این بدنِ یک زنِ مبارز است که سیبلِ ساچمه‌‌های سرکوب‌گران شده. او خود را سپرِ گلوله‌های گزمه‌های #ارتجاع کرده تا بدن‌اش را پس بگیرد و از انقیاد رها سازد.
این بدن در میدان نبرد با تاریخِ طولانیِ ستمِ و #تبعيض_جنسیتی مجروح شده است. ستمی که در سایه‌ی حاکمیتِ جمهوری اسلامی با کمیته‌های انقلاب و #گشت_ارشاد بازتولید شد و با #طرح_جوانی_جمعیت_و_حمایت_از_خانواده رفت که با تقویت قانون مخالفت با سقط جنین، جلوگیری از توزیع رایگان اقلام مرتبط با پیشگیری از بارداری، ممنوعیت دسترسی آزاد به این اقلام در داروخانه‌ها و حذف غربالگری اجباری، در عمل از زن سوژه‌زدایی کند و بدن زن را به ملکِ شش‌دانگِ دولتِ مردسالار تقلیل دهد.

این بدن در میانه‌ی خیزشِ #زن_زندگی_آزادی ردِ پای #اسید_پاشی، #خشونت_خانگی، #تبعیض_مزدی، #زن_کشی، #زن_آزاری، #آزار_خیابانی و به طور کلی #ستم_مضاعف را بر خود حمل می‌کند تا بگوید: نه تنها علیه #گشت_ارشاد بلکه علیه تمام تاریخِ تبعیض و انقیاد شوریده است تا عاملیتِ خود را بازپس گیرد.

#مهسا_امینی اسم رمزِ سرریزِ خشمِ انباشت‌شده در تمام تاریخِ #مردسالاری به طور عام و تاریخِ نکبتِ شریعت‌مدارانِ جمهوری اسلامی به طور خاص است.

نرگس ایمانی در یادداشت "«بدن»ی که می‌شویم" می‌نویسد:
بدنِ فاقدِ زندگیِ ژینا به نمادی بدل می‌شود برای مطالبه‌ی بدنی «زنده»؛ بدنی که خواهان گسستنِ بندهای اسارتگر خویش است. به بیان دیگر، بدن مقتول ژینا که به طرزی متناقض‌نما نام زندگی بر خویش دارد (ژینا از ریشه‌ی ژین به معنای زندگی) در استحاله‌ای نمادین و در قالب مطالبه‌ای رهایی‌بخش به‌راستی زندگی جدیدی را از سر می‌گیرد: زندگی در شمایل رمزگان وحدت بدن‌هایی دیگر.

#ژن_ژیان_ئازادی #ما_همه_مهسا_هستیم #ژی

@Blackfishvoice1