نسخه‌ی فارسی ثورة بـ كلّ البلدان! (انقلاب در همهٔ کشورها ) کاری درخشان از رفقای #برلین


انقلاب ما را به هم می‌رساند. بدن‌هامان، فریادهامان، کابوس‌ها و رویاهامان در لحظه‌ای به هم پیوند می‌خورند، در هم پژواک می‌کنند، سیر تاریخ سرکوب را منقطع می‌کنند و تصویری ترسیم می‌کنند از آن زندگی که طالب آنیم.
طنین پرشوری که اول بار در نبرد با استبداد رژیم اسد از گلوی مبارزان سوری به گوش رسید، تبدیل به ترانه‌ای شد  به نام «ثورة في كل البلدان» بر لب‌های مبارزان فمنیست لبنانی برای خطاب قرار دادن جهان و دعوتشان به انقلابی فراگیر. این ترانه اکنون بازتاب خود را در گوشه‌ای از انقلاب زنانه
بازیافته است.
حال که ما دور از خانه خود، در کشوری غریبه و در امنیت این امکان را یافتیم تا در پشتیبانی از مردمی که برغم تمام خطرهای غیر قابل تصور فریاد آزادی‌خواهی خود را بر سر استبداد آوار می‌کنند به خیابان بیایم، کوشیدیم تا با این ترانه بازتاب صدایشان باشیم. صدایی که متحدان بی‌شماری در هر گوشه و کنار منطقه و جهان دارد.
فریاد «ژن، ژیان، ئازادی» که اولین بار از کردستان بر نظم کهنه و مردسالار شورید، اکنون پایه‌های استبداد در ایران را در انقلابی زنانه ویران می‌کند. این فریاد اکنون از هر زمانی بلندترست. فریادی که سرکوب‌گران آزادی را نابود خواهد کرد. نه تنها در منطقه، که فراتر از آن.

Revolution brings us together. Our bodies, chants, nightmares, and dreams connect in a moment, echo each other, disrupt the flow of the history of oppression, and paint the picture of a life we all desire.
The melody, which was sung for the first time by the Syrian freedom fighters against the tyranny of Asad's regime, became a song called "People's Revolution Everywhere" on the lips of Lebanese femenist freedom fighters, addressing the world and inviting them to a pervasive revolution. This song has found its echo in a 'corner' of the Women's Revolution.
Now that we, far away from our home, in a foreign country, and in safety, were able to take to the streets and show our solidarity with people who, despite all unimaginable dangers and threats, have not ceased to use their freedom-loving chants as a weapon against tyranny, at this very moment we tried to echo their voice through this song. A voice that has countless allies in the region and the world.
Chants of 'Jin*, Jian, Azadi‘, shouted against the patriarchy and its worn-out order for the first time in Kurdistan, are now destroying the foundations of dictatorship in Iran through the women's revolution. Now this chant is louder than ever, a chant, which will abolish the suppressors of the freedom. Not only in the region, but beyond that.


#در_ستایش_همبستگی #زن_زندگی_آزادی #علیه_سکوت #انقلاب_ایران #مهسا_امینی



@Blackfishvoice1

#برلین #۱۶_آذر
برای #لیلا_حسین_زاده و دانشجویانِ در بند

@bolandg00

#لیلا_حسین_زاده_را_آزاد_کنید
#علیه_سکوت #دانشجوی_زندانی_آزاد_باید_گردد #زندانی_سیاسی_آزاد_باید_گردد
#در_ستایش_همبستگی #نامشان_را_فریاد_بزنیم


@Blackfishvoice1

از #برلین به یاد #لیلا_حسین_زاده

#لیلا_حسین_زاده_را_آزاد_کنید
#زندانی_سیاسی_آزاد_باید_گردد

@Blackfishvoice1

رقص اعتراضی در همبستگی‌ با مبارزانِ ایران و افغانستان
اجرا شده در تاریخ ۱۹ مارس در شهر #برلین

#هنر_برای_انقلاب #در_ستایش_همبستگی #زن_زندگی_آزادی #اتحاد_ستمدیدگان

@Blackfishvoice1

۴۸ سال پیش در چنین روزی تروریست‌های دولتِ آلمان، #اولریکه_ماینهوف انقلابی مارکسیست و از بنیان‌گذاران #فراکسیون_ارتش_سرخ ( RAF) را پس از تجاوز جنسی، در  سلول‌اش به دار آویختند.


مسافرت شاه ایران به عنوان "دیکتاتور دست نشانده‌ی آمریکا در منطقه" در سال ۱۹۶۷ به #برلین که در جریان تظاهرات علیه آن دانشجویی آلمانی به نام #بنو_اُنه_زورگ کشته شد، جرقه‌ای بود که به خشم دانشجویان دامن زد و به نقطه‌ی عزیمتِ مبارزات فراکسیون به رهبری اولریکه و #آندریاس_بادر تبدیل شد.


اولریکه در پاسخ به این پرسش که شما چرا و از کجا آمده‌اید، گفته بود:

"ما از کجا می‌آییم؟ از انزوای برآمده از زنجیر‌ه‌ی منازل شخصی، از حومه و حاشیه‌ی شهرهای بتونی، از سلول‌های زندان، از کمپ‌های پناهندگی و واحدهای ویژه، از شستشوی مغزی توسط رسانه‌ها، از مصرف‌گرایی، از شکنجه.ی فیزیکی، از ایدئولوژی عدم خشونت، از افسردگی، از مرض، از حقارت، از پستی، از به لجن کشیده‌شدن نوع بشر، از بین تمام مردمانی که به دست #امپریالیسم استثمار می‌شوند."


#علیه_فراموشی

@Blackfishvoice1

#زن‌_کشی حکومتی #آرمیتا_گراوند ما را همچون دیگر مردمان ایران در غم و خشمی دوباره فرو برد. غم و خشمی که سکون و سکوت در برابر این جنایت را روا نمی‌دارد. امروز در برلین، در باغچه‌ایی که به اسم #هورین_خلف فعال زن کُردی که در اکتبر ۲۰۱۹ توسط رژیم ترکیه در #روژئاوا کشته شد، نام‌گذاری شده، گرد هم آمدیم تا نام آرمیتا را در کنار نام #ژینا_امینی و تمامی جان‌باختگان ۴۴ سال حکومت استبداد و آپارتاید جمهوری اسلامی فریاد بزنیم.
ما به یاد آرمیتا گراوند که نوشته بود: «حتی تاریک‌ترین شب نیز پایان خواهد یافت و خورشید خواهد درخشید»، زیر آسمان گوشه‌ای دیگر از جهان که خورشیدش روزی برای مردمان تحت ستم نیز خواهد درخشید، درختی در این باغچه کاشتیم، که پیشتر درختی به نام و یاد ژینا را در دل خاک خود جا داده است.

ویدئو و پیام دریافتی از #برلین


@Blackfishvoice1

۱۵ ژانویه مصادف است با سالروز قتلِ
دو انقلابیِ کبیر، #رزا_لوکزامبورگ و #کارل_لیبکنشت توسط فاشیست‌های فریکورپس.
به همین مناسبت راهپیمایی با حضور هزاران نفر در #برلین برگزار گردید. اوباش پلیس، با حمله به این راهپیمایی مسالمت‌آمیز، ده‌ها تن را مجروح کردند.

#مبارزه_طبقاتی

@Blackfishvoice1

در چنین روزی در سال ۱۹۴۳، ۹ نفر از اعضای جبهه‌ی مقاومت علیه #نازیسم در #برلین با #گیوتین اعدام شدند.


#گروه_باوم تحت رهبری #هربرت_باوم یک گروه مقاومت ضد متشکل از کمونیست‌های جوان و نوجوان بود و در میان آن‌ها تعداد قابل ملاحظه‌ای عضو یهودی نیز وجود داشت.

این گروه ادبیات ضدِ نازی را چاپ و در میان مردم توزیع و فعالیت‌های پارتیزانی علیه نازیسم را سازمان‌دهی می‌کرد.
از جمله فعالیت‌های گروه آتش کشیدن نمایشگاهی بود که توسط #گوبلز برای تبلیغات علیه سوسیالیسم برپاشده بود. ۹ تن از اعضا تنها به همین علت در برلین گردن زده شدند.

هربرت باوم در ۱۱ ژوئن زیر شکنجه به قتل رسید و همسر او ماریان در آگوست ۱۹۴۲ اعدام شد. تخمین زده می‌شوند دست‌کم ۵۰۰ تن از اعضای این گروه، به طرق مختلف از از طریق اعدام یا قتل در اردوگاه‌های کار اجباری، توسط نازی‌ها قتل‌عام شده باشند.


#آنتی_فاشیسم #تاریخ_مقاومت

@Blackfishvoice1

در میانه‌ی ماه خرداد ۱۳۴۶ محمدرضا پهلوی به آلمان سفر کرد ولی افکار عمومی، دانشجويان و روشنفکران او را نمادِ فساد، غارت، سرکوب جنبش‌های اجتماعی و پلیسِ مطیعِ امپرياليسم در خاورمیانه می‌دانستند.
پهلوی به‌قدری از منفور بودن در افکار عمومی غرب مطمئن بود که علاوه بر دستور به سفارت ایران در #برلین برای بسیج اراذل و اوباش، تعداد قابل توجهی از لمپن‌های ساواکی را با هواپیمایی خود به آلمان برده بود.
روز ۳۰ ماه مه، تظاهرات بزرگی علیه او در #مونیخ برگزار شد که مورد حمله‌ی مشترک پلیس آلمان و اوباش پهلوی قرار گرفت. اما عصرِ دوم ژوئن که او قصد بازدید از اپرای برلین را داشت، تمام خیابانهای اطراف ساختمان اپرا مملو از جمعیت معترض شده بود که علیه حضور یک مستبد در آلمان شعار می‌دادند.
در حالی‌که پلیس برلین میان جمعیت و مسیر حرکت دیکتاتور حائل شده بود، اما لباس‌شخصی‌های شاه که دیدند نمایشِ اقتدار به یک بی‌آبرویی بین‌المللی برای او تبدیل شده است، با چماق‌هایی که از پیش تدارک دیده بودند به سمت معترضان یورش بردند. یورش اوباش، فضای ملتهب را شعله‌ور ساخت و خیابان‌ها به صحنه‌ی درگیری تبدیل شد. با متشنج شدن فضا، پلیس یک دانشجوی ۲۶ساله به‌نام# بنو_اونه‌_زورگ را با گلوله هدف قرار دارد و به قتل رساند. این رخداد به‌طور کامل فضای مبارزات اجتماعی در آلمان را به سمت فعالیت‌های رادیکال و میلیتانت، تغییر داد؛ از جمله ظهور #فراکسیون_ارتش_سرخ


درسِ اول:
دولتِ وقت آلمان، شاه را "رفرمیستی دشمن کمونيسم" می‌‌دانست. برای آلمان و تمامی دولت‌های غرب، رفرمیست، ملی‌گرا و اسلام‌گرا فاقد اهمیت بود و صرفا به حکومت‌هایی نیاز داشتند که به‌عنوان زائده‌ی دکترینِ مقابله با شوروی،‌ ایفای نقش کنند. همان‌گونه‌ که زمانی از هسته‌های اولیه‌ی طالبان در افغانستان حمایت کردند یا حتی برای تضعیف گروه‌های مارکسیست در #فلسطین به تقویت اسلام‌گرایان پرداختند. شاه نیروهای سکولار و چپ را سرکوب می‌کرد و با چراغ سبز غرب، خمینی را به اپوزیسیون تبدیل کرد؛ در نهایت با سرآمدن تاریخِ پهلوی، غرب از همان خمینی برای سرکوب چپ‌گرایان یاری گرفت.
چشم بستن نیروی سیاسی به دولت‌های خارجی برای ایجاد تغییر در ایران ( و تمامی غرب آسیا) جز تحلیل بردن توانِ مبارزه با انتظارِ معجزه از جنایت‌کاران بین‌المللی نتيجه‌ای ندارد؛ مگر این‌که مانند تبهکاران راست برانداز، حمله‌ی نظامی، تحریم، جنگ داخلی و نسل‌کشی را نتيجه‌ی‌ ارزیابی کنیم!

درسِ دوم:

در سال‌های آخر حکمرانیِ پهلوی، هر سفر او به غرب، نتیجه‌ای جز بی‌آبرویی نداشت. از برلین تل واشنگتن هرکجا که پا می‌گذاشت، تظاهرات‌های بزرگی علیه او سازماندهی می‌شد. دانشجویان و فعالین سیاسی تبعیدی، #کنشگران_فصلی و اجاره‌ای نبودند. خود را نه بر فرازِ مردم داخل، که امتدادِ مبارزات آن‌ها دانسته و با تمام قوا برای رساندن صدای مبارزان، به افکار عمومی و نه به سیاست‌مدارانِ رذل تلاش می‌کردند.
امروز چه؟ جنبش دانشجویی خارج از کشور کجاست؟ چقدر با دانشجویان و نیروهای مترقی در ارتباط است و تشکیلاتِ مستقل خود را در خارج می‌سازد؟
می‌توان گفت: هیچ.
وقتی اعتراضات در سال‌های ۸۸، ۹۸، ۱۴۰۱ فراگیر در داخل شعله‌ور می‌شود، خارج صرفا در قالب آکسیونیسمِ فعال شده و با سرکوب در داخل، آن‌ها نیز زندگی روزمره خود را پی می‌گیرند. حال آنکه در داخل هر روز مقاومت/مبارزه جاری‌ست ولی هیچ نیروی سیاسی متشکلی در خارج نیست که میانجی انتقال صدای مردم باشد؛ اجازه بدهید تصریح کنیم که #جسدمعاشان که روی استیج‌های غرب استندآپ اجرا می‌کنند مطلقا صدای مردم نیستند و صرفا به عنوان لابی‌های گروه‌های ذی‌نفع در غرب به‌عنوان‌ گروه فشار عمل می‌کنند. ۱۴۰۱ نشان داد که صدر تا ذیل این افراد بیش از دلقک نیستند که توییت‌های مشترک خود را به خلق به‌عنوان اتحاد سیاسی فروختند.

در واقع خطاب به کسانی‌که با مشاهده‌ی حمایت بین‌المللی از #فلسطین طلبکارانه می‌پرسند: " پس چرا موقع سرکوب در ایران سکوت می‌کنند" می‌گوئیم: شما برای این‌که نیروهای مترقی در غرب را با خود هم‌سو کنید، چه کرده‌اید؟ در اعتراضات علیه راسیسم و مهاجرستیزی شرکت کرده‌اید؟ با تشکل‌های کارگری در غرب ارتباط گرفته‌اید؟ یا این‌که روی دیوارِ نازی‌ها، ناتو و ... یادگاری نوشته‌اید و مبارزه را به خود-رهبرپنداران برون‌سپاری کرده‌اید تا از طریقِ فاکتور کردن خون مبارزان در ایران، سرمایه‌ی مادی و اجتماعی انباشت کنند؟



تا زمانی‌که مخالفان جمهوری اسلامی در خارج نتوانند خود را با گروه‌های مترقی در غرب مرتبط سازند و روی اجلاس امنیتی مونیخ و ناتو و اتحادیه اروپا یادگاری بنويسند، نه تنها داخل صدایی نخواهد داشت بلکه کار به‌جایی می‌رسد که دیاسپورای ایرانی با هم‌نوایی با نژادگرایان، صهیونست‌ها، مهاجرستیزان و ... به لکه‌ی‌ ننگ تبدیل شود.


@Blackfishvoice1