#آلن_بدیو درباره‌ی انقلاب و خشونت:

وقتی از خشونت صحبت می‌کنیم، باید دو معیار را مدنظر داشته باشیم. اول آنکه خشونت به ندرت مطلوب است و باید از آن پرهیز کرد. این یک قضاوت اخلاقی است که من هم آن را می‌پذیرم. چه بهتر اگر بتوان بدون توسل به خشونت به اهداف مورد نظر رسید. بی‌چون و چرا می‌گویم خشونت پدیده‌ای نیست که از بروز آن خوشحال شوم. سویه دوم ماجرا از این قرار است که وقتی سر و کارمان با موضوعاتی ستیزآمیز باشد، خشونت گاهی اجتناب‌ناپذیر می‌شود. حریفان ما وقتی احساس درماندگی کنند از بکارگیری خشونت دریغ نمی‌کنند. بنابراین باید برای رویارویی با این وضعیت آماده باشیم. بنابر اصول من، خشونت مشروع عموما خشونتی تدافعی است. به بیان دیگر، این خشونت در پی حفاظت از دستاوردها و جهت‌گیری‌هاست. خلاصه آنکه مخالفت نظام‌مند با خشونت، آن‌هم در جهانی که امروز با آن روبه‌روییم، به نظر من امری غیرممکن است.


ویدئو: قزوین ۲۹ شهریور ۱۴۰۱ روزهایی‌که خبری از کفالت و وکالت و رهبرسازی در آن‌سوی اقیانوس‌ها نبود و ستم‌دیدگان با دست‌های خالی و سینه‌های پر از خشم، جمهوری نکبت اسلامی را به لبه‌ی پرتگاه برده بودند.

#از_یاد_مبر_خون_را #مبارزه_طبقاتی #مبارزین_بی_چهره #مبارزه_ادامه_دارد #زن_زندگی_آزادی #ژن_ژیان_ئازادی #ژینا_امینی #علیه_فراموشی


@Blackfishvoice1

مساله‌ی عشق
#آلن_بدیو
ترجمه: محمد پورفر

@Blackfishvoice1

.
🔺 دوم نوامبر ۱۹۶۵ وقتی کودکان ویتنامی‌ توسط آمریکایی‌ها سلاخی می‌شدند، یک آمریکایی ۳۲ ساله به نام "نورمن موریسون" برای اعتراض، در کنار ساختمان وزارت دفاع آمریکا خود را آتش زد و جان سپرد. او پدر سه کودک بود و هنگام آتش زدن خود دختر یک ساله‌اش را در بغل داشت که پس از کشیدن کبریت، او را پایین گذاشت.
او قصد داشت نشان دهد که ثانیه‌ای درنگ می‌تواند یک کودک را خاکستر کند. قصد داشت بگوید: اگر سوختن یک کودک سفید در قلب آمریکا می‌تواند وجدان‌های‌تان را بلرزاند، چطور قتل‌عام و سوزاندن صدهاهزار کودک ویتنامی با ناپالم تاثیری بر وجدان‌تان نمی‌گذارد؟

🔺#آلن_بدیو می‌نویسد:
"باید این عادت را که در ناخودآگاه‌مان ثبت شده ترک کنیم که بر پایه‌ی آن فکر می‌کنیم که یک مرده‌ی غربی وحشتناک است و هزار مرده در آفریقا، در آسیا یا خاور‌میانه و حتی روسیه در نهایت چیز مهمی نیست‌.
این میراث امپریالیسم استعماری است، میراث آنچه که غرب می‌نامیم، یعنی کشور‌های پیشرفته، متمدن، دموکراتیک. این عادت که خود را به مثابه‌ نماینده‌ی کل بشریت و تمدن انسانی تلقی کنی."

🔺 خودسوزی بوشنل شگفت‌آور است. در حالی‌که از نوک انگشتان پا تا فرق سر در میان شعله‌های آتش می‌سوزد، چهار بار فریاد می‌زند: "فلسطین را آزاد کنید."
آگاهی بوشنل به اقدام خود در حدی‌ست که واکنش‌های سیستم دفاعی بدن را مهار کرده است تا در حین سوختن در میان زبانه‌های آتش، بر جای خود ثابت بایستد: اقدامی چنان خارق‌العاده‌ که موجب می‌شود پلیسِ حقیر، بدنِ شعله‌ور او را نشانه بگیرد.

🔺 اقدامِ #آرون_بوشنل امری‌ست استثنائی و هیبتناک. در زمانه‌ای که رسانه‌های ریز و درشت، موجب می‌شوند تجاوز، کشتار، نسل‌کشی، لشکرکشی، شکنجه، اعدام، مثله‌سازی قربانیان و همه و همه در پیشِ چشمانِ بشر صورت گیرد و او کرخت و سوت‌زنان از کنار تمام این‌ها بگذرد و در پی کشفِ فرمول‌های نوینِ #چگونه_موفق_باشیم بتازد.

🔺بوشنل آگاهانه چنین مرگی را انتخاب کرد. اگر لحظاتِ سوختن او را دیده‌اید، باید تصور کنید که ۲۰ هزار کودک فلسطینی اغلب بدون آن‌که بداند ماجرا از چه قرار است_ در شعله‌های ناشی از اصابت بمب‌های هزارکیلویی ساخت آمریکا، جزغاله شدند. خودکشی بوشنل امری‌ست استثنائی برای این‌که به‌ما بگوید: هیچ‌چیز عادی در قتل‌عام کودکان وجود ندارد. آن‌چه از خودسوزی بوشنل هولناک‌تر است، عادی‌ شدنِ خواندن اخبار قتل‌عام ک نسل‌کشی و چه‌بسا ایگنور کردن این اخبار برای روانِ آسوده است: ایگنور می‌کنم، نفس عمیق می‌کشم، قورباغه‌ام را قورت می‌دهم و زندگی زیباست به شرطِ این‌که: گور بابای اخبار منفی.


@Blackfishvoice1