‍ ‍ تصویری که می‌بینید، پستی است که حمید امجد گرامی در صفحه فیس‌بوکش منتشر کرده است و اینطور که از این متن پیداست؛ آقای بیضایی فقط برای آقای امجد و نزدیکان ایشان است!
پس شما، هنردوست و مخاطب فضای مجازی و اهالی رسانه، نگران سلامتی‌اش نباشید. آقای امجد سال‌هاست از بیماری استاد خبر دارد و او اول است!

-

همه ما، سال‌هاست از بیماری آقای بیضایی مطلعیم آقای امجد گرامی!
همه ما اهالی رسانه، تئاتر و سینما می‌دانیم بیضایی چه سرطانی دارد، چه استیجی از سرطان است و چطور روزگار می‌گذراند و مژده شمسایی چگونه مراقب اوست.
او هنرمند بزرگ مردم بوده و هست، اجازه بدهید هرکس هرطور که دوست دارد با او همدردی کند! به شما و من چه ارتباطی دارد؟!
در این دنیای پر شده از آدم‌های پوشالی، حالا که یک فرد ارزشمند در میان مردم از اهمیت بالایی برخوردار است؛ شما با پرخاش و تندخویی به همین مردم اعتراض می‌کنید؟ اتفاقا در این موارد به جای هزاران فرد و موضوع بی‌ارزش یا کم‌ارزش دیگر که بعضی‌ها خیلی دوست دارند ارزشمندشان جلوه دهند، باید «دامن» بزنید به دغدغه مردم برای شجریان‌ها، مهرجویی‌ها، کدکنی‌ها و بیضایی‌ها..!
با اعتراض و پرخاشتان به مردم، در تیم دوست‌داران منقرض شدن هنرمندان و افراد ارزشمند و فراموش شدن آن‌ها، بازی نکنید.

خود بیضایی به نگرانی مردم اعتراض کرده؟ خودش گفته حمید امجد برای من بنویس که این خبر جعلی است؟ اصلا کجای این خبر کسالت «جعلی» است؟ مگر خودتان نگفتید بیضایی بهبود یافته، چه جعلی؟ واضح است که او بیمار بوده و تحت درمان است. خودش ویدیویی منتشر کرده که مردم دست از سرم بردارید؟ او مردم را کذاب دانسته؟ او مردم را خودکارشنای‌پندار دانسته؟ رسانه و مردم و اهالی هنر از بیضایی و نگرانی که برای او دارند، بنویسند مطرح می‌شوند؟ خدای نکرده کسی فکر نکند که اعتراض به نگرانی مردم، آدمیزاد یا هنرمندی کم خبر را مطرح می‌کند.
هر زمان که خود بهرام بیضایی عزیز، این اعتراض را کرد، حتما و با کمال میل، سکوت می‌کنیم و به خواسته‌اش احترام می‌ذاریم. تا آن موقع، به قول دوست عزیزم؛ آزاده کریمی، لطفا شما پیشکسوتان هنر، از «متهم کردن مردم»، دست بردارید. در این مملکت بیش از هرچیز، مردم را مقصر امور می‌دانند! شما لطفا اجازه بدهید مردم آزادانه، دلسوزانه و پیگیر، برای نگرانی یک فرد ارزشمند فراری داده شده از وطنش، نگران باشند.

#سینماتو

@CINEMATOir

هرچقدر جف دنیلز در شش قسمت سریال «مرد کامل»، تلاش کرد تا لهجه آتلانتیایی‌اش را به خورد مخاطب بدهد، و دوربین و‌ دکوپاژ و‌ میزانسن و موسیقی دست به دست هم دادند تا تاثیرگذاری ایجاد کنند، درام مسیر آن‌ها را بست.
نوع روایت قصه و جزئیاتش می‌لنگد و در جذب، موفق نیست.

‏⁧ #سینماتو ⁩

@CINEMATOir

لذت ببرید از نوای زیبای کمانچهٔ امامیار حسنف.

@CINEMATOir

اینکه جورج لوکاس نخل طلای افتخاری کن رو بگیره زیباست، اما اینکه فرنسیس کاپولا برای اهدای این جایزه به لوکاس روی صحنه حاضر بشه، زیبایی ماندگاری رو رقم می‌زنه.

‏لوکاس و کاپولا دوستان صمیمی قدیمی‌اند مثلا با اینکه لوکاس تی‌اچ‌اکس ۱۱۳۸ رو ساخته بود اما یکی از دستیارهای پدرخوانده شد.

#سینماتو

@CINEMATOir

با اینکه «شوگر» پتانسیل یک سریال جذاب را دارد اما قصه‌گویی الکن، آن را شبیه به یک کلاه‌برداری کرده.
‏فاش یک راز وسوسه‌برانگیز در میانه داستان و ضعف در پرداخت آن، مخاطب را در حسرت نتیجه‌ای خاص می‌گذارد.
‏«شوگر» یک سریال خوش‌رنگ و لعاب با یک کالین فارل خوب و شیرین است. همین.

‏⁧ #سینماتو⁩

@CINEMATOir

اندرو اسکات را در بیشتر نقش‌هایش می‌‌پسندم.
‏فیبی والر-بریج درباره‌اش به درستی گفت: «دوست عزیزم؛ تو مهم‌ترین بازیگر زمان ما هستی، به‌ویژه در این سال، یعنی واقعا در هر سال.»
‏«ریپلی» وابسته به اوست و با بازی درخشانش، هر لحظه و به آرامی، گرمای دلچسبی را به این سریال سیاه و سفید منتقل می‌کند و حضورش دلیل موفقیت ریپلی است. وگرنه داستان، جزئیات کارگردانی و انتخاب خانم داکوتا فانینگ بی‌ایراد نیست!

‏⁧ #سینماتو ⁩

@CINEMATOir

«دختر کرِتِک/سیگار فروش»، یک سریال امریکایی، در ساختار اجتماعی اندوزی است که تاریخ آن منطقه و کشتارهای جمعی را، در قالب یک داستانِ عاشقانهٔ تلخ و سوزناکِ هندی روایت می‌کند!

#سینماتو
پ.ن: تماشایش مشقت‌بار و وقت تلف کردن بود.

@CINEMATOir

زمانی که بازار تله‌فیلم‌های ایرانی داغ بود، برخی از کارگردانان تازه‌کار از کارگردانان موردعلاقه‌شان تقلید می‌کردند و تله‌فیلم‌هایی می‌ساختند که گاهی هم خوب بودند اما پر بودند از نشانه‌های کپی شده از منبع الهامشان.
‏
فیلم «آخرین توقف در شهرستان یوما»، انگار یکی از همان تله فیلم‌هاست.
یک‏ کپی امیدوارکننده، از کارهای تارانتینو و برادران کوئن که تماشایش خالی از لطف نیست.

‏⁧ #سینماتو ⁩

@CINEMATOir

‍ • پیشنهاد می‌کنم این ویدیو را تا انتها ببینید…

‌‏قبلا دو فیلم ضعیف به نام «سلین» و «آلین» درباره سلین دیون ساخته شده، اولی یک فیلم تلویزیونی است که تمرکزش روی زندگی سال‌های ابتدایی کاری او و پیشرفتش در شهرت است و دومی یک کمدی موزیکال فرانسوی است و ولری لمرسیه نقش دیون را از کودکی تا بزرگسالی بازی می‌کند! که برای نمایش دوران کودکی، استفاده ناشیانه و فجیعی از جلوه‌های بصری و تکنیک فیلمبرداری شده.

‌‏وقتی سلین دیون، دسامبر ۲۰۲۲ متوجه شد که به سندرم «شخص سفت یا استیف-پرسن» دچار است، همانگونه که خودش مبهوت شد، دنیا را هم مبهوت کرد.
‌‏او درباره این بیماری کمتر صحبت کرد و از رسانه‌ها دور ماند، اما بالاخره در مستندی به نام «من هستم: سلین دیون» درباره بیماری و رو در رویی خود با این سندرم صحبت کرده است.
‌‏قسمت‌هایی از مستند برای تبلیغات، منتشر شد و همین ویدیوها، صدای جادویی او را یادآوری می‌کند. سلین دیون با صدای قدرتمند و پر از احساسش توانست همچون نسیمی از امید و عشق، قلب‌ها را به تپش در آورد و هر شنونده‌ای را به دنیای پر احساسی ببرد.

‌‏طبق اعلام رسانه‌ها؛ این مستند به کارگردانی ایرن تیلور، با نگاهی صادقانه به زندگی و مبارزه با بیماری سندرم شخص سفت (SPS) از ۲۵ جون (۵ تیر) در «پرایم ویدیو» منتشر می‌شود.
‌‏این مستند علاوه بر اینکه قصد دارد آگاهی عمومی را در مورد این بیماری نادر افزایش دهد، در عین حال لحظات شخصی از زندگی سلین دیون را مثل جنگیدن او با بیماری‌اش و تلاش‌هایش برای ادامه دادن به اجراهایش برای طرفدارانش، علی‌رغم چالش‌های سختی که دارد را نشان می‌دهد.

#سینماتو

@CINEMATOir

مصاحبه‌کننده لترباکسد در گفت‌و‌گو با اما استون و یورگوس لانتیموس برای فیلم «انواع مهربانی» از آن‌ها می‌پرسد؛ اگر قرار باشد فیلم جدیدتان در نمایش «دو فیلم و یک بلیت» باشد بعد از فیلمتان، برای مخاطبان چه فیلمی را انتخاب می‌کنید؟
اما استون می‌گوید: کلوزآپ - کیارستمی.
لانتیموس هم تایید می‌کند و می‌گوید: چون فیلم مورد علاقه تو است.

#سینماتو
@CINEMATOir