بجای بهره گرفتن از خشونت دست یافت. برای دستیابی به این مهم،و برای توسعه و گسترش توانایی های روش های بی خشونت ،در جهت مدیریت اختلاف بحرانی،میزان زیادی از #تحقیق، #تجزیه_و_تحلیل،#مطالعات #استراتژیک،#توسعه_سیاسی #برنامه_ریزی و #اقدامات شجاعانه نیاز است. در این مسیر به راهنمایی و بهره گیری از علم و دانش تاریخ دانان،روانشناسان اجتماعی،جامعه شناسان،نظریه پزدازان سیاسی و برنامه ریزان استراتژیک نیازاست. کافی نیست که تنها به مطالعه روش های بی خشونت بپردازیم،برسی و تجزیه وتحلیل سایر موارد مانند میزان ضعف و شکنندگی دیکتاتورها و رژیم های بیدادگر نیز الزامی است. نکته مهم دیگر یادگیری چگونگی گسترش و توسعه توانایی تفکر استراتژیک و برنامه ریزی استراتژیک برای مبارزات بی خشونت آتی است. عملی کردن این کوشش ها و تحقیق این موارد نیازمند آن است که به عوامل ماورا و مخالف گرایش های اصلی جامعه مدنی و مدرن،قدرت ملی و نیروهای بین اللملی نظر بیفکنیم. تمرکز گرایی قدرت،نظامی گری سیاسی،برتری شیوه های سنتی حل مشکلات، این عوامل و عوامل دیگر مانعی بزرگ در برابر دلایل موجه و توانایی اجرا و اثر بخشی شیوه های بی خشونت هستند. زمینه هایی وجود دارد که مشخص میکند که گرایش نهایی یک جامعه به خشونت یا پرهیز از آن و توسل به روش های بی خشونت پیامد بسیار زیادی بر روی ساختار سیاسی و اجتماعی آن جامعه دارد. به وضوح این نکته آشکار شده است که جنبش های خشونت گرا بیشتر به برقراری رژیم های #تمرکزگرا و #سرکوبکر منجر میشوند. درحالی که مبارزات شهروندی و بی خشونت اغلب به برقراری حکومت های #مردم_گرا با آزادی عملکرد بیشتر منجر میشوند. قدرت نظامی را میتوان در جهت سرکوب و اعمال فشار بر مردم به کار برد،درحالی که مبارزات بی خشونت ابزاری است برای مردم تا با آن برای دستیابی به آزادی و دفاع از آن اقدام کنند و از تشکیل حکومت سرکوبگر جلوگیری کنند. آگاهی دقیق و #نکته_بینانه از توانایی ارتباط و تطبیق و همزیستی قدرت و روشهای اعمال فشار بدون خشونت میتواند روشنگر روش های اجرایی و موثری باشد که پیش از این بدرستی برسی تجزیه و تحلیل نشده بودند. این گرایش توانایی آن را دارد که به شکل مناسب و از طریق کاهش خشونت،تغیراتی بنیادین در سیاست های مدرن و روابط بین اللملی بوجود آورد. این که تا چه میزان ما میتوانیم در جهت جایگزینی روش های بی خشونت با روش های خشونت گرا موفق شویم و کاهش چشمگیر اتکا به روش های نظامی و شیوه های مرتبط با آن را شاهد باشیم،چگونگی میزان اثر بخشی جایگزینی بستگی دارد که ما بجای روش های خشونت آمیز بر میگزینیم. سوال غیر قابل اجتناب این است که آیا ما اکنون در جهت اصلاح این روش و پیروی از آن در بحرانها و مبارزات تلاش میکنیم،و ادبیات خشونت و ارعاب را با بکارگیری روش های و بهره برداری از گزینه های قوی و موثر جایگزین میکنیم ؟
ارسالی اعضای #کمپین_بازگشت_شاهزاده
https://t.me/joinchat/AAAAAEFfTeEwBlEKjszgVQ