به سال سیزده با پنجاه و هفت
که دوران خوشی از مملکت رفت

به سالی که وطن آزادگی را
بدادش از کف و دلمردگی را

به جای آن خوشی ها داد بر جای
سپس آزاد مرد انداخت از پای

از آن سالی که کرکس ها پریدند
و یا چون مار بر ایران خزیدند

گرفتند هر طرف یک گوشه ای را
ز اموال وطن صد توشه ای را

ازآن سالی که بر مسند رسیدند
به خاک و خون همه ایران کشیدند

جوانان وطن را از از پس جنگ
پی نامردمان ها میکشیدند

پس از آن یک دهه دود و سیاهی
کشیدند مملکت را در تباهی

برای سهم خود از مال مردم
چه دندانها که بر هم تیز کردند

برای پاک بودن پشت پرده
چه تدبیر ها که باهم ریز کردند

پی آسایش خود مردمان را
به قل و دار یا زنجیر کردند

جوانان را همه در خون کشیدند
شراب خون و هستی سرکشیدند

لباس پاک بازی تن نمودند
ولیکن همدم سگ، گربه بودند

به ضرب پتک و با شلاق وآتش
برای خود کجاها را خریدند

از این نامردمانان هر چه گویی
همی باشد عیان، دیگر چه جویی

در این دوران خفت بار دینی
دگر رنجی نبوده که نبینی

خدایا بر دلم دارم گواهی
که این رسم زمان یابد تباهی

بده فرصت که تا من هم ببینم
طلوع صبح را بعد از سیاهی

#محمد_زمانی

@c_b_shahzadeh