دو دیدگاه در باب دگرگونی اجتماعی: سازمان‌های کارگری و سازمان های غیر دولتی| جیمز پتراس| مهرداد امامی

بریده‌ای از متن:

تا ابتدای دهه ۱۹۸۰، بخش‌های تیزبین‌تر طبقات حاکم نولیبرال متوجه شدند که سیاست‌هایشان جامعه را دوقطبی کرده و نارضایتی اجتماعی بزرگی به همراه داشته است. سیاست‌مداران نولیبرال شروع به تأمین اعتبار و ترویج راهبرد موازیِ «از پایین»، حمایت از سازمان‌های «مردم‌نهاد» با ایدئولوژی «ضد‌دولتی» برای مداخله در بین طبقات بالقوه ستیزه‌جو کردند تا «پشتیبانی اجتماعی» به دست آورند. این سازمان‌ها از لحاظ مالی وابسته به منابع نولیبرال بودند و مستقیماً درگیر رقابت با جنبش‌های سیاسی‌اجتماعی برای تبعیت از رهبران محلی و مجامع اکتیویست شدند. تا دهه ۱۹۹۰، شمار این سازمان‌ها که به عنوان سازمان‌های «غیر‌دولتی» توصیف می‌شدند، به هزاران رسید.
[...]

در واقع، سازمان‌های غیردولتی، غیردولتی نیستند. تأمین مالی این سازمان‌ها از طریق دولت‌های خارجی یا کار به عنوان پیمان‌کاران فرعی خصوصیِ دولت‌های محلی انجام می‌شود. آن‌ها آشکارا به کرات با کارگزاران دولتی داخلی یا خارجی همکاری می‌کنند. این پیمان‌کاری فرعی، زیرآب متخصصان با قراردادهای ثابت را می‌زند و متخصصان مشروط را جایگزین آن‌ها می‌گرداند. سازمان های غیر دولتی نمی‌توانند برنامه‌های فراگیر بلند‌مدت که دولت رفاه بتواند تغذیه‌اش کند، تعبیه نمایند. در عوض، آن‌‌ها خدماتی محدود به گروه‌های کوچک محلی ارائه می‌دهند. مهم‌تر از آن، برنامه‌هایشان جواب‌گوی مردم محلی نیست، اما جوابگوی حامیان خارجی‌شان چرا. در این معنا، سازمان های غیر دولتی ، دموکراسی را به واسطه بیرون آوردن برنامه‌های اجتماعی از دستان مردم محلی و مقامات منتخب آن‌ها و نیز ایجاد وابستگی به مقامات غیر‌منتخب خارجی و مسئولان محلی انتصابی، تضعیف می‌سازند.
سازمان های غیر دولتی توجه مردم و مبارزات را از بودجه ملی به استثمار خود در جهت تأمین خدمات اجتماعی محلی منحرف می‌کنند. این امر به نولیبرال‌ها اجازه می‌دهد تا از بودجه‌های اجتماعی بکاهند و سرمایه‌های دولتی را در جهت پرداخت یارانه به طلب‌های غیر قابل وصول بانک‌های خصوصی و وام‌ به صادرکنندگان واگذار کنند.



https://bit.ly/3l9CIsU



#خیریه #ان‌جی‌او #سمن #نئولیبرالیسم



@Blackfishvoice