Forwarded from کارگاه دیالکتیک
معلم زندانی آزاد باید گردد!
معلم به پاخیز، برای رفع تبعیض!
کافی ست برای احقاق حقی به خیابان ها بیاییم، تا «زندان» بار دیگر موضوع شود: هم برای مجازات حضور اعتراضی در خیابان، که مرزهای نازک امنیت حاکمان را خدشه دار می کند؛ و هم برای دفاع همذات پندارانه از زندگی کسانی که به جرم مشابهی در زندان به سر می برند. زندان ستم و استبداد چنان گسترده شده، که هر صدایی که آزادی زندانی را فریاد می زند، به جای دور یا انسانی بیگانه ارجاع نمی دهد.
و ستم ها و مطالبات چنان انباشته اند که هر تظاهرات، با شعارهای تازه ای همراه می شود؛ و باز حجم شعارها و فریادها را یارای هماوردی با سرعت انباشت ستم ها نیست. طوری که ستمدیدگان مجبورند هربار با شعارهای تازه ای وارد خیابان شوند. اما به راستی، این رقابت شمار ستم ها و شمار شعارها و مطالبات تا کجا پیش می رود؟
تشدید مستمر تضادهای ساختاری جامعه ماحصلی جز دایمی شدن بحران نداشته است؛ و بر همین بافتار تاریخی، مسیر کشاکش های دیرینه حاکمان و فرودستان چنان پیش رفته، که اینک وضعیت شکننده ی حاکمان را چیزی جز انقیاد مطلق فرودستان ثبات نمی بخشد. و ساختار جدید قدرت سیاسی اساسا بر همین سیاق چینش و آرایش یافته است. کافی ست نگاهی گذرا به سوابق سران سه قوه حکومتی بیاندازیم. وانگهی حاکمان ایران هیچ گاه چنین سرراست، بن مایه نظامی-امنیتی (بخوانیم سرکوب) قدرت سیاسی خویش را عیان نکرده بودند. اینک با اسب تروای ابراهیم رئیسی کمابیش تمامی ارکان مدیریتی و اجرایی کلان کشور در حال مشق تعلیم برای هماهنگ سازی کت وشلوار با پوتین نظامی هستند. و این از سایه به در آمدن نظامیان گویا باز هم ترس حاکمان را زایل نساخته، چون اکنون در صددند نیروی انتظامی را در سپاه و بسیج ادغام کنند؛ و همزمان، از پول نانی که عملا از حلقوم مردم گرسنه و ستمدیده بیرون می کشند، بودجه سال آینده سپاه پاسداران را دو و اندی برابر کرده اند؛ و در کنار این بازی های ترس خورده و لاجرم تهاجمی، بودجه صداوسیما را هم دو و اندی برابر کرده اند تا با انگیزه و توان بیشتری بر چهره ی این تراژدی زنده زنگار دروغ بپاشد.
«حکومت اسلامی ایران» دیگر از مرحله ستم کردن و زندانی کردن فرا رفته و خود به ترجمان زنده ستم و زندان بدل شده، بی هیچ استعاره ای. حاکمان در اثر پیشینه ی کرداری تاریک و مطول خویش، منافع و ماهیت و ضرورت های امروز خویش را چنان شکل داده اند که اینک به گونه ای جبری محکومند که به چیزی جز بقای همین هستی اجتماعی معفن خویش نیاندیشند.
بی تردید ستیز بزرگی در راه است. حاکمان تمام توان خویش را به میدان آورده اند یا در حال انجام آن اند. اما مزیت راهبردی فرودستان در آن است که آنان هنوز فقط با بخش ناچیزی از توان خود به میدان خیابان و کارخانه (و محیط های کار و زندگی جمعی) آمده اند. ستمدیدگان همچنین از این مزیت اخلاقی تعیین کننده هم برخوردارند که آنها برای رهایی خویش پیکار می کنند، نه برای انقیاد دیگری. گرچه چاره ای ندارند که در این مسیر با شکستن کل این زندان ستم، زندانبان را بی خانه و عریان سازند.
نیروهای امنیتی که امروز به معلمان معترض و روزهای گذشته به دیگر معترضان و خصوصا به گوهر عشقی (این الهه ی دادخواهی و حقیقت طلبی) هجوم بردند، وظیفه پاسداری از دیوارهای این زندان را بر عهده دارند. تهاجم آنها تصدیق آن است که در این اعتراضات قدرتی نهفته است: قدرت خاموش مردم ستمدیده که از مجاری متعدد (به شمار حوزه ها و مجاری ستم) در حال جمع شدن است تا صدای رسایی بیابد؛ تا در خیابان ها پیکر بیابد و شریان های حیات حاکمان را قطع نماید. عصاره ی این قدرت، از ترکیب یگانه اعتصاب و دادخواهی (طلب حقیقت) می آید.
پس بگذار هر گامی و فریادی در خیابان، خواب مشوش حاکمان را در پس زندان بزرگی که ساخته اند آشفته تر سازد.
باشد که با همبستگی شور و آگاهی، خروش این فریادهای خشم در رود بنیانکن انقلاب به هم پیوندد، تا دیگر هیچ معلم و هیچ انسان آزاده ای با تازیانه ی نان و مسکن تحقیر نشود و به جرم بیان حقیقت و طلب حق، اسیر زندان نگردد. تا هیچ گوهری، بی ستار نشود.
-------------------------------------------
#اعتراضات_معلمان
#اعتصابات_معلمان
#جنبش_کارگری
#سیاست_طبقاتی_رادیکال
#اعتصابات_سراسری
-------------------------------------------
کانال تلگرام کارگاه دیالکتیک:
@kdialectic
معلم به پاخیز، برای رفع تبعیض!
کافی ست برای احقاق حقی به خیابان ها بیاییم، تا «زندان» بار دیگر موضوع شود: هم برای مجازات حضور اعتراضی در خیابان، که مرزهای نازک امنیت حاکمان را خدشه دار می کند؛ و هم برای دفاع همذات پندارانه از زندگی کسانی که به جرم مشابهی در زندان به سر می برند. زندان ستم و استبداد چنان گسترده شده، که هر صدایی که آزادی زندانی را فریاد می زند، به جای دور یا انسانی بیگانه ارجاع نمی دهد.
و ستم ها و مطالبات چنان انباشته اند که هر تظاهرات، با شعارهای تازه ای همراه می شود؛ و باز حجم شعارها و فریادها را یارای هماوردی با سرعت انباشت ستم ها نیست. طوری که ستمدیدگان مجبورند هربار با شعارهای تازه ای وارد خیابان شوند. اما به راستی، این رقابت شمار ستم ها و شمار شعارها و مطالبات تا کجا پیش می رود؟
تشدید مستمر تضادهای ساختاری جامعه ماحصلی جز دایمی شدن بحران نداشته است؛ و بر همین بافتار تاریخی، مسیر کشاکش های دیرینه حاکمان و فرودستان چنان پیش رفته، که اینک وضعیت شکننده ی حاکمان را چیزی جز انقیاد مطلق فرودستان ثبات نمی بخشد. و ساختار جدید قدرت سیاسی اساسا بر همین سیاق چینش و آرایش یافته است. کافی ست نگاهی گذرا به سوابق سران سه قوه حکومتی بیاندازیم. وانگهی حاکمان ایران هیچ گاه چنین سرراست، بن مایه نظامی-امنیتی (بخوانیم سرکوب) قدرت سیاسی خویش را عیان نکرده بودند. اینک با اسب تروای ابراهیم رئیسی کمابیش تمامی ارکان مدیریتی و اجرایی کلان کشور در حال مشق تعلیم برای هماهنگ سازی کت وشلوار با پوتین نظامی هستند. و این از سایه به در آمدن نظامیان گویا باز هم ترس حاکمان را زایل نساخته، چون اکنون در صددند نیروی انتظامی را در سپاه و بسیج ادغام کنند؛ و همزمان، از پول نانی که عملا از حلقوم مردم گرسنه و ستمدیده بیرون می کشند، بودجه سال آینده سپاه پاسداران را دو و اندی برابر کرده اند؛ و در کنار این بازی های ترس خورده و لاجرم تهاجمی، بودجه صداوسیما را هم دو و اندی برابر کرده اند تا با انگیزه و توان بیشتری بر چهره ی این تراژدی زنده زنگار دروغ بپاشد.
«حکومت اسلامی ایران» دیگر از مرحله ستم کردن و زندانی کردن فرا رفته و خود به ترجمان زنده ستم و زندان بدل شده، بی هیچ استعاره ای. حاکمان در اثر پیشینه ی کرداری تاریک و مطول خویش، منافع و ماهیت و ضرورت های امروز خویش را چنان شکل داده اند که اینک به گونه ای جبری محکومند که به چیزی جز بقای همین هستی اجتماعی معفن خویش نیاندیشند.
بی تردید ستیز بزرگی در راه است. حاکمان تمام توان خویش را به میدان آورده اند یا در حال انجام آن اند. اما مزیت راهبردی فرودستان در آن است که آنان هنوز فقط با بخش ناچیزی از توان خود به میدان خیابان و کارخانه (و محیط های کار و زندگی جمعی) آمده اند. ستمدیدگان همچنین از این مزیت اخلاقی تعیین کننده هم برخوردارند که آنها برای رهایی خویش پیکار می کنند، نه برای انقیاد دیگری. گرچه چاره ای ندارند که در این مسیر با شکستن کل این زندان ستم، زندانبان را بی خانه و عریان سازند.
نیروهای امنیتی که امروز به معلمان معترض و روزهای گذشته به دیگر معترضان و خصوصا به گوهر عشقی (این الهه ی دادخواهی و حقیقت طلبی) هجوم بردند، وظیفه پاسداری از دیوارهای این زندان را بر عهده دارند. تهاجم آنها تصدیق آن است که در این اعتراضات قدرتی نهفته است: قدرت خاموش مردم ستمدیده که از مجاری متعدد (به شمار حوزه ها و مجاری ستم) در حال جمع شدن است تا صدای رسایی بیابد؛ تا در خیابان ها پیکر بیابد و شریان های حیات حاکمان را قطع نماید. عصاره ی این قدرت، از ترکیب یگانه اعتصاب و دادخواهی (طلب حقیقت) می آید.
پس بگذار هر گامی و فریادی در خیابان، خواب مشوش حاکمان را در پس زندان بزرگی که ساخته اند آشفته تر سازد.
باشد که با همبستگی شور و آگاهی، خروش این فریادهای خشم در رود بنیانکن انقلاب به هم پیوندد، تا دیگر هیچ معلم و هیچ انسان آزاده ای با تازیانه ی نان و مسکن تحقیر نشود و به جرم بیان حقیقت و طلب حق، اسیر زندان نگردد. تا هیچ گوهری، بی ستار نشود.
-------------------------------------------
#اعتراضات_معلمان
#اعتصابات_معلمان
#جنبش_کارگری
#سیاست_طبقاتی_رادیکال
#اعتصابات_سراسری
-------------------------------------------
کانال تلگرام کارگاه دیالکتیک:
@kdialectic