Blackfishvoice (BFV)
Photo
یکی بود، یکی نبود.
در شهر، مردانی بودند با گردن‌های کلفت، ویلاها و قصرها و حتی باغ‌وحش‌های شخصی. شغل‌شان پولشویی بود ولی حق و حساب پادشاه و قاضی را هم پرداخت میکردند. برخی از آن‌ها فرزندان‌شان را به قاره‌ی آمریکا می‌فرستادند. خودشان برای درمان به خارج می‌رفتند و روی زمین بهشت ساخته بودند. یکی از آن‌ها علی شمخانی نام داشت که صاحب پنج فرزند بود. فرزندان او از طریق پولشویی صاحب شرکت کشتی‌رانی شده بودند. فرزندان، همسر و براداران شمخانی، از گیلان تا خوزستان شرکت‌های ساختمانی داشتند و در کاخ زندگی میکردند. حتی کلاغ‌های شهر از بزرگی فساد و دزدی در خاندان او مطلع بودند.
فکر می‌کنید، پادشاه و قاضی با او چه کردند؟ شاه او را به عنوان مشاور ارشد خود انتخاب کرد و در مجمعی که مصالحِ مملکت را تعیین میکردند، منصوب کرد.
در همان شهر، پسری بود به‌نام محمدمهدی کرمی. کارگر ساختمانی بود، عاشق ورزش و آگاه از بی‌عدالتی. در یکی از روزهای سال، که بسیاری از مردمِ شهر علیه شاهِ ظالم شورش کرده بودند، محمدمهدی هم که با نانِ کارگری بزرگ شده بود و می‌دید در هفت آسمان، یک ستاره ندارد، به جمعیت پیوست و علیه حاکمِ ظالم، فریاد زد.
سربازانِ شاه، محمدمهدی را زندانی کردند و قاضیِ شهر برایِ مرعوب کردنِ جوانانِ تهیدست و خشمگين، او را به مرگ با طناب دار محکوم کرد. محمدمهدی را همراه با کارگر دیگری به نامِ سیدمحمد حسینی، به دار آویختند.
آقا ماشالله، پدر محمدمهدی که با مزدِ بخور و نمیرِ کارگری فرزندان‌اش را بزرگ کرده بود، خاموش ننشست و فریادِ دادخواهی سر داد.
شاه، آقا ماشالله را هم دستگیر کرد و قاضیِ شهر او را به شش سال زندان محکوم کرد و گفت: آقا ماشالله مرتکبِ خلافی به اسمِ "پولشویی" شده است. پولشویی به معنای شستن پول در تشت نبود. بلکه به‌معنای دریافت پولِ از دزدان بود و سرمایه‌گذاری کردن در کاری برای ردگم‌کنی.
برخی از مردم شهر، از سر انسانيت و نشان دادنِ هم‌راهی خود با دادخواهان، مقدار ناچیزی پول جمع‌آوری کرده بودند تا ماشالله بتواند از پس هزینه‌های درمان فرزند و همسر برآید. پادشاه که تاب دیدنِ هم‌دلی مردم با دادخواه را نداشت، به کمک‌های بنی‌آدم به یکدیگر، پولشویی نام داد تا خانه‌ی آقا ماشالله را هم بالا بکشد.
قصه‌ی ما به سر رسید؟
دریافتی از: گمنام
#ماشالله_کرمی #محمدمهدی_کرمی #سيدمحمد_حسینی #دادخواهی #نه_می‌بخشیم_نه_فراموش_می‌کنیم
@Blackfishvoice1
در شهر، مردانی بودند با گردن‌های کلفت، ویلاها و قصرها و حتی باغ‌وحش‌های شخصی. شغل‌شان پولشویی بود ولی حق و حساب پادشاه و قاضی را هم پرداخت میکردند. برخی از آن‌ها فرزندان‌شان را به قاره‌ی آمریکا می‌فرستادند. خودشان برای درمان به خارج می‌رفتند و روی زمین بهشت ساخته بودند. یکی از آن‌ها علی شمخانی نام داشت که صاحب پنج فرزند بود. فرزندان او از طریق پولشویی صاحب شرکت کشتی‌رانی شده بودند. فرزندان، همسر و براداران شمخانی، از گیلان تا خوزستان شرکت‌های ساختمانی داشتند و در کاخ زندگی میکردند. حتی کلاغ‌های شهر از بزرگی فساد و دزدی در خاندان او مطلع بودند.
فکر می‌کنید، پادشاه و قاضی با او چه کردند؟ شاه او را به عنوان مشاور ارشد خود انتخاب کرد و در مجمعی که مصالحِ مملکت را تعیین میکردند، منصوب کرد.
در همان شهر، پسری بود به‌نام محمدمهدی کرمی. کارگر ساختمانی بود، عاشق ورزش و آگاه از بی‌عدالتی. در یکی از روزهای سال، که بسیاری از مردمِ شهر علیه شاهِ ظالم شورش کرده بودند، محمدمهدی هم که با نانِ کارگری بزرگ شده بود و می‌دید در هفت آسمان، یک ستاره ندارد، به جمعیت پیوست و علیه حاکمِ ظالم، فریاد زد.
سربازانِ شاه، محمدمهدی را زندانی کردند و قاضیِ شهر برایِ مرعوب کردنِ جوانانِ تهیدست و خشمگين، او را به مرگ با طناب دار محکوم کرد. محمدمهدی را همراه با کارگر دیگری به نامِ سیدمحمد حسینی، به دار آویختند.
آقا ماشالله، پدر محمدمهدی که با مزدِ بخور و نمیرِ کارگری فرزندان‌اش را بزرگ کرده بود، خاموش ننشست و فریادِ دادخواهی سر داد.
شاه، آقا ماشالله را هم دستگیر کرد و قاضیِ شهر او را به شش سال زندان محکوم کرد و گفت: آقا ماشالله مرتکبِ خلافی به اسمِ "پولشویی" شده است. پولشویی به معنای شستن پول در تشت نبود. بلکه به‌معنای دریافت پولِ از دزدان بود و سرمایه‌گذاری کردن در کاری برای ردگم‌کنی.
برخی از مردم شهر، از سر انسانيت و نشان دادنِ هم‌راهی خود با دادخواهان، مقدار ناچیزی پول جمع‌آوری کرده بودند تا ماشالله بتواند از پس هزینه‌های درمان فرزند و همسر برآید. پادشاه که تاب دیدنِ هم‌دلی مردم با دادخواه را نداشت، به کمک‌های بنی‌آدم به یکدیگر، پولشویی نام داد تا خانه‌ی آقا ماشالله را هم بالا بکشد.
قصه‌ی ما به سر رسید؟
دریافتی از: گمنام
#ماشالله_کرمی #محمدمهدی_کرمی #سيدمحمد_حسینی #دادخواهی #نه_می‌بخشیم_نه_فراموش_می‌کنیم
@Blackfishvoice1